Morgunblaðið - 20.05.1958, Blaðsíða 16

Morgunblaðið - 20.05.1958, Blaðsíða 16
16 inuKUUCSULAOlÐ Þriðjudagur 20. maí 1958 / „Hvað hafið þér eiginlega út á Ron Cortes að setja? spurði hún, án þess að snúa sér 'við og þegar hann svaraði ekki undir eins, bætti hún við: — „Haldið þér kannske að hann vilji einungis leika sér að konum?“ „Mér stendur hjartanlega á sama um það hvað hann vill og hvað hann gerir við konur“, svaraði hann hranalega". ,,Það er einungis hann sjálfur sem vekur áhuga minn. Hann þagnaði eitt andartak og svo kom það. — Ég vildi gefa xnikið til þess að vita hvaða og hversu mikinn þátt hann átti í dauða Marie Callon. „Haldið þér að hún hafi fyrir- farið sér vegna þess að hún var ástfangin af honum?“ Hún snéri sér að honum og hann hristi höfuðið: „Marie hefði aldrei dottið í hug að stytta sér aldur vegna von- brigða í ástamálum. Hún var að vísumjög ástfanginn afCortes, en hún var líka hrædd við hann. Hann vildi láta hana gera eitt- hvað. Ég gæti hugsað mér að hún hefði dáið vegna þess að hún vildi ekki gera það“. ,,Hon ætti þá eftir því að bera einhverja ábyrgð á dauða henn- ar?“ Rödd Joans var hás og hún kom skrefi nær honum. Hann kinkaði kolli. „Já, það er mín skoðun, enda þótt haxm hafi ekki biátt áfram barið hana til bana. . .“ Þegar Joan svaraði ekki, hélt hann áfram. — „Það var einhver í klefa hennar um nóttina, sem hún dó. Ég heyrði þau tala, en þau töluðu svo lágt að ég gat ekki þekkt röddina — karlmannsrödd ina“. „Þér njósnuðuð um hana, eins og þér hafið njósnað um mig í kvöld“, sagði hún kuldalega. Hann brosti afsakandi: — „Þér megið gjarnan nefna það því nafni“. „Þér segizt ekki hafa getað heyrt hver það var. Hvers vegna skyldi það þá hafa verið Ron Cortes, fremur en einhver ann- ar?“ „Ég get ekki hugsað mér að hún hefði hleypt nokkrum öðr- um inn í káetuna til sín á þeim tíma sólarhringsins. Eftir því sem ég bezt veit hafði Marie ekki kunningsskap við neinn annan karlmann á skipinu. Hún var falleg og vönduð stúlka — allt of vönduð og auðtrúa. Þess vegna hætti hún sér út í eitthvað, sem kostaði hana lífið — það sama, sem knúði systur yðar til að strjúka, cherie“. „Vitið þér hvað það var?“, spurði hún. „Já og ég er viss um að Lisette hafði séð einhvern sem hún þekkti — einhvern sem hún vissi að var ekki aðeins hættu- legur að öllu jöfnu. Hún vissi að hann var morðingi“. 8. KAFLT. Joan gat ekki lengur haldið ytri ró sinni. Fram að þessu hafði hún reynt að hrinda öllum ótta frá sér, en nú fann hún til nærveru hans, eins og um lifandi veru væri að ræða. „Morðingi", endurtók hún hás- um rómi og henni fannst skyndilega svo nístandi kalt í ká- etunni. Hún fór að skjálfa og kreppti hendurnar svo að hnúarn- ir hvítnuðu. ,rlá, ég held að einn ferðafélagi okkar sé morðingi, chérie“, sagði Jean Collet rólega. „Eigið þér við .... þér haldið að það sé geðveikur maður .... vitfirringur.... ?“ „Nei, alls ekki. Ég á við mann sem leikur mjög djarfan leik, vegna afar arðvænlegra vinnings möguleika og lætur það ekkert á sig fá, þótt það kunni að kosta nokkur mannslíf. En hann getur ekki unnið einn. Hann eða hún — það getur nefnilega vel verið kona — neyðist til að nota aðra. Svc þegar þessar ólánssömu manneskjur verða morðingjanum ekki lengur að neinu liði .... ja, þá lætur hann þær bara hverfa. Svo auðvelt er það. ...“. Hann þagnaði með hörkuiegan svip og kreppti stóra hnefana. „Ég skil bara ekki hvað það er hér á skipinu, sem svona sam- vizkulaus morðingi sækist eftir — eitthvað sem er svo þýðingarmik- ið, að hann hikar ekki við að fremja morð“. Collet brosti, líkast því sem menn brosa að einföldu barni, góð látlega og með umhurðarlyndi. „Hér getur margt komið til greina, chérie. Það geta verið eituriyf. Það geta verið falsaðir peningar, en svo gæti það líka ver ið —“ Hann kipraði saman aug- un. — „Það gæti líka verið gim- steinasafn madame Cortes". „Skyldu það vera smaragðarn- ir?“ hrópaði Joan skelkuð". „Hefur yður alls ekki dottið það í hug? Safnið er óskaplega dýrmætt og í fyrra, þegar gamla frúin ferðaðist með annað safn — í það skiptið voru það demant- ar — þá var raunverulega gerð tiuraun til að stela þeim. Eg held að þorpararnir sem þá voru með Fleurie, séu nú með okkur á Rocheile". Joan varð að hugsa þetta mál betur. Auðvitað voru smaragðarn ir mjög mikils virði. Það var því ekki ólíklegt að einhverjir reyndu að stela þeim. „Ef tilraun hefur áður verið gerð, til að itela gimsteinasafni madame Cortes, hlýtur lögreglan að ....“ byrjaði hún, en hann greip fram í fyrir henni. „Lögreglan tekur grunsemdir einar ekki gildar. Hún vill hafa eitthvað áþreifanlegt til að byggja á. Ef ég benti á einhvern mann og segði: — Þessi þarna ætlar að stela — myndi lögreglan grennslast fyrir um það hvort sá hinn sami hefði nokkurn tíma áð- ur gerzt brotlegur við lögin og ef svo reyndist vera, myndi hún athuga málið nánar — annars ekki. í þessu tilfelli veit maður ekki hvern tortryggja skal. — Við vitum ekki neitt.....En ég held að systir yðar hafi eitthvað vit- að“. „Hún sagði mér ekki neitt“, fullyrti Joan. Hann hristi höfuðið brosandi. „Mér ekki heldur, enda þótt ég gerði allt sem hugsazt gat, til að hafa eitthvað upp úr henni. Hún þorði ekki að segja neitt. Hún var hrædd um líf sitt“. „Hvers vegna langaði yður til að hafa eitthvað upp úr henni?“ spurði Joan eftir stundar umhugs un. Andlit mannsins dökknaði og svipurinn varð hörkulegur og járnkaldur. Joan hafði verið far- in að líta á hann sem vin — en hann gat alveg eins vel verið óvinur. — „Hafið þér ekki fund- ið umslagið ennþá?“ spurði hann hörkulega. „Ég hef því miður ekki haft neinn tíma til að leita að því“. „Þér verðið að láta það sitja fyrir öllu öðru, chérie, því að um- slagið verð ég að fá, áður en við stígum á land í Ameríku. Það skiptir mjög miklu máli. Það get- ur kostað mig lífið — kannske yður líka“. „Já, en þetta bréf sem þér eruð að tala um, kemur mér hreint ekkert við. Það var systir min. .“ „Þér gangið hér undir nafni systur yðar, gleymið því ekki. — Reynið- þér nú að finna umslagið handa mér. ...“ Hann gekk fram að dyrunum, en áður en hann opn aði þær, leit hann til hennar. — „Gætið yðar vel, cherie. Ef Lis- ette hefur haft eitthvað saman við þessa þorpara að sælda og þeir uppgötva að þér eruð ekki Lisette, þá eigið þér á hættu að ....“ Hann strauk með fingr- inum þvert yfir barkann á sér. — „Þér getið vel orðið næsta, litla hárgreiðsludaman, sem deyr af slysi í káetunni sinni“. Lífið gekk sinn vanagang á hinu stóra skipi. Morguninn eft- ir, þegar Joan hélt til hárgreiðslu stofunnar, átti hún erfitt með að hugsa sér það, að hættur og óhugnaður gætu leynzt í hinu létta andrúmslofti iðjuleysis og anna, sem setti svip sinn á far- þega og skipsfólk. Hér var morð- ingi innanborðs, hafði Jean Collet sagt. Það virtist vissulega ótrúlegt. Þjónar þutu framhjá, með morgunverðarbakka. Farþegar reikuðu fram og aftur um sali og ganga, eða stóðu í smáhópum og röbbuðu saman. Aðrir flýttu sér inn í reyksalinn og nokkrir voru þegar farnir í skemmtigöngur um þilförin. Flestir farþeganna voru í ferðafötum — konurnar í stökk- um og litsterkum prjónatreyjum, karlmennirnir í Ijósum buxum, eða stuttbuxum og sportskyrtum, sem voru opnar í hálsinn. Þeir hlógu og slæptust, vegna þess að þeir höfðu skotið öllum áhyggjum til hliðar í nokkra daga. Eldra fólkið lá í þægilegum Iegustólum, vafið ábreiðum, með stór sólgleraugu og virtist þjakað af leiðindum, en samt var ekki laust við að Joan öfundaði það, þegar hún flýtti sér fram hjá. Það myndi vera dásamlegt, ef hún gæti leyft sér að slæpast svona og liggja í iðjuleysi, eins og þetta fólk. Og henni þótti vænt um, að hún skyldi drífa sig á fæt ur svo snemma að hún gæti labb- að stundarkorn um þilfarið og notið hreina sjávarloftsins, áður en vinnan í hárgreiðslustofunni byrjaði. Hún hafði ekki sofið sérlega mikið um nóttina. Aðdróttun Je- an Collets um það, að Lisette hefði eitthvað staðið í sambandi við þennan óaldarflokk, hafði haldið vöku fyrir henni — sömu- leiðis sú ágizkun hans að líf henn- ar sjálfrar kynni að vera £ hættu.... Hún hafði legið andvaka og starað upp í loftið, skjálfandi af kulda, enda þótt nóttin hefði ver- ið moliuhlý. Hvern átti hún að varast? Hún var alveg sannfærð um það að hún þekkti einn meðlim glæpaflokksins — hina mögru, glæsilegu frú Leishman. Hún hafði gefið henni skipanir frá ein hverjum sem hún kallaði „for- ingjann". Frú Leishman vissi ekki betur en að hún væri Lisette, annars hefði hún ekki ráðlagt henni að vera þægileg við Ron Cortes. — 1 fyrstu hafði henni fundizt skip- unin bjánaleg, en eftir það sem Jean Collet hafði sagt um smar- agðasafnið, virtist hún hafa ein- hvern sérstakan tilgang. Joan hafði bylt sér og snúið í rúminu og reynt að sofna. Hvað var það sem þeir vildu að hún kæmist á snoðir um viðvíkjandi Ron? Það hafði hún ekki fengíð nein skilaboð um, en kannske fengi hún þau í kvöld, þegar hún færi að laga hárið á frú Leish- man, í káetunni hennar. Auðvitað var meiningin sú að þar skyldu þær tala saman alveg einslega og undir fjögur augu. Joan kveið fyrir því samtali, en fann þó til æsandi eftirvæntingar. Þegar ein hver ógnaði henni, var hún vön að berjast. Hún hafði orðið ástfangin af Ron og það var auðvitað heimsku- legt. Hann hafði stungið upp á því að þau skyldu verða vinir. — Gat vináttan orðið nokkuð annað og meira? Aldrei það sem Joan óskaði helzt að hún yrði — til þess var djúpið of mikið á milli þeirra. Hann hafði kostnaðarsamar venj ur og síðan hann sagði skilið við hermennskuna hafði hann að mestu lifað í iðjuleysi og leti. — Fjárhagslega var hann sennilega alveg háður ömmusystur sinni. Var það einungis arfsvonin sem tengdi hann við gömlu madame Cortes? Joan skammaðist sín fyrir spurninguna, en hún gat ekki hrundið. henni úr huga sínum. — Hann myndi aldrei kvænast stúlku, fátækri og umkomulausri. Þegar Joan var átján ára, hafði hún ímyndað sér að hún væri ástfangin af ríkum, ungum manni, sem sór það, að hún væri eina konan í öllum heiminum, sem hann kærði sig um. En þegar til kastahna kom, varð hún þess vís að það var ekki hjónaband, sem hann girntist. ... Joan leit á klukkuna í borðsaln- um og greikkaði þegar sporið. — Hún hafði slórað of lengi uppi á bátaþilfarinu og kom þv£ of seint til morgunverðarins. Hún varð að láta sér nægja croissant og bolia af kaffi. Hún flýtti sér í gegnum stóra verzlanasalinn, þar sem verið var að opna sölubúðirnar. — Mademoiselle Fosiet var að skreyta gluggana sína og sýninga stúlkan hennar, mademoiselle Halle hafði ldætt sig í kanelbrún- an, skrautlegan kjól, sem sýna átti viðskiptavini. Fyrir framan blaðaklefann var biðröð. „Ég kem of seint", tautaði Jo- an fyrir munni sér. — „Hvað skyldi monsieur Charles segja?“ SHtltvarpiö SíxnasSúlka Stórt fyrirtæki vill ráða símastúlku. Vélritunar- og nokkur málakunnátta nauðsynleg. Tilboð merkt: „4004“, ásamt uppl. um fyrri störf og meðmælum óskast send afgr. Mbl. fyrir 23. þ.m. Rösk sfúlka óskast til afgreiðslustarfa strax SVEINSBÚÐ Borgargerði. k a ú á , THAT'S IT...I JOINEP HIS GANG TO GET THE EVIDENCE ON HIM... NOW I HAVE IT BUT IM ^ AFRAID IT'S TOO L.ATE / J RIFF McCORD IS A FUR TRADER, DEE.. HE HAS INSURANCE ON AUL FURS LOST OR STOLEN ON THE WAV TO THE CITY _ BUYERS... i I GET IT... 1 ...THEN HE t COLLECTS THE INSURANCE AND STILL HAS _ THE FURS/ ^ AND RIFF HAS BEEN STEALING HIS OWN m FURS / Q IT WAS MY FAULT...ÍF I’D ONLV KEPT MY BIG MOUTH SHUT ABOUT VOUR RING . „Ríkarður er grávöruframleið- •ndi. Hann vátryggir varninginn á meðan hann er á ieiðinni á mark að, og stelur honum síðan sjálf- ur“. — „Eg skil“, sagði Dídí, „hann fær vátryggingarféð greitt." — „Einmitt. Eg gerðist | of seint". — „Þetta er mér að félagi hans tii þess að afla sann-1 kenna", sagði Dídí, „ef ég hefði ana. Nú hefi ég þær, en sennilega haldið mér saman”. Fininiludugur 22. maí: Fastir liðir eins og venjulega. 12,50—14,00 „Á frívaktinni”, sjó- mannaþáttur (Guðrún Erlends- dóttir). 19,00 Þingfréttir. 19,30 Tónleikar: Harmonikulög (plöt- ur). 20,30 Erindi: Hátíðanöfn á vori (Árni Björnsson stud. mag.). 20,55 Tónleikar (plötur). — 21,15 Upplestur: Steingerður Guð- mundsdóttir Ieikkona les kvæði eftir Tómas Guðmundsson. 21,30 Tónleikar (plötur). 21,45 íslenzkt mál (Ásgeir Blöndal Magnússon kand. mag.). 22,10 Erindi með tónleikum: Jón G. Þórarinsson organleikari talar um banda- ríska nútímatónlist. — 23,00 Dag- | skrárlok.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.