Morgunblaðið - 28.05.1958, Side 16
16
MORCVISBL AÐIÐ
Miðvikudagur 28. maí 1958
„Það er skrítið að þér skulið
spyrja að því“, svaraði hann og
örlitlu brosi brá fyrir á andlit-
inu. — „Ég hef nefnilega reynt
hvorttveggja. Það var þó eink-
ui.. höggmyndagerðin sem vakti
hjá mér áhuga, nún er að sumu
íeyti skyld okkar iðn. — Mynd-
•höggvarinn mótar leir, en við
<mannshár“.
„Varð árangurinn góður af
•þessum tilraunum yðar, monsieur
Charles ?“
„Ekki eins góður og ég hafði
vonað“.
„Þér byrjuðuð sem sagt á því,
þegar stríðinu var lokið, áður en
þér hófuð hárgreiðslustarfið?“
Hann kinkaði kolli.
„1 fyrsta skiptið sem við töluð-
um saman, spurðuð þér mig hvort
mig skorti ekki æfingu. — Þér
kunnið að nota augun“.
„Þér vilduð ekki að ég talaði
um það“, sagði hún.
„Það getur vel verið", sagði
hann seinlega. — „Maður verður
geðvondur og uppstökkur, þegar
maður hefur reynt að verða lista
maður og mistekizt það. Það get-
ur enginn þolað það að hann sé
minnbur á ófarir og niðurlægingu
sína, a. m. k. ekki ég“.
Joan skiidi það vel. Hún áleit
hann ekki neitt sérstaklega hé-
gómagjarnan, en það var eðlilegt
að hann vildi sem minnst hugsa
um ófarir og misheppnanir lið-
inna ára. Joan taldi sér trú um
að hún skildi hann og henni líkaði
alltaf betur og betur við hann.
Þau þögnuðu aftur, en í þetta
skiptið var þögnin vinalegri. —
Fyrsta kvöldið fann hún að þau
gátu orðið vinir, en seinna hafði
hún þótzt verða vör við kulda og
jafnvel andúð frá hans hálfu.
„Bara ef þér vilduð hjálpa
mér, Lisette", sagði hann skyndi-
lega.
„Með hvað?“ spurði hún undr-
andi.
„Ég ætla að vera hreinskilinn
við yður, vegna þess að ég finn
að þér eruð vinur minn. Eruð þér
f>að ekki, Lisette?"
Hún dró svarið við sig, en að
lokurn kom það:
„Jú, monsieur Charlevs".
„Við skulum alveg sleppa
þessu „monsieur". Ég er víst ekki
®vo óskaplega mikið eldri en þér.
'Ég byrjaði bara fyrr að lifa lífi
hins fullorðna manns. Eiginlega
hef ég aldrei verið drengur".
„Ekki fyrst þér genguð í mót-
epyrnuhreyfinguna aðeins fimmt-
<án ára gamall“.
„Eigum við ekki bara að segja
Charles og „þú“, þegar við erum
evona tvö ein og aðeins monsieur
Charles á stofunni? Þú getur ekki
gert þér í hugarlund hvað ég
‘hata þessa titla eins og monsieur,
Á undan fornafninu. Alltaf um-
itringdur af konum, sem kalla
mann monsieur Charles — eins
og maður ávarpaði þjóninn sinn
með fornafni í gamla daga. Aldrei
neinn sem lætur sér detta í hug
að kalla mig monsieur Morelle,
því að það er nú ekki venja að
maður kalli hárskerann sinn með
eftirnafni. Stundum gleymir mað
ur því, að maður hafi eftirnafn.
Maður er líkari hundi, en mann-
eskju.....Þú lítur sennilega eklci
á mig sem raunverulegan karl-
mann, Lisette? Sá, sem lifir á því
að greiða hár kvenna, getur naum
ast verið karlkyns".
Hann greip um báða úlnliðí
hennar og kreisti, svo að hún fann
til sársauka.
„Auðvitað lít ég á þig sem
hvern annan karlmann, Charles“,
sagði hún stillilega.
„Þakka þér fyrir". Aftur hafði
rödd hans þennan undarlega
hljóm, sem gerði hana órólega.
Svo hélt hann áfram: „Já, ég er
karlmaður, Lisette og þess vegna
er mér það sárasta skapraun að
greiða kvenmannshár daginn út
og daginn inn. Það myndi ekki
verða mér óþolandi ef allir
viðskiptavinirnir væru eins og
þú....... Misskildu mig ekki.
Auðvitað var örlítið smjaður í því
sem ég sagði. Sem Frakki get ég
ekki látið það vera að skjalla kon
ur. Þú misskilur mig ekki,
Lisette — eða heldurðu það?“
„Þetta voru nú heldur fátæk-
legir gullhamrar".
„Fyrirgefðu ....“. Hann bar
hönd hennar að vörum sér og
og brosið varð afsakandi. „Næst,
þegar ég segi einhver hrósyrði um
þig, verður það mín hjartans
sannfæring, en fátæklegir gull-
hamrar tilheyra starfinu. Maður
venur sig á að segja þá“.
„Það er alveg rétt, en ætli við-
skiptavinirnir leggi nokkurn trún
að á þá?“
Aftur lék sama torskilda bros-
ið um varir hans. — „Það gera
þeir eflaust ekki, en þeir vilja
samt hafa þá. Skjall og smjaður
er oft margfalt þýðingarmeira
fyrir fólk, en ófegraður sannleik
ur. Felum við okkur ekki öll bak
við grímu yfirdrepsskaparins
vegna þess að við, erum hrædd
við að afhjúpa okkar eigin veik-
leika og þrekleysi? Við höfum
mestar mætur á þeim mönnum,
sem geta talið okkur á einhvern
hátt trú um það í rauninni séum
við fjandi miklir karlar. Nú er
ég víst farinn að þreyta þig með
þessum kjaftavaðli mínum“.
„Nei, alls ekki, en ég get bara
ekki skilið hvað þú átt raunveru-
lega við með því sem þú segir“.
1 fölri tunglsbirtunni sá hún
hvernig svipurinn breyttist á and
liti hans.
„Ég er mjög áhyggjufullur",
sagði hann. — „Hefurðu ekki tek-
ið eftir því að það liggur eitt-
hvað ógeðfellt í loftinu á hár-
greiðslustofunni? Stundum skynja
ég það, eins og undirstraum ein-
hverrar yfirvofandi hættu“.
Joan muldraði eitthvað í hálf-
um hljóðum, sem ekki varð skilið.
Hún minntist aðvörunar ma-
dame Claire. Hún mundi að vinur
Jaqueline, starfssystur hennar,
var vélamaðurinn Jean Collet,
sem vissi margt og mikið um það
sem gerzt hafði og var að gerast.
Hún hugsaði líka um hinar óstýr-
anlegu og æstu tilfinningar, sem
gripu hana jafnan þegar hún
steig inn fyrir þröskuld hár-
greiðslustofunnar.
„Mig langar til að vita hvað
býr á bak við þetta allt cherie",
hélt hann áfram með alvarlegum
svip. — „Mig grunar að það
standi í sambandi við það sem
gerðist í síðustu ferð Fleurie, en
þar sem ég var þá hvergi nálæg-
ur, á ég mjög erfitt með að botna
nokkuð í því. Þess vegna heiti ég
nú á þig til að hjálpa mér“.
„Ég skal veita þér alla þá hjálp
sem ég get, mons.... Charles".
Hún var komin á fremsta
hlunn með að segja honum, að
hún hefði ekki heldur verið með
Fleurie, þessa umræddu ferð. Hún
fann að henni var óhætt að treysta
honum, en hún dró sig samt sem
áður í hlé .... alveg eins og hún
hafði gert í samskiptum sínum
við Ron Cortes. Hún þagði og
Charles hélt á fram: — „Viltu
hafa auga með öllu sem fram fer
á hárgreiðslustofunni, þegar ég er
ekki viðstaddur? Stúlkurnar
munu trúa þér fyrir mörgu því
sem þær trúa mér alls ekki fyrir.
Eftir því sem ég hef komizt næst
voru þeir atburðir sem leiddu til
hins dularfulla dauða Marie
Gallon, nær eingöngu bundnir
við hárgreiðslustofuna og — skart
gripabúð madame Cortes".
„Hvað getur skartgripabúðin
komið þessu máli við?“ spurði
Joan, enda þótt Jean Collet hefði
gefið svipað í skyn við hana.
Moi-elle hristi höfuðið: — „Ég
veit það ekki. Mér finnst það bara
einhvern veginn. Smaragðasafn-
ið, sem gamla frúin er núna með,
er a. m. k. eins verðmikið og de-
mantarnir í fyrra. Hefur Ron
Cortes nokkuð nefnt smaragðana
við þig?“
„Nei, það hefur hann ekki
gert....“ Hún hristi höfuðið.
„Hann hefði áreiðanlega þörf
fyrir nokkra smaragða, eins og
fjármálum hans er nú komið, en
hvernig getur hann komizt yfir
þá, fyrst hann kann ekki einu
sinni að opna peningaskápinn? —
Hann verður sem sagt að bíða
eftir því að gamla frænka hans
gefi upp öndina“.
„Hvers vegna skyldi madame
Cortes fara að deyja? Hún er ein
mitt alveg sérstaklega fjörleg og
þrekmikil af svo gamalli konu að
vera og kona sem veit hvað hún
vill“.
„Já, ekki vantar hana viljann
og hún er sérvitur. Hugsaðu þér
bara, að hún skuli vilja gamla,
úrelta permanentið, núna, þegar
allir taka það kalda fram yfir
flest annað. Það var annars meiri
heppnin að við skyldum af tilvilj-
un hafa eina af gömlu vélunum á
hárgreiðslustofunni. ...“ Hann
hló. — „Og svo vill hún byrja
klukkan átta á morgnana. Það er
raunar mjög þægilegt, því að þá
er svo lítið að gera .... Hins
vegar furðar mig stórlega á því,
að hún skuli helzt vilja láta þig
annast hárgreiðsluna. Gamlar,
auðugar hefðarkonur eru oftast
vanar að panta yfirmann hár-
greiðslustofunnr til að gera
slíkt“.
Síðasta setningin var sögð
vegna særðrar hégómagirndar og
Joan gat ekki varizt brosi. Þegar
öll kurl komu til grafar, þá var
Charles Morelle samt sem áður
hégómagjarn. — „Hún hefur tal-
ið það víst að þú myndir verða
önnum kafinn alla ferðina", sagði
hún í huggunarskyni.
Hann lét talið falla niður og
þau urðu samferða fram eftir þil
farinu. Stormurinn hafði aukizt
og skipið valt enn meira en áður,
svo að Charles tók undir handlegg
inn á henni, til að styðja hana. —
Þegar þau voru komin alveg fram
í stafn og vindurinn blés beint
framan í þau, strauk hann hend-
inni yfir hárið, hló og sagði. —
„Eigum við ekki að standa hérna
stundarkorn og -íjóta veðurblíð-
unnar“.
Þau héldu sér í nokkur hliðar-
stög og störðu fram yfir sig. —
Vatnið glitraði í öllum regnbog-
ans litum.
„Ég elska storminn", sagði
hann. — „Hann fær mig alltaf til
að hugsa um þá daga, þegar ég
var með í að berjast fyrir frelsi
Frakklands. Við höfðum aðalbæki
stöðvar okkar í gömlum fiski-
mannskofa á strönd Bretagne. —
Þegar rok var mikið, þeyttist sjór
inn alveg yfir okkur og við vissum
að gamli kofinn gat á hverri
stundu skolazt með holskelfunum
sem yfir hann steyptust. — Við
sátum saman í þéttum hnapp, í
myrkrinu og hlustuðum. Við þorð
um ekki að kveikja ljós, en stund-
um lékum við á gítar og sungum“.
„Þú hefur gaman af að syngja.
Hefurðu kannske lært eitthvað til
söngs?“
„Nei, ég syng bara sjálfum mér
til skemmtunar. en ef þú hefur
gaman af söng, þá skal ég syngja
fyrir þig nú . . . Hann kom alveg
fast að henni og greip hönd henn
ar. Svo söng hann „Parles moi
damour" með fallegri baryton-
rödd og þegar síðustu tónarnir
bárust burtu með vindinum og
bljóðnuðu, lagði hann handlegg-
inn yfir axlirnar á henni og end-
uriók síðustu vísuorðin: „Je vous
aime . . “. Ég elska þig . . Hann
hefði kysst hana, ef hún hefði
ekki sveigt höfuðið til hlxðar.
„Hvers vegna gerðurðu þetta?
Geðjast þér ekki að mér?“,
spurði hann örlítið gramar.
„Jú, en ég kæri mig ekki um að
þú kyssir mig“.
„Til þess ertu of ensk, enda þótt
móðir þín væri frönsk, Lisette.
Eða hefurðu kannske gefið ein-
hverjum öðrum hjarta þitt?“
„Ég veit það ekki“, svaraði
hún þreytulega.
„Ég hefi tíma til að biða. Það
lærðum við líka í mótspyj-nu-
hreyfingunni — þolinmæði. Sá
tími kemur, þegar þú vilt kyssa
mig. Þú munt fleygja þér í faðm
minn, til þess að sleppa undan .
Hann þagnaði snögglega án
þess að, segja setninguna til enda.
„Sleppa undan hverju, Ohar-
les?“ Hún heyrði sjálf að röddin
var þvinguð og óeðlileg.
„Hver veit“, sagði hann og
yppti öxlum — „undan vonbrigð-
um eða harmleik . . Það getur
iíka verið flótti undan óttanum,
Lisette".
Stormurinn var kaldur og bít-
andi. Hreyfingar skipsins voru
Joan líka til óþægmda.
„Mér líður ekki sem bezt, Char
les. Ég held að það væri bezt
fyrir mig að fara aftur niður í
káetu“.
„Jæja, gerðu það þá“, sagði
hann og brosti dapurlega. „Ég
ætla að vera hérna stutta stund.
Eins og ég sagði áðan, þá eíska
ég storminn. Góða nótt, cherie“.
„Góða nótt, Charles".
Hún gekk reikul í spori aftur
þilfarið og heyrði að hann byrj-
aði aftur að syngja.
Joan hikaði eitt andartak áður
en hún opnaði dyrnar á káetunni
sinni. Hún var hrædd um að
Jean Collet myndi sitja þar inni
í myrkrinu og bíða hennar, eins
°g kvöldið áður. Þá var hún næst
um farin að líta á hann sem vin,
en nú sá hún hann í allt öðru
ljósi. Einhver hafði sagt frú Leish
man frá því, að hún væri alls
ekki Lisette og hver gat það ver-
ið annar en Collet?
Það var enginn í káetunni og
hún varpaði öndinni alls hugar
fegin, um leið og hún kveikti
ljosið. Nú fékk hún þó dálítinn
tíma til umhugsunar. Og svo
þarfnaðist hún líka svefns og
hvíldar.
SHUtvarpiö
Miðvikudagur 28. nxaí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Við vinnuna“: Tón
leikar af plötum. 19,00 Þingfrétt-
ir. 19,30 Tónleikar: Ópex'ulög
(plötur). 20,30 Lestur fornrita:
Hænsna-Þóris saga; III. (Guðni
Jónsson prófessor). 20,55 Kór-
söngur: Pólífónkórinn syngur.
Söngstjóri: Ingólfur Guðbrands-
son. Dr. Páll ísólfsson, Ruth Her-
manns, Ingvar Jónasson, Efemía
Guðjónsson, Jóhannes Eggertsson
og Gísli Magnússon aðstoða með
hljóðfæraleik. (Hljóðr. á tónleik-
um í Laugarneskii'kju 8. f.m. —
21,35 Erindi: Uppeldi og félags-
þroski (Magnús Gíslason náms-
stjóri). 22,10 Upplestur: „Stríð“,
fi'ásaga eftir Jónas Árnason —
(Baldvin Halldórsson leikari).
22,30 Frá Félagi ísl. dægurlaga-
höfunda: Úrslit í dæguxlaga-
keppni félagsins. JH-kvintettinn
og hljómsveit Aage Lorange leika.
Söngfólk: Sigurður Ólafsson,
Didda Jóns og Ragnar Halldórs-
son. Kynnir: Jónatan Ólafsson.
23,10 Dagskrárlok.
Finimtuxlagur 29. max:
„Ég skil ekki við hvað þú átt
Bneð því að segja að við séum
í verri klípu nú en áður,“ sagði
Dídí. „Frikki gaf okkur mögu-
leika U1 undankomu.“ — „Nei,
Dídí,“ sagði Stígur, „hann ætlaði
að senda okkur í opinn dauðann
í þessari blindhríð. Þetta var
bragð. Ríkarður kærir sig ekk-
ert um að verða ákærður íyi'ir
morð svo hann ákvað að láta
okkur verða úti.“ — „Ég trúi
þessu ekki,“ sagði Dídi. — „Opn-
aðu þá bakpokann og vittu hvað
þú finnur þar. Ég ætla að athuga
skothylkin, sem Frikki lét mig
fá í byssuna."
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 19,00 Þingfréttir. 19,30
Tónleikar: Harmonikulög (plöt-
ur). 2030 Erindi: Ríkisháskólinn
í Noi'ður-Dakota (Richard Beck
prófessor). 20,50 Tónleikar (plöt-
ur): 21,05 Upplestur: Vísnasafn
frá vetrarkvöldum (Hallgrimur
Jónasson kennari). 21,25 íslenzk
tónlist: Tvö tónverk eftir Jón
Þórarinsson (plötur). 21,40 Hæsta
réttarmál (Hákon Guðmundsson
hæstaréttarritari). 22,10 Erindi:
Löggæzlustarfsemi í Bandarikj-
unum (Hallgrimur Jónsson lög-
reglnþjónn). 22,30 „Vagg og
velta": Hljómsveit Andrésar
Ingólfssonar leikur. Söngvarar;
Hildur Hauksdóttir og Þórir
Roff. 23,09 Dagskrárlok.