Morgunblaðið - 22.06.1958, Blaðsíða 16

MOTtCr\J*r 4 f)ih
Sitnnudagur 22. júní 1958
16
bókalestur eða einhverja handa-
vinnu. En hinn nagandi innri
ótti veitti henni enga hvíld og
hrakti hana miskunnarlaust úr
einu herberginu í annað. Við
hverja símahringingu, við hvern
hljóm dyrabjöllunnar hrökk hún
við og fann hvernig hin rólega,
kyrrláta tilvera hennar leystist
skyndilega upp og fjaraði frá
henni. Hver liðandi stund styrkti
hana í þeirri ömurlegu vissu, að
líf hennar væri algerlega glatað
og að engu orðið. Þessir þrír
dagar í stofufangelsinu virtust
henni lengri, en hin liðnu átta
hjúskaparár hennar.
Þriðja kvöldið fengu þau hjón
in heimboð, sem henni var ekki
mögulegt að afþakka, án þess að
bera fram einhverja gilda afsök-
un, Og auk þess varð einhvern
tíma að brjóta niður hina ósýni-
legu rimla óttans, sem reistir
hörfðu verið umhverfis líf henn-
ar, ef hún átti ekki að farast.
Hún þarfnaðist mannlegrar nær-
veru, nokkurra hvíldarstunda
frá sjálfri sér, frá þessari skelfi-
legu einveru. Og þegar á allt var
litið, hvar var hún þá betur
stödd en einmitf í vandalausu
húsi, meðal vina, hvar öruggari
fyrir ósýnilegum ofsóknum? Eitt
andartak ^ór um hana nístandi
hroliur, þegar hún gekk út úr
húsinu og út á götuna, þar sem
kvalari hennar og ógæfusmiður
gat hvarvetna legið í leyni.
Ósjólfrátt greip hún fastar um
handlegg eiginmanns síns, leit
niður fyrir sig og gekk hratt hin
fáu skref frá gangstéttinni og
yfir að bifreiðinni, sem beið
þeirra. Þegar hún var sezt við
hlið manns síns í bifreiðinni,
sem brunaði eftir hinum nátt-
auðu götum, fannst henni sem
þungu fargi væri létt af hjarta
sínu og hún hlakkaði til þess að
njóta öryggis og óttaleysis
meðal vina, þó ekki væri nema
eina kvöldstund. í nokkrar
klukkustundir gat hún verið eins
Blómstrandi
sljúpmæður i>g bellís
Sími 19775.
i og áður fyrr, áhyggjulaus, glöð
og notið hamingju þess manns,
sem sloppið hefur úf fyrir fang-
elsismúrana, út í sólskinið. Hér
var varnargarður gegn allri eftir
för. Hingað komst hatrið ekki
inn. Hér voru aðeins manneskj-
ur, sem elskuðu hana og virtu,
skrautbúnar, glaðværar mann-
eskjur, sveipaðar rauðum bjarma
lífsgleðinnar, manneskjur sem
hún hafði alltaf þráð að vera
með. Hún fann að allir dáðust
að fegurð henna'r og glæsileika
og sú vitneskja gerði hana enn
fegurri.
Umhverfis hana hljómaði lokk
andi hljóðfærasláttur og smaug
í gegnum brennheitt hörundið
og inn að hjartarótum hennar.
Dansinn byrjaði og áður en hana
sjálfa varði, var hún kominn inn
í miðja þröngina. Og aldrei á ævi
sinni hafði hún dansað eins. Þessi
iðandi þyrping svæfði allan ótta
og kvíða í brjósti hennar. Hljóð-
fallið gagntók limi hennar og
smaug eins og leiftur um allan
líkamann.
í hvert skipti sem hljóðfæra-
slátturinn þagnaði, fannst henni
kyrrðin þjáningafull, þögmn
óbærileg. Eldtungur eirðarleysis
ins sleiktu titrandi limi hennar
og hún kastaði sér aftur út í
hringiðuna, eins og örvita mað-
ur kastar sér í svalandi, róandi,
endurnærandi vatn. Hún hafði
alltaf verið fremur léleg dans-
kona, of fjörlaus, of hæg, of
varkár í hreyfingum, en þessi
víma fjálsrar gleði eyddi öllum
líkamlegum hömlum. Hin stál-
hörðu bönd blygðunar og var-
kárni, sem ávallt höfðu haldið
áköfustu ástríðum hennar í skefj
um, brustu nú sundur og henni
fannst hún vera stefnulaus, ráða-
villt og í andlegu uppnámi. Hún
skynjaði snertingu handa og
arma, klið radda, kitlandi tóna,
sem ólguðu í blóði hennar og all-
ur líkami hennar var svo þrung-
inn og gagntekinn af einhverri
óþreyjufullri eftirvæntingu, að
fötin brunnu utan á honum og
hún hefði helzt viljað svipta af
sér hverri flík, til þess að gefast
þessari villtu vímu á vald.
„Irene, hvað gengur að þér?“
—- Hún leit við með ögrandi
hlátur í augum, heit úr faðmi
dansherra sins og þá . . . þá
mætti hún köldu, hörkulegu og
starandi augnaráði eiginmanns
síns. Hún kipptist við, eins og
komið hefði verið við hjartað í
henni. Var nú komið í óefni fyrir
henni Hafði hin villta og sjúk-
lega gleði komið upp um hana?
„Hvað . . . hvað áttu við,
Frits?“, stamaði hún, undrandi
yfir hinu hvassa.rannsakandi til-
liti hans, sem virtist alltaf
þrengja sér dýpra og dýpra inn
í hana og stinga hana í hjartað.
„Þetta er sannarlega undar-
legt“, tautaði hann að lokum og
í rödd hans lýsti sér djúp undr-
un. Hún þorði ekki að spyrja,
hvað hann ætti við með því, og
það fór óttahrollur um hana
alla, þegar hann séri sér við, án
þess að mæla orð og hún sá
bak hans, breitt og þreklegt.
Hljóðfæraslátturinn hófst að
nýju. Einhver kom yfir gólfið til
hennar og hún tók um arm
hans, ósjálfrátt og vélrænt. En
nú var allt breytt og hinir léttu
tónar gátu ekki lengur hleypt
fjöri í stirnaða limi hennar. Hljóð
ur sársauki óx í hjartanu og
breiddist út, allt niður í fætur
h’ennar, svo að hvert skref varð
henni þjáningarfullt og hún
varð að hætta dansinum. Á leið-
inni til sætis síns leit hún ósjálf-
rátt í kringum sig, til þess að
vita, hvort eiginmaður hennar
væri þar nokkurs staðar í nám-
unda við hana og hrökk við.
Hann stóð rétt fyrir aftan hana,
eins og hann væri að bíða eftir
henni og aftur mætti hún sama
starandi, íhugula tillitinu. Hváð
vildi hann? Hvað vissi hann
Hún dró ósjálfrátt hálsmálið á
kjólnum sínum betur saman, eins
og hún mætti til með að hylja
nakin brjóstin fyrir honum.
Þögn hans var hörkuleg, eins og
tillitið.
„Eigum við að fara?“, spurði
hún áhyggjufull.
„Já“. — Rödd hans var hörð og
óvingjarnleg. Hann gekk á und-
an henni og aftur sá hún þessar
breiðu, ógnandi herðar. Hún
skalf af kulda, jafnvel þegar hún
var komin í loðkápuna. Á leið-
inni heim sátu þau bæði þegj-
andi. Nú skynjaði hún ógnir
nýrrar hættu. Nú var hún um-
setin á báðar hliðar.
6.
Um - nóttina dreymdi hána
undarlegan og erfiðan draum.
Henni fannst hún koma inn í
stóran bjartan sal, þar sem hvell
og skerandi tónlist hljómaði. Þá
kom til hennar ungur maður,
sem henni fannst hún þekkja,
tók í hönd hennar og hún dans-
aði við hann. Skyndilega urðu
tónarnir* hærri og þróttmeiri og
þau liðu upp í loftið, unz hún
kom ekki lengur við gólfið og
þannig dönsuðu þau gegnum
marga sali, þar sem gyllt ljósker,
eins og stjörnur hátt yfir höfð-
um þeirra, stöfuðu björtum, dul-
arfullum geislum og margir
speglar endurvörpuðu hennar
eigin brosi og báru það svo aft-
1 ur til baka á óendanlegu endur-
Skrifstofustúlka
óskast 1. júlí, ensku og vélritunarkunnátta nauð-
synleg. Tilboð merkt: „Skrifstofuvinna“ sendist
blaðinu fyrir 28. júní.
skini. Dansinn varð sífellt æstari,
tónarnir heitari. Hún fann
hvernig ungi maðurinn þrýsti sér
alltaf þéttar og þéttar að henni,
hvernig hönd hans krepptist
fastar og fastar um nakinn arm
hennar, svo að hún gat ekki
annað en stunið af sársau .ill-
um losta. Og þegar hún it í
«ugu hans, þóttist hún loks
þekkja hann. Hún sá ekki betur
en þetta væri leikari, sem hún
hafði elskað með ástríðuofsa á
æskuárum sínum. En þegar hún
ætlaði í fögnuði sínum að hrópa
nafn hans, lokaði hann munni
hennar með brennandi kossi. Og
svo svifu þau áfram, eins og bor-
in að ljúfum vindi, með saman-
bræddar varir og sameinaöa
líkama. Veggirnir liðu framhjá
þeim, tími og rúm var ekki leng
ur og . . og . . . þá kom ein-
hver skyndilega við öxl hennar.
Hún stanzaði og samstundis
hljóðnuðu tónarnir líka. Ljósin
slokknuðu og myrkir skuggar
liðu inn meðfram veggjum. Vin-
ur hennar, leikarinn, var horfinn.
„Skilaðu mér honum strax aftur,
þjófur", hrópaði hin hræðilega
kvenpersóna — því að þetta var
hún — svo að það bergmálaði í
veggjunum og kreppti ískalda
fingur um úlnliðinn á henni. Hún
streittist á móti og heyrði sjálfa
sig reka upp titrandi öræntingar-
fullt angistaróp. En konan var
henni margfalt sterkari, sleit
perlufestina af hálsi hennar og
fletti sundur kjólnum, svo að
það sást í nakin brjóstin og arm-
ana. Og skyndilega fylltist allt
af fólki. Það streymdi í stórum
hópum út úr öllum sölum, með
hrópum og háreysti og starði
hæðnislega á hálfnakinn líkama
hennar. Konan hélt áfram að
hrópa með gjallandi röddu: —
„Hún stal honum frá mér, þessi
hórkerling, þessi skækja". Hún
vissi ekki hvar hún gæti falið
sig, hvert hún ætti að renna aug-
unum og alltaf þrengdi hópur-
inn sér nær henni, forvitnisleg
hvæsandi andlit, lokkuð af nekt
hennar, albúin að ... En þegar
hún litaðist um í öræntingafullri
leit að björgun, kom hún skyndi-
lega auga á mann sinn í myrk-
asta dyrakróknum. Hún hrópaði
upp yfir sig og hljóp eins og
fætur toguðu í áltina til hans,
hljóp í gegnum marga sali. Að
baki hennar æddi hinn forvitni
mannfjöldi, hún fann hvernig
kjóllinn seig alltaf lengra og
lengra niður um hana, brátt
stæði hún allsnakin. Þá opnuðust
dyr fyrir framan hana og hún
hljóp í dauðans ofboði niður
tröppurnar, en fyrir neðan beið
þessi hryllilega manneskja í ull-
arkápunni með hendur eins og
ránfuglsklær. Hún skauzt til hlið
ar við hana og hljóp eins og ör-
vita manneskja út úr húsinu, en
hin konan hóf þegar eftirförina
og svo hlupu þær eftir löngum,
mannlausum götunum, undir
fölum bjarma ljóskeranna. Að
baki sér heyrði hún stöðugt fóta-
tak konunnar, en alltaf þegar
hún kom fyrir götuhorn spratt
konan þar upp fyrir framan hana
og þannig endurtók sami leikur-
inn sig, aftur og aftur. Alls staðar
lá hún í leyni, bak við öll hús, til
hægri og vinstri. Að lokum
komst hún alla leið heim að hús-
inu, en um leið og hún hratt upp
hurðinni, stóð eiginmaður henn-
ar þar með hníf í hendinni og
starði á hana með stingandi
augnaráði. — „Hvar hefurðu
verið?“, spurði hann hljómlaus-
um rómi. — „Hvergi", heyrði hún
sjálfa sig segja og svo kvað við
skerandi hlátur við hlið hennar.
— „Ég sá það, Ég sá það“, hróp-
aði ofsækjandi hennar sem stóð
nú fast hjá henni og hló vitfirr-
ingslega. Þá lyfti maður hennar
hnífnum. „Hjálp“ hrópaði hún
„Hjálp“. Hún leit óttaslegin upp
og sá beint inn í augu mannsins
síns. Hvað . . . hvað var þetta?
Hún var í herberginu sínu. Lamp
inn á náttborðinu varpaði fölum
bjarma um herbergið Hún var
heima hjá sér, í rúminu sínu.
Hana hafði bara verið að
dreyma. En hvers vegna sat mað
ur hennar á rúmstokknum og
virti hana fyrir sér eins og sjúkl-
ing Hver hafði kveikt á lamp-
anum? Hvers vegna sat hann
þarna svona alvax’legur, svona
hreyfingarlaus og þögull? Aftur
greip skelfingin hana og hún
skotraði augunum ósjálfrátt til
handanna á honum: Nei, hann
hélt ekki á neinum hníf. Hægt
rann svefnvíman af henni og
skelfing draumsins smá-eyddist
í huga hennar. Hún hafði auðvit
að hljóðað upp í svefninum og
vakið hann. En hvers vegna
starði hann svona á hana, svona
alvarlega, svona rannsakandi,
svona óskaplega þungbúinn og
áhyggjufullur?
SUlltvarpiö
Sunnudagur 22. júní:
Fastir liðir eins og venjulega.
9.30 Fréttir og morguntónleikar.
11.00 Messa í Laugarneskirkju
(Prestur: Séra Magnús Guð-
mundsson á Setbergi. Organleik-
ari: Kristinn Ingvarss.). 13.15
Frá umræðufundi Stúdentafélags
Reykjavíkur um efnahagsmálin
12. þ.m.: Framsöguerindi hag-
fræðinganna Jónasar Haralz og
Jóhanxjesar Nordals. 16.00 Kaffi-
tíminn: Létt lög af plötum. 16.30
Færeysk guðsþjónusta (Hljóðrit-
uð í Þórshöfn). 17.00 „Sunnu-
dagslögin“. 18.30 Barnatími (Þor
steinn Matthíasson kennari): a)
Framhaldssagan: „Hnoðri og
Hnyðra“; VI (Rannveig Löve
kennari). b) „Ríki Pétur", ævin-
týri eftir Asbjörnsen og Moe (Jó
hann Bjarnason þýðir og flytur).
c) Upplestur og tónleikar. 19.25
Tónleikar: Friedrich Gulda leik-
ur á píanó prelúdíur op. 28 eftir
Chopin (plötur). 20.20 Frásaga:
Gleymd villa (Þormóður Sveins
son á Akureyri). 20.40 Hljóm-
sveit Ríkisútvarpsins leikur tón-
verk eftir Carl Maria von Web-
er. 21.20 „ í stuttu máli“. — Um
sjónarmaður: Loftur Guðmunds-
son. 22.00 fþróttaspjall. 22.10
Danslög (pl.). 23.30 Dagskrárlok.
Mánudagur 23. júní:
Fastir liðir eins og venjulega,
19.30 Tónleikar: Lög úr kvik-
myndum (plötur). 20.30 Um dag-
inn og veginn (Úlfar Þórðarson,
læknir). 20.50 Einsöngur: Mari-
anne Mörner kammersöngkona
frá Svíþjóð. 21.10 Frásöguþáttur:
„Undir Látrabjargi“ eftir Þórð
Jónsson á Látrum (Stefán Jóns-
son námsstjóri flytur), 21.40
Tónleikar: Les Baxter stjórnar
kór og hljómsveit, sem flytja létt
lög (p.). 22.00 íþróttaspjall og
tónleikar. 22,15 Búnaðarþáttur;
Jaxðræktarmál (Agnar Guðna-
son ráðunautur). 22.30 Kammer-
tónleikar (pl.). 23.05 Dagskrár-
lok.
THE FIRST THING I WANT
VOU TO DO, MR. TUGGLE, IS
TO INVITE MR. BLAKE, .
CHAIRMAN OF THE ROAD /
COMMISSION, TO VOUR (
HOME FOR PINNER/ , V
IT CAN BE DONE
LEGALLY... IT WILLTAKE
A LITTLE TIME, BUT
VOU’LL GET YOUR
- ROAD/ _ )
WE MUST FIND A WAY TO
GET THAT ROAD THROUGH
LOST FOREST, BRVSON...
BUT I WANT IT TO BE
-1 t-ESAL ...ABSOLUTELY
V LEGAL /
HOW?
' /.
< *'
Ú
ó
„Við verðum að finna eitthvert
láð til þess að fé þenan veg gegn-
wn Týmlu skóga, Brjánn", sagði
Tryggvi. „En það verður að vera j nokkurn tíma,“ sagði Brjánn, „en „í fyrsta lagi átt þú að bjóða
á lðglegan hátt.“ — „Ef allt á veginn skaltu fá.“ — „Nú hvern- vegamálastjóranum til kvöldverð-
að vera löglegt, getur það tekið I ig ætlaxðu að fara að þvi?“ — I ar,“ sagði Brjánn. 1
Þriðjudagur 24 júní:
Fastir liðir eins óg venjulega.
19.30 Tónleikar: Þjóðlög frá
ýmsum löndum (pl.). 20,30 Er-
indi: Minnzt 50 ára afmælis
fræðslulaga (Gyjfi Þ. Gíslason,
menntamálaráðherra). 20.45 Frá
tónlistarhátíðinni í Björgvin í
maí sl.: Sinfóniuhljómsveit
Björgvinjar leikui-. 21.30 Útvarps
sagan: „Sunnufell“ eftir Peter
Freuchen; VIII (Sveriir Krist-
jánsson sagnfræðingur). 22.10
Erindi: Blóði drifnar þjóðbrautir
(Pétur Sigurðsson erindreki). 22.
25 Hjördís Saevar kynnir lög
unga fólksins, 23.30 Dagskrárlok.