Morgunblaðið - 13.09.1958, Blaðsíða 16

íe
MORCVNBLAÐIÐ
Laugardagur 13. sept. 1958
5021E VX/ONör
EP'Tlfc KlÍHAftP MA>®N
fór ég að gefa veginum gætur og
færði mig jafnframt frá miðju
lians og til hliðar. Á stundum sem
5>essari varð ég jafnan gripinn
ótta við, að bifreið æki á mig, stríð
brytist út, eða eitthvert óvænt
óhapp kæmi fyrir, því að ófætt
tnálverk var fyrir mér sem ófætt
bam og gerði mig ábyrgan fyrir
öðru lífi, auk míns eigins. Ég
herti gönguna. Ég var ekki vanur
að mála á kvöldin, þar sem litirn-
ir glötuðu nokkru af gildi sínu
við ljós, en löngunin var svo rík,
að ég ákvað að reyna það. Um
leið og ég kom aftur til herbergis
míns, lét ég nýjan striga í grind-
dna og hófst handa.
Ég málaði alla nóttina. Hugs-
nn mín var skörp og endurminn-
ingin svo skýr fyrir hugskotssjón
um mínum, að ég hefði ekki getað
gert þetta betur, þótt Suzie hefði
eetið fyrir hjá mér. Ég kenndi
ekki neinnar löngunar til svefns.
Legar dagur rann og ég gat séð
litina, var ég mjög ánægður, því
að litirnir voru sérkennilega
áhrifaríkir og þrungnir tilfinn-
ingu, þótt þeir væru ekki þeir
sömu og ég hafði ætlazt til.
Ég lauk við myndina um tíu
leytið. Ég hafði málað myndina
nákvæmlega á þann hátt, sem hún
var £ endurminningu minni; sjó-
liðann að baki Suzie, með aðra
höndina við húfuna, og Suzie, sem
Isneri að nokkru frá honum. —
cAugnaráð hennar var þrungið
isársauka, dapurleika og stolti. Ah
ITong, sem var að færa mér te í
tfjórða skipti, stóð lengi og virti
hana fyrir sér, og ég sá á honum,
að hann var snortinn. Rétt í því
hringdi síminn, og það var Kay,
sem hringdi.
„Jæja, ég hef gert allt, sem ég
gut fyrir þig“, sagði hún, „þótt
mér sé alls ekki ljóst hvers vegna.
ÍMér hefur loks tekizt að fá lof-
orð fyrir sjúkrarúmi eftir rúmar
eex vikur“.
„Guð blessi þig, Kay“.
„Það var enginn leið að fá rúm
tfyrr, án þess að svíkja einhvern
hættulega veikan. Heldurðu ekki,
að henni sé borgið þangað til?“
„Jú, þetta er prýðilegt. Fang-
elsislæknirinn sagði, að hún hefði
gott af að fara í nokkurra daga
leyfi áður. Ég held, að ég ætti að
tfara með hana til Macao".
„Mig hefur alltaf langað til
Macao“.
„Þú.getur komið með okkur, ef
|>ú vilt“.
„Það væri svei mér skemmtilegt
tfyrir þig!“
Ah Tong var enn að horfa á
myndina, þegar ég sleit símasam-
bandinu. Hann sagði: „Hún er
mjög falleg, herra. Hún virðist
evo óhamingjusöm". Síðan bætti
hann við: „Hún horfir á mig,
herra. Það er mjög skrítið. Hún
horfði á mig, þegar ég stóð þarna.
Þá færði ég mig hingað, og enn
horfir hún á mig. Augu hennar
tala við mig“.
^Hvað segja þau?“
„Þau segja: „Hjarta mitt er
fullt af svo mörgu. En ég veit
ekki hvernig ég get skýrt það!“
Var þetta það, sem þér ætluðust
til, að þau segðu, herra?“
„Það lætur mjög nærri því, Ah
Tong“, sagði ég.
Þrjár vikur voru enn, þangað
til Suzie myndi verða látin laus
frá Laichikok. Tíminn leið mjög
hægt, og athugasemdir Ah Tong
voru þær sörnu dag eftir dag. „Að-
eins tíu dagar eftir, herra“, og
„Aðeins niu dagar í dag, herra“.
Hann hafði grannskoðað kín-
verska dagatalið sitt og komizt að
raun um, sér til óblandinnar
ánægju, að dagurinn, sem Suzie
kæmi úr fangelsi, fjórtándi dagur
10. mánaðar, væri sérlega hentug-
ur til flutninga og bústaðaskipta.
Hann tiikynnti mér hátíðlegur í
bragði: „Þetta er fyrirtaiks-dagur
til þess að yfirgefa fangelsi".
„Ég myndi nú segja, að hvaða
dagur sem væri, væri fyrirtaks
dagur til þess, Ah Tong“, sagði
ég.
„Nei, herra. Hefði það verið sá
þrettándi eða tíundi, hefði hún
ef til vill orðið fyrir ógæfu, eftir
að hún kom úr fangelsinu. En nú
verður hún áreiðanlega hamingju
söm. Dagurinn gæti ekki verið
betri".
En þó fór svo, þrátt fyrir það,
að ég hafði beðið þessa dags með
svo mikilli óþreyju, að ég beið
hennar ekki við fangelsishliðið, er
hún var látin laus. Ég hafði kom-
ið til hennar boðum um, að ég
mundi verða þar, og ég hafði lagt
af stað frá Nam Kok í tæka tíð,
en svo óheppilega vildi til, að ferj
an, sem ég fór með yfir til Kow-
loon, lenti í árekstri við fúinn og
sóðalegan ryðkláf. Stýrimaður
skipsins, sem við rákumst á, hafði
verið of sljór af ópíumneyzlu til
þess að hafa rænu á að víkja, er
ferjan blés honum til viðvörunar.
Hvorugt skipanna skemmdist nokk
uð að ráði, en þau töfðust bæði um
klukkustund, meðan skipstjórarn-
ir jöfnuðu sakirnar sín á milli.
Ég var orðinn svo gramur og óþol
inmóður, að ég hefði getað grátið.
Það hvarflaði jafnvel að mér að
stökkva fyrir borð og reyna að
synda til lands, en þá hefði ég
neyðzt til að skilja eftir farang-
urinn, sem ég hafði haft með mér,
til þess að við gætum farið beint
til Macao. Seint og síðar meir tóku
vélarnar til starfa á ný, og skipið
sigldi af stað. Það lagði að
bryggju í Kowloon, göngubrúnni
var komið fyrir, og ég ruddist með
þeim fyrstu í land með ferðatösk-
umar tvær og málaraáhöld mín.
Engin leigubifreið var sjáanleg.
Ég reikaði eftir strætinu, klyfjað-
ur farangri mínum. Loks mætti ég
bifreið. Ég gat með naumindum
stunið upp: „Til Laichikok fangels
isins", áður en ég hneig yfirkom-
inn af þreytu, niður í baksætið.
Þegar við komum til Laichikok,
var Suzie hvergi sjáanleg, og mér
var sagt við hjiðið, að hún hefði
beðið í hálfa klukkustund, en síð-
an farið. Bifreiðarstjórinn stakk
upp á, að við færum til biðstöðvar
strætisvagnanna, og er við komum
fyrir hornið, sá ég hana standa
þar, einmana og umkomulausa, í
kínverska bláa silkikjólnum, sem
hún hafði verið í fyrir réttinum,
með hvítu, hælaháu skóna á fótum
sér og hvítu handtöskuna á hand-
leggnum.
„Mér þykir mjög fyrir þessu,
Suzie“, sagði ég og útskýrði fyr-
ir henni, bvernig á því stæði, að
ég kæmi svo seint.
„Það skiptir ekki máli“, sagði
hún hljómlausri röddu, eins og
henni stæði nákvæmlega á sama,
og ég þóttist skilja, að þar sem
hún hefði hlakkað svo lengi til að
komast út úr fangelsinu, hefði
hinn raunverulegi atburður, loks
er að honum kom, orðið henni
nokkur vonbrigði.
„Suzie, við munum nú halda til
Macao“, sagði ég.
„Macao?“ Til hvers?*
„Ég hef útvegað þér rúm í
sjúkrahúsi, en ég hélt, að þú
mundir ekki hafa á móti því að
við færum í burtu um stundar-
sakir áður“.
„Það er ágætt“.
„Þú virðist ekki sérlega hrif-
in“
„Mér er alveg sama. Við getum
farið, ef þú vilt“.
Skipið Fatshan lá við bryggj-
una, er við komum þangað. Eftir
eina klukkustund átti það að
leggja af stað. Við settumst við
borð í mannlausum borðsalnum,
og Suzie drakk eina flösku af
C!oca-Cola, meðan ég fékk mér
kaffi. Nokkrir farþegar komu
inn og settust við næsta borð. —
Suzie leit sem snöggvast á þá, en
virtist forðast að mæta augnatil-
liti þeirra. Hún var vandi'æðaleg
og niðurlút.
„Þú þarft ekkert að óttast,
Suzie", sagði ég. „Það sést ekki á
þér. Enginn veit, hvaðan þú kem-
ur“.
Hún svaraði mér engu. Hún sat
þegjandi drykklanga stund, en
sagði síðan: „Jæja, ég fer núna“.
„Ferð? Hvað áttu við?“
„Ég vil ekki fara til Macao. Þú
getur farið einn“.
„Ég skil ekki, hvað þú átt við,
iSuzie. Hvað er að?“
„Ég hef verið að hugsa, meðan
ég var í tukthúsinu — ég hafði
nógan tíma til að hugsa. Þú ert
mikill maður. Þú getur fengið
hvaða stúlku sem þú vilt. Þú gæt-
ir fengið fallega, ríka enska
stúilku, eða kínverska stúlku af
góðum ættum. En þú ert góðhjart-
aður og þú vorkennir mér. Þú
hugsar: „Ég vi’l ekki særa Suzie
— ég verð að vera góður við
hana“. En það vil ég ekki. Ég
fer þess vegna núna. Ég fer frá
þér“.
„Bannsettur þvættingur er
þetta, Suziel“
Ég vissi ekki, hvað ég átti til
bragðs að taka til að halda aft-
ur af henni, og ég hrósaði því
happi, er ég heyrði, að búið var
að lyfta landgöngubrúnni. Smám
saman, er við tókum að fjarlægj
ast Hong Kong, fór að lifna yfir
henni, og hún fór að njóta ferða-
lagsins. Ég sagði henni að hafa
fataskipti, og hún hvarf ásamt
þernunni til klefa síns. Þegar hún
kom aftur í síðbuxunum og banda-
skónum, var blik í augum hennar,
og hún flissaði ánægjulega.
„Veiztu, hvc.ð konan sagði við
mig? Hún sagði: „Þú átt svo fal-
leg föt — þú hlýtur að vera rík“.
Hún hljóp £ sífellu milli borð-
stokkanna og virti fyrir sér
hrjóstrugar eyjarnar, sem við
sigldum fram hjá, og stóra flota
fiskiskútna fyrir fullum seglum,
sem blöstu við á víð og dreif, svo
langt sem augað eygði, eins og
aragrúi leikfangaskipa.
„Veiztu það, að í morgun vildi
ég ekki yfirgefa tukthúsið“, sagði
hún. „Ég hugsaði: „Ég hef engar
áhyggjur hér. Ef til vill mun ég,
þegar ég kem út, annaðhvort
stela einhverj.u eða stinga Canton-
stelpuna aftur með skærum, til
þess að komast hingað af' r.“ En
nú líður mér vel! Mér líður dá-
samlega!“
Hún horfði með ánægjusvip á
fiskis'kútu, sem við fórum mjög
nærri. Hún sigldi tígulega með
átta þöndum seglum, í rakri,
golunni. Hún bar hina rauðu
veifu kommúnistai'íkisins í Kína.
Fám mínútum síðar breyttist stál-
grár litur sjávarins, er 1-eðja Pearl
fljótsins gaf honum sama litblæ
ot mjólkurblönduðu tei.
„Hvað er langt eftir til
Macao?" spurði Suzie.
„Ég býst við, að við komum
þangað eftir um það bil eina
klukkustund", sagði ég. „Og eftir
á að hyggja, ég gleymdi víst að
segja þér dálítið. Við giftum okk
ur í Macao“.
„Giftum okkur? Hver segir
það?“
„Það er eins góður staður og
hver annar til þess að gifta sig.
Þú vilt giftast mér, er ekki svo?“
„Nei“.
„Þá kvænist ég þér gegn vilja
þínum. Það er mjög auðvelt í
Macao — það er svo mikil spill-
ing þar á staðnum. Ég múta þeim
embættismanni, sem hlut á að
máli, fel hann undir borðinu og
spyr þig síðan, hvort ekki megi
bjóða þér meira af steiktri anda-
lifur. Um leið og þú segir „já“,
mun embættismaðurinn reka höf-
uðið út undan borðinu og segja:
„Þakka yður fyrir, hér er hjóna-
vígsluvottorð yðar! Verið þér
sælir“.“
Hún flissaði. „Og næsta dag
mun ég spyrja þig: Má bjóða þér
örlítið meira af hrisgrjónum, kæri
eiginmaður? Og þú munt segja
„Já“ og þá mun sami maðurinn
reka kollinn undan borðinu og
segja: „Þakka yður fyrir, þið er-
uð skilin“.“
Hún þagði nokkra stund og
starði út á haf yfir borðstokkinn.
Eftir nokkra stund sagði hún:
„Mig dreymdi einu sinni, að -við
værum gift. Ég var úti á götu, og
það var milkil mannþröng þar. Ég
sá þig, en komst ekki til þín vegna
fjöldans. Ég fór að gráta. Þá ýtt-
ir þú öllum til hliðar og sagði:
„Farið burtu, bjánarnir ykkar.
Þetta er hún Suzie, konan mín!“
Og allir fóru, eftir að þú sagðir
þetta. Þá vaknaði ég“.
„Og mundir um leið, að þú
varst ekki orðin konan mín. —
r
L
ú
ó
TIMMV, VOU HEARD MR.
BRYSON TELL LOUIS TO
BLOW UP THE BEAR
\ MOUNTAIN ROAD?
AND I THOUSHT THAT
SNeWSLIDE WAS JUST
A LUCKV BREAK'
í FATHER,
L I DON'T
* WANT
ANYTHING
TO HAPPEN
TO LOST
FOREST AND
ALL THE
ANIMALS/
**€> i WANTED TO T<rLL
MARK AND 0OOTTV
WHAT HAPPENSf), *3UT
’ I COULDN’T BECAUSE
V-YOU'RE MY DAD/
1) „Tommi, heyrðirðu Brján
skipa Lúðvik að sprengja upp
veginn yfir Bjarnarfjall?" „Já,
pabbi“.
2) „Og ég sem hélt að snjó-
flóðið hefði bara orðið á svona
heppilegum tíma fyrir okkur“.
„Pabbi, ég vil ekki að neitt komi
fyrir Týndu skóga og öll dýrin ] hvað í rauninni hefði gerzt, en
þar“. ég gat það ekki vegna þess að
3) „Mig langaði svo til að þú ert pabbi minn“.
segja Markúsi og Sigga frá því
IVarstu fegin — eða leið?“
Hún svaraði ekki. Hún þagði
i nokkra stund, en sagði síðan: „Ég
j get ekki gifzt þér, vegna þess, að
ég er veik. Og meðalið, sem ég
tók, til þess að þú yrðir ekki veik
ur, var alveg ónýtt. Læknirinn í
Laichikok sagði mér það“.
„Ég varð elkkert veikur þréfi
fyrir það“, sagði ég. „Þú ferð líka
til St. Margaret-spítalans eftir
hálfan mánuð, og þar batnar þér
alveg".
„Ég hef enga trú á því. Ég held
ekki, að neinum batni alveg“.
„Vissulega batnar mörgum,
Suzie. Þér er næstum batnað
núna, og etf þú verður einn eða
tvo mánuði til viðbótar í spítala,
batnar þér að fullu“.
Hún varð þögul á ný. Síðan stóð
hún upp, gekk nokkurn spöl eftir
þilíarinu, nam staðar við borð-
stokkinn og stóð þar nokkra
stund ein. Hún kom síðan aftur
til mín.
„Robert“, sagði hún, „ég hef
aldrei vitað, að neinn væri til eins
góður og þú. Ég hef aldrei þekkt
neinn með svo gott hjarta. Mér
þykir mjög vænt um þig“.
„Guð blessi þig, Suzie. Þýðir
þetta já?“
„Já, ef þú kærir þig um þaík
Ég mundi gera hvað sem væri fyr-
ir þig. Ég skal giftast þér, ef þú
vilt, eða ganga í sjóinn, eða gera
hvað annað, sem þú vilt“.
„Sjórinn er alltof óhreinn hérna
til þess að fleygja sér í hann. Ég
vil miklu heldur, að við giftum
okkur“.
Þegar til Macao kom, náðum við
í kerru og ókum í henni til gisti-
hússins. Kerrurnar í Macao voru
stærri en í Hong Kong, með sæt-
um fyrir tvo, rými undir sætinu
fyrir farangurinn og voru knúðar
áfram sem reiðhjól. Ökumaðurinn
var í rifnum stutbbuxum úr vinnu
fataefni og með hattbarð á höfð-
inu, en kollinn vantaði algerlega.
Borgin virtist syfjuieg saman-bor-
ið við Hong Kong, og hvarvetna
mátti sjá merki hnignunar og nið
urníðslu. Við fórum með farang-
urinn til gistihússins og báðum
dráttarkarlinn síðan að aka okk-
ur til skrifstofu brezka ræðis-
mannsins. Hann glotti, kinkaði
kolli og þóttist skilja. — Fimrn
mínútum síðar nam hann staðar
fyrir utan byggingu, þar sem sjá
mátti fyrir utan hermenn úr
Austur-Afríkuher Pórtúgala með
byssur og byssustingi og andlit,
sem að litarhætti minntu helzt á
kaffibaunir.
„Gott?“ sagði hann.
„E'kki gott“, sagði ég. „Hér er
portúgalska stjórnin. Við viljum
komast til brézka ræðismannsins".
„Ágætt, ég skil!“
Hann hélt af stað atftur. Um
síðir hittum við ræðismanninn í
ski'ifstofubyggingu. 1 lofti skrif-
stofunnar hengu marrandi loft-
ræstiviftur, sem virtust geta fall-
ið niður £ höfuðið á manni á
hverri stundu. Falleg kynblend-
ingsstúlka sat við ritvélina. And-
lit hennar var fölleitt, fingert og
lítið eitt feimnislegt, hárið sitt,
þykkt og svart, og um hálsinn bar
hún krossmark úr gulli. Ræðismað
! urinn var feitlaginn, sköllóttur
náungi, sveittur á enni og með
svitabletti undir handarkrika
hvítrar skyrtunnar. Hann var að
SHlItvarpiö
Laugardagur 13. september:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndis
Sigurjónsdóttir). 14,00 Umferðar-
mál. 14,10 „Laugardagslögin“. —-
19,00 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson). — 19,30
Samsöngur: Karlakórinn í Köln
syngur; Wilhelm Pitz stjórnar
(plötur). 20,30 Raddir skálda:
„Og jörðin snýst“, kafli úr skáld-
verki eftir Jóhannes Helga (Höf-
undur les). 20,50 Tónleikar (plöt-
ur). 21,00 Leikrit: „Kvöldið fyrir
haustmarkað" eftir Vilhelm Mo-
berg. Þýðandi: Elías Mar. Leik-
stjóri: Haraldur Björnsson. Leik
endur: Valdimar Helgason, Hild-
ur Kalman, Emilía Jónasdóttir og
Haraldur Björnsson. 22,10 Lans-
lög (plötur). 24,00 Dagskrárlok.