Morgunblaðið - 12.02.1959, Síða 16

16
MORCVNBLAÐIÐ
Flmmtudagur 12. febr. 1959
„Sjálfsagt, ungfrú Cuttler",
eagði skrifarinn. — „Ætlið þér
kannske að skýra frá viðræðum
yðar við utanríkisráðherrann?"
„Já“, sagði Helen. — „Klukkan
er sex. Það er biðið eftir símavið-
tali við mig í New York“.
9.
Það var korn ið fast að miðnætti,
Jþegar Helen kom til New York.
Hún hafði beðið Jan að koma og
sækja sig á járnbrautarstöðina.
Þau gengu inn í eina af veitinga-
stofunum við „Grand Central
Station".
Hin kalda stofa með ljósu hús-
gögnunum og tízkulegu glugga-
tjöldunum var því sem næst mann
laus. Þau settust við eitt horn-
borðið og Jan pantaði tvö koníaks-
glös.
Nú fyrst hafði Helen tækifæri
til að þakka Jan fyrir blómin, sem
hann hafði fært henni. Það voru
tólf gular nellikur.
Hann greip um hönd hennar.
„Hvað hefur komið fyrir,
Helen?"
„Ég var kölluð á fund utan-
ríkisráðherrans. Hann bauð mér
Sendiherrastöðuna í París“.
Hann dró ósjálfrátt að sér
höndina.
„Þú hefur tekið því“, sagði
hann.
„Nei, auðvitað ekki. Ég bað um
umhugsunarfrest".
„Hvers vegna?“
„Ég varð að tala við þig“.
„Við mig?“ Hann hló. — „Hve-
nær fór ég að hafa úrskurðarvald
í heimsmálunum?"
„Þú veizt hvað við töluðum um
1 gær“.
„Það var í gær“.
Hún f ann það alltaf betur og
betur að hann vildi ekki hjálpa
henni. Enginn gat hjálpað henni.
Hún sagði hikandi:
„Fyrir mig er þetta auðvitað
alveg ótrúlega mikill möguleiki.
En var ég ekki fús til þess í gærr
að hafna öllu? Meiru en einu ein-
asta sendiherrastarfi. Mér virð-
ist það ofur einfalt“. Hún þagði
andartak. — „Ég verð að neita“
Hann hristi höfuðið.
„Það munt þú ekki gera. Þetta
er bending forlaganna. Ég vildi
líka segja þér það. ..
Hún greip fram í fyrir honum:
„Allt sem ég sagði í gær, sagði
ég sjálfviljug. Aðeins eitt gæti
fengið mig til að taka boðinu. —
París er í Evrópu. Það er
skammt á milli Parísar og Ber-
línar“.
Æðarnar á hinu háa og slétta
enni hans þrútnuðu. Til þessa
hafði hann talað af stillingu, en
nú sagði hann hranalega: „Hættu
að ljúga, Helen. Þú ferð aftur til
eiginmanns þíns. Það særir mig
ekki vitund. Það er ekki nema
sjálfsagt og ég hef ekki gert ráð
fyrir öðru. Strax í morgun, þegar
fyrsti sólargeislinn skein inn í
helbergið mitt, vissi ég að það var
allt fjarstæða og vitleysa sem við
sögðum í gær. Eiginkona amer-
íska blaðakóngsins og þýzkur
blaðamaður sem býr í bakhúsrúst-
um.......Það er bæði smekklaust
og hlægilegt. Við förum hvort okk
ar leið. Við hættum. Við gleymum
þvi sem gerzt hefur“. Hann tók sér
örstutta málhvíld, en hélt svo
áfram: „Aðeins eitt enn, Helen.
Ég er „Kauz“, eins og þú sagðir,
en ég er engin karlkyns frilla.
Ég kem ekki til Parísar, þegar yð-
ar hágöfgi þóknast að kalla. Þú
ferð til Parísar. Ég flýg til Ber-
línar. Mig skiptir það engu máli
hvort langt er eða stutt á milli
Stúlka
Stúlka vön afgreiðslu óskast í bókaverzlun nú þegar.
Upplýsingar um fyrri störf ásamt meðmælum, eí til
eru, og mynd sendist blaðinu merkt: „Bókaverzlun
— 5137“ fyrir laugardag.
Skrifstofustúlka
með verzlunarskóla eða hliðstæða menntun óskast.
Þarf að vera vön vélritun. Upplýsingar á skrifstofu
vorri miðvikudag og fimmtudag kl. 5—6.
Verzl. O. Ellingsen h.f.
borganna. Við sjáumst ekki fram-
ar“.
Hún greip hönd hans, sem hann
hafði kreppt saman.
„Ég veit ekki hvort ég get lifað
án þín, Jan“, sagði hún í hálf-
um hljóðum.
„Þú getur ágætlega lifað án
mín, Helen. Betur en með mér“.
Hann kipraði saman augun. —
„í faðmi mínum geturðu ekki hugs
að um pólitíska ræðu. Eða hvernig
maður eigi að hafa áhrif á ráð-
herra. Eða hvort maður eigi að
skrifa aðalgrein. 1 örmum Morri-
sons ertu ekki á valdi heitra til-
finninga". Svo bætti hann við
með bitru háði: — „Meðan hann
kyssir þig, geturðu ákveðið niður-
röðunina við borðið í næstu át-
veizlu þinni".
„Þú vilt kvelja mig“, sagði hún.
Hann sinnti ekki orðum hennar.
„1 París geturðu haft það gott.
Eiginmaðurinn í Ameriku og þú í
Evrópu. Þú getur fengið þér
frillu. Karlkyns frillu. Þú ert fal-
leg, ung og dáð. Kannske finnurðu
einhvern sem gerir þig hamingju-
sama og er jafa.framt ekki neinn
„Kauz“.
„Þú þarft ekki að slá mig,
Jan“, sagði hún. „Ég pjáist nógu
mikið samt....... Ég elska þig,
Jan, og ég mun aldrei elska neinn
annan“.
Svipur hans varð skyndilega
mildari.
„Kannske", sagði hann. —
„Kannske muntu aldrei elska
neinn annan, vegna þess að þú ert
ekki næm á slíkar tilfinningar.
Ég trúi því, að í gær hafir þú ver-
ið hamingjusöm í fyrsta skipti á
ævinni. En hamingjan mun aldrei
dvelja hjá þér lengur en eina nótt.
Hamingjan lætur ekki svíkja sig,
Helena. Ég er Þjóðverji — þess
vegna heldur þú að ég skilji ekki
tízkudrósir. Svo mikið skil ég þó,
að ég veit að þú verður aldrei
hamingjusöm, vilt það kannske
ekki. Þú vilt svikja náttúruna og
hún lætur ekki svíkja sig frem-
ur en hamingjan". Honum var nú
runnin reiðin að mestu .— „Ein-
hvern tíma muntu sjálf viður-
kenna þetta allt, en þá verðurðu
líka búin að gleyma nafninu
mínu“.
Hann tói. einn dollara seðil upp
úr vasa sínum og lagði hann á
borðið um leið og hann stóð á
fætur.
Hún hikaði eitt andartak, en
stóð svo líka upp. Hún leit á blóm
in, sem lágu á borðinu. Svo greip
hún þau með snöggri hreyfingu,
eins og hún óttaðist að einhver
kynni að taka þau frá sér, og
þrýsti þeim að sér.
Þau gengu út úr mannlausu
veitingastofunni.
„Hann sagði sannleikann", hugs
aði hún með sér. — „Ég hef þeg-
ar í skrifstofu ráðherrans vitað,
að ég mýndi taka tilboðinu. En ég
hef vonað, að í návist hans yrði
ást hans mér mikilvægari en allt
annað. Metnaðargirni mín er ást-
inni yfirsterkarL Ég varð að
Jan liélt í höndina á henni. Sekúndurnar liöu.
Hún fann meö hverri taug líhamans, aö hann
átti í baráttu viö sjálfan sig.
missa hann. Ég mun aldrei eignast manns síns. Önnur brúðkaupsferð
hann aftur“.
Þau staðnæmdust í rennistigan-
um og áður en varði voru þau kom
in niður í hið risastóra anddyri
brautarstöðvarinnar.
Skyndilega varð Helen gripin
örvæntingarfullri þrá eftir návist
mannsins. Hún þrýsti sér enn þétt
ar að honum og það fór eldheitur
straumur um allan líkama henn-
ar.
„Eigum við að fara heim í gisti
húsið þitt?“ spurði hún.
Hann gaf henni snöggt horn-
auga og undrun skein úr hverjum
andlitsdrætti hans. Svo hristi
hann einungis höfuðið.
Leigubifreiðirnar þutu í óslit-
inni halarófu fram hjá brautar-
stöðinnL
Hann opnaði hurð einnar bif-
reiðarinnar. Helen steig öðrum
fæti á aurbrettið.
Hann hélt í höndina á henni.
Sekúndurnar liðu, ein af annarri.
Hún hvorki sá né heyrði neitt af
því sem fram fór umhverfis hána.
Hún sá aðeins augu hans. Hönd
hans sleppti hún ekki. Hún skynj-
aði með hverri taug líkama síns
þá baráttu, sem hann háði við sjálf
an sig.
„Áfram. Áfram“, hrópaði bif-
reiðarstjórinn með þrumandi
röddu.
Hann sleppti hendinni á henni.
Hún steig inn í bifreiðina.
Hurðin lokaðist. Bifreiðin ók af
stað.
Hún hafði v-aknað af þungum,
draumlausum svefni. Það var
eins og hún hefði algerlega týnt
tímatalinu. Voru ekki nema tvær
nætur síðan hún hafði verið með
Jan í litlu gistihúsi á Broadway?
Hafði hún verið í Washington í
gær? Hafði hún skilið við Jan fyr-
ir aðeins nokkrum klukkustund-
um?
Það var eins og hún gengi í þoku
allan daginn. Morrison kom um
hádegið. Hann fékk sér herbergi
við hliðina á stofunni hennar. Hún
afsakaði sig með höfuðverk og
hélt kyrru fyrir í hálfrökkri svefn
herbergisins nærri allan síðari
hluta dagsins. 1 næsta herbergi
heyrði hún stöðugt rödd eigin-
a
L
0
u
1) „Jú, Markús, ég er gull-
kringamaðurinn . . . og þetta er
ems af hinum ferfættu vinum
MILO LIKES YO4
MISS ALLISON...
I CAN SEE YOU'RE
SOING TO BE A
FAVORITE
OF HIS/
mínum. É- hefi faett hann og alið
hann upp frá því að hann vax
iítill húnn.“
2) „Míió, heilsaðu Markúsi með
handabandi og ungfrú Sússönu
líka."
3) „Alveg er hann dásamleg-
ur“, segir ’Sússana. , Míló geðjast
sýnilega vel að Sússönu. Ég sé
að bún verður eftir lsetið hans.“
með Morrison! Morrison talaði
nær hvíldarlaust í símann. Hann
talaði við aðalritstjóra, senatora,
þingmenn, fjármálamenn á Wall-
street. Á svipstundu hafði hann
breytt „Ritz Hotel“ í blaðaskrif-
stofu.
Um klukkan sex reif hún sig
upp úr deyfðinni. Morrison var þá
farinn út fyrir góðri stundu. Hún
fór í bað og hafði fataskipti. Þeg-
ar hann kom aftur, var hún búin
til útgöngu.
Hún pantaði einn „Martini" og
fékk sér sæti inni í stofunni, með-
an hann hafði fataskipti inni í
svefnherberginu sínu. Dyrnar
milli herbergjanna stóðu opnar.
„Eigum við að borða á 21?“
spurði hann í gegnum opnar dyrn-
ar.
„Gjaman".
„Líður þér betur?“
,rfá“.
„Þú ert samt mjög föl ennþá“.
„Leyfið hefur bersýnilega ekki
gert mér neitt gott“.
Þau ræddust við á sama hátt og
milljónir hjóna gera, á milli svefn-
herbergis og stofu.
Hún var í látlausum kvöldkjól
og kápu úr silfurgráu marðar-
skinni, hann í smokingfötum, þeg-
ar þau gengu inn í „Veitingahús
21“, hálfri klukkustund síðar.
SHUtvarpiö
Fimmiudagur 12. febrúar.
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50—14.00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðbjörg Jónsdótt
ir). 18.30 Barnatími: Yngstu hlust
endurnir (Gyða Ragnarsd.). 20.30
Skapandi draumar (Grétar Fells
rithöfundur). 21.00 Einleikur á
píanó (Guðrún Kristinsdóttir).
21.30 Útvarpssagan: „Viktoría"
eftir Knut Hamsun; VI. (Ólöf
Nordal). 22.20 Tónleikar Sinfóníu
hljómsveitar íslands í Þjóðleik-
húsinu 5. þ.m. Stjórnandi Paul
Pampichler. Einsöngvarar: Þuríð-
ur Pálsdóttir og Guðmundur Guð
jónsson. 23.30 Dagskrárlok.
Föstudagur 13. febrúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
18.30 Barnatími: Merkar uppfinn-
ingar (Guðmundur M. Þorláksson
kennari). — 18,55 Framburðar.
kennsla í spænsku. 19,05 Þingfrétt
ir. — Tónleikar. 20,35 Kyöldvaka:
a) Snorri Sigfússon fyrrum náms
stjóri flytur vísnaþátt um Islands
sögu. b) íslenzk tónlist: Lög eftir
Þórarin Jónsson (plötur). c)
Kvæði eftir Heiðrek Guðmundsson.
d) Sigurður Jónsson frá Brún
flytur tvær frásögur af reimleik-
ii«. 22,10 Passíusálmur (1€). 22,20
Lög unga fótksins (Haukur Hauks
•on). 23,15 Dagskrárlok.