Morgunblaðið - 26.04.1959, Síða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 26. apríl 1959
Á förum eftir
dvöl á íslandi
Viðtal við ambassadorsfrú Voillery
20
ara
VIÐ SKÁLHOLTSSTÍGINN
stendur grærimálað bárujárnshús í
stórum g-arði. Það ber svip ,;heldri
manna“ húsanna frá því um alda-
mótin. En þegar ég hringdi dyra-
bjöllunni opnar kona, sem í útliti
og háttum ber öll einkenni Frakk-
ans. Ekki þessa fámenna hóps
Húshald og uppeldi barna við
óvenjulegar aðstæður
— Og nú erum við að taka okk-
ur upp eftir 20 ár og flytja héðan,
segir frúin og lítur í kringum sig
í stofunum, á innpökkuð húsgögn
og kassa. Það er margt sem
manni verður kært á löngum tíma.
franskra kvenna, sem helzt verða j Og allt verður að fara með, þó það
á vegi ferðamannsins, og honum , sé kannski ekki mikils virði. svo að
verður því gjarnan hugsað tí'l, þeg- við og börnin finnum aftur gamla
ar franskar konur ber á góma, heimilið, þegar við verðum búin að
Ihekiur þess yfirgnæfandi meiri' koma okkur fyrir í nýkeypta hús-
toluta franskra kvenna, sem halda j inu okkar í Bourgognetoéraði,
sitt heimili samkvæmt hefðbundn- | heimasveit mannsins míns, þar sem
um frönskum venjum og lifa að j við ætlum að setjast að. Það er
mestu fyrir heimili sitt og börn. — J einkum elzti sonur okkar, er við
km austan við París, sá næsti
starfar í frönskum banka í Belgíu
og sá þriðji er við prestnám í
Rómaborg. Báðir munu þeir þó
koma aftur til Frakklands og búa
þar í framtíðinni. —
Ævin iiðru vísi en ætlað var
Já, atvikin hafa hagað því svo
að ævi mín hefur orðið með öðrum
hætti en nokkurn gat órað fyrir. '
Ég var alin upp í úthverfi París- [
ar, og var orðin 18 ára áður en ég
fékk að fara inn í borgina. Þegar
ég kynntist manninum mínum, var |
hann ekki enn kominn í utanríkis- J
þjónustuna og það þótti hreinasta
ur þessu síðan við komum. En þó
finnst manni oft kalt hérna. Það
gerir norðannæðingurinn.
— Hefur aldrei komið til mála
að þið færuð eitthvað annað í
þessi 20 ár, sem þið hafið verið
hér?
— Skömmu eftir að við komum,
skall stríðið á. Það var því sjálf-
gert að við værum hér kyrr. — í
fyrstu var maðurinn minn konsúll,
síðan fyrsti og eini sendiherra
Frakka á Islandi og loks fyrsti
ambassadorinn. Eftir stríðið var
stungið upp á því að við værum
flutt ti'l Suður-Ameríku, en þá vor
um við búin að vera hér svo lengi
að við kusum heldur að vera kyrr.
Nú er svo komið, að mér vex hálf
partinn í augum að fara að taka
mig upp. Það er ekki hægt að vera
Þeinv mun undarlegra er það, að
það skuli hafa orðið hlutskipti þess-
arar konu, að halda hús í Reykja-
vík í tutbugu ár, fjarri ættingjum
sínum og börnum. Konan er amb-
assadorsfrú Voillery.
•— í þessu húsi höfum við búið
lengur en á nokkrum einum stað
öðrum, segir frúin. Hér vorum við
á stríðsárunum, aðskilin frá son-
um okkar, og hér hafa gerzt flest-
höfum lítið getað hitt í 20 ár, sem
er óþolinmóður að fá okkur. Hann
segir að nú sé röðin sannarlega
komin að sér og kominn tími til að
við kynnumst bamabörnunum.
— Veldur það ekki ýmsum erfið
leikum í sambandi við heimilishald
og uppeldi og menntun barnanna
að búa erlendis meiri hluta
ævinnar?
— Lífið erlendis, eins og við
ir þeir abturðir, sem marka tíma- höfum lifað því, hefur verið fróð
mót í hverri f jölskyldu. Tvö af , legt 0g skemmtilegt, og ég sé ekki
bömum okkar vom t.d. fermd hér,' eft;r því að svona skyldi það
tvö gift hér í kaþólsku kirkjunni I Verða. Þó hafði ég alltaf gert ráð
og dóttir okkar, sem er yngst, er! fyrir ag verga móðir með stóra
alin upp hér. Húsið hef ég að
mestu búið húsgögnum og skapað
okkur hér heimili Nú hefur mað-
urinn minn gengið frá kaupum á
nýjum sendiherrabústað fyrir
franska ríkið. Fyrir annan er ný-
tízkulegra hús að sjálfsögðu ákjós-
anlegra, en ég vildi auðvitað ekki
skipta. Vinir okkar hafa látið mála
vatnslitamynd af þessu húsi, svo
við getum alltaf haft það fyrir aug
unum eftir að við erum farin af
landi burt.
Margt býr á háaloftinu
Við göngum um húsið. Þetta
gamla hús á sína sögu. Olaf For-
berg reisti það árið 1909, en 1912
keypti franskt spíta'lafélag frá
Dunkerque „Société des Hospitaux
francais d’Islande", það. — Þá var
franska' skjaldarmerkið fyrst sett
yfir dymar. — Árið 1919 keypti
svo franska ríkið húsið fyrir opin-
Iberan embættisbústað. Það rifjað-
ist upp fyrir mér, að ég hafði heyrt
að sjómennimir væru enn á ferli
í húsinu. ,
— Þegar við komum hér fyrst,
heyrðum við mikið af draugasög-
um, en niú hefur unga fólkið um of
margt að hugsa til að leiða hugann
að slíku. Allir virbust vita af
drukknuðum sjómönnum, sem áttu
að ganga hér aftur, en ég hef
aldrei séð neitt slí'kt, segir frúin
og brosir. Okkar góði vinur, Magn-
ús Sigurðsson, bankastjóri, sagði
okkur, að einn af fyrirrennurum
okkar, sem var mjög náinn vinur
hans, hefði á hverju kvöldi heyrt
gengið upp á háaloftið og niður
aftur. Þarna uppi var hrúgað sám-
an leifunum, sem rekið hafði á
land af frönsku fiskibátunum. Þar
voru sjópokar, stígvél og allt þess
íháttar. Nú er búið að hreinsa mest
af þessu í burtu. Ennþá liggur
toér þó lapdgangurinn af hafrann-
sóknarskipi dr. Oharcos, x'ourquoi-
pas, sem fórst við Mýrar. Eina
manninum, sem af komst, skolaði
á land á þessum stiga. Þegar 20 ár
voru liðin frá skipstapanum, árið
1956, komu hingað sonur skipstjór-
ans og vinur Charcos. Þá var talað
um að senda stigann út og setja
hann á safn til minningar um þenn
an atburð. Ekki hefur þó orðið af
því enn.
Mig langar til að taka það fram
í þessu sambandi, að eitt af því,
sem við hjónin munum ætíð minn-
ast með hvað mestri viðkvæmni frá
Islandsverunni, er eihmitt í sam-
bandi við minningu drukknaðra,
franskra sjómanna. Það var þegar
Islendingar reistu öllum þeim f jöl-
mörgu frönsku sjómönnum, sem
hvíla í kirkjugörðum úti um land,
minnisvarða í kirkjugaröinum í
Reykjavík. Það var góð hugmynd,
og sá vinavottur hafði djúp áhrif
á okkur.
fjölskyldu og börnin mín í kring-
um mig. Hér á Islandi hvíla ekki
miklar samkvæmisskyldur á full-
trúum erlendra ríkja, miðað við
það, sem annars staðar er, og því
er tími til að lifa reglubundnu
heimilislífi. En við höfum lítið get-
að haft börnin hjá okkur, nema
dótturina.
Á stríðsárunum var elzti sonur
okkar í Frakklandi og yngri dreng
irnir tveir í frönskum heimavistar
skóla í Englandi og síðan í Frakk-
landi, en María Madeleine, sem
var aðeins búin að vera einn vet-
ur í barnaskóla þegar við komum
hingað, hefur varla verið í nokkr-
um skóla. Við fengum kennsluefni
sent frá Frakklandi og kenndum
henni sjálf, eða fengum frönsku
sendikennarana til að taka hana í
tíma, þegar hægt var að koma því | var litið á mig sem kjankmikinn
við. Auk þess sótti hún einu sinni! brautryðjanda.
sumarskóla í Frakkl. og árs nám- j — hafið húið víðar utan
skeið fyrir einkaritara, seinna. — Frakklands en á Islandi, er ekki
Við og hún sjálf, erum mjög ánægð i svo’
með þennan hátt, sem við neydd- ,— Jú, við vorum fyrst 7 ár í
umst til að hafa á menntun henn-! Þýzkalandi, á þremur mismun-
ar. Hún heíur að vísu engin próf,1 andi stöðum, síðan 2 ár í Póllandi
en hún hefur fengið hentugan und og loks 6 ár í Hollandi. í Póllandi
irbúning til að halda út í lífið. Nú j voru miklar vetrarhörkur meðan
Frú Voillery, ambassadorsfrú Frakka á íslandi.
ævintýri, þegar við fluttumst alla
leið til Þýzkalands. í f jölskyldunni
er hún gift í Noregi og vegna upp
eldisins reynist henni ákaflega
auðvelt að samlagast nýjum venj-
um og háttum. Hún er ákaflega
við vorum þar. Veturinn 1929—
’30 snjóaði mikið og kuldinn komst
niður í 53 stig. Mér var bannað
að fara út með börnin í meira
vel sett þar, þó hún sé í rauninni i frosti en 10 stigum og afleiðingin
mjög frönsk í sér. Synir okkar eru varð sú, að þau komu ekki út fyr-
dreifðir. Sá elzti fæst við viðskipta j ir dyr í nokkra mánuði. Hér hefur
störf og býr í bæ, sem er um 150! kuldinn aldrei orðið neitt svipað-
í 20 ár á einum stað, án þess að
festa að einhverju leyti rætur. -
Smám saman verður fólk fyrir
áhrifum af umhverfinu. Þó höfum
við reynt að halda frönskum, þjóð-
legum siðum og venjum, ekki sízt
þar sem við erum fulltrúar lands
okkar. — Ég hcld því að við séum
alltaf ákaflega frönsk. En ég verð
að segja eins og er, mér finnst ég
vera ofurlítið íslenzk lí'ka. Innan
fjölskyldu okkar erum við alltaf
kölluð íslendingamir. Og nú þeg-
ar við komum heim, finnst þeim
sem aldrei hafa farið neitt vafa-
laust að við séum allútlend í hátt-
um.
Átlar sig alltaf illa á ísl.
nöfnnnum
— íslenzkir siðir. Koma þeir

L..MZ skrifar úr dagBega hfinu u
Bílar þeyta grjóti
á vegum úti
VÖLUSTALLUR skrifar:
Ég vildi mega minnast á, að
ég var fyrir stuttu á ferð í bil
mínum á leiðinni upp í Skíða-
skála. Óku þá fram úr mér með
ofsahraða tveir bílar, annar var
mjólkurbíll frá Mjólkurbúinu við
Ölfusá, en hinn var bíll frá Kaup-
félagi Árnesinga. Lausagrjót var
á veginum og þeyttust steinar og
sandur á bíl minn. Nú sáu auð-
vitað bílstjórar á þessum stóru
bílum og vita, hvernig vegurinn
er, og að það er háski búinn þeim
bílum, sem þeir aka fram úr af
grjóti, því lausamöl er mjög mikil
á veginum. Eru það vinsamieg
tilmæli mín og munu margir taka
undir það, að bílstjórar þessir og
aðrir sem aka slíkum bílum, fari
rólega fram úr öðrum farartækj-
um, þegar þeir aka um vegi, þar
sem mikið lausagrjót er. Dæmi
slys af slíku grjótkasti og er sá
bifreiðarstjóri sem valdur er að
því, sekur að lögum og á að sæta
refsingu.
Okurkarlar —
fjármálamenn
SAMI skrifar:
Hvernig skyldi standa á því,
að okurkarlar eru kallaðir
„fjármálamenn" í blöðum? Þetta
hefur sérstaklega komið fram í
sambandi við vissar persónur hér
í bænum, sem hafa, að því er hið
opinbera telur, gert sig seka um
ólöglega vaxtatöku af fé. Mér
finnst „fjármálamaður“ þýða allt
annað en þetta og það sé óvirð-
ing við þetta góða orð, að tengja
það við slika menn.
Afferming ökutækis
ONA nokkur hér í bæ, sem
býr við eina af þeim götum
bæjarins, þar sem ekki má stöðva
eru til þess, að orðið hafa mikil j ökutæki nema andartak, kom
Kc
ekki alls fyrir löngu heim til sín
í bíl sínum með þrjú lítil börn.
í vandræðum sínum stöðvaði hún
bílinn framan við húsið, dröslaði
börnunum eins fljótt og hún gat
upp þrjá stiga, hljóp niður aftur
til að leggja bílnum annars staðar
en kom í tæka tíð til að sjá lög-
regluþjón skrifa upp númerið á
bílnum. Við því var ekkert að
gera, réttvísin verður að hafa
sinn gang. Skömmu seinna vhr
hún kvödd til lögreglunnar.
Hún skýrði alla málavexti,
kvaðst varla geta gætt allra
barnanna þriggja á erfiðri um-
ferðargötu, ef hún neyddist til að
leggja langt frá, áður en hún
gæti losað sig við þau. Þetta
skildi embættismaðurinn mæta
vel, en reglur eru alltaf reglur.
Þá datt honum snjallræði í hug.
Hann sagði konunni að hún mætti
fara og skrifaði við kæruna „af-
ferming". Það er nefnilega leyfi-
legt að stanza rétt á meðan af-
ferming fer fram.
yður ekki lengur kynlega fyrir
sjónir?
—- Nú er ég orðin þeim svo vön,
að ég veiti því varla eftirtekt að
þeir séu frábrugðnir þeim siðum
sem ég hef lengst af átt að venj-
ast. Þó eru vissir hlutir, sem allt-
af koma mér á óvart. Þrátt fyrir
þessa löngu veru hérna, á ég t. d.
alltaf erfitt með að átta mig á ís-
lenzku nöfnunum. Nöfnin festast
mér ekki i minni, af því þau gefa
enga hugmynd um af hvaða fjöl-
skyldu viðkomandi er. Skímar-
nafnið er notað öðru vísi og miklu
meira hér en í Frakklandi. Þegar
ég var að alast upp heima, ávarp-
aði fólk hvert annað ekki með for-
nafni, nema það hefði alizt upp
saman eða væri náskylt. Nú er
þetta þó nokkuð farið að breyt-
ast. Þegar ég er í Frakklandi, segi
ég stundum til gamans söguna um
stúlku nokkra, sem réð sig til mín
hérna og þúaði mig umsvifalaust
og kallaði mig Simone. Það þykir
fyndin saga, enda gæti slíkt ekki
komið fyrir í Frakklandi. Stúlkan
ætlaði vissulega ekki að vera dóna-
leg við mig, en ég hrökk við í hvert
skipti sem hún ávarpaði mig, því
enginn annar en maðurinn minn
hafði kallað mig þessu nafni árum
saman. Sinn er siður í landí hverju.
1 þessu sambandi er kannski ekki
úr vegi að geta þess, að ég held að
íslendingar hafi yfirleitt ekki haft
mikil tækifæri til að kynnast lífi
og lifnaðartoáttum hinna raunveru
legu Frakka, jafnvel þeir, sem eitt
hvað hafa verið í Frakklandi. —■
Frakkar eru ákaflega fjölskyldu-
ræknir og mikið fyrir að halda
fjölskyldulífi sínu aðgreindu frá
starfi sínu og lífi utan heimilisins.
Þetta verður til þess að þeir eru
tregir til að hleypa ókunnugu
fól'ki, hvað þá útlendingum, inn á
heimili sín og útlendingar fá
gjarnan ákaflega yfirborðskennd-
ar hugmyndir um þá.
— Að lokum langar mig til að
segja þetta, sagði frúin um leið og
hún fylgdi mér til dyranna. Við
tökum ákaflega góðar minningar
frá Islandi með okkur héðan og
munum aldrei gleyma vináttu Is-
lendinga í okkar garð. Við finn-
um til reglulegs saknaðar þegar
við þurfum nú að fara héðan. En
við vonum að geta komið aftur í
heimsókn að sumarlagi, áður en
langt um líður.
Þeir Islendingar sem haifa átt
því láni að fagna að kynnast
Monsieur og Madame Voillery, á
þeim tveim áratugum sem þau
hafa dvalizt hér meðal okkar,
munu vissulega sakna þessara
elskulegu hjóna og góðu fulltrúa
lands síns, og vona að þau láti
verða af því að koma hér öðru
hverju í heimsókn, þó þau séu flutt
af landi burt. — E. Pá.
i
K. K. SEXTETTINN
Elly VHhjólim
Ragnar Bjarnason
Kynnir: Svavar Gests
hijömleikor í Austurbœjarbíói
föstud. 1. mai kl. 7 og 11,15
laugard. 2. maí kl. 7 og 11,15
sunnud. 3. maí kl. 7 og 11,15
mönud. 4. maí kl. 7 og 11,15
ÁðgöngumiSasala í Austur- :
bœjarbíói, sími 11384
Blindrafélagið