Morgunblaðið - 01.08.1959, Blaðsíða 12

MnnnTnsm aðið
Laugardagur 1. ágúst 1959
ÍZ
Afríku einmitt heita „Naut á
þakinu?“ — f>á voru komnir í
vínstofuna margir gestir, sem
komið höfðu af dansleiknum. Her
mann settist við borðið, sem var
ætlað honum. Þetta borð, sem var
ætlað tveimur, stóð rétt hjá sviði,
sem var upplýst að neðanfrá og
þar sem hálfklæddar stúlkur
sýndu danslistir, Þær ætluðu ein-
mitt að fara að sýna móttöku hjá
sólkonunginum Lúðvík XIV. við
tóna hljómsveitarinnar. íburður-
inn í hinum skrautlegu krinólín-
um þeirra og hinu glitrandi hár-
skrauti átti að láta það gleymast,
að við hlið sólkonungsins gekk
fólk varla hálfnakið.
Enda þótt Hermann hefði fyrir
löngu ákveðið að panta flösku af
„Veuve Cliquot", sökkti hann sér
samt niður í vínseðilinn. Honum
leiddist að láta líta svo út, að
hann hefði áhuga á dansmeyjun-
um. Hann var vanur að gagnrýna
borgara, sem höfðu gaman af slík
um „sýningum“. Það róaði hann
reyndar að vissu leyti, að svo
margir fullkomlega virðingar-
verðir karlar og konur sáu ekk-
ert athugavert við að horfa á
stúlkurnar ,sem gengu framhjá
hvað eftir annað. Hann þekkti tvo
sendiherra með konum sínum, for
stjóra vöruhúsasambands og
meira að segja háttsettan embætt
ismann. Vera myndi að minnsta
kosti geta talizt þeim megin og
hún gæti dáðst að nokkrum bún-
ingum frá hirðdansleiknum.
Hann var að hugsa um Leopold
ville. Hann hafði farið þangað
þrisvar í erindum fyrirtækis síns.
Þar hafði hann líka kynnst Dela-
porte. í Leopoldville var líka
„Naut á þakinu“. Þar voru mörg
þess kyns húsakynni. Eitt þeirra
hét „Perroquet". Hann hafði oft
komið í „Perroquet“. En það var
í Leopoldville, í miðju Kongó. í
Leopoldville átti hann ekkert
heimili, enga fjölskyldu, enga
kunningja og enga viðskiptavini.
í Afríku var hann ónógur sjálf-
um sér, eins og hann hefði skilið
betri hlutann af sjálfum sér eftir
í gömlu Evrópu. Hann vildi ekki
hugsa um vínstofuna í Leopold-
ville, ekki einu sinni hérna í
næturklúbb í Briissel. Loksins
stóð Vera í dyrunum.
Hann gekk hratt til hennar og
leiddi hana að borðinu. Hann
gerði það hnakkakerríur, eins og
hann vildi segja: Ég kem í mesta
lagi með konunni minni á svona
stað. Hann gerði það líka með
stolti eiginmannsins, því honum
þótti gaman að aðdáuninni í svip
fólksins, er það horfði á Veru.
Hún var töfrandi á að líta. Hún
var í síðum, hvítum kvöldkjól
með Brússeloddum kringum háls-
i málið. Oddarnir- gerðu það að
verkum, að meira bar á þvi, hve
húðin, sem þeir áttu að hylja, var
hvít. Hún hafði greitt hárið þétt
að höfðinu og lét tízkuna lönd og
leið. Hún skipti í miðjunni og
festi hárið í hnút á höfðinu líkt
og gerist hjá unglingsstúlltum.
Hún gekk hnarreist og bar sig
þannig, að hún virtist hærri og
grennri én hún var. Augu hennar
voru ljósgræn með bláieitum blæ.
Hún virti róleg fyrir sér dans-
sviðið og stúlkurnar, sem nú
gengu yfir sviðið í bláu, rauðu,
rósrauðu, grænu og fjólubláu
ljósi.
„Ég er kominn fyrir hálfri
stundu", sagði Hermann.
„Hvernig var það?“
„Töluvert ófrjálslegt þú hefir
ekki misst af neinu“.
„Hittir þú Delaporte?"
„Já. Við áttum mjög athyglis-
vert samtal“.
Hún tók naumast eftir því, sem
gerðist á glersviðinu.
„Það hlýtur að vera margt
fólk hérna af dansleiknum“, sagði
hún.
„Já, og ennþá fleiri, sem hafa
sótt heimssýninguna fyrir for-
vitnissakir. Næstu vikurnar geng
ur það vel hjá veitingahúsinu".
Hann benti á vínstúkuna, þar sem
var hálfrökkur. Þar sátu einung-
is karlmenn. „Þeir munu auðvit-
að aðeins segja konunum sínum
heima frá dásemdum sýningar-
skálanna“. Hún tók ekki undir
hina háðslegu athugasemd hans.
Hann tók eftir því, áð hún var
annars hugar. Var hún móðguð
af því, að hún komst ekki með
honum á hirðdansleikinn? Það
var ekki líkt Veru.
„Delaporte hefir gert mér til-
boð“, sagði hann.
„Hverskonar tilboð?“ sagði hún
og dreypti á glasinu.
„Mjög girnilegt tilboð. Fjár-
hagslega — og líka að öðru leyti.
En af því myndi reyndar leiða, að
við yrðum að flytja til Leopold-
ville".
„Og samningurinn þinn?“
„Hann myndi losa mig við
hann“.
Hún svaraði engu.
Hvernig var ástatt um hana?
Hún var vön að hafa áhuga á
öllu, sem að einhverju leyti varð-
aði gengi hans. Þau höfðu nú ver
ið gift í tólf ár. í næsta mánuði
urðu það tólf ár. Þau Vera höfðu
hitzt einu ári eftir flótta hans.
Hún var þá tvitug. Hún hafði
misst foreldra sína í styrjöldinni
og var einmana í Berlír. eins og
hann. Þau höfðu komið sér á-
fram saman, fet fyrir fet. Margt
hafði breytzt síðan á þeim dög-
um, sem þeim fannst vera dagar \
hinnar miklu ástar. En eitt hafði
ekki breytzt. Hann gat íalað um
allt við Veru. Ráð hennar voru
honum ómissándi. Þær ákvarðan-
ir einar voru góðar, sefn þau
höfðu tekið saman. Var Vera sú
sama, hvort þau fluttu til Kongó
eða ekki?
„Það er um ófyrirsjáanlega
möguleika að ræða“, tók hann aft
ur til máls ósjálfrátt ákafari.
„Það er langt frá, að það sé búið
að tæma úranið í Kongó. Dela
port býður mér stöðu yfirverk-
fræðings. Ég þyrfti ekki að standa
neinum skil. Hann vill þar að
auki gera mig að hluthafa.“
Hann minntist ekki neitt á Ad-
am Sewe.
„Hefir þú tekið tilboðinu?“
spurðl hú».
„Nei — ég varð að tala um
það við þig. Það er ekki einfalt
mál að taka upp heimili og taka
börnin úr skólanum, enda þótt
það séu ágætir skólar í Leopold-
ville“. Hann roðnaði. Frá barns-
aldri var honum það til óþæg-
inda, að hann roðnaði stundum
að ástæðulausu. Nú roðnaði hann
vegna þess, að hann nefndi börn-
in í augsýn slöngudansmeyjarlnn
ar með gegnsæju slæðuna, sem
var að sýna listir sínar á pallin-
LEIPZIG
er viðskipta
miðstöð
austurs og
vesturs
KAUPSTIFNAW í LEIPZIG
30. ágúst til 6. september 1959.
Alþjóðlegt framboð allskonar neyzluvara.
Góðar flugsamgöngur — Niðursett fargjöld
jpi
með járnbrautum. Upplýsingar fást hjá
öllum alþjóðlegum ferðaskrifstofum.
Kaupstefnuskírteini og fyrirgreiðslu veitir:
KAUPSTEFNAN-REYJAVÍK,
Lækjargötu 6 a. — Símar 1-15-76 og 3-25-64
Upplýsingar og miðlun viðskiptasambanda veitir:
Leipziger Messeamt. Hainstr. 18a. Leipzig Cl.
Deutsche Demokratische Republik
.íi&lii 1
Við höfum verið beðnir að útvega
Afgieiðslumann og
tvær nfgreiðslustúlkur
í tízkuverzlun.
Eingöngu reglusamt og traust fólk kemur til greina.
Skriflegar umsóknir er greini fyrri störf, heimilis-
fang og símanúmer sendist Endurskoðunarskrifstofu
Eyjólfs K. Sigurjónssonar og Ragnars Á. Magnús-
sonar Klapparstíg 16 (Box 1076). Upplýsingar ekki
gefnar í síma.
a
r
i
ú
á
1) Sjáið þér til, Maikús — ég
verð að finna þessa gimsteina, og
ég er bara að reyna að glöggva
j mig á því, hvernig þo: hafa get-
I að horfið.
Ég skil — og mér væri það sörm
ánægja, ef ég gæti hjálpað yður,
segir Markús.
2) Munduð þér vilja fylgja mér
á slysstaðinn? Ég vildi gjarna lit
ast þar um.
Það er býsna erfið ferð.
3) Ég hugsa, að ég hafi það,
segir Ríkarður. Ætli ég geti feng-
ið lánuð einhver föt til ferðar-
innar?
Sjálfsagt.
um. Þetta voru ekki húsakynni
fyrir heimilisföður.
„Hvenær ætlar þú að gefa hon-
um svar þitt?“ spurði hún. Hún
virtist ekki hafa áhuga á dans-
leiksbúningum gestanna.
„Á morgun", svaraði hann.
„Við etum með honum".
„Ég hélt, að hann færi aftur á
morgun".
Það var tortryggni í rómnum.
Hann var ekki_vanur tortryggni.
„Hann verður kyrr, til þess að
bíða eftir svari mínu“, sagði hann.
Hann vonaði, að hún mynöi nú
koma með spurningar. Hún
spurði einskis. Fyrsti hluti
skemmtiskrárinnar var búi nn.
Þjónarnir helltu kampavíni í
glösin og kepptust við að tæma
flöskurnar svo fljótt sem unnt
var. Duglegir heimilisfeður, þess
ir þjónar, hugsaði Hermann. Á
hverri nóttu halda þeir heim til
sinna óbrotnu smáborgaraheimila
frá þessari íburðarmiklu drykkju
stofu. Stúlkurnar, sem höfðu kona
ið fyrstar fram á dansgólfinu,
komu nú í kvöldbúningi og sett-
ust meðal gestanna. Hinir háu
stólar við afgreiðsluborðið tæmd-
ust. Iíeimssýningargestir settust
við borð, sem enn voru auð, hjá
dansmeyj unum.
Þjónarnir óku kapmavínsílát-
unum til þeirra.
Loksins dirfðist Hermann a8
bera fram ákveðna spurningu.
„Er eitthvað að þér, elskan
mín? Þú ....“
„Hvað ..?“
„Ég veit það ekki. Þú lítur
Ijómandi vel út, en ....“
„En hvað ..?“
„Þú ert svo undarleg“.
Hún horfði ekki á hann. Hún
virtist vera að horfa á eldri mann,
kjólklæddan, sem hafði sezt við
borð hjá tveim veitingastúlkum.
önnur þeirra stóð þegar upp og
fór.
Allt í einu sagði hún:
„Ég vissi ekki, að þú ættir-
bróður“.
Þetta var eins og árás úr laun-
sátri. Nú horfði hún í augu hon-
um. Hin grænu augu horfðu rann
sakandi inn í hin nærsýnu, brúnu
augu bak við gleraugun.
„Anton?“ sagði hann. „Hvað
áttir þú að vita um Anton?“
„Að minnsta kosti það, að hann
er til“.
„Ef til vill er hann ekki lengur
til. Sennilega er hann ekki lengur
til“.
„En hann er til. Ég hef fundið
mynd af honum".
„Hefir þú verið að gramsa í
mínum hlutum?“
Þetta var varnarárás þess, sem
ráðist er á.
Hún dró upp augabrýrnar.
„Ég var að koma okkar per-
sónulegu bréfum í röð og reglu.
Þá kom ljósmynd af úngum,
þýzkum flugmanni upp í hend-
urnar á mér. Á afturhliðinni var
kveðja til þín. Það hlýtur að hafa
verið stríðsmynd, frá Afríku.
Hún hikaði. „Er hann fallinn?“
í ergilegum róm var svarað:
„Hvernig á ég að vita það?
Hvernig á nokkur að vita, hvað
er orðið um Anton?“
„Hefir fjölskyldan ekki skipt
sér af honum?"
SHUtvarpiö
Laugardagur 1. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
13.00 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14.00 Umferðar
þáttur (Gestur Þorgrímsson) 14.
15 „Laugardagslögin“ — (16.00
Fréttir og tilkynningar). 19.30
Samsöngur: Leikbræður syngja.
20,30 Upplestur: „Hálendingur í
heimsókn", smásaga eftir Willi-
am Saroyan, í þýðingu Málfríðar
Einarsdóttur (Guðmundur Páls-
son leikari). 20.55 Tónaregn:
Svavar Gests kynnir lög eftir dæg
urlagahöfundinn Hoagy Carmic
hael. Leikrit: „Dansinn okkar“
eftir Peder Sjögren. Þýðandi:
Óskar Ingimarsson. 22.10 Danslög
(plötur). 24.00 Dagskrárlok.