Morgunblaðið - 23.02.1960, Qupperneq 12

12
MOFCl’NRLAÐIÐ
Þriðjudagur 23. febrúar 1960
Húsið
Reykjavíkurvegi 1
Hafnarfirði
er til sölu með stórri og góðri lóð á einum bezta
stað í miðbænum. Húsið er vel byggt múrhúðað timb-
urhús ca. 80 ferm. að grunfleti. Á hæðinni eru 3
stór herbergi, eldhús og bað. Á efri hæð 4 herb.
eldhús og geymsluloft. I kjallara er m. a. verzlunar-
pláss á ágætum verzlunarstað.
ÁRNI GUNNLAUGSSON, hdl.
Austurgötu 10 Hafnarfirði.
Sími 50764, 10—12 og 5—7.
íbúBir til sölu
Til sölu eru skemmtilegar 2ja og 4ra herb. íbúðir í
sambýlishúsi á fögrum stað í Háaleitishverfi. íbúð-
irnar eru seldar með fullgerðri miðstöð, tvöföldu
gleri, útidyrahurðum, múrhúðun á allri sameign inni
í húsinu, handriði á stiga og húsið fullgert að utan.
Nýtízku sjálfvirkar þvottavélar fylgja. Frysti- og
kæligeymsla. Bílskúrsréttur. Hagstætt verð. Lán kr.
50 þús. til 5 ára á 2. veðrétti.
FASTEIGNA & VERÐBRÉFASALAN,
(Lárus Jóhannesson, hrl.)
Suðurgötu 4. — Símar: 13294 og 14314.
Clœsileg
húseign til sölu
í Vogahverfi. í húsinu eru þessar íbúðir:
Kjallaraíbúð, 2 herb., eldhús, bað, forstofur, geymsla
o. fl. 1. hæð 4 herb., eldhús, bað, skáli, ytri forstofa,
geymsla í kjallara o. fl. 2. hæð 5 herb., eldhús, bað
skáli ytri forstofa, geymsla í kjallara o. fl.
Tvöfcdt gler. íbúðirnar seljast fullgerðar. Hæðunum
fylgja bílskúrsréttindi. Stór og góð lóð. Fagurt útsýni
FASTEIGNA & VERÐBRÉFASALAN,
(Lárus Jóhannesson, hrl.)
Suðurgötu 4. Símar: 13294 og 14314.
Orðsending frá
Bólsturgerðinni
Svefnsófar eins og tveggja manna — Sófasett, —
Sófaborð — Kommóður. — Pantið húsgögnin strax,
meðan verðið er óbreytt.
Bólsturgerðin h.f.
Skipholti 19 — Sími 10388
Áslaug
Minning
„Hitt eigi duldist
hám né lágum
hógværð hennar
og hjartagéeði“.
Matth. Jocihumsson
Kona vinar míns er látin. Hún
var honum góð kona. Ættingjum
og ástvinum var hún kær og hug-
Ijúf, og okkur hinum mun hún
löngum reynast minnisstæð.
Frú Áslaug Jónsdóttir féll frá
í blóma lifsins, tæplega 35
ára að aldri. Ævi ungrar, heilsu-
veillar konu, sem gengur alfara-
leið heimilislífsins, helgar sig
börnum sínum, heimili og starfi,
telst ef til vill ekki viðburða-
rík á alþjóðavisu. I>ó er það nú
einmitt líí og hamingja hvers ein
staklings, ævi hans, stutt eða
löng, sem öllu skiptir. Það eru
ekki stéitirnar, flokkarnir né
einhverjar félagsheildir, sem líf
og farsæid þjóðar — þjóðlífið —
grundvallast á, heldur byggir það
á góðum cg nýtum manneskjum.
Það er í brjóstum einstakling-
anna, sem hjarta þjóðar slær. Það
er við lát einstaklinga, sem þjóð
blæðir.
Það eru allir heilsteyptu, ó-
brotnu einstaklingarnir, sem
þann smágerða gróður mynda, er
þá voð vefa sem skýlir gróður-
nál þjóðarinnar og fegurst
mynstrar ábreiðuna. Stórmennin
svonefndu eru þau hrikafjöll, há-
drangar og stórelfur, sem gefa
landinu tignarsvip, en það er
fíngróðurinn, er skapar því milda
ásjónu hins eilífa vors. Þegar við
erum ung og í broddi lífsins,
hættir okkur til að þeysa áfram
eftir þjóðbraut og eygja ekkert
nema regnbogann, sem við elt-
um án afláts, en höndlum aldrei.
Við gleymum að gefa gaum að
smágróðrinum í vegarbrúninni,
sem á þó öllum regnbogum feg-
urra litaspil, og er sá áþreifan-
legi kjarni raunveruleikans, sem
mannlíf og þjóðlíf rekur dýpst-
ar rætur til.
Hver mannsæfi er partur úr
sögu mannkynsins. örsmár í
augum kynslóða og alda, en óum-
ræðilega mikilsverður þeim, sem
æfina á og honum unna. Sagan
af lífi þeirrar konu, sem aðeins
lifir hálfa mannsæfi og býr við
stöðuga vanheilsu, kann að verða
blaðafá. Ekkert orlof myndi held
ur hæfa svo látlausu lífi, sem
Aslaug Jónsdóttir lifði. Það eru
engir sterkir litir í þeirri lífs-
mynd. Það er yfir henni mjúk
birta mótuð af þjáningu og hetju
lund. Það líf var aðeins helgað
iitla heiminum í stóra heimin-
um — heimili hennar.
Sá gáfaði snillingur Jóhannes
Kjarval sagði einhvern tíma:
„Það er mikið fyrirtæki að vera
rnanneskja“. Felst vissulega nokk
ur sannleikur í þeim orðum. En
hversu óumræðilega miklu viða-
meira verður ekki það fyrirtæki,
ef aldrei er gengið heill til skóg-
ar í þeirri viðureign. Aslaug
reyndist þeim vanda vaxin að
standa í áralöngu návígi við
dauðann, en leysa samtímis það
hlutverk mannlegs lífs að veita
öðrum hamingju. Til þess þarf
hetjulund. Þeim eðlisþætti var
Áslaug ríkulega gædd. Hún var
að vísu ekki hetjan, sem sagan
og bókmenntirnar hylla af mesta
SIGURGEIR SIGURJÓNSSON
hæstaréttarlögmaður
Málflutningsskrifstofa.
Aðalstræti 8. — Sími 11043.
Jónsdóttir
örlætinu. Hún var aðeins kven-
hetja hversdagslífsins, en lofið
við þá tegund af hetjuskap hef-
ur löngum verið nokkuð naumt
skorið við nögl. Hetjuskapur er
göfugur eigineiki. Þó mundu
festir kjósa að þurfa ekki að vera
hetjur og komast hjá því að horf
ast í augu við þær afbrigðilegu
aðstæður að mæta því and-
streymi, sem eru stikurnar, er
hetjuskapur er mældur á. Hetja
hversdagslífsins veit ekki sjálf,
að hún á heitið skilið, henni er
hugprýðin meðfædd og fórnin
sjálfsögð. Slík manneskja mun
Áslaug Jónsdóttir hafa verið.
Aldrei æðruorð og í eigin veik-
mdum gat hún veitt öðrum styrk.
— ★ —
Það hefur verið sagt, að ham-
ingja lifi hlédrægu lífi. Þau gerðu
það líka að Leifsgötu 27. Þó voru
bæði félagslynd vel, og fylgdi
Aslaug Sveini manni sínum ó-
trauð í hans margbreytilega fé-
lagsstarfi í Varðarfélaginu, Knatt
spyrnufélagi Reykjavíkur og víð-
ar, þar sem hann hefur komið við
sögu og Iagt farsæia hönd á plóg-
inn. Heimilið- varð samt fyrst
og fremst þeirra eðillega athvarf.
Sérlega snoturt heimili þeirra,
sem þau höfðu nýverið rýmkað í
bættum húsakosti, endurspeglaði
fagra brotfleti fágaðs smekks og
fíngerðs persónuleika. 1 þessu
sem öðru voru þau samhent. Og
þrátt fyrir hinn langvarandi
heilsubrest náði uggur dauðans
aldrei að varpa skugga sínum
yfir heimilislífið. Atti húsmóðir-
in sjálf auðvitað sinn drýgsta
þátt í því, þótt vitaskuld ættu
glaðvær börn og ástrík amma og
afi þar líka sinn mikla hlut að
máli. Áslaug var líka góð heim
að sækja. Hún var i hversdags-
fari hæglát og stillt vel, en í
vinahópi glaðlát, og þótti vinum
hennar gott að hlæja með henni.
Hún var kona greind vel, vand-
lát en ekki glysfengin í smekk,
hafði ánægju af góðri tónlist og
sérstaklega hög í höndum, sem
móðir hennar. Aðrir, sem lengri
samleið hafa átt með Aslaugu og
nánar þekktu það strið, sem var
ekki orðfært á almannafæri,
gætu vafalítið lýst betur mann-
kostum þessarar dugmiklu konu.
Sjálfum fannst mér mest koma
til í fari hennar „þolinmæði og
geð hógvært“, eins og sálma-
skáldið góða komst að orði.
Nú er kona vinar míns geng-
in. Þeim, sem stóðu álengdar,
kann að virðast líf hennar hafa
verið sem silfurtær og kliðamjúk
ur bergvatnslækur, er hvarf í
þjóðarhafið, þegar uppsprettu-
lindina þraut. Öðrum er þetta
svo óumræðilega miklu meira.
Þeim er uppsprettulindin opið
sár. Þeim finnst, að gleðinnar
njóti menn sameiginlega, en í
sorg sinni standi hver einn. Þetta
er þó ekki rétt, því að lífið heldur
áfram og verður að halda áfram,
og þótt engin vizka, engin hugg-
un né orð stoði, þá er vináttan
nokkurs virði á lífsleiðinni og án
hennar yrði heimurinn bara eyði-
mörk einverunnar. Ég veit, að
heimilið að Leifsgötu 27 býr vel
að vinum, sem vilja létta þau
þungu spor, sem þaðan liggja til
framtíðarinnar. Ég vona, að mér
megi auðnast að vera í þeim hópi
framvegis sem hingað til.
Það er ekki á mínu færi að
flytja Sveini vini mínum og
hans nánustu neinn þann boð-
skap, sem þeim megi verða til
hugsvölunar á þessari stundu. A
slíkum augnabiikum falla orðin
hljómlaust til jaiðíir eða verða
aðeins dauft bergmál þeirrar til-
finninga, sem þeim er ætiað að
skila. Þær hugsanir, sem við
sendum þessa dagana að Leifs-
götu 27, eru einlægar og sterkar.
Þær eru þau orð, sem þögnin
geymir.
Við vitum öll, að vor fylgir líka
hörðum vetri. Ég vona, að þá
muni glöð vorsól fægja hrím-
gráan vetrarhimin og þýða klaka
bönd tregans, svo að Sveinn
Björnsson fái notið hlýju endur-
minningannna um sína góðu
konu, Áslaugu Jónsdóttir, sem í
dag er til moldar borin.
— ★ —
Frú Aslaug Jónsdóttir var
fædd í Reykjavík 20. ágúst árið
1925. Foreldrar hennar voru Jón
Magnússon skipstjóri frá Hval-
eyri við Hafnaxfjörð og frú
Margrét Jónsdóttir. Föður sinn
sá Áslaug aldrei, því að hann
fórst með togarnaum „Field
marshal Robertson" í Hala-
veðrinu mikla í febrúar-
mánuði árið 1925. Síðar giftist
frú Margrét Gísla Jónassyni
skólastjóra. Gekk hann Áslaugu
og systkinum hennar, þeim frú
Guðlaugu Láru, Ölafi málara-
meistara og Jóni Pétri forstjóra
öllum í föður stað. Þau Gísli og
Margrét eignuðust einn son, séra
Jónas Gíslason í Vík. Með Gísla
og Áslaugu var svo kært, sem
væri hún hans dóttir og öll var
fjölskyldan svo samrýnd, að leit
mun vera á samstilltara fjöl-
skyldulífi, en lifað var á því
heimili.
Ásxaug sxeit sínum bernsku-
skóm í Reykjavík. Húh lagði fyr-
ir sig iðnaðaxnám, tók sveinspróf
í hárgreiðsluiðn og fékk síðar
meistararéttindi í þeirri iðn-
grein. Rak hún um skeið x sam-
vinu við aðra sjálfstæða stofu í
Austurstræti 20. Hinn 10. febrú-
ar árið 1951 giftist hún manni
sínum, Sveini Björnssyni kaup-
manni. Ungu hjónin reistu sér
bú í Reykjavík að Leifsgötu 27
á sama stað og foreldrar Aslaug-
ar bjuggu. Þar lifðu þau 9 ár,
sem þau fengu að vera samvist-
um. Þau Áslaug og Sveinn eign-
uðust tvö börn, Björn Inga, sem
fæddist 26. nóv. 1951, og Mar-
gréti Jónu, sem fædd er 12. okt.
1953. Á miðju sumri 1953 kenndi
Áslaug fyrst þess sjúkdóms, sem
nú eftir sjö ára linnulítið stríð
heltók hana. Það hafði einskis
verið látið ófrestað til að ráða
bót á hinum langvarandi og ó-
venjulega sjúkdómi. Leitað hafði
verið til færustu sérfræðinga hér
iendis og fyrir þrem árum fóru
þau hjónin utan og fengu ráð-
leggingar beztu kunnáttumanna
átlendra. Allt án árangurs. Sköp-
um varð ekki runnið, maðurinn
með ljáinn var öllum læknavís-
indum hvatari og lög hans geiga
aldrei. Þriðjudaginn 9. þ.m., dag-
inn fyrir níu ára hjúskaparaf-
mæli þeirra hjóna, var Aslaug
svo þungt haldin, að hún varð að
fara í sjúkrahús. Hófst þá sjö-
unda sjúkrahúslega heixnar, en
vistin þar varð ekki löng að
þessu sinni, því að lífsþrekið var
þrotið. Að morgni sunnudagsins
14. febrúar var fjölskyldu henn-
ar og vinum sá þungi harmur
kveðinn, að frú Aslaug hefði lát-
izt í birtingu þess dags. Var þar
lokið skömmu lífsskeiði konu,
sem varð þeim harmdauði, er
þekktu.
Jörð til sölu
Jörðin Austvaðsholt I í Landmannahreppi í Rangár-
vallasýslu fæst til kaups og ábúðar í næstu fardög-
um. Um 20 ha. tún. Góð ræktunarskilyrði. Góðar
samgöngur. Eignaskipti koma til greina. Nánari
upplýsingar í síma 35557.
Birgir Kjaran