Morgunblaðið - 10.12.1960, Blaðsíða 20

20
MOKCriVfílAÐlÐ
Laugardagur 10. des. 1960
Il<vt!ywood undir eins og hann
\æri laus. Hann gaf mér ametýst
hring, sem ég geymdi í töskunni
minni.
Það var gaman að sitja í
skrautvagninum í lestinni og
hlusta á stöðuga skellina í járn-
brautarteinunum. Moka, litli
hvolpurinn minn, mókti í kjöltu
minni, og í treyjuhorninu mínu
bar ég fjóluvöndinn, sem Bram
hafði sent mér á stöðina. Made-
moiselle — verndarengillinn ■—
var í svefnklefa okkar að búa
allt undir nóttina. Tveir kunn
ingjar mínir voru þarna farþeg-
ar — Alfred Gwynne Vander-
bilt og K. T. Stevans. Nú töluðu
þeir saman í hálfum hljóðum!
Fáeinir farþegar reyktu eða
lásu, þegjandi, og andlitin eins
sviplaus eins og farþegar á jám
brautum geta mest ijrrðið, en
hver hafði sitt að hugsa. Úti fyr
ir yar niðadimmt. Eg hugsaði
um Hollywood, frsegð og auð-
æfi — og pabba. Nú var að
opnast fyrir mér nýr heimur.
Dagblöðin við hliðina á riér töl
uðu um-hann. Það var heill dálk
ur í Daily News: DIANA BARRY
MORE Á FÖRUM VESTUR,
EFTIR GULLI. Nú jæja, ég
hafði víst eitthvað minnzt á,
að ég ætlaði að vinna mér inn
peninga — til þess væri ég að
fara þangað! Þúsund dalir á
viku! Eg gat ekki ennþá trúað
því. Og í öðrum dálki stóð. „K.
T. Stevens og Diana Barrymore
létu eftir sig mörg brostin
hjörtu við Broadway, þegar þau
lögðu af stað áleiðis til vestur-
Strandarinnar . • . “
Nei, nú voru biðlarnir horfnir
yfir í söguna, sagði ég við sjálfa
mig. Eg dró ametýsthringinn á
fingurinn. Ný voru ekki aðrir
en Bram.
Lestin þrumaði áfram inn í
endalaust myrkrið. Eg var á leið
inni.
ÖNNUR BÓK
XIV.
— Hjálpi oss allir heilagir!
sagði pabbi. Svona marga ljós-
myndara hef ég ekki séð saman
— Jæja ... þetta var nú meira
ferðalagið Markús!
— Ég vona að það beri árang-
ur!
komna síðan Garbo kom hingað.
Louella hefur verið með þig í
blöðunum upp á hvern dag.
Hann lyfti annarri augabrúninni
og rak í mig hvassan olnbogann.
— Þér er betra að gá að þér,
Treepee!
Myndin af pabba, þar sem hann
var að taka á móti mér á stöð-
inni skyggði næstum á stóru
fyrirsögnina í Los Angeles
Times: KAFBÁTA VART VIÐ
AUSTURSTRÖNDINA.
Eg stei niður úr lestinni undir
blikandi blossum ljósmyndar-
anna. Pabbi og ég stilltum okkur
upp, kinn við kinn, en Moka
gelti ofsalega á armi mínum.
Þegar augun fóru svolítið að
venjast þessum skæru blossum,
sa ég eitthvað, sem virtist vera
hópur af fólki.
Ljósin blossuðu við hvert sþor
mitt. Pabba sýndist ekkert
bregða. Hann hafði komið glæsi-
lega búinn, í fallegum úlfalda
hársfrakka, gráum fötum og með
gráan hatt niður yfir annað aug
að, með glannalegri fjöður i borð
anum. Hann hélt fast í vinstri
handlegg minn, og svo höfðum
við tvö samtöl í gangi samtímis:
okkar á milli og við blaðamenn-
ina. — Hugsa sér, eftir öll þessi
ár, að ég skuli eiga dóttur, sem
lííur út eins og Hedy Lamarr,
sagði hann.
— í guðs bænum, segðu ekki
þetta, pabbi, hvíslaði ég. — Eg
skammast mín þá niður í tær,
þegar þeir sjá myndina af mér.
En upphátt sagði ég: — Þú ert
elskulegur. Mig langar að kyssa
þig fyrir þetta. Farðu nú frá
með þennan vangasvip þinn.
Við kysstumst og hann ljóm
aði allur. Ljósin blossuðu. Hann
hvíslaði: — Þú hefur svei mér
lært sitthvað síðan í Chicago. Og
svo upphátt. — Eg er feginn . . .
að bamið mitt skyldi koma alla
leið yfir þvert meginlandið, til
þess að hjálpa pabba gamla!
Við ruddumst nú áfram, um-
kringd af blaðamönnum, sem
létu spurningarnar dynja á okk
ur, en Mademiselle, sem var orð
in alveg í vandræðum með sjálfa
sig, drattaðist á eftir, meðan
— Lítið á, það er flugvél að
koma . . . Ég vona að það séu
viðskiptavinir!
— Ég er hrædd um ekki . . .
blaðamennirnir gengu í skrokk
á henni að spyrja um fyrirætlun
ir mínar, ástarævintýri, og hvað
við pabbi hefðum sagt hvort við
annað.
Já, þetta var ekki slorleg inn-
reið í Hollywood. Bara að brott
förin þaðan hefði orðið jafn
glæsileg.
Bíll pabba beið eftir okkur og
hann kynnti • mig eftirmanni
Karls Steuwers, risavöxnum upp
gjafa-hnefaleikamanni, sem hét
George. Þegar við vorum setzt
upp í bílinn, 'sagði pabbi: — Við
skulum þá fara af stað, George.
Eg lagði höndina á arm hans.
— Við eigum að fara til Bgyerley
Wiltshire gistihússins.
Hann glápti. — Og til hvers,
má ég spyrja?
Eg gat nú ekki sagt honum all
an sannleikann eins og ástatt
var. — Mamma hefur pantað
fyrir mig þar, sagði ég og bar ótt
á. — Hún hélt, að það yrði þægi
legra fyrir mig, til að byrja
með.
— Eg skil, sagðí pabbi, og mér
fannst röddin eitthvað drauga-
leg,
Eg reyndi að útskýra þetta
betur, þegar við vorum orðin
ein í hótelherberginu. mínu, af
því að Mademoiselle hafði farið
t’1 að annast um farangurinn.
Eg ætti engan bíl — kynni ekki
einu sinni að aka. Eg þurfti þá
þjónustu, sem ekki fengist nema
í gistihúsi, einhvern til að svara
í símann . , .
Hann sat á stól beint and-
spænis mér, og hlustaði f. mig.
— Þú ert góður leikari, væna
mín, og það er eins og það á að
vera, sagði hann þurrlega. —
En ég er hræddur um, að þú
sért að nota nauðungarlýgi við
mig. Það er Michael, sem stend
ur fyrir þessu, er ekki svo? Hún
er hrædd um, að ég spilli þér.
— Eg varð að lofa henni að
búa ekki hjá þér, sagði ég. Eg
sagði honum samt ekki, að hún
hefði líka bannað mér að vera
nokkurntíma ein með honum.
Það hefði ver-ið heldur mikið
af því góða.
Ég er viss um að það er Vivian
. . . móðir mín!
— Jæja Eva . . . Ég verð að
segja að þú hefur valdið mér
Hann neri hökuna. — Eg er
búinn að gera heila álmu í stand
handa þér, sagði hann. — Lét
gtra það og prýða allt með blóm
um, og myndirnar þínar á píahó
inu, og ég hef hlakkað svo mikið
til . . .
Seinna heyrði ég, að hann
hefði ekki einu sinni sofið neitt,
svo mjög hafði hann verið önn
um kafinn að búa allt út hancta
mér. Og ég, sem hafði efazt um,
hvort hann kæmi yfirleitt að
taka á móti mér! Eg hafði séð
hann í anda, órakaðan, reiðan og
útúrþreyttan að amast út „f því
að þurfa að fara alla þessa leið
frá Beverly Hills, til þess að
taka á móci dóttur, sem hann
þekkti varla.
— Viltu nú ekki sjá húsið, þó
að þú viljir ekki búa í því? sagði
hann'loksins. — Við gætum borð
að hádegisverð þar.
Eg varð mjög hrærð og fór að
gráta. — Jú, auðvitað, pabbi. Eg
hef heyrt svo margt sagt af þessu
húsi. Guð minn góður, pabbi, ef
þú bara vissir allar sögurnar,
sem ég var búin að skálda Um
það þegar ég var tólf — þrettán
ára — hvernig ég heimsótti þig
þar og þú kynntir mig fyrir
Frederic Marsh og Maurice
Chevalier og Gretu Garbo og
Douglas Fairbanks ...
Hann leit á mig. — Svo þú
gerðir það? Virkilega? Aldrei
vissi ég um það. Hann ætlaði að
segja eitthvaíS meira, en svo
var rétt eins og ég hefði komið
a@ honum óvörum, og hann leit
undan. Hann stóð upp. — Þetta
er löng leið, sagði hann, — við
ættum að fara að koma okkur
af stað.
Já, það var löng leið. Eg beið
með mikilli óþreyju eftir að sjá
þetta hús við Tumgötu. Eg hafði
lesið um viðbyggingarnar, sem
hann hafði látið gera við það,
þangað til kostnaðarverð þess
var komið upp í hálfa milljón
dala, og húsið sjálft með fjöru-
tíu herbergjum; æ-intýralegasta
íbúðarhús í Hollywood, með
veiðimannsherbergi, fuglahúsi,
gróðurhúsi knattleiksvöllum og
tennisvöllum og yfirfullt af alls-
konar kynjagripum frá hinum
ýmsu framandi Iöndum, sem
hann hafði heimsótt.
Við ókum eftir krókóttum
vegi, sem mjókkaði eftir því
sem hærra kom. Þá sá ég það.
Fyrst vatnsturn, síðan skringi-
legan Indíánastólpa, rauð- og
gulmálaðan, og loks komum vjð
fyrir beygju og sjálft húsið blasti
við okkur. Til hægri var sund-
laug, svo kom brautin heim að
húsinu. Heljarstór hundur kom
miklum vonbrigðum . . . Taktu
nú saman farangur þinn og náðu
í föður þinn. Við fljúgum strax
heim!
skondrandi yfir grasflötinn á
móti okkur.
Þetta er Viola, sagði pabbi
og klappaði hundinum á haus-
inn. Eg leit kring um mig. Við
vcrum á fjallstindi. Útsýnið var
stórfenglegt. Þúsund fetum fyrir
neðan okkur breiddu sléttur Suð
ur-Kaliforníu sig út í sólskin-
ir.u, sem var næstum eins og í
hitabeltinu.
Húsið var eins og einhver
ævintýrakastali, sem hékk á tind
inum á snarbröttu fjalli. í raun
inni var það þorp, eða búgarður,
þar sem voru ein sex hús, með
rauðum leirþökum, grindum fyr
ir gluggum, og görðum.
— Hvernig lízt þér á? spurði
hann.
— Það er stórkostlegt!
Hann tók í handlegginn á mér
og skríkti. — Eg sýni þér nú
allt saman seinna, en nú skulum
við fara inn og George útvegar
okkur eitthvað að borða.
Pabbi leiddi mig gegnum langa
forstofu inn í lítið lestrarher-
bergi með timburklæddum veggj
um. Eg var ekki komin nema í
dyrnar, þe'gar hann hafði þegar
gengið yfir gólfið og skellt sér
niður í heljarstóran hægindastól.
Hann andvarpaði. — Hérna hefst
ég nú við, sagði hann.
— En þetta er svo einmana-
legt lítið herbergi, pabbi,
— Það er hvergi annarsstaðar
hægt að vera í húsinu. Allt hitt
er skurn. Hérna sit ég á kvöld
ii' og rifja upp endurminningarn
ar.
Mér hnykkti við, er ég komst
að því, að þeir George bjuggu í
aðeins þremur herbergjum í
þessu heljarstóra húsbákni, þar
sem einu sinni voru tólf þjónar.
Allt hitt var tómt. Mér leið illa,
þegar pabbi var að sýna mér
það allt. Heljarstórir salir með
loftbitum voru lokaðir. Bókaher
bergið með geysiþykkum eikar-
hurðum var eins og rykfallin
geymslukompa. Pabbi hafði
neyðzt til að selja húsgögnin og
gólfteppin með, til þess að full-
nægja skuldheimtumönnum sín
um. Og hann var meira að segja
enn.þá að leika fífl í skrípaleik-
húsinu hjá Rudy Valleé, til þess
að vinna af sér skuldirnar —
allt var krossveðsett — sálin í
honum, auk heldur annað!
Eg hugsaði til alls fjárins, sem
hann hafði unnið sér inn og
fólksins, sem hann hafði haldið
í töfragreipum sínum — og nú
var hann orðinn einn hérna.
Maturinn hans var eldacur í
einu litla eldhúsinu; George
hafði eitt herbergi, pabbi lestrar
herbergið sitt og svefnherbergið
og svo var sctustofa, sem
aitttvarpiö
Laugardagur 10. desember *
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin. —
(15.00 Fréttir).
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
16.00 Fréttir og veðurfregnir.
16.05 Bridgeþáttur (Hallur Símonar-
son).
16.30 Danskennsla (Heiðar Astvalds-
son).
17.00 Lög unga fólksins (Guðrún As-
mundsdóttir).
18.00 Utvarpssaga barnanna: „A flótta
og flugi", eftir Ragnar Jóhann-
esson; XV. — Sögulok. (Höfund-
ur les).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga. (Jón Pálsson).
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Atriði úr óperunnt
„Fidelio'* eftir Beethoven —
(Martha Mödl, Sena Juriac, WolX
gang Windgassen, Rudolf Schock,
Gottlob Frick og Fílharmoníu-
hljómsveitin í Vínarborg flytup
undir stjórn Wilhelms Furtwángt
ers).
20.30 Leikrit: „Um sjöleytið" eftir R,
. C. Sheriff í þýðingu Einars Páls-
sonar. — Leikstjóri: Ævar R.
Kvaran. Leikendur: Þorsteinn ö,
Stephensen, Lárus Pálsson, Jón
Aðils, Guðbjörg Þorbjarnardótt-
ir, Gestur Pálsson, Helga Bach-
mann og Valur Gíslason.
22.00 Fréttir og veðurfregnir. p ^
22.10 „Ur skemmtanalífinu" (JónM
Jónasson). k
22.40 Danslög. |
24.00 Dagskrárlok.
Skáldið og mamma litla
Eg hef tekið eftir því, að á sumrin, .... en á haustin talarðu um garð- .... þegar mesta garðvinnan er,
þegar garðurinn er í blóma, segir inn okkar, en á vorin .... segirðu „garðurinn þinn“.
þú alltaf „garðurinn minn“ ....