Morgunblaðið - 24.12.1960, Síða 6

e
MORGVNBI AÐI»
Laugardagur 24. des. 1960
Úr eldhúsi, kvöldverður undirbúinn. — Laufabrauð fremst á myndinni.
Eftir 8 kemst enginn út
og heldur enginn inn
Helmsókn í Kvennaskóia
SKAMMT framan við Akureyri,
að austanverðu í Eyjafirði stend
ur Kvennaskólinn að Laugar-
landi, landskunnur skóli, sem á
gamla og unga nemendur um
allt land, húsmæður og hús-
mæðrakennara, sem minnast
gamla skólans síns með hlýhug
og virðingu. Að þessu sinni ætl-
um við að hitta núverandi nem-
endur og kennara skólans, 40
námsmeyjar og 5 kennslukonur.
Við leggjum leið okkar að skól
anum síðla dags, nú rétt fyrir
jóhn, í þeirri von að fá að sjá
eitthvað af jólaundirbúningi
námsmeyja og ef til vill að
smakka á jól'amatnum.
Er fréttamaðurinn barði að dyr
um, opnaði ung stúlka og spurði
hvað herranum væri á höndum.
„Tala við forstöðukonuna? Sjálf-
sagt, gjörið þér svo vel“, og með
það sama var frökenin horfin.
Að andartaki liðnu var forstöðu-
konan komin, frk. Lena Hall-
grímsdóttir og er við höfðum
sagt erindið, að okkur langaði
til þess að skoða skólann og hafa
tal af nokkrum námsmeyjum,
var okkur samstundis boðið til
skrifstofu skólans sem er á fyrstu
hæð. Þar skýrði Frk. Lena okk-
ur frá því að skólinn væri nú
fullskipaður, en svo hefur verið
um mörg undanfarin ár. Kennsl-
an er aðallega verkleg þ. a. s.
matreiðsla og hannyrðir ýmis
konar, vefnaður, fatasaumur, út-
saum og fl.
annan undirbúning undir Litlu
jólin, en þau höldum við ávalt
hátíðleg áður en stúlkurnar fara
„Jú, við höfum þegar steiktlheim í jólafrí". Þá var haldið til
laufabrauðið, og hafið ýmsan eldhússíns. Þar er kvöldverður-
inn í undirbúningi. Síld kar-
töflirr, brauð og margt fleira góð
gæti er á borðum og auk þess
laufabrauð með því sem við á.
Síðan er vefnaðarstofan skoðuð.
Þar gefur að líta marga vefstóla
með margskonar vefnaði, svo
sem dúkum, teppum, glugga-
tjaldaefni og mörgu fleira.
Að síðustu fáum við að líta
inn í eitt herbergi námsmeyja.
Er dyrnar opnast, sjáum við þrjár
ungar námsmeyjar að störfum.
Tvær sauma út, ein skrifar bréf.
,,Hvert ertu að skrifa , Heim,
eða til kærastans“ „A jólakort,
á engan kærasta“, ,,Það var leitt,
fyrir kærastann á ég við, hvernig
likar ykkur í skólanum?" ,,Mjög
gaman, hér er dásamlegt að vera,
námið skemmtilegt, og skóla-
systurnar góðir félagar", ,,En mér
skilst að þið séuð lokaðar hér
inni mestan hluta námstímans".
Nei, nei, hvaða vitleysa, við höf-
um bæjarleyfi aðra hvora helgi,
þá megum við fara til Akureyr-
ar og þá skemmtum við okkur
eins og hverri bezt líst, þar að
auki erum við úti alla daga frá
kl. 5 til 7, en þá komum við í mat-
inn. Eftir 8 er skólanum lokað
og þá má enginn fara út og eng-
inn kemst heldur inn“. „Stelizt
þið aldrei út á kvöldin, ég á
við ef einhverjir koma i heim-
sókn?“ Nei, það mundi elckert
þýða, það kæmist undireins upp“,
Eftir þessar samræður kveðj-
um við Kvennaskólann að Laug
arlandi með þökk fyrir góðar mót
tökur og óskum honum alls hins
bezta.
Tilvonandi húsmæður njóta
þar áreiðanlega góðrar kennslu,
og eru færar um að stjórna verð-
andi heimilum sínum vel í fram
tíðinni. — St. E. Sig.
Litið inn í einkaherbergi. — Þuríður, Kristín og Kristín.
Ein skrifai heim eða á jólakort, hinar sauma út.
(Ljósm. St. E. Sig.)
^•^jAðJifa^svona^Jól^
Enn einu sinni höldum við
jól. Flest þau jól, sem ég
minnist — og sjálfsagt flest-
ir, sem aldir eru upp við svip
aðar kringumstæður — hafa
verið eitthvað í líkingu við
þau sem Örn Arnarson lýsir:
Nú rennur jólastjarna
og stafað geislum lætur
á strák á nýjum buxum
og telpu í nýjum kjól.
Hve kertáljósin skína
og sykurinn er sætur
og söngurinn er fagur
er börnin halda jól.
Nú klappa litlar hendur
og dansa fimir fætur
og fögrum jólagjöfum
er dreift um borð og stól.
Nú rætast margar vonir
og draumar dags og nætur.
Ó, dæmalaust er gaman
að lifa svona jól.
Þannig viljum við gjam-
an minnast jólanna. Börnin,
kertaljósin, jólagjafirar, nýju
flíkurar og góðgætið setur
svip sinn á þau. Og allir
hugsa til jólanna heima.
• Heims um ból
Þó man ég ein jól, a. m.
k., sem voru þessu algerlega
frábrugðin, og því í rauninni
engin jól Við höfðum tekið
okkur saman í Farís, svolítill
hópur af ungu fólki og hald-
ið til lítils skíðaþorps í Aust
urríki fyrir jólin. Þorpið,
Lech, var alveg eins og mynd
irnar á jólakortunum. Þar
var þröngur dalur með háum
fjöllum allt um kring og
húsin í miðjum dalnum stóðu
umhverfis þorpskirkjuna. Við
höfðum leigt okkur helming-
inn af bæjarhúsi uppi í hlíð-
inni, en bændurnir þara hafa
gjarnan viðbyggingu við hús
sitt, þar sem hægt er að hýsa
ferðamenn yfir skíðatímann
og hafa af því nokkrar tekj-
ur.
Þetta var nokkuð alþjóð-
legur hópur, tveir Ameríku-
menn, frönsk systkini, sænsk
ur háskólakennari og ég, ís-
lendingurinn. Jólin byrjuðu
hjá okkur með máltíð kl. 8
og síðan fórum við að búa
okkur af stað, til að hlýða á
miðnæturmessuna. Ég fór í
skíðaskó og dúðaði mig sem
bezt, því mikill snjór var yfir
öllu og frost. Sumir hinna
álitu það ekki nauðsynlegt,
því við ókum á sleða til mess
unnar.
Ógleymanleg er ferðin nið-
ur fjallið í tungskini og snjó.
Bjöllur hestanna klingdu og
það marraði undan sleðameið
unum. Bændafólkið streymdi
að úr öllum áttum á sieðum
og bjöliukliðurinn blandað-
ist klukknahringingunni, er
nær dró.
>Ti
FERDIMAIMO
☆.
Við vorum svo heppin að
komast inn í litlu þorpskirkj-
una, þó að við yrðum að
standa á miðju gólfi, en marg
ir urðu að hýrast í- kuldanum
utan dyra. Lítið man ég úr
messunni, sem þó var lút-
hersk, enda sjálfsagt verið
með hugann heima. Þangað
til kom að sálmi þorpsprests-
ins og söngkennarans í Alpa-
dalnum: „Heims um ból“. All
ir tóku undir sálminn í
litlu þorpskirkj unni á ýmsum
tungumáium. „Stille Nacht,
hellige nacht‘“ yfirgnæfði að
vísu, en inn á milli heyrð-
ust veikar raddir „Silent
night, holy night“ eða „Heims
um ból, helg eru jól“. í þorp-
inu voru nokkur stór skíða-
mannahótel, sem sótt eru á
þessum tíma árs af ferða-
mönnum víðs vegar að, og öll
sameinuðumst við þama í
litlu kirkjunni í þessum
sálmi.
Eftir miðnæturmessuna
höfðu öll hótelin „nætur-
verð“ og síðan var dansað
fram undir morgun. Þá var
mér hætt að finnast vera jóL
• Svolítið barnaleg jól
Á leiðinni heim höfðum við
engan sleða. Félaga minum
frá Bandaríkjunum gekk illa
að komast upp svellhált fjall
ið á ballskónum sínum og er
ég hafði ýtt nokkrum sinnum
við honum svo að hann runn
stjórnlaust niður klakann,
tók hann af sér skó og sokka
og gekk berfættur á hjam-
inu heim. -— Skrýtnir þessir
útlendingar, hafa bændurn-
ir vafalaust hugsað, sem
mættu okkur á jólamorgun á
hlaðinu hjá sér. En nú het
ég ákveðið að reyna að eiga
heldur jól í líkingu við þessi,
sem Öm Arnarson lýsir, þó
ég sé ekki bam lengur. Og
óska ég þess að aliir lesend-
ur mínir megi einnig eiga
svolítið „barnaleg“ jóL
<•