Morgunblaðið - 04.01.1961, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐiÐ
Miðvikudagur 4. janúar 1961
Kærumálin í Keflavík
SKÖMMU fyrir jólahátíðina
barst kæra til dómsmálaráðu-
neytisins á hendur Alfreð Gísla
(*yni, bæjarfógeta í Keflavík,
fyrir vanrækslu í embættis-
•törfum. Kæran var um að ýms
mál hefðu ekki fengið nægjan-
lega skjóta afgreiðslu, einkum
brot á áfengis- og umferðalög-
um. Kærandinn var Hilmar
Jónsson, bókavörður við bæjar-
bókasafnið, og er hann að
flestu öðru betur kunnur í
Keflavík, en að vera „æsku-
lýðsleiðtogi", eins og flokks-
blað hans, Alþýðublaðið, kallaði
bann.
t í fyrstu var því trúað af
ýmsum, að kærandanum og að-
ítoðarmönnum hans gengi ær-
legur leiðréttingarvilji til þess,
að fá nokkra brotlega menn
dæmda og var látið liggja að
því, að sú væri hin fróma ósk
bindindismanna í Keflavík.
Vinstri blöðin, Alþýðublaðið,
Þjóðviljinn og Tíminn, notuðu
sitt stærsta letur um þessa
„glæsilegu“ frétt og lagði hvert
þeirra út af textanum á sinn
hátt — það vakti enga furðu,
því hér átti hlut að máli póli-
tískur andstæðingur flokkanna,
sem að blöðunum standa. Heima
í Keflavík þótti kærandanum
og skuggasveinum hans mikið
liggja við að höggva skarð í
vinsældir Alfreðs Gíslasonar, ef
verða mætti — enda var frétta-
þjónusta þeirra ekki spöruð, og
vinstri blöðin öll dæmdu þann
kærða þegar sekan um mörg og
margvísleg afbrot.
Viðbrögð dómsmálaráðherra,
Bjarna Benediktssonar, voru
snögg og ákveðin. Kæran var
tekin alvarlega og rannsókn
þegar fyrirskipuð og fram-
kvæmd. — Það hefðu þótt póli-
tískar árásir ef Alþýðuflokks-,
Framsóknar- eða kommúnista-
fógeti hefði verið sá kærði.
Kærendunum, sem beita Hilm
ari Jónssyni fyrir sig, þótti
áhlaupið ekki takast nægjan-
lega vel, því að heima í Kefla-
vík mæltist það mjög illa fyrir,
og tóku forystumenn Alþýðu-
flokksins að sverja Hilmar Jóns
son af sér, og neita því að hér
væri á ferðinni hluti af kosn-
ingaundirbúningi þeirra.
Kærendum og strámanni
þeirra þóttu viðtökur almenn-
ings ekki svo sem ætlað var,
og sendu því nýja grein til
allra blaða, nema Morgunblaðs-
ins, þar sem hið sanna eðli
kærumálsins kemur í ljós —
þíð er Alfreð Gíslason, alþingis
maður, forseti bæjarstjórnar og
forystumaður Sjálfstæðisflokks-
ins á Suðurnesjum, sem skal
dæmast — að minnsta kosti i
almenningsáliti.
í grein þeirra kærufélaga í
Alþbl. og Þjóðv. er bæjarfógeta
borið á brýn að hylma yfir
þjófnað, ölvun við akstur, morð
tilraunir við lögregluna og að
sleppa þeim sem brjótast út úr
fangelsinu í Keflavík. (í meintu
tilfelli er um utanbæjarmenn að
ræða, sem sitja í fangelsi í
Reykjavík og bíða dóms að
rannsókn lokinni).
1 grein kærendanna í flokks-
blaði þeirra, Alþýðublaðinu, er
bæjarfógeti einnig borinn þeim
sökum að eyðileggja starf lög-
reglunnar með vanrækslu sinni,
einnig hið mikla, ágæta og ná-
kvæma starf yfirlögregluþjóns-
ins. Þessvegna hefur sjálfsagt
unnizt tími til að blaða í gegn-
um afrit af lögregluskýrslunum
og tína þar út heppileg atriði
handa sprellikarli Alþýðuflokks
ins, Hilmari Jónssyni, til að
nota í kæruatriði á hendur lög-
reglustjóranum og bæjarfóget-
anum í Keflavík.
Almenningi er ætlað að
dæma málið eftir þeim forsend-
um, sem pólitískir andstæðing-
ar bæjarfógetans spirrna út úr
efni kærunnar, hver sem niður-
staða þeirrar rannsóknar verð-
ur, sem nú stendur yfir. Það
var ekki tilgangur kæruliða að
lagfæra það sem aflaga færi í
embættisfærslu bæjarfógeta,
heldur hitt að valda honum
pólitískum hnekki.
Af siðustu skrifum Alþýðu-
blaðsins og Þjóðviljans, 30. des.,
er að fullu séð hver tilgangur-
inn var með kærumálum þeirra
Alþýðuflokksmanna.
Vonandi er lítið um mannteg-
und Hilmars Jónssonar í öðrum
embættishéruðum, því haft er
fyrir satt, að fá embætti lands-
ins séu ekki „brotleg" um
nokkurn drátt á afgreiðslu mála.
Öllum hér í Keflavík er kunn
ugt um hversu aðstaða bæjar-
fógetaembættisins er erfið, hús-
næði lítið og ófullkomið og að-
eins þeir tveir, bæjarfógeti og
fulltrúi hans, sem unnið geta
að rannsókn og afgreiðslu mála.
Kunnugt er um að bæjarfógeti
hefur oft óskað eftir að fá að
ráða annan fulltrúa, en það hef-
ur ekki fengizt, þrátt fyrir aug-
ljósa nauðsyn á auknu starfs-
liði.
Hér verður ekkert afsakað og
enginn dómur lagður fyrirfram
á niðurstöður þeirrar rannsókn-
ar, sem nú fer fram á kæru-
atriðum. Það verður að bíða
sins tíma, enda þótt nokkrar
hugmyndir séu um að þetta
pólitíska skot hafi geigað.
Keflavík, 3. janúar 1961.
Helgi S. Jonsson.

Minkur í f járhúsi
ARNESI, 29. des.: — 1 fyrrinótt
gerði minkur sig heimakominn
í fjárhúsinu á bænum Fagranes-
koti í Aðaldal. í fjárhúsinu voru
10 hænur í stíu. Þegar bóndinn,
Jón Þórarinsson, kom í fjárhús-
ið um morguninn, var minkur-
inn búinn að drepa 3 hænur. Ekki
tókst Jóni að handsama dýrið.
Slapp það inn í fjárhúsvegginn
og þaðan í rjáfrið milli sperr-
anna. Minkaeftirlitsmanni svsit-
arinnar var þegar gert við/art
og kom hann fljótt með minka-
hund á vettvang, en tókst ekki
að veiða minkinn. — Fréttaritari.
Stelpulegt
MORGUN einn hittum við
litla stúlku með hárnálar í
höfðinu fyrir utan Morgun-
blaðshúsið.
— Stendur eitthvað til?
spurðum við.
Sú litla leit
undrandi upp og
svaraði:
— Já, ég er að
fara á jólaball í
dag.
★
Blaðamaður
Morgunblaðsins
brá sér líka á
jóladansleik í
Klúbbnum einn
kyrrlátan eftir-
miðdag. Ballið
var byrjað, er
hann kom og
krakkarnir voru
allir að dansa,
bæði litlir og
stórir krakkar.
En það voru
ekki jóladans-
arnir gamal-
kunnu, sem þeir
dönsuðu og dans
aðir voru hérna
áður fyrr, eins
og Oli skans og
Karl gekk út um
morguntíma, —
heldur allir nýj-
ustu dansarnir,
svo sem cha-
cha-, samba og
jive. Og allir
dönsuðu éftir
kerfisbundnum
takti og voru
augsýnilega vel
að sér i danslist
inni, enda kom á
daginn að þenn-
an jóladansleik
hélt einn af dans
skólum bæjar-
ins.
★
Það var gam
an að virða fyr-
ir sér litla fólkið, sem dansaði
á gólfinu af lífi og sál. Litlu
stúlkurnar voru allar svo fín-
ar, í nýjum jólakjólunum
sínum, gulum, rauðum,
grænum og rósóttum. Þarna
sáum við líka stúlku á upp-
hlut dansa við jafnöldru sína
í bláum pífukjól með slöngu-
lokka, sem náðu niður á bak.
Og litlu herrarnir voru allir
í hvítum skyrtum og nýgreidd
ír. Ein lítil hnáta, á að gizka
tveggja ára, kom og heilsaði
upp á okkur og hallaði undir
flatt. Hún kunni ekkert að
dansa, gekk bara um gólfið
og horfði á hina krakkana. Ef
til vill hugsaði hún: — Þegar
ég verð stór . . .
★
Við settumst hjá tveimur
reykvískum húsmæðrum, frú
| öll kunnu þau að dansa
Guðbjörgu Oddgeirsdóttur og
frú Vilborgu Sigurðardóttur.
Dætur þeirra, Jóhanna og
Iris, báðar 5 ára gamlar,
uðu saman rétt fyrir
borðið, og horfðu mæðurna
Guðbjörg og Vilborg með börn sín.
að dansa
Stórasystir kennir litla bróðir að
dansa cha-cha-cha
stoltar á leikni þeirra. Bróðir
Jóhönnu sat á stól og horfði
líka á þær.
— Hvað heitirðu? spurðum
við snáða.
— Siggi.
— Kannt þú ekkert að
dansa?
Það kom skrítinn svipur á
Sigga:
— Júúú, svaraði hann með
seimingi.
Móðir hans sagði:
— Hann byrjaði líka í haust
en hætti, enda ekki nema
fjögurra ára. Það er nú svona
með strákana, þeim finnst svo
lítið stelpulegt að dansa og
fyrir neðan sína virðingu.
— En telpurnar eru þeim
mun áhugasamari, skaut frú
Guðbjörg inn í. Þær eru allt-
«f að æfa sig og hafa alveg
sérstaklega mikla ánægju af
danstímunum.
— Þær hafa kannski verið
að kenna ykkur?
Nú líta konurnar hvor á
aðra og brosa:
— Þær eru alltaf að sýna
okkur hin og þessi spor. En
vel á minnzt, við ætluðum að
læra cha-cha-cha eftir útvarp
inu en það fór illa.
— Nú?
— Sjáið þið til, við misstum
af byrjuninni og fórum að æfa
spor, sem danskennarinn var
að lýsa. Seinna kom upp úr
kafinu að þetta var karlmanna
sporið. Nú, nú, við fórum að
æfa dömusporið, en rugluðum
svo öllu saman.
Nú varð hlé á dansi barn*
Framh. á bls. 12.