Morgunblaðið - 04.01.1961, Blaðsíða 16

16
MORCUKBLAÐIÐ
Miðvikudagur 4. janúar 1961
. *g reikaði að símanum og
tíringdi upp númerið hans
Tours. Jú, það stóð heima, Bram
var hann. Neei, hann vildi ekki
koma í símann. Honum var
: skellt á. Eg gekk aftur að
grammófóninum, hallaði mér
upp að honum og grét. Nú var
engin leið út úr ógöngunum leng
ur. Bram var almennileg mann
eskja, en ég var dræsa. I>að var
rétt hjá mömmu, að guð einn
mætti vita, hvernig færi fyrir
mér. Eg hugsaði grátandi með
sjálfri mér: Jæja,noblesse oblige.
Eg ætla að fyrirfara mér. Það
er ekki nema rétt á mig. Að
minnsta kosti kann ég að koma
rétt fram, þegar þörf krefur.
Mér tókst að ná mér í blý-
ant og blað, og skrifaði með
miklum erfiðismunum, éinskon
ar erfðaskrá, þar sem ég arf-
leiddi mömmu að öllum eignum
mínum. Tárin mín klesstu út
allt blaðið. Það er naumast þú
liefur komið sjálfri þér á kaldan
klaka, hugsaði ég. Mér fannst ég
vera eins og peysa, sem hefur
verið rakin upp. Hvað þú hefur
getað verið heimsk, bjáninn
þinn! Þú ert vits'kert! Aðeins
vitskert kona getur sagt annað
eins við manninn sinn.
Eg skildi bréfið eftir á borð-
Inu og hringdi til George Lloyd,
en hann var skemmtikraftur í
næturk'.úbb og ég hafði þekkt
hann frá því ég var í E1 Morocco.
— Æ, elskan, komdu hingað yfir
um, því að ég ætla að drepa mig.
Eg talaði hægt og greinilega og
síðan lagði ég símann á.
Með glas í hendi gekk ég hægt
upp fallega skrúfustigann, þrep
fyrir þrep. í baðherberginu opn
aði ég glas af svefntöflum, og
hellti þrjátíu þeirra í lófann. Eg
taldi þær vandlega. Þær voru
gular. Þrjátíu ættu að duga. Svo
beið ég.
Eg heyrði dyrnar niðri opnast
og George kallaði með miklum
ákafa: — Diana, Diana!
Eg áttaði mig samstundis og
▼Issi, að ég myndi aldrei gera
það. Eg fleygði pillunum á gólf
ið, aftur fyrir mig, og gekk fram
á stigagatið. George þaut yfir
gólfið niðri, kom auga á mig og
bjóst til að hlaupa upp stigann.
— Nei, vertu kyrr þarna. Eg
kem niður.
Hann stóð kyrr eins og stein-
gerfingur, og spurði með hásri
rödd: — Ertu búin að taka eitt
hvað inn?
Eg lagði höndina á handriðið
og gekk hátignarlega niður stig-
ann. Eg var Lana Turner í
„Ziegfie'.d-stelpunni1. Eg var
Sara Bernhardt í dauða-atriðinu
sínu stórkostlega — ég var ekki
alveg viss um, hvor ég var, en
hvaða máli skipti það? Eg kom
niður með miklum yndisþokka
og leið svo út af á gólfinu í
yfirliði.
Eg var auðvitað að leika, en
þegar George tók mig upp af
gólfinu féll ég í raunverulegt, ó
svikið yfirlið.
Eg lá á legubekk við arininn,
og gamall vinur, dr. Hugo Wein-
berg var að dæla upp úr mér
með magadælu. Mig langaði að
öskra upp: — Nei, ég tók þær
ekki inn! Eg reyndi að gefa frá
mér h-ljóð, en var algjörlega mátt
laus, svo að ekkert hljóð kom.
En samt var ég alveg að deyja,
að mér fannst, og mér þótti sem
lifandi áil væri að skríða niður
í hálsinn á mér, alla leið niður
í maga, og loks þoldi ég ekki
mátið lengur. Áiiinn hamaðist
innan í mér, og ég reyndi að
gubba en gat ekki. Eg baðaði út
öllum öngum stynjandi og vein-
andi. Eg kom auga á vinstri hönd
ina á mér. Hörundið var blátt
og æðamar komu greinilega í
ljós. Eg hugsaði í leiðslu minni:
þetta er eins og mynd eftir Pic-
asso.
En svo var ég allt í einu hætt
að brjótast um. Eg lá og greip
andann á lofti.
— Hvað varstu áð reyna að
gera? Dr. Weinberg laut yfir
mig.
— Eg veit ekki, hvíslaði ég.
— Eg var asni. Og svo fór ég að
gráta. — Ó, góði Hugo, hringdu
í manninn minn og segðu honum,
að ég sé að deyja. Eg skammað
ist mín svo mikið. Eg hef verið
svo ótrúlega andstyggileg við
hann.
Dr. Weinberg hristi höfuðið. —
Þú tókst ekki neinar pillur, var
það?
— Nei, og líklega hef ég alls
ekki ætiað það. Ó, guð minn,
líklega hefði ég átt að . . .
— Hættu nú allri þessari vit
leysu, Diana, sagði hann. — Eg
skal hringja í Bramwell, en ég
segi honum ekki, að þú sért að
deyja, því að það ertu alls ekki.
— Já, hringdu í hann, bað ég.
— Segðu honum, að þetta hafi
allt verið hans vegna, af því að
ég ætlaði að gera hræðilega vit
leysu og drepa mig, af því að ég
vissi ekki fyrr en of seint, hvaða
galeiðu ég hafði lent á. Eg hugs
aði með sjálfri mér. Nú er ég
farinn að tala eins og Bramwell.
Dr. Weinberg hringdi. Eg
heyrði röddina í Bram, mjóa og
hvassa. — Er allt í lagi með
hana? Hitta hana? Nei, ég vil
ekki hitta hana. Góða nótt.
Gott og vel, hugsaði ég. Eg
byrjaði, ég gaf tilefnið til þess
— og framkvæmdi það. Bram er
í fullum rétti að fara að eins og
hann gerði. Dr. Weinberg greip
fram í hugsanir mínar. — Þú
gerir nú enga vitleysu eftir að
ég er farinn, eða hvað? Svo
gaf hann mér eitthvað róandi, og
þeir George hjálpuðu mér upp í
herbergið mitt, og þar sofnaði
ég.
XJm hádegi daginn eftir hringdi
ég í mömmu í New York. —
Mamma, nú var ég að reyna að
fremja sjálfsmorð, en eins og þú
heyrir á röddinni í mér, mistókst
það.
Hún æpti upp. — Hvað áttu
við, reyndirðu að drepa þig?
Ertu með öllum mjalla?
— Eg tók stóran skammt af
svefnpillum. Eg vildi gjarna lofa
mömmu að vorkenna mér. —
Nei, það komst ekki í blöðin.
— Reyndu að tala af viti, Di-
ana! í guðs bænum, hvað skeði
eiginiega?
Eg róaði hana og sagði henni
frá öllu saman og því með, að
ég ætlaði að fá skilnað. Og
mamma, sem hafði þó verið svo
andvíg giftingunni minni, ráð-
lagði mér að hafa þolinmæði. —
Við verðum að hugsa okkur al-
varlega um, Diana, sagði hún.
Hjónaskilnaður er alvarlegur
hlutur. Þú ættir heldur að koma
til New York. Já, ég gæti skropp
ið þangað fijúgandi, því að ég
átti ekki að hafa neinar aefingar
næstu fjóra dagana. — Gott og
vel, mamma, sagði ég. — Eg
ætla að koma. Samt verður engu
um þokað um skilnaðinn; ég veit
mætavel, hvað ég er að gera. Það
er mitt eigið Iíf, sem ég er að
ráðstafa.
Þegar símtalinu við mömmu
var lokið, hringdi ég til Bram-
wells. Hann neitaði að tala við
mig, svo að ég bað Frank fyrir
skilaboð. — Segðu honum, að
ég ætli til New York og tala við
mömmu um skilnaðinn. Eg vona,
að hann gefi hann eftír.
Mamma ók mér heim til sín.
Þegar við vorum orðnar einar,
sagði hún: — Jæja, Diana, við
skulum tala um þetta í alvöru.
Hvers vegna viltu skilja?
— Eg er orðin leið á þessu,
mamma. Og við eigum ekkert
erindi hvort við annað lengur.
Það var náttúrlega góð og gild
ástæða, varð hún að játa. — En
þú lagðir svo mikið á þig tii að
eiga þennnan mann og ég skil
ekki hvað komið hefur fyrir —
og svona fljótt.
Fmm ár eru talsverður tími,
mamma.
Hún leit á mig og eitthvað, sem
líktist meðaumkun skein út úr
augunum. — Hvað kom fyrir þig
í Hollywood, kisa mín?
Eg reyndi að svara henni.
Ekki sagði ég henni alla söguna,
en hún hafði nú annars fengið
dálitla nasasjón af henni, í þess
ari stuttu heimsókn sinni þang-
að. Eg gaf í skyn, að það væru
fleiri karlmenn, sem ég væri
hrifin af. Mamma hafði sjáif
reynt nokkuð svipað, en það var
ekki þar með sagt, að hún liti
það sömu augum þegar ég var
annarsvegar. Eg lauk ræðu minni
með því að segja: — Bram er
bara of gamall handa mér.
Hún brosti dauflega. — Það
var ég nú að reyna að segja þér
áður en þú giftist honum.
— Já, en þá var ég bara
tuttugu og eins árs, en nú hef
ég betri skilning á slíku, og sé,
að það getur ekki gengið.
— Jæja, gott og vel, sagði hún
og við skildum hvor aðra full-
komlega. Hún hugsaði sig um
andartak. — Jæja, hvert ættirðu
að fara? Harry fór til Reno. Held
urður, að þú vildir fara þangað?
Eg gat ekki annað en brosað að
því, hve fljót hún var að skipta
skapi. — Nei, mamma, ég vil
fara til Las Vegas. Það voru ekki
eftir nema þrjár vikur af út-
varpssamningnum mínum. Á eft
ir skyldi ég fara þangað og ljúka
þessu af eins fljótt og hljóðlega
og hægt væri.
Eg sneri svo aftur til Holly-
wood. Um þessar mundir hitti
ég John Howard. Það hefði ég
betur aldrei gert.
XXII.
Eg vildi, að ég gæti afgreitt hr.
John R. Howárd með því einu
að segja, að hann hafi verið la-g
legur þriggja álna maður, tennis
leikari að atvinnu, sem ég hitti,
giftist og skildi við eftir að við
höfðum lifað í hjónabandi í hálft
ár. Marga vitleysu hef ég gert,
en hr. Howard var sú versta. En
hvað sem því líður, þá er það
skjalfast, að ég var farin frá
honum áður en hann var fang-
elsaður fyrir hvíta þrælasölu.
Þegar ég lít á þetta hjóna-
band mitt núna, get ég ekki skýrt
það öðruvísi en svo, að það var
til þess gert að jafna mig eftir
Bramwell Fletcher — að það
hafi verið sambland af æsku,
kynhvöt og óskhyggju.
Hálfum mánuði áður en ég
lagði af stað til Las Vegas og
hjónaskilnaðarins, var hringt til
mín. — Þetta er John Howard,
sagði röddin. — Eg var heima
hjá þér í gærkvöldi.
Eg mundi engan John Howard.
— Sá eini, sem ég þekkti með
/— Hafðu ekki áhyggjur af
'idjengnum Lydia . . . Ulfur mun
inn urrar meir að segja að mér,
ef King litli grætur þegar ég
A meðan. viss um að við séum á réttri leið!
— Við förum að nálgast Leyni Þarna hefur einhver tjaldað . . .
,<æta hans!
held á honum!
vötn Andy .
En ég er ekki
Ef til vill getur hann sagt okkur
— Já, ég veit það . . . Hundur-
til vegar-
því nafni, er kvikmyndaleikar-
inn, sagði ég, — og hann var
hér ekki í gærkvöldþ
aitltvarpiö
Miðvikudagur 4. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur), —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp. ✓
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 ,,Við vinnuna“: Tónleikar. —
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Útvarpssaga barnanna: Ný saga:
,,Átta börn og amma þeirra í
skóginum" eftir Önnu Cath. West
ly; I Stefán Sigurðsson kennari
þýðir og les. — Sagan er fram-
hald bókarinnar „Pabbi, mamma,
börn og bíll", sem Stefán las 1
útvarpið fyrir tveimur árum.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Óperettulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Anna Karenina: Framhaldsleik-
rit eftir Leo Tolstoj og Oldfield
Box, X kafli. Þýðandi Áslaug
Árnadóttir. — Leikstjóri: Lárus
Pálsson. Leikendur: Helga Val-
týsdóttir, Húrik Haraldsson, Her«
dís Þorvaldsdóttir, Ævar Kvar*
an, Kristín Anna Þórarinsdóttir,
Jón Sigurbjörnsson og Jóhann
Pálsson.
20.35 Giuseppe Taddei syngur óperu«
aríur.
20.50 Vettvangur raunvfsindanna: —•
Örnólfur Thorlacius fil. kand.
kynnir starfsemi Rannsóknaráðt
ríkisins.
21.10 Ungversk tónllst: Pastorale, fanta
sia og fúga fyrir strengjasveit
op. 23 eftir Leo Weiner. Strengja
flokkur sinfóníuhljómsveitar ung
verska útvarpsins leikur, András
Koródy stjórnar.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk-
as“ eftir Taylor Caldwell. Ragn-
heiður Hafstein les. XXVI lestur,
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Austur-Afríka: Erindi flutt af
Baldri Bjarnasyni magister.
22.30 Harmonikuþáttur: Henry J. l!y-
land og Högni Jónsson stjórna
þættinum.
23.00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 5. Janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynnlngar).
12.50 „Á frívaktinni", Sjómannaþátt-
ur í umsjá Kristínar Önnu Þór-
arinsdóttur.
14.40 „Við sem heima sitjum". Svava
Jakosdóttir hefur umsjón með
höndum).
15.00 Miðdegisútvarp^ Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Fyrir yngstu hlutendurna. Gyða
Ragnarsdóttir og Erna Aradóttir
sjá um tímann.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Lög leikin á ýmis hljóðfærl.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 „Fjölskylda hljóðfæranna". Þjóð-
lagaþættir frá UNESCO, menn-
ingar- og vísindastofnun Sam-
einuðu þjóðanna; IV. þáttur.
20.30 Tómas Guðmundsson skáld sex-
tugur. — Erindi um skáldið flyt-
ur séra Sigurður Einarsson, úr
ljóðum þess lesa Herdís Þorvalds-
dóttir og Lárus Pálsson, og
Andrés Björnsson les úr bók-
inni „Svo kvað Tómas" eftlr
Matthías Jóhannessen. — Sung-
in verða lög við ljóð eftir Tómas
Guðmundsson.
21.45 Poeme eftir Chausson: Ginette
Neveu fiðluleikarl og hljómsv.
Philharmonia í Lundúnum leika,
Issay Dobrowen stjórnar.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ýmsum áttum. Ævar R. Kvar
an leikari tekur upp þráðinn að
nýju.
22.30 Kammertónleikar: Strengjakvart
ett nr. 5 í f-dúr yfír slavnesk
stef op. 33 eftir Shebalin — Bor-
odin-kvartettinn leikur,
23.00 Dagskrárlok.
12000 vinningar á ári!
30 krónur miðinn