Morgunblaðið - 11.03.1961, Blaðsíða 17

Laugardagur 11. marz 1961
MORGVNBLÁÐIÐ
17
Til sölu hjá fremstu úraverzl-
unum um allan heim.
poAMbe
Dáð um allan heim.
R O A M E R ]iekktasta
svissneska úrið.
100% vatnsþétt.
Ónæmt fyrir útgufun.
Ótrúlega auðseljanlegt.
Verndað með fjórum einka
leyfum.
Segulvarið — högghelt.
Nákvæmt.
Viðgerðarþjónusta
í 137 löndum.
Lögtaksúrskurður
Samkvæmt kröfu sveitarstjóra Njarðvíkurhrepps úr-
skurðast hér með lögtök fyrir ógreiddum útsvörum
og öðrum gjöldum til sveitarsjóðs Njarðvíkurhrepps,
sem fallinn voru í gjalddaga 1. nóvember 1960, eða
eldri, auk dráttarvaxta og lögtakskostnaðar.
Lögtök verða framkvæmd fyrir gjöldum þessum að
átta dögum liðnum frá birtingu úrskurðar þessa,
verði eigi gerð skil fyrir þann tíma.
Sýslumaðurinn í Gullbringu- og Kjósarsýslu,
5. nóvember 1960.
Björn Sveinbjörnsson, settur
--------------------------------------)
Fóstbræðrakabarettinn
er í Austurbæjarbíói á morgun (sunnudag) kl. 23,15
og mánudag kl. 7 e. h.
Meðal skemmtiatriða:
Kórsöngur — Kvartettsönguj- — Einsöngur
Gamanþáttur: „Manstu gamla daga“,
Emelía og Áróra
DansParið Edda Scheving og Jón Valgeir
Skemmtiþáttur: Jan Moraverk og Gestur
Þorgrímsson.
Söngvar úr óperettunni „Oklahoma", fluttir af
blönduðum kór, einsöngvurum og hljómsveit
Hljómsveit undir stjórn Carls Billich
Yfir 60 manns koma fram á skemmtuninnl.
Aðgöngumiðar í Austurbæjarbíói eftir kl. 2, — Sími 1-13-84
Skemmtið ykkur hjá Fóstbræðrum. Karlakórinn Fóstbræður
VfDT/tKJAVINlSltlSTOFA
QC VIOTÆKJASALA
VIKUR-

/efirg/o-
plötur Sími 10600.
*
4
LESBÓK BARNANNA
GRETTISSAGA
125. Þegar þelr komu a# Haf
fjarðará var Gísli í línklæð
um einum og gerðist nú ákaf
lega móður. Gísli ætlaði þeg
»r út á ána. Grettir snaraði
Cftir honum og greip hann.
Ralc Grettir hann þá niður
nndir sig og mælti: „Ertu
Gísli sá, er finna vildi Gretti
Ásmundarson?M
Gísli svarar: „Ég hefi nú
fundið hann, en eigi veit ég,
hversu við skiljum. Haf nú
það, sem þú hefur fengið, en
lát mig fara lausan(<«
126. Grettir mælti: „Ekki
mun þér skiljast það, sem ég
segi þér, og verð ég nú að
gera þér áminning", — rekur
síðan skyrtuna fram yfir höf
uð honum og lætur ganga
limann um bak og háðar síð
urnar, en Gísla fýsti jafnan
að snúa sér undan. Afhýðir
Grettir hann með öllu og lét
hann síðan lausan. Hugsaði
Gísli það, að fyrr vildi hann
ekki læra af Gretti en hafa
slíku flenging aðra.
127. En þegar Gísll kom fót-
nm undir sig hljóp hann út
á hyl einn mikinn og svimaði
|»ar yfir ána og kom um nótt
ina á þann bæ, er heitir í
Hrossholtl.
Grettir snerl aftur og tók
npp þing hans, sem Gísli hafði
niður kastaff, og færði heim
tU sín, og fékk Gísll ekki af
þeim síðan. Mörgum þótti
Þetta maklega geit við Gísla
fyrir umfang sitt og raup, er
hann hafði af sér gert. Eng
um þótti til hans koma upp
frá því og er hann úr sög-
unni.
128. Er Grettlr hafði verið
tvo vetur í Fagraskógafjalli,
fór hann suður á Mýrar á
þann bæ, er í Lækjarhug heit
ir, og hafði þaðan sex geld
inga að óvilja þess, er áttt.
Þaðan fór hann ofan til Akra
og rak á brott tvö naut til
sláturg.
En er bændur urðu varir
við ferð hans, sendu þeir
menn um alla byggðina, söfn
uðu liði og sóttu að Gretti
nær tuttugu saman.
Grettir var við þriðja mann
og bað fyldarmenn sína að
geyma, að þeir gengju eigi að
baki honum. Svo lauk þeirra
fundi, að Mýramenn urðu frá
að hverfa og höfðu þá misst
tiu menn.
5. árg. ★ Ritstjórl: Kristján J. Gunnarsson ic 11. marz 1981
Töfrafáninn og óskirnar
Þegar kóngssonurinn
var fulltíða, dó konungur
inn, faðir hans. Þá varð
hann að taka við stjórn
ríkisins. Hann gifti sig og
eignaðist lítinn son, sem
nú varð erfðaprins.
Langur tími leið án
þess, að konungurinn
þyrfti að nota nokkra af
óskunum. En kvöld nokk-
urt heyrðust hávær köll
úr barnaherberginu, þar
sem kóngssonurinn litli
var vanur að leika sér.
Varðmaðurinn blés í horn
sitt, og allt þjónustufólkið
var kallað saman. f barna
herberginu stóð drottning
in og grét beisklega: —
Prinsinn var horfinn!
Konungurinn skipaði
svo fyrir, að hver, sem
vettlingi gæti valdið,
skyldi taka þátt í leitinni
að prinsinum. Og það var
leitað í höllinni, hallar-
garðinum og skóginum.
Fjárhirðarnir voru spurð-
ir, og skógarverðirnir
voru spurðir, en enginn
hafði séð drenginn.
Myrkrið féll á, og kon-
ungurinn gekk eirðarlaus
fram og aftur um hallar-
salina. Þá datt honum allt
í einu fáninn í hug.
„Færið mér fánann“,
hrópaði hann, „ég ætla
að fara upp í efsta turn
hallarinnar og sveifla hon
um þaðan yfir höfði mér.
Aldrei mun ég hafa meiri
þörf fyrir fánann en nú“.
Fáninn var tekinn niður
og konungurinn sveiflaði
honum yfir höfði sér, þar
sem hann stóð uppi í
hæsta turni hallarinnar.
— Samstundis heyrðist
hörpuhljómur, og lítil brú
kom í ljós rétt framan við
hallarhliðið. Meðan öll
hirðin horfði á þetta und-
ur, kom litli kóngssonur-
inn gangandi eftir brúnni
og kvaddi dyra við hallar
hliðið. Huldustúlkan hafði
fundið hann og leitt hann
heim.
„Sannarlega er þessi
fáni töfrafáni“, sögðu all-
ir þeir, sem á horfðu. Sag-
an fréttist um allt landið
og fólk kom hvaðanæfa að
til að sjá fánann.
Eftir þetta hékk hann
árum saman á sínum stað
í höllinni. En dag nokk-
urn var ör skotið að hall-
arhliðinu. Konungurinn
vissi, hvað það þýddi.
Fjandmermirnir höfðu um
kringt höllina og ætluðu
að taka hana með áhlaupi.
Konungurinn bjóst til
varnar með hermönnum
sínum.
Daginn eftir gerðu óvin
irnir árás. Konungurinn
og menn hans börðust von
lausri baráttu, þar sem ó-
vinirnir voru miklu fjöl-
mennari. Um kvöldið
voru konungsmenn marg-
ir fallnir eða sárir. Þá á-
kvað konungurinn að
gripa til fánans og annarr
ar óskarinnar. Tæplega
myndi öðru sinni verða
meiri þörf á því en nú.