Morgunblaðið - 17.02.1962, Qupperneq 20

20
MORGVHBLAÐIÐ
Laugardagur 17. febr. 1962
Barbara James: 29
Fögur
og feig
Æ, góði Tony, þú hefur nú
bar ekki verið heppinn ennþá, en
þetta kemur með tímanum. Lísa
sneri sér að mér. Ég ætla að fá
hann til að noia peningana mína
til að setja sjálfur upp sýningu.
Við sjáum nú til, sagði Tony.
Hversvegna flýttuð þið ykkur
svona mikið í burt í gær? spurði
ég Lísu.
Mér fannst þessi lögreglumað-
ur gera ykkur nóg ónæði og ég
bjóst ekki við, að þið kærðuð
ykkur um að hafa okkur þegar
hann væ« farinn, sagði Tony.
Vandy — hún vill láta mig
kalla sig Vandy — hélt að þið
vilduð heldur vera í næði, sagði
Lísa.
Nú,..þetta var nú ekkert sér-
stakt ónæði. Hann vissi, að við
vorum kunningjar Crystals, og
ef út í það er farið, þá var hún
nú 1 sömu leiksýningunni og
Rory. Þessvegna hélt hann, að
við gætum gefið einhverjar upp-
lýsingar um sálarástand hennar,
sagði ég og færðist heldur undan.
Ég vissi ekki, að þú værir kunn
ingi hennar líka, Rosaleen. Það
mátti greina háð í rödd Tonys,
er hann sagði þetta.
Ég vona, að þér hafi ekki fund-
izt það dónaskapur af okkur að
hlaupa svona burt án þess að
kveðja. En okkur fannst það
bezt eins og á stóð, eða það
fannst hennj mömmu hans Tony
að minnsta kosti, og svo honum
sjálfum. Lísa reyndi að þagga
þetta niður.
Það gerði svo sem ekkert til,
enda þótt það væri alveg óþarfi.
Og lögreglumaðurinn varð hissa,
því að hann langaði til að tala
eitthvað meira við ykkur.
Ég get ekki skilið, hvaða erindi
hann getur hafa átt við okkur.
Við sögðum honum allt, sem við
vissum — sem var annars heldur
lítið — þegar hann kom til okkar
um daginn, sagði Tony.
Hefur hann komið til ykkar í
dag? spurði ég.
Nei, hvaða erindi gæti hann
svo sem átt? Lísa hafði ekkert
að segja honum; hún hefur ekki
einu sinni séð Crystal nokkurn
tíma á ævinni, og hvað mig snert
ir, þá háfði ég ekki séð hana
mánuðum saman.
Nú sauð á katlinum og Lísa
útbjó teið, og við réðumst að
brauðinu og kökunum. Ég fann,
að ég var hungruð, enda hafði ég
ekki borðað nema ofurlítinn bita
um hádegið Lísa talaði um, þeg-
ar þau Tony hittust í Norchester,
og um þetta dásamlega leikrit,
sem þau ætluðu að finna til að
láta hann leika aðalhlutverkið í,
og hún réð sér ekki fyrir kæti og
tilhlökkun. Tony var kyrrlátari
og eins og kvíðinn, og mér fannst
helzt hann vera að leiða getur
að því með sjálfum sér, hvaða
erindi ég hefði getað átt til
þeirra. Ég tók eftir því, að þegar
hann talaði við konuna sína,
hvarf gremjan úr röddinni og í
stað hennar kom blíða, sem mér
fannst ekki geta verið nein upp-
gerð, enda þótt ég vildi varla
trúa því. Ég vissi ekki hvað ég
átti af mér að gera eða hvað ég
gæti sagt við Lísu. Hún var svo
gjörsamlega saklaus, það varð
ég æ sannfærðari um. Og ég gat
ekki fengið af mér að leiða hana
í allan sannleika um Tony, enda
myndi hún nógu snemma komast
að honum án minnar hjálpar.
Þegar við höfðum lokið te-
drykkjunni, kom Lísa bollunum
fyrir í skápnum.
Ég ætla að fara ofurlítið út að
ganga með hann Jinks, sagði hún.
Ég veit, að þú þarft að tala við
hann Tony.
Vertu ekki með þessa vitleysu,
góða mín. Við Rosaleen segjum
ekkert hvort við annað, sem þú
mátt ekki heyra, flýtti Tony sér
að segja.
Er það nú ekki? En Rosaleen
sagði nú samt í símanum, að það
væri nokkuð, sem hún þurfti fyr-
ir hvern mun að tala um við þig.
Já, það er það líka, sagði ég
einbeittlega, og ég vildi heldur
tala um það við Tony undir fjög-
ur augu, ef þér er sama, Lísa.
Vitanlega skaltu gera það. Svo
fór hún í kápuna sína og litli
hundurinn þaut upp eins og svo-
lítill ullarhnoðri.
Vertu þá ekki lengi, sagði Tony
og kyssti hana ástúðlega. Ég
kyssti hana líka.
Þakka þér fyrir þetta ágæta te,
Lísa.
Þú verður ekki farin þegar ég
kem aftur.
Kannske ekki. En ég þarf ann-
ars að hitta manneskju á eftir.
Hún gekk svo út og við heyrð-
um fótatak hennar og hundsins á
berum stigaþrepjjnum. Ég sat í
óþægilegum hægindastól og Tony
hallaði sér á legubekkinn.
Jæja, sagði hann. Ég vissi ekki,
hvernig ég ætti að byrja.
Þú ætlar vonandi ekki að fara
að láta hana tapa öllu, sem hún
á með því að setja upp leiksýn-
ingu fyrir þig? sagði ég.
Hann brosti. Hún gæti tapað á
einni sýningu og samt átt nóg eft
ir. Mér skilst þetta séu allveruleg
ar eignir. Og þarftu endilega að
telja það sjálfsagt, að hún tapi
ó því?
Það gera hennar líkar alltaf.
Þú hefur aldrei haft miklar
hugmyndir um hæfileika mína,
Rosaleen? Jæja það mætti nú
líka segja, að það kæmi þér ekk-
ert sérlega mikið við.
Nei og mér kemur heldur ekki
við, hversvegna þú giftist henni,
en þar fyrir get ég verið þeirrar
skoðunar, að það hafi verið lúa-
legt af þér.
Hversvegna það? Hann hvæsti
út úr sér orðunum.
Það ætti að liggja í augum
uppi. Þú leitaðir hana uppi af því
að Crystal var búin að segja þér,
að hún ætti von á arfi. Það var
heldur betur hentugt fyrir þig,
að Crystal skyldi deyja á svona
heppilegum tíma, rétt þegar þið
voruð nýgift.
Jæja. Þá ertu víst komin að
efninu. Hversvegna ekki segja
það strax, að ég hafi drepið
Crystal til þess að Lísa fengi aur-
ana sína nógu fljótt.
Ég ætlaði aldrei að segja þáð,
enda hef ég ekki neitt fyrir mér
í því. En þetta virðist hafa kom-
ið eins og það væri kallað. Hér
eru einhversstaðar einhverjir
maðkar í mysunni.
Já, þar er ég sammála. Ann-
ars hefði lögreglan ekki svona
mikinn áhuga á ykkur Rory. Ef
það kæmi á daginn að þetta væri
morð en ekki sjálfsmorð, yrðuð
þið Rory heldur betur ofarlega
á skrá yfir þá grunuðu, að
minnsta kosti þú. Hann gat ekki
dulið hatur sitt.
Já, það skil ég vel. Og þess
vegna verð ég að komast að sann
leikanum. Ég er ekki að ásaka
þig, Tony, en þú verður að játa,
að það var einkennileg tilviljun,
að konan þín skyldi standa í
þessu sambandi við Crystal. Ég
vissi ekki einu sinni, að þú þekkt
ir Crystal.
Það var engin tilviljun. Við
Crystal vorum saman í kabarett-
sýningu, þegar við vorum lítið
meira en krakkar Og við vorum
— ja, svolítið meira en vinir. En
svo hafði hún ekkert brúk fyrir
leikara, sem var að vinna sig upp
— hún þurfti eitthvað, sem meiri
matur var í. Og svo varpaði hún
mér fyrir borð, en ég held nú
alltaf, að hún hafi séð eftir mér.
En til hvers ætti ég að vera að
segja þér þetta? Og til hvers ætti
ég að vera gefa nokkrar skýring-
ar. Þú hefur sama sem ákært
mig um morð. Ég ætti að fleygja
þér út. Hann var staðinn upp og
stóð nú yfir mér, næstum ógn-
andi. En ég svaraði reiði hans
með þögulli fyrirlitningu. Svo
afmyndaðist munnurinn á honum
í fyrirlitningarbrosi. Hann sneri
sér við og hallaðist upp að arin-
hillunni.
Þú skilur. Rosaleen, að af því
að þú hefur svona lítið álit á mér
þá get ég talað alveg ófeiminn
við þig. Það er allt annað með
Rory, því að hann heldur, að ég
sé bezti náungi. Stundum fær
hann mig til að skammast mín.
Ég er ekki eins góður og hann
heldur. Með þig er því öðruvísi
varið. Ég er betri en þú heldur
— eða að minnsta kosti skárri.
Haltu áfram. Segðu mér meira
um Crystal.
Jæja, nokkru eftir að maður-
inn hennar dó, fór ég til hennar.
Ekki veit ég hversvegna.
Það getur hafa verið af því að
hún var rík og óbundin, auk þess
að tfera falleg.
Þú ert ekkert að hlífa mér,
Rosaleen. En þetta er víst ekki
nema satt. Hvað sem því líður,
þá vorum við töluvert saman,
þangað til hún fór að leika í
„Sólbruna og sælu“.
Varstu skotinn í henni? Hafð-
irðu von um, að hún myndi gift-
ast þér, kannske?
Það var nú hægast fyrir karl-
mann að halda sig vera skotinn í
Crystal. Já, vitanlega vonaði ég
að geta gifzt henni. Og hafði
meira að segja möguleika til
þess, því að hún ætlaði að setja
upp leiksýningu, þar sem við átt-
um að hafa aðalhlutverkin. Það
var semsagt allt í frægasta lagi.
Svo fór hún í „Sólbruna og sælu“,
til þess að fá svolitla æfingu á
leiksviðinu aftur, áður en við
byrjuðum sjálf. Og þar með var
sá draumur búinn.
Hversvegna það
Vitanlega af því þar hitti hún
Rory. Þú hlýtur að vita, að hún
varð alveg bálskotin í honum.
Já, ég veit það.
Það er skrítið, að allt sem ég
hef þráð og þrælað til að eign-
ast, hefur lent hjá Rory,
Hann er nú líka alveg einstak-
ur.
Svo að þér finnst það ennþá?
Þá hefurðu víst orðið fegin þeg-
ar Crystal hrökk upp af. Hún var
á eftir honum og henni hefði á-
reiðanlega tekizt að ná í hann.
Það er misskilningur hjá þér.
Honum var vel til hennar og vor-
kenndi henni — en han elskaði
hana ekki.
O, láttu eins og þú sért full-
orðin manneskja, Rosaleen. Hann
hefði legið eins og sveskja. Rory
er greindur óg gáfaður, góður og
örlátur og fleira gott mætti um
hann segja, en hann var hreinn
barnaleikur fyrir manneskju eins
og Crystal. En kannske hefur
hann séð hættuna í tæka tíð og
kannske hefur hann myrt hana
þessvegna.
Hvernig dirfiztu....?
Vertu alveg róleg. Sannast að
segja get ég alls ekki hugsað mér
Rory sem morðingja, enda þótt
það sé alls ekki óhugsanlegur
möguleiki. Allir menn, sem hafa
snilligáfu, geta tekið upp á ótrú-
legustu hlutum. Já, því miður
var nú sannleikskorn í þéssu.
Ég er nú ekki hingað komin til
að tala um Rory, sagði ég.
Nei, ég bjóst heldur ekki við
því. En þú hefur ekkert verið að
hlífa mér, svo að ég sé enga
ástæðu til að hlífa þér.
Það er líklega ekki nema sann-
gjarnt. Svo að Crystal yfirgaf
þig?
Já, við lentum í rifrildi —
heldur leiðinlegu rifrildi. Ég
hafði fengið þetta tilboð frá
Norchester, og vildi helzt ekki
taka því, en var hinsvegar staur-
blankur og þurfti að fá eitthvað
að gera. Því fór ég til Crystal
og reyndi að fá hana til að kosta
sýningu á leikriti, sem ég hafði
fengið handrit að. Hún neitaði —•
sagðist ekki hafa áhuga á þessu
lengur. Ég varð vondur og sagði
að hún væri að svíkja mig. Sak-
aði hana um að vera skotin í
Rory. Já, skrítið er þetta, sagði
hann, þegar hann hugsaði tili
þessa atviks. Svo sagði ég henni,
að hún gæti enga von haft þar
sem Rory var. Hún svaraði því
til, að ég hefði ekki áhuga á öðru
en aurunum hennar. Já, þetta
jókst orð af orði. Hún lauk máli
sínu með því að segja: „Farðu
til Norchester, þú dugar víst ekki
í annað merkilegra en sveita-
leiki. Og ef þú ert kominn þang-
að á annað borð, skaltu leita
uppi stúlku, sem heitir Lísa
Usher — hún vinnur í bæjar-
bókasafninu þar. Hún er systur-
dóttir Bernards og þegar ég dey,
erfir hún allar eigurnar hans“.
Það er bærilegt fyrir hana sagði
ég, — að verða rík eftir svo sem
fimmtíu ár! Þar skjátlast þér,
sagði hún. Ég á ekki eftir nema
ór ólifað. Ef það eru aurarnir,
sem þú hefur áhuga á, þá er Lísa
miklu heppilegri en ég.
Sagði hún þetta? æpti ég.
ailltvarpiö
Laugardagur 17. febrúar.
8:00 Morgunútvarp (Bæn. — 8:05
Morgunleikfimi — 8:15 Tónleilc
ar. — 8:30 Fréttir — 8:35 Tón-
leikar — 9:10 Veðurfregnir —^
9:20 Tónleikar).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar —-
12:25 Fréttir og tilkynningar).
12:55 Óskalög sjúklinga (Bryndís Sig
urjónsdóttir).
14:30 Laugardagslögin — (15:00 Fréttir)
15:20 Skákþáttur (Ingi H. Jóhanns-
son).
16:00 Veðurfregnir. — Bridgeþáttur
(Hallur Símonarson).
16:30 Danskennsla( Heiðar Ástvalds-
son).
17:00 Fréttir. — Þetta vil ég heyra*
Björn Sigtryggsson verkamaður
velur sér hljómplötur.
17:40 Vikan framundan: Kynning á
dagskrárefni útvarpsins.
18:00 Útvarpssaga barnanna: „Nýja
heimilið“ eftir Petru Flagestad
Larssen; X. (Benedikt Amkels-
son).
18:20 Veðurfregnir.
18:30 Tómstundaþáttur barna og ungl
inga (Jón Pálsson).
18:55 Söngvar í léttum tón.
19:10 Tilkynningar — 19:30 Fréttir.
20:00 Fiðlusnillingurinn Fritz Kreisler
leikur eigin tónsmíðar og sónötu
í G-dúr op. 30 nr. 3 eftir Beet
hoven. Við píanóið: Sergej Rakh-
maninoff. — Bjöm Ólafsson kon
sertmeistari minnist Kreislers i
inngangsorðum.
20:30 Leikrit: „Þrátt fyrir myrkrið**
eftir Clifford Odets, í þýðingu
Ólafs Jónssonar. — Leikstjóri;
Flosi Ólafsson.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Góudans útvarpsins: M.a. leiika
hljómsveit Hauks Morthens og
Flamingo-kvintettinn. Söngvar-
ar: Haukur Morthens og Þór
Nielsen.
02:00 Dagskrárlok.
— Hesturinn minn veiktist!
>f X- X-
GEISLI GEIMFARI
>f >f >f
,. honum!
hverju ætlaðir þú að vara mig?
Við .... Vandal! Varaðu þig
nokkuð seint, finnst þér .... West
— Svo þú hefur loks komizt að læknir! Komið fljótt! Fljótt!
því hvað um er að vera. Það er