Morgunblaðið - 13.04.1962, Qupperneq 20

20
M O-RCirsm. 4 ÐIÐ
Föstudagur 13. apríl 1962
GEORGE ALBERT CLAY
INA
Saga samvizkulausrar konu
34 -----------
Loksins var tíminn kominn.
Hún sneri hægt við og gekk aft-
ur að húsinu og fann hjúin sam-
ansöfnuð í kapellunni, eins og
hún hafði skipað fyrir. Mæður
með börn í kjöltunni, kölluðu til
hinna staerri,' sem léku sér með
hávaða og hlupu fram og aftur
í iganginum í þessu kyrrláta guðs
húsi; ungir menn héldu í hönd-
ina á konum sínum, en gamlir
menn og konur minntust ann-
arra átaka og annarra innrásar-
manna, þar með talinna Ameríku
xnanna.
Frú Lolyta fannsit ekki hún
gæti staðið fyrir altarinu, til að
ávarpa fólkið, og þannig ágimzt
embætti prestsins, en engu að
síður ætlaði hún að reyna að
hughreýsta hina hræddu, og
hvar ætti það að takast betur en
í sj'álfu guðshúsinu
Ég hef lítið við ykkur að
segja, sagði hún, þegar kyrrð
vacr komin á. Ég veit ekki, hvað
koma kann fyrir, en hitt veit ég,
að við getum vænzt erfiðra daga.
Það verða mikil óþægindi og að
líkindum lítið að borða. Japan-
imir koma sem sigurvegarar, en
samtímis tala þeir mikið um vel-
ferð Austurlandaþjóða. Kannske
verðum við eins og bræður
þeirra — en kannske lífca þræl-
ar.... Hún þagnaði og óskaði
sér þees heitast að mega líta
uindan um leið og hún talaði.
Þvi að hvernig gat hún sagt
Sofitu eða Albert að hypja sig
burt — eða þá Ölrau gömlu, sem
hafði kailað þetta hús heimili
sitt í áttatíu ár? Og Albert, fjör-
gamli yfirgarðyrkjumaðurinn, er
hafði verið ungur maður í þjón-
ustu ættarinnar. þegar Don
Diego fæddist?
\
Við vitum aldrei, hvort ykkur
verður óhætt héma, sagði hún
og reyndi að horfa fyrir ofan
höf-uðið á fólkinu, því að hún
þoldi ekki að horfa framan í
það. Bf til vill nýtur þetta hús
einhverra forréttinda, svo að þið
hljótið vernd, en kannske verðið
þið líka látin gjaida þess að þið
hafið verið í þjónustu Spán-
verja. Líklega væri öruggara
fyrir ykkur að fara heim í þorp-
in ykkar. Það er aldrei að vita.
Ykkur er velkomið að vera kyrr,
en þið verðið að gera ykkur það
ljóst, að Don Diego getur ekki
lofað ykkur neinu, nema rétt
því, að rneðan þetta þak hangir
uppi, skuli það skýla ykkur, og
meðan nókkur matarbiti er til í
búri, skulið þið fá ykkur skerf.
En ef þið ætlið að fara, skuluð
þið fara strax og komast sem
fyrst heim í þorpin ykkar Jóm-
frú Alverez hefur peninga handa
þeim, sem þess þurfa.
Hún fann rétt eins og gripið
væri fyrir kverkar henni, en
hún mátti ekki gráta. Þetta
fólk reiddi sig á hana, treysti
því, að hún væri sterk, og hún
átti lítið meira ósagt. Bf þið
þurfið einhvers, þá komið þið til
mín. Ég verð hérna meðan húsið
stendur uppi.
Hún flýtti sér út og barðist
við grátinn. Þetta voru börnin
hennar og nú hafði hún sent þau
frá sér. Þetta aumingja fólk var
svo einfalt og hrekklaust og ó-
sjálfstætt. Það hafði alla sína ævi
treysit á hana, og nú varð það
að bjarga sér sjálft. En að hafa
hughreyst það og geta svo ekk-
ert hjálpað því ..........
Nei, þetta var nú samt það
réttasta. Eina leiðin, sem. fær
var.
Hún gekk gegn um hin ýmsu
herbergi og sali í húsinu og
horfði á allt þetta, sem hún varð
henni þegar hún kom í bílskúr-
inn og sá nýja Packardbilinn,
sem þau voru rétt nýbúin að fá.
Hún tók stóran hníf og stakk
honum á kaf í skrautlega fóðrið
á aftursætinu og dró hann til
sín. Þvínæst tók hún hamar og
mölvaði framrúðuna á bílnum.
Loks sló hún honum af alefli á
vélarhlífina og vélina. Svo sneri
hún sér undan eins og blindandi
og gekk út.
Ég vil ekki láta ónáða mig —
fyrr en þeir koma, sagði hún við
jómfrú Alverez, þegar hún kom
inn aftur.
Hún lét aftur hurðina á svefn
herberginu sínu á eftir sér og
læsti. Hægt og hægt fór hún úr
skónum og lagðist á rúmið sitt.
Nú, þegar enginn var til að
horfa á hana, hætti hún að stilla
grátinn.
XXI.
Enda þótt frú Lolyta hefði
ekki nema hálfa klukkustu.nd til
að gráta í næðd, þá nægði henni
það, og hún var reiðubúin þeg-
ar jómfrú Alverez barði að dyr-
um hjá henni og tilkynnti, að
Japanirnir væri komnir í hinn
enda götunnar.
Ég bíð hér, kallaði Sofita utan
fyrir dyrnar.
Sendu hana Sofitu strax til
mín, sagði hún. Er hún hér enn?
Þernan skipti hárinu á frú
Lolyitu, fléttaði það og setti það
upp.
Flýttu þér, Sofita.
Síðan fór hún í alsilkisokka og
sat svo við snyrtiborðið sitt, al-
klædd. Snöggvast hikaði hönd
hennar yfir kartgripakríninu, en
vo tók hún þar feti úr vörtum
perlum. Ef þeir villimenn héldu,
að þeir hræddu frú Lolytu de
Aviles svo að hún mætti þeim
óviðeigandi klædd, þá var það
misskilningur.
Hún notaði sjaldan stafinn
sinn, en nú vildi hún hafa eitt-
'hvað dautt til að kreista, eitt-
hvað, sem gæti fundið til reiði
hennar.
Þegar Sofita grét, reyndi frúin
að róa hana. Ef þú þarft að
gráta, skaltu fara inn í her-
bergið þitt og vera þar, sagði
hún við skelfda stúlkuna. Við
megum ekki láta þá sjá, að við
séum hræddar við þá. Það er
ekki nema eðlilegt að vera
hræddur, en maður má bara
ekki sýna það.
Hún staðnæmdist stundarkorn
fyrir framan litla altarið á efra
ganginum, og bað guð um hug-
rekki, en síðan gekk hún niður
og út að breiðu útidyrunum,
sem stóðu upp á gátt. Hún gekk
niður tvö þrep og stóð þar, en
jómfrú Alverez einu þrepi að
baki henni. Hún sýndist svo lít-
il og gömul, þar sem hún beið
eftir því, sem koma vildi og
horfði á brynvarða bílinn koma
upp eftir brautinni að húsinu.
Don Diego sat við stóra skrif-
borðið, þaðan sem hann hafði
stjórnað ríki sínu í öll þessi
mörgu ár. Bráðum mundi flota-
foringi eða óeinkennisklæddur
Japani taka það af honum; þeir
voru ennþá kurteisir, en skipun-
in mundi bráðum koma samt.
Er bókhaldið yðar í lagi?
spurði foringinn.
Það er ekki hægt að reka fyrir
tæki nema svo sé, svaraði Don
Diego
Við höfum ekki spumir af
nema sautján skipum yðar,
sagði foringinn. Fjögur eru að
lesta hér, tvö eru í þurrfcví, sjö
eru á okkar valdi og fjögur úti
á sjó. Hvar eru hin?
Ameríkumennirnir tóku þau.
Tóku þau eða keypti þau?
Hvaða mismun gerir það. Að-
alatriðið er, að þau eru ekki
handbær lengur.
Mér er vel kunnugt um at-
vinnurekstur yðar, hr. de Avi-
les, sagði sá óeinkennisklæddi
loksins. Ég hef fylgzt mieð hon-
um árum sarnan. Nýlega selduð
þér eignir í Japan fyrir sem
næst tvær milljónir pesos. Það
ei mikil upphæð. Hvað gerðuð
þér við hana?
Hún var tafarlaust fest annars
staðar — Don Diego brosti — í
Bandaríkjunum.
Mennirnir litu hver á annan
og það varð þögn. Sá óeinkenn-
isklæddi var enn kurteis, en átti
þó bágt með sig. Viljið þér segja
okkur, hversvegna þér losuðuð
þessa peninga í Japan og festuð
þá í Ameríku?
Þá virtist áhættuminna, svar-
aði gamli maðurinn blátt áfram.
Foringinn varð reiður, en
félagi hans róaði hann. Mér
finnst þér hafa gert Ijóta skyssu
þar, sa.gði hann.
Þær hef ég gert margar.
Þér megið fara nú, sagði sá
óeinkennisklæddi, en þér megið
ekki yfirgefa borgina. Við mun-
um þurfa á yður að halda og það
verður nauðsynlegt, að þér að-
stoðið forstjórann, sem verður
settur yfir reksturinn, af her-
námsstjóranum. Hann gluggaði
í skjal, sem hann hafði tekið
upp úr skjalatöskunni sinni.
Þessi forstjóri er Vicente nokk-
ur de Aviles. Er hann nokkuð
skyldur yður?
Don Diego stóð nú kyrr bak
við skrifborðið. Hann var sonur
minn, svaraði hann.
Sofredo landsstjóri stóð við
skrifborð japanska aðmírálsins
í stóru káetunni, því að enginn
hafði boðið honum sæti. Stóru
tundurspillarnir, sem þutu fram
og aftur inn í og út úr höfninni,
rugguðu skipinu dálítið, skrif-
arar komu og fóru, síminn
hringdi og loftið var þykkt af
reyk. Landsstjóranum leið illa,
en hann kenndi það magaveiki
sinni. Aðmírállinn var að blaða
í skjölum, og Bias Banos, kyn-
blendingurinn, stóð við hlið hon
um. Vicente de Aviles var Hka
þarna inni, en vildi ekki líta til
landss-tjórans sem þóttist sann-
færður um, að hann vœri- að
verða veikur.
Mér þykir leitt, að ég verð
að stefna yður hingað í stað þess
að gera yður heimsókn, sagði
aðmírállinn loksins, og það kom
gamla manninum svo á óvart,
að hann hrökk við. Þér skiljið
kannske, að ég á annrífct.
Já, svaraði Sffredo og vissi
um leíð, að hann gat ekki dulið
hræðslu sína. En það varð hann
að forðast fyrir hvern mun.
Stjórn mín er frjálslynd, hélt
amírállinn áfram. Hún vill, að
Þér verðið landsstjóri hér áfram.
Hvernig get ég verið fulltrúi
annarrar stjórnar en minnar eig
in?
Þetta er yðar eigin stjórn, sagði
aðmirállinn. Þetta á ekki a3
verða hluti af Japan, skiljið þér.
Við bjóðum ykkur frelsun frá
Ameríku og vináttu Japans. Dg
auðvitað verða persónulegar
eignir landsstjórans iátnar í
friði, svo og fjölskylda hans.
Sffredo fann feginleikaöldu
fara um sig allan. Ef hann héldi
embæti sínu, gæti hann ef til
vill hjálpað fólkinu á þeim erf-
iðu tímum, sem í hönd færu.
Og svo var Anna — henni væri
það mikilvægt að vera kona
landsstjórans. Og Luisu yrði
óhætt. Verð ég þá laus við allt
hernaðalegt eftirlit spurði
hann.
Algjörlega. Auðvitað verða
vissar tiLkynningar og reglur að
iberasit þjóðinni frá skrifstofu
yðar, en þér þurfið engar áhyggj
ur að hafa af því, þar eð þér
munuð fá ráðgjafa frá skrifstofu
hernámsstjórans og ........
Ég er fulitrúi fyrir stjórn
Filipseyja, sagði Sffredo þreytu
lega, og því væri það óhugsandi,
að ég færi að verða fulltrúi fyr
ir Japansstjórn samtímis.
Vicente gekk til aðmírálsins,
þegar Sffredo var farinn út,
Þetta var ekki annað en tíma-
eyðsla, sagði hann. Þér þekkið
ekki þetta fólk. Ég hefði getað
sagt yður, að hann mundi ekki
hlusta á fortölur, ef þér hefðuð
spurt mig.
Ég geri ekki annað en hlýða
skipunum mínum, hr. de Aviles,
svaraði aðmírállinn. Og ég
spurði yður ekki áðan og það
geri ég heldur ekki nú.
SHÍItvarpiö
Föstudagur 13 aprfl.
8.30 Fréttir. — 8.35 Tónleikar.
10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar),
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 ,,Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegistónleikar (Fréttir, tiUe.
Tónl. 16.30 — Veðurfr. — Tónl,
—> 17.00 Fréttir. — Endurtekið
tónlistarefni).
17.40 Framburðarkennsla i esperanta
og spænsku.
18.00 „Þ»á riðu hetjur um héruð": Ingi«
mar Jóhannesson segir frá Holt*
Þóri og sonum hans.
18.20 Þingfréttir. — Tónl. — 18.50 Tillt
19.20 Veðurfr.
19.30 Fréttir.
20.00 Úvarp frá Alþingi:
Almennar stjórnmálaumræður
(eldhúsdagsumræður); síðara
kvöld. Hver þingflokkur hefup
til umráða 45 mín., er skiptast
í þrjár umferðir, 20, 15 og 10
mín.
Röð flokkana:
Framsóknarflokkur,
Alþýðuflokkur,
S j álf stæðisf lokkur,
Alþýðubandalag,
Dagskrárlok nokkru eftir kl.
23.00.
Laugardagur 14. aprfl.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05 Morg
unleikfimi — 8.15 Tónleikar. -*•
8.30 Fréttir. — 8.35 Tónleikar,
10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar.
12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.55 Óskalög sjúldinga (Bryndís Sig«
urjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin. — 15.00 Fréttir.
15.20 Skáþáttur (Ingi R. Jóhannsson)
16.00 Bridgeþáttur (Hallur Símonars.)
16.30 Veðurfregnir. — Danskennsla
(Hreiðar Ástvaldsson).
17.00 Fréttir. — Þetta vil ég heyrai
Magnús J. Brynjólfsson kaup*
maður velur sér hljómplötur.
17.40 Vikan framundan: Kynning á
dagskrárefni útvarpsins.
16.00 Útvarpssaga barnanna: „Leitin
að loftsteininum" eftir Bernhard
Stokke; X. (Sigurður Gunnars*
son).
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung*
linga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar, — 19.20 Veðurfr,
19.30 Fréttir.
20.00 Leikrit Leikfélags Reykjavíkurf
„Kjarnorka og kvenhylli", gam*
anleikur eftir Agnar Þórðarson
(Áður útv. í febr, 1957). -*i
Leikstjóri: Gunnar Róbertsson
Hansen. Leikendur: Þorsteinn Ö#
Stephensen, Guðbjörg Þorbjarn*
ardóttir, Helga Bachmann, Bryn*
jólfur Jóhannesson, Árnl
Tryggvason, Margrét Magnús*
dóttir, Gísli Halldórsson, Knút*
ur Magnússon, Nína Sveinsdóttir.
Áróra Halldórsdóttir, Sigríður
Hagalín, Steindór Hjörleifsson,
Valdimar Lárusson og Eggert
Óskarsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 22.16
Passíusálmar (46).
22.20 Danslög; þ.á.m. leikur hljóm*
sveit Björns R. Einarssonar.
24.00 Dagskrárlok.
— Bara að hann hefði aldrei fengið þessar tvær tennur.
X- X- *
GEISLI GEIMFARI
X- X- >f
IDON'T SETIT/ WHY PIP ,«RS. PKESTON
*EN0 ME ON THIS WILP OOOSE CHASE...
ANP IS HARVEY CAUING TOR HELP
Geisli fær skilaboð frá öryggis--
eftirlitinu þar sem hann situr við
stjómtæki geimskips síns.
— Öryggiseftirlit jarðar kallar á
Geisla höfuðsmann .... Farðu til
Preston rannsóknarstofunnar
Úranusi .... Mjög áríðandi!
— Úranus?!! En frú Prestonsagði
að það væri hjá Sircon!
— Athugið beiðni John Harveys
urn aðstoð í skyndi ....
— Ég skil þetta ekki. Hversvegna
sendi frú Preston mig þessa fýlu-
ferð .... Og er Harvey að biðja um
vernd gegn Vandal Grant?