Morgunblaðið - 26.06.1962, Síða 20

20
MORGUyBLAÐIÐ
Þriðjudagur 26. júní 1962
___ Alexander Fullerton 13
Guli Fordinn
hjaðnaður niðux og ég var mátt-
laus og niðurdreginn — og meira
að segja gjörsamlega allsgáður,
i>rátt fyrir alla drykkjuna. Mér
fannst ég hafa mjög litla von
um að finna Jane yfirleitt — auk
þess hafði ég verk með höndum
og mátti ekki vera að dingla hér
í Salisbury lengur en góðu hófi
gegndi.
En eins og var, varð ég að
gegna gestgjafaskyldum mínum.
Þessar skapbreytingar mínar
máttu ekki spilla kvöldinu fyrir
hjónin. Ég hafði verið með þau
i einskonar hindrunarhlaupi síð-
ustu tvær klukkustundirnar, og
nú var eins gott að gleyma til-
ganginum með því eirðarlausa
flakki og reyna að látast
skemmta sér.
Ég sagði þjóninum, að við
mundum bíða úti í barnum og
panta matinn rneðan við biðum.
Við settumst við veggborð úti
við stóran bogaglugga og fengum
heila hrúgu af matseðlum.
Þetta var nú allt ósköp
skemmtilegt, nema það, að hvað
mig snerti var það alveg út í
hött — og ég fann, að Viktoría
fór nærri um, hvemig mér leið,
en Harry hafði enga humynd um
það. Hann sagði, að steikti fas-
aninn hérna væri ágætur. Ég sá
hann hvergi á matseðlinum, en
þjónninn sagðist mundu geta út-
vegað hann. Þetta hafði glatt
Harry, og nú sagði hann, að hann
hefði líka unnið í veðmálunum
og hví skyldi hann þá ekki kosta
vínið. Ég samsinnti því og hann
pantaði dýrasta kampavínið. Héf
ur líklega verið hræddur um, að
ég mundi gæða þeim á einhverj-
um innlendum óþverra. Harry
var dálítið hégómlegur þegar
vín voru annars vegar.
Við biðum nú þarna eftir matn
um og drukkum hægt, því að við
vildum ekki finna of mikið á
okkur. Það dofnaði eitthvað yfir
samræðunum, svo að Viktoría
fann upp á því að minna mig á,
að ég hefði ennþá ekki sagt þeim
neitt um „þessa Jane“.
Yfirþjónninn bjargaði mér
með því að koma og segja, að
borðið væri tilbúið. Cleweshjón-
in tóku þessu með gleði og ég
reyndi hvað ég gat til að látasf
skemmta mér. En ég var hvorki
hrifinn né svangur. Ég hefði
helmingi heldur viljað vera kom
inn heim í gistihúsið mitt til að
lesa bók í rúminu. Mér var vel
til Harry og Viktoríu og venju-
lega vildi ég gjarna vera með
þeim, en nú hafði ég séð Jane
og þá komst ekkert að í hugan-
um annað en hún. Það eina góða
við þetta, að borðið skyldi vera
tilbúið, var það að þá yrðum við
fyrr búin að Ijúka kvöldinu.
Við fengum allra bezta mat og
ég dansaði við Viktoríu, og þeg-
ar við komum aftur að borðinu,
var Afríkumaður að sýna Harry
flösku og Harry kinkaði kolli
með ánægjusvip, en í því kom
yfirþjónninn, tók flöskuna af
þeim innlenda og sýndi Harry
hana aftur. Harry brosti og lét
þess getið, að maður ynni ekki í
veðhlaupunum á hverjum degi.
Þegar hellt hafði verið í glösin,
lyfti Viktoría sínu og brosti til
mín yfir borðið.
Jane lengi lifi! sagði hún.
Harry tók undir þetta, en svo
hleypti hann brúnum að henni
og spurði hana, hverja í ósköp-
uinum hún ætti við. Viktoría and
varpaði. Það er nú einmitt það,
sem Ted ætlar að fara að segja
okkur, elskan. Til þess bauð
hann okkur í þessa ágætu veizlu
.... Segðu okkur nú, Ted, hver
er Jane?.
Mér tókst að líta á Viktoríu,
en aðeins andartak, því að þá
varð mér litið yfir öxlina á
henni, og yfir í hinn endann á
salnum. Svo sagði ég lágt og
reyndi að hafa hemil á rödd-
inni:
Sjáðu sjálf. Þarna yfir frá ..
rétt að koma inn. Þetta er Jane!
7.
Saga Teds — IV.
Hún var ekki farin að líta á
neinn þarna inni. Kom bara inn
við hliðina á lágvöxnum, feitum
manni — líklega þeim sama, sem
hún hafði verið með á veðhlaup-
unum fyrr um daginn — og ég
hafði litið í þessa átt aðeins
vegna þess, að ég sá einhverja
aðra karlmenn líta þangað. En
þama var Jane, hún sem til-
heyrði mér, eða hafði að minnsta
kosti gert og átti eftir að gera.
Hún var i grænum silkikjól, sem
átti vel við augun í henni og
undirstrikaði háralitinn, svo að
hárið rð eins og gullinn logi,
sem lýsti og glóði. En það var
líka eitthvað farið^ að glóa hið
innra með sér, einhver glóð, sem
magnaðist og næstum áþreifan-
legur þrýstingur í brjóstinu á
mér, þegar ég leit á hana um
leið og þjónninn kom þjótandi
til feita mannsins og sagði eitt-
hvað við hann, með augun á
sífelldri ferð til Jane, rétt eins
og hann gæti ekki haft vald á
þeim. Svo sá ég þau fara með
þjóninum frá dyrunum og að
eina borðinu, sem autt var þarna
í salnum.
Rétt eins og lofttruflun í út-
varpi kom nú rödd Viktoríu,
sem þurfti eitthvað að spyrja
um Jane: hver hún væri. Ég
sagði við hana: Hún er þarna
yfirfrá; sjáðu sjálf. Hún eins og
greip andann á lofti og það þótti
mér vænt um. Harry tautaði:
Hvar? Ha? Og svo kom hann
auga á hana og sagði Ó!
Þau settust nú niður við lítið
borð. Jane hafði enn ekki.litið
um öxl, en nú leit hún snöggt
á manninn, sem sat andspænis
henni og brosti. Þjóninn var í
sama bili að rétta henni heljar-
stóran matseðil og hún bar hann
upp að andlitinu eins og eins
konar hlíf — ef hún hefði litið
út undan sér, hefði hún séð fólk
vera að horfa á hana. En hún
leit alls ekki við og horfði á
engan.
Ég sagði við Viktoríu: Væri
þér sama þó að þau kæmu til
okkar?
Hún svaraði engu. En um leið
og ég gekk frá borðinu, heyrði
ég Harry segja: Þessi náungi leyf
ir aldrei.... og ég hugsaði: Víst
leyfir hann.... Hljómsveitin var
tekin að leika aftur, en ég heyrði
ekki til hennar, af því að öll
tilveran söng í höfðinu á mér,
og það var indælasti söngur, sem
ég hafði nokkurntíma heyrt....
seiðandi guUipn söngur, sem átti
svo vel við græna kjólinn og
gulleita hárið. Ég var ekki drukk
inn, en ef ég hefði þurft að vita,
hvort fæturnir á mér snertu jörð
ina, hefði ég orðið að líta á þá,
til þess að vera viss.
Þegar ég kom að borðinu
þeirra, leit maðurinn snöggt upp,
rétt eins og hann ætlaði að
spyrja, hvern fjandann sjálfan ég
væri að erinda, og ég get ekki
láð honum það. Ég brosti til
hans: það var hann, sem hafði
komið með hana hingað, svo að
ég stóð í þakklætisskuld við
hann fyrir það. Ég stóð við borð-
ið, milli þeirra, og leit á Jane.
Hún leit ekki upp strax, heldur
á manninn og sá hann vera að
horfa á mig með þessu spyrj-
andi augnaráði. Hún leit aftur
á matseðilinn. En þá hefur for-
vitnin líklega orðið yfirsterkari,
því að hann var enn að glápa á
mig og hvorugur sagði orð, þeg-
ar ég sá einhvern vafasvip koma
á hana. En loks horfðumst við
í augu, og ég sá, að henni brá.
Ég sá, að hún hafði mikið fyrir
því að stilla sig; hún hallaði sér
aftur og losaði takið á mat-
seðlinum. Ted..! Hún var með
tvöfalda perlufesti um hálsinn,
sem ég minntist ekki að hafa
séð fyrir þremur árum. Elskan
mín....
Nei, það var ekki ég, sem
átti þetta ávarp, helöur maður-
inn sem sat andspænis henni.
Elskan mín.. Þetta er Ted Carp-
enter. Hann stóð upp úr stóln-
um til hálfs og rétti mér hönd-
ina. Hún var hvít og alveg furðu
lega mjúk, og þegar ég hafði
tekið í hana sleppti ég henni. Nú
leit Jane aftur á mig og hún
bætti við: Við.... ég þekkti Ted
og konuna hans fyrir mörgum
árum. Það var í Höfðaborg....
Konan mín er dáin, var ég að
segja honUm, en horfði á hana.
En hún flýtti sér að segja: Þetta
er maðurinn minn, Felix Lessing.
Hafðirðu heyrt, að ég væri gift?
Ég leit á Lessing. Til ham-
ingju! Þetta sagði fólk ósjálfrátt
þegar svona stóð á, en hamingju-
óskin var ætluð Jane en ekki
honum. Ég hélt áfram: Nei, það
vissi ég ekki.
Lessing ræskti sig eins og hann
væri eitthvað óþolinmóður. Vild-
uð þér fá yður sæti? Það kynni
að vera pláss....
Ég leit niður á litla borðið og
gat ekki stillt mig um að brosa.
Þegar hann kom með þetta boð,
vissi hann fullvel, að það var
óhugsandi að þiggja það, því að
þarna var illa rúm fyrir tvo,
auk heldur fleiri. En nú þegar
hann var búinn að bjóða mér,
gat hann illa hafnað mínu boði.
Það er fallega boðið af ýður,
sagði ég. En ég kom nú einmitt
í þeim erindum að bjóða ykkur.
Við höfum heljarstórt borð, —
og ef þið viljið gera mér þá
ánægju.... sagði ég og benti til
Cleweshjónanna. Jane leit á
manninn sinn, eins og í vafa.
Hann kinkaði kolli með semingi,
og alveg laus við allan ánægju-
svip. Ef þér eruð viss um..?
sagði hann.
Yfirþjónninn hafði verið á
höttunum, að baki Lessings og
ekkert orð hafði farið fram hjá
honum. Nú hljóp hann til og dró
stól Jane til baka fyrir hana,
og ég sá hann tala við Harry
og benda einum innlenda þjón-
inum að koma með stóla. Svo
greip hann í handlegginn á öðr-
um þjóni, sem þama var nærri
og ég þóttist sjá, að hann væri
að skipa honum að koma með
diska og tilheyrandi handa tveim
ur.
Þegar við komum að borðinu
okkar var það búið fyrir fimm.
Ég sá þig þarna við veðhlaup-
in, sagði ég. Loksins verum við
fsuin að dansa. Ég hafði beðið
heila klukkustund eftir að geta
talað við hana í næði.
Ég sá þig ekki. Hljómsveitin
þagnaði og hún myndaði sig til
að ganga aftur til hins fólksins,
en ég hélt enn í handlegginn á
henni.
Ted....
Þetta er ekki búið ennþá. Það
var aftur byrjað á foxtrot, og
ég hélt henni að mér — ekki
nógu fast en ég hélt henni nú
samt. Það var þröngt á gólfinu
og enginn gat séð til okkar. Einu
sinni eða tvisvar hafði hún fjar-
lægzt mig ofurlítið, en ekki mik-
ið, og að lokum hætti hún þvi
alveg. Og nú sagði hún við mig,
hvíslandi:
Það er búið að vera, Ted. Fyrúr
löngu.
Ég herti takið utan um hana
og sneri höfðinu til, svo að varir
mínar snertu hárið á henni.
Finnst þér eins og það sé búið
að vera?
Hún svaraði þessu ekki strax.
En þegar svarið kom, var það
önnur spuming:
Finnst þér ekki þú þurfa að
taka neitt tillit til Felixar?
Ég vissi, að ég ætlaði að hafa
betur. Þegar tónlistin hætti og
við urðum að fara aftur að borð-
inu, þá fannst mér það ekkert
gera til. Þetta hlé var aðeina
til bráðabirgða. Ég hafði auga á
manninum hennar, þegar hann
stóð upp og hélt stólnum fyrir
hana og — ég vorkenndi honum.
Ég hafði ekki svarað spum-
ingunni, sem Jane lagði fyrir
mig. Hún hafði vitað svarið áður
en hún spurði. Þetta hafði frem-
ur verið athugasemd en spurn-
ing.
Lessing var nýbúinn að segja
Harry, að þau væru á Ieið norð-
ur til Tanganyika. Ég hafði ver-
ið að tala við Jane og Viktoríu
um veðhlaupin, þegar ég heyrði
Lessing segja þetta og stanzaði
í miðri setningu. Lessing lyfti
brúnum og sneri aftur að Harry
til að ljúka við það, sem hann
var að segja: ..verðum svona
viku í Dar-es-Salaam. Svo
hreyfði hann sig ofurlítið á stóln
um og leit eittlhvað einkennilega
fast á mig, eins og hann væri að
reyna að sjá gegn um augun í
mér og alla leið inn í heilann og
finna út, hvað það væri, sem
mér fyndist eftirtektarvert í því,
sem hann hafði verið að segja.
Hingað til hafði ég ekki orðið
annars vísari en þess, að þau
væru í einskonar skemmtiferð,
sem þó væri verzlunarferð öðr-
um þræði, að þau ættu heima i
Jóhannesarborg, þar sem hann
hefði einhverskonar atvinnuekst-
ur.... Mér hafði aldrei dottið
í hug, af því sem hann hafði
hingað til sagt, að þau ætluðu
lengra en þau voru þegar kom-
in. Ég hafði ákveðið með mér, að
tefja þarna einn dag í viðbót, til
þess að geta séð sem mest til
Jane, og fengið að vita, hvernig
ég gæti hitt hana í Jóhannesar-
borg, þegar ferðalagi mínu væri
lokið.
Ég bað Lessing afsökunar:
Fyrirgefið, að ég skyldi taka
fram í fyrir yður, en þetta hitt-
ist svo einkennilega á...,
3|Utvarpiö
Þriðjudagur 26. júní
8:00 Morgunútvarp (Bæn — Tónl.
8:30 Fréttir — 8:35 — Tónl. —
10:10 Veðurfr.).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar —
12:25 Fréttir og tilkynningar).
13:00 „Við vinnuna**: Tónleikar.
15:00 Síðdegisútvarp (Fréttir, tiik. og
tónl. — 16:30 Veðurfr. — Tónl.
— 17:00 Fréttir — Tónl.).
18:30 Harmonikúlög — 18:50 Tilk.
19:20 Veðurfregnir.
19:30 Fréttir.
20:00 Tónleikar: Fiðlusónata i G-dúr
(K301) eftir Mozart (Louis Gab
owitz leikur á fiðlu og Harriet
Parker Salemo á píanó).
20:15 Á förnum vegi í Rangárþingi: -*■
Jón R. Hjáknarsson skólastjórl
ræðir við Árna Jónsson 1 Skóg*
um og Eggert Ólafsson á I»or«
valdseyri.
20:35 Tónleikar; Þýzkir listamenn
ílytja lög eftir Theo Mackebe«
og Leon Jessel.
21:00 Igor Stravinsky: Leifur í»órar-
insson talar um tónskáldið og
kynnir verk þess; III.
21:45 íþróttir (Sig. Sigurðsson).
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Lög unga fólksins (Ólafur Vignto
Albertsson).
23:00 Dagskrárlok,
X- X- *
GEISLI GEIMFARI
X- X- X-
•ÁNOLÞee CWLD'S JEALOUSY OFA YOUNHSK
SAOTHCR OB S/STfLC.
að sýna Raf-heila-
Takið eftir að sjúkl-
ingurinn er svæfður til að hvíla hug
hans.... Heilastarf semin tekur á
Nú,
myndsjána
sig mynd ljóss og skugga, sem sjón-
varpað er á tjaldið.... Og orsökin
fyrir taugaspennu drengsins kemur
fram á tjaldinu.... Ungbarn! Bróð-
ir drengsins. Við vitum nú að
drengurinn þjáist af algengum
sjúkdómi, Sibling-afbrýði afbrýði
eldra bams gagnvart yngri systur
eða bróður).