Morgunblaðið - 16.08.1962, Side 17

Fimmfudagur 16. ágúst 1962
MORGVNBLAÐIB
v>
Þórunn Jensdóttir
Minning
„Sálírnar saman þú leiðir
um sóifegri leiftrandi brú
brú frá iifi lil lífs,
til lífs sem ei mannvitið skilur,
lífs, sem þú áttir frá eilífð,
en ennþá dauðinn oss hylur.
Sannlega sú kemur stund, að
vér sjáum, skynjum og reynum
endalaus ógrynni dýrðar, sem
opnast ei dauðlegum neinum.
En dauðlegir eru þeir einir,
sem ei vilja Drottin sjá“,
w
Þannig kvað eitt höfuðskáld
íslendinga i gullfallegu kvæði,
og koma mér þessar ljóðlínur oft
í huga og þá eigi síst, þegar ein-
hver góður vinur minn er geng-
inn. Alveg sérstaklega koma þau
mér í hug við lát frú Þórunnar
Jensdóttur, sem lézt að kvöldi 9.
þ. m. efcir erfiða sjúkdómslegu.
Hún var dóttir hjónanna Mar-
grétar Magnúsdóttur fyrrum ljós
xnóður og Jens A. Guðmunds-
sonar kaupmanns að Þingeyri 1
Dýrafirði. Foreldrar Þórunnar
voru af traustum vestfirzkum
settum.
Fædd var Þórunn að Flateyri
í Önundarfirði hinn 1. apríl 1900
og því fulira sextíu og tveggja
ára, er hún lézt.
Systkinin voru alls 11 auk fóst
urdóttur þeirra hjóna, sem þau
ólu upp sem sitt eigið barn. Sjö
systkinin eru nú látin, en fjög-
ur á lífi auk fósturdótturinn-
ar. Föður sinn missti hún tvítug
að aldri, en móðir hennar and-
aðist í Reykjavík árið 1949.
Þórunn fiuttist ung að árum
til Reykjavíkur, stundaði skrf-
stofustarf, nam hjúkrunarfræði
og starfaði við hjúkrun bæði hér
heima og criendis. Árið 1931 gift
jst hún Sigurjóni Stefánssyni
skrifstofustjóra og eignuðust
þau tvær dætur, sem báðar eru
uppkomnar, giftar konur í
Reykjavik.
Það er alltaf erfitt að sætta sig
við, þegar vinirnir hverfa af sjón
arsviðinu, að manni finnst fyrir
aldur fram. En örlagavöldin, sem
spinna lifsþræðina, fara sínu
fram og þar nær mannanna vald
harla skammt.
Frú Þórunn var einstaklega
einibeitt, ákveðin og hreinskilin.
Hún sagði jafnan sannleikann í
fullri einurð og í algerðri hrein-
skilni. Öll hálfvelgja og tepru-
skapur var afar fjarri hennar
Skapi. Hún var ávalt upplífgandi
og hressileg í bragði fram til síð-
ustu stundar. Það var jafnan gott
að vera í návist hennar, því frá
henni andaði gleði og styrkleiki.
Vair hún ávallt uppörfandi og þá
ekki síst á góðra vina fundum.
En hún var kona, sem andaði
hlýju frá. Kom það ekki síst
fram í starfi hennar sem hjúkr-
unarkonu bæðj fyrr og síðar, því
eftir lát manns síns fékkst hún
Dokkuð við það starf.
Það vildi svo til að ég og kona
mín dvöldum á hæli, þar sem
hún hafði yfirstjórn hjúkrunar-
liðsins um nokkurn tíma. Varð
mér þá fyrst ljóst hve verkefnin
voru henni auðveld, enda virt af
öl'lum sjúklingum hælisins og
læknum þess.
Maður frú Þórunnar var, eins
og fyrr segir Sigurjón Stefáns-
son, sem var lengi skrifstofu-
stjóri hjá firmanu Helgi Magnús
son & Co, í Reykjavík. En hann
er látinn íyrir nokkrum árum.
Heimili þeirra hjóna var við
Garðastræti 40 í Reykjavík. Var
það hið virðulegasta heimili,
heimilsfaðirinn virðulegur, traust
ur og prýddur hinum fornu
dyggðum, áreiðanlegheitum og
trúmennsku í hvívetna. Stóð frú
Þórunn traustan vörð um að
heimilisbragurinn allur héldi
þessum virðuleik. Enda kunn-
íngjahópurinn stór og gott var
ávalt að koma á heimili þeirra
hjóna, þar sem hógvær gleði og
yirðuleikur skipaði öndvegið.
Fyrir nokkrum mánuðum
kenndi Þórunn sjúkdóms þess, er
varð henni að aldurtila. Sagði
hún mér um grun sinn um það
fyrir rúmu halfu ári, an enginn
æðrusvipur fylgdi fregninni, er finnst stundum söknuðurinn sár.
hún tjáði mér þetta. Var henni
— að ég held — strax þá ljóst
hvert stefndi, þótt enginn gæti
merkt það í fari hennar né fram
komu. Slíkur var kjarkur henn-
ar og lífsþróttur, enda kom það
ávalt fram til hinztu stundar.
Það er ávalt svo að leiðarlok-
um, að minningar liðins tíma
hrúgast upp í huga manns og þá
sérstaklega þeirra, er nánastir
voru á lifsleiðinni og löngum
samferða. En allar þær mörgu
minningar, sem ég og fjölskylda
mín geymurn frá liðnum árum í
samfylgd með frú Þórunni, eru
bjartar og heiðríkar, þar sem
engan skugga ber á.
Slíkra er ávalt gott að minn-
ast. En vanmáttur okkar mann-
anna barna veldur því að okkur
Við gleymum oftast að fyrir hon
um er einn dagur sem þúsund
ár og þúsund ár sem einn dagur,
og að jarðvistin er eins og lítlil
dropi í úthafi eilífðarinnar. Gild-
ir þar um hið sama hvort sem
bilið milli þeirra, sem gengnir
eru og hinna, sem eftir standa á
bakka móðunnar, er stutt eða
langt, eíiir okkar takmarkaða
mælikvarða, en slíkt ættum við
aldrei að iáta villa okkur sýn.
En því miður vanmetum við oft
hin sígildu náttúrulögmál, sem
höfundur tilverunnar setti í önd-
verðu, öllum iífsverum jarðar til
aukins þroska og til að færa sjálft
lífið ávalt fram á leið.
Og nú þegar stríðinu er lokið
og jarðvistin á enda, trúum við
að nýr heimur, nýtt starfssvið og
ný verkefni bíði þeirra, sem flutt
hafa yfir á æðsna tilverusvið.
Ég veit að heimkoman verður
að óskum, þai sem mjúkar hend
ur og iiugir áður farinna ást-
vina, leiða þessa látnu konu til
halla sólarlandsins. Og við trú-
um með öruggri vissu, að, „Sál-
irnar sarr.an þú leiðir um sólfegri
leiftrandi brú-----------“. Það er
þessi vissa, sem fram kemur í
hinum íögru ljóðlínum skáldsins,
sem gefur okkur huggun harmi
gegn, gefur ástvinum öryggi og
vissu mitt í harminum.
En eitt er þó víst, þegar Jþess-
arar látnu konu er minnst, þá
hygg ég að það væri ekki að
hennar skapi að rekja hér nein-
ar harmatölur og skal það ekki
frekar gert. Slíkt var henni svo
langt fjarri skapi.
Ég og fjölskylda mín vottum
öllum ástvinum frú Þórunnar
heitinnar okkar dýpstu samúð
og hluttekningu og einnig hin-
um mörgu vinum hinnar látnu,
sem ég veit að sakna nú sárt að
hún er horfin okkar jarðnesku
sjónum. En við öll, bæði ástvina
hópurinn og hinn stóri kunn-
ingjahópur, geymum minningu
um frú Þórunni Jensdóttur, minn
ingu, sem varpar ljósgeislum á
liðnar samverustundir. Við biðj
um þess að hinn þróttmikli andi,
sem nú hefir slitið af sér viðjar
hins jarðnerka tilverusviðs, megi
fá tækifæri til að finna ný verk-
efni í samræmi við hin nýju
heimkynni, þar sem lífið heldur
áfram, „frá lífi til lífs, til lífs,
sem ei mannvitið skilur, lífs, sem
þú áttir frá eilífð“.
Við blessum minningu hinnar
látnu, sem bér hefir verið minnzt
með nokkrum orðum.
Óskar Jónsson.
Magnús Bergsson frá
Skriðufelli — Minning
Erla Larsdóttir
Minning
F. 9. apríl 1947. D. 9. ágúst 1962.
VIÐ brottför Erlu koma mér í
hug orð skáldsins: „Þar sem
sorgin sr, þar er heilagur stað-
ur“. Þungt er það högg, er örlög-
in greiða hinum nánustu, þegar
góður vinur hverfur af vettvangi
þessa jarðar, og þyngst þegar
sá horfni er ‘ blóma lífsins, bú-
inn góðum dyggðum og skapar
bjartar framtíðarhorfur með
breytni sinni og þroska. En
reynslan er skóli lífsins, og þar
er oft strangur agi.
í stuttri jarðvist sinni ávann
Erla sér hreina lífsgleði og hug-
prýði, sem voru hennar einkenni,
'er greinilegast komu í ljós, þeg-
Bætt við nemum í
Rannsóknarstofu
Landspítalans
A KOMANDI hausti, í septem-
ber og október n. k., verða tekn-
ir inn nýir nemar í Rannsókna-
stofu Landsspítalans.
Námstími er alls 24 mánuðir
og skoðast þrír fyrstu mánuð-
irnir sem undirbúningstímabil.
Laun greiðast samkvæmt
XIII fl. launalaga, hálf laun
undirbúningstímabilið en síðan
full laun 1. og síðar 2. stigs.
Umsækjendur skulu hafa lok-
ið stúdentsprófi ,og er óskað eft-
ir, að afrit af prófskírteini fylgi
með umsókn.
Umsóknir sendist til próf.
Davíðs Davíðssonar, Landsspít-
alanum, fyrir 1. sept. 19162.
ar sjúkdómurinn náði tökum á
líkama iiennar. Hún tók þeirri
reynslu með frábærri stillingu,
og mætti því brottfararstundinni
með þolgæði og í hreinleika, sem
mun drjúgt veganesti í næsta
áfangastað.
Ég þakka þér Erla mín sam-
verustundir okkar, trú þína á
lífið og gildi þess, en fyrst og
fremst fyrir þína tryggu og góðu
lund.
Foreldrum hennar, þeim Júlí-
önu Valtýsdót.tur og Lars Jakobs
syni stöðvarstjóra, votta ég inni-
legustu samúð mína á kveðju-
stundinni. En ef við trúum á
framhaldslífið þá mýkist allt og
græðist, glaðnar til og birtir
í brjóstum og huga, þá er viss-
an um franiþróun hið græðandi
smyrsl.
Guðjón Mýrdal.
HUGLJÚFUR vinur hefir horfið
oss sjónum og hætt störfum hér
á jörðu. Hann var trúr og dygg-
ur þjónn sem gætti sinnar köll-
unar og ástundaði í kærleika að
vera öðrum til góðs. Hann upp-
skar því trúrra þjóna verðlaun
í dýrðarríki Guðs.
Magnús Bergsson fórst skyndi-
lega af slysförum austur í Gnúp-
verjahreppi, skammt frá Skarði,
að kvöldi 25. í. m. þar sem hann
var einn á ferð. Ætlaði hann að
dvelja í Skarði í sumar eins og
undanfarin sumur. Var hann
jarðsunginn að sinni fornu sókn-
arkirkju á Stóra-Núpi 3. þ. m.
við hlið konu sinnar sem var
jarðsett bar 20. f.m. Var fjöl-
menni mikið við jarðarförina,
eins og þar var skömmu áður við
jarðarför ko.nu hans.
Magnús var fæddur að Skriíðu
felli í Gnúpverjahreppi 12. apríl
1880. Foreldrar hans voru hjón-
in Bergur Jónsson og Gróa Þor-
varðardóttir frá Traðarholti í
Stokkseyrarhreppi. Ólst Magnús
upp í Skriðuíelli hjá foreldrum
sínum í glöðum systkinahópi. En
12 ára gamall varð hann fyrir
því áfalli, að missa föður sinn
og bjó móðir hans þá áfram
með elzta syni sínum Ólafi, en
hann bjó þar síðar lengi. En um
tvítugsaldur leitaði Magnús að
heiman og fór norður í Bárðar-
dal og dvaldist þar um árabil
ásamt Björgu systur sinni, en
mjög kært var með þeim. Mér er
ekki fyliilega ljóst, hvernig á því
stóð, að hann leitaði svo langt
úr heimahögum þegar á unga
aldri, en ekki kæmi mér á óvart
þó einhverju hafi ráðið, að hann
átti þá þegar afburða gæðing, er
entist honum vel og lengi. Eftir
það kom Magnús aftur í sitt
byggðarlag og var þá meðal ann
ars á Stóra-Núpi með konuefni
sínu, Pálinu Guðmundsdóttur, en
þau giftust 12. maí 1912. Bjuggu
þau hjón eftir það í Árnessýslu,
unz þau 1926 fluttu að Katrínar-
koti í Garðabreppi og síðan hing
að 1949 og dvöldu hér upp frá
því, nema hvað Magnús á sumr
um vann 1 sveit, síðast í Skarði,
þar sem hann var mörg sumur.
Þau hjón eignuðust 3 mannvæn-
leg börn, Guðmund og Berg bíl-
stjóra, sem báðir eru kvongaðir
hér í bænum og eina dóttur
Björgu Unni, sem alltaf hefir
dvalið með foreldrum sínum.
Magnús var mesti mannkosta-
maður, sem öllum vildi vel.
Hann var síglaður og léttur í máli
og heilsan lengst af góð, enda
vann hann til hinztu stundar.
Hann átti alla tíð frábæra gæð-
inga, er voru eftirlæti hans og
yndi, vinir og félagar. Starfaði
hann að hirðingu hesta, eftir að
hann flutti hingað.
Sambúð hjónanna varð löng og
farsæl og samhugur ríkti með
þeim. Og stutt var bilið milli and
láts þeirra, hún andaðist 14. og
hann 25. f. m. Barninu sem
þekkti þau hjón, varð líka að
orði er það heyrði andlát Magn
úsar: „Hún Pálína hefir kallað
á haim“.
Mér er minnisstætt síðasta við
talið er ég átti við Magnús 4
dögum áður en hann dó. Hann
var glaður í anda og heilög ró
og fegurð var í tali hans, svo mér
fannst það aldrei verið slíkt og '
hafði ég orð á því á eftir.
Við hefðum öll óskað að hafa
þennan góða dreng lengur á
meðal okkar, en því skal líka
fagnað, að hann skyldi ekki
þurfa að bíða hrörnunar og enn
meiri elli.
Hann gegndi himnesku kalli:
„Þá barnslegt hjarta biður,
þín blessun streymir niður.
Ég fer til þín, kom þú til mín‘\
Blessun Guðs fylgi þér til
eilífðar.
Steindór Gunnlaugsson.
Öllu stjórnað
af ríkinu
Warsjá, 13. ágúst.
NTB — Reuter. —
Ákveðið hefur verið í Warsjá, að
öllum pólskum skólum og heimil
um fyrir munaðarlaus börn, sem
rekin eru af trúarlegum félögum,
skuli hér eftir stjórnað af ríkinu.
HOTEL BORG
£//y
og hljómsv.
Jóns Páls