Morgunblaðið - 19.12.1962, Blaðsíða 17

Miðvikudagur 19. des. 1962
MORGTJ N BL AÐlh
17
Guðrún Jósepsdóttir
Atvinna
Þær stúlkur sem unnið hafa hjá okkur og ætla sér
að vera í vetur snúi sér til skrifstofu félagsins
í þessari viku.
3 til 4 vana sjómenn vantar enn á báta okkar.
MEITILLINN H.F. Þorlákshöfn.
Gillette
Nýju Aristocrat rakvélasettin frá GILLETTE er
falleg og nytsöm jólagjöf.
Fást í helstu herrafataverzlunum
^ARNl CESTSSON
Vatnsstíg 3 — Sími 17930.

frá Völlum
ÞANN 4. okt. sl. andaðist á heim-
ili sínu í Reykjavík Guðrún
Jósepsdóttir. Hún var bráðkvödd
í rúmi sínu. Kvöldið áður var
Jónas sonur hennar hjá henni,
var hún þá á fótum eins og
endranær og talaði við hann
fram undir miðnætti, og virtist
allvel hress. Annars hafði Guð-
rún lengi kennt hjartasjúkdóms,
svo þetta var ekki eins óvænt
og virtist lítt kunnugum.
Guðrún er Árnesingur, fædd
að Uppsölum í Flóa 11. sept.
1887. Foreldrar Ástríður ólafs-
dóttir og Jósep Snjólfsson, sem
bjuggu á Uppsölum. Guðrún var
yngst 9 systkina, sem upp kom-
ust og ólst upp hjá foreldrum
sínum fyrstu árin, þar til faðir
hennar féll frá. Var með móð-
ur sinni um nokkurt skeið á
Ormsstöðum í Grímsnesi. En síð-
ari uppeldisárin hjá séra Stefáni
Stephensen, presti, Mosfelli,
Grímsnesi, fram yfir fermingar-
aldur eða til 17 ára aldurs. Eftir
það fór Guðrún til Reykjavík-
ur til dvalar og náms. Þau árin,
sem Guðrún var í Reykjavík, var
hún að mestu -leyti hjá þeim
hjónum Reinhold Anderson
klæðskera við hannyrðanám og
útsaum, en lærði fatasaum hjá
Guðmundi Sigurðssyni, klæð-
skera. Að þessu loknu fór Guð-
rún á Hússtjórnarskólann í
Reykjavík, en honum stýrði þá
Hólmfríður Gísladóttir. Þetta
var þá eini skólinn, sem veitti
stúlkum menntun í matreiðslu
og heimilishaldi. Þetta sýndi vel
áhuga Guðrúnar og dugnað, því
þessi menntun var í raun og veru
meiri héldur en margar dætur
vel efnaðra bænda hlutu, hvað
þá þær, sem urðu að sjá sér far-
borða að öllu leyti. En þetta ein-
kenndi Guðrúnu alla tíð. Hún
setti markið hátt, gerði miklar
kröfur til sjálfs sín, enda allt
glæsilegt og smekklegt sem hún
vann og lét frá sér fara.
Sumarið 1908 kom þessi unga
glæsilega kona að Völlum á Kjal-
arnesi, bænum sem hún kenndi
sig við æ síðan. Þar lifði hún
sín beztu ár, þar gerði hún garð-
inn frægan í beztu merkingu.
Á Völlum bjó þá ekkjumaður,
Jónas Sigurðsson. Hafði hann
misst konu sína, Helgu Guð-
mundsdóttur, fyrir nokkrum ár-
um. Jónas var mikill ágætismað-
ur. Hann bjó góðu búi. Byggði
upp öll hús og bætti jörðina
stórmikið. Hann var framúrskar-
andi snyrtimaður, svo allt var
með snilld sem hann lagði hönd
að. Jónas á Völlum var einn af
þeim fáu vegghleðslusnillingum,
sem flestir sveitungar sóttust
eftir að fá, ef eitthvað vandað og
stórt átti að byggja, þar til stein-
steypan ruddi þessari kunnáttu
©g list úr vegi. Jónas var um
langt skeið oddviti og forgöngu-
— Minning
maður í framfara- og umbóta-
málum sveitar sinnar og héraðs,
og var allt í traustum og örugg-
um hö’ndum, sem Jónas kom ná-
lægt, hvort heldur var fjármál
eða önnur trúnaðarstörf.
Jónas átti einn son með konu
sinni, Magnús. Hann var um
fermingaraldur þegar móðir
hans dó. Magnús var hjá föður
sínum alla tíð, mikill myndar-
maður og vel gefinn.
Það lætur að líkum að Guðrún
féll vel inn í anda heimilisins.
Vallnaheimilið var því eitt af
glæsilegustu heimilum í sveit-
inni. Þau Guðrún og Jónas gift-
ust 12. febrúar 1912. Þau eign-
uðust 3 syni, Helga, Guðmund
og Jónas. Sá síðasti var nýfædd-
ur, þegar faðir þeirra dó 25. maí
1921 og bar nafn föður síns.
Guðrún hélt áfram búskap eft-
ir lát mannsins síns og ól upp
alla syni sína á Völlum. Hún
naut þar góðrar aðstoðar Magn-
úsar, stjúpsonar síns, því hann
var í raun og veru bæði fóstur-
faðir og eldri bróðir bræðra
sinna, enda mikil samheldni með
þeim öllum.
Þegar Guðrún kom að Völlum
var ég ungur maður í Stardal
hjá foreldrum minum. Jónas á
Völlum hafði alltaf verið mikill
vinur þeirra og var því sjaldnast
sneitt þar hjá, þegar farið var
niður með Esjunni, því þá lá
þjóðvegurinn með bæjunum eins
og alla tíð, þangað til bílarnir
komu til sögunnar. Gixðrún á
Völlum kunni vel að taka á
móti gestum, hver sem í hlut
átti, og hvernig sem á stóð. Hún
var glöð og gestrisin, og allt sem
hún veitti gestum var með mikl-
um myndarbrag, meira en al-
mennt gerðist. Þar var oft mikil
gestanauð, m.a. vegna sveitar-
stjórnarstarfa Jónasar.
Guðrún kunni vel að gleðjast
með unga fólkinú, hún var líka
ung sjálf, enda fór það svo, að
ungar stúlkur komu til hennar
bæði til að læra hannyrðir og
saumaskap. Það» var óhætt að
treysta smekk hennar, hún lét
ekkert frá sér fara nema af beztu
gerð.
Guðrún skildi líka vel þá sem
erfitt áttu, og þeirra vegna stofn-
aði hún kvenfélag 1909 í eystri
hluta Kjalarness, sem hafði á
stefnuskrá sinni: að rétta hjálp-
arhönd þeim sem urðu fyrir sjúk
dómum eða á annan hátt áttu
erfiðar heimilisástæður. Þetta
litla félag gat að vísu ekki miklu
áorkað, en með því var hægt að
sýna samúð og rétta bróðurhönd,
án þess að það héti samskot eða
önnur hjálp. Guðrún sýndi mik-
inn kjark og stórhug þegar hún
stofnaði þetta félag. Kvenfélög
voru þá ekki mörg í landinu og
þau fáu, sem til voru í sveitum,
var sýnd tortryggni og háð: að
kvenfólk væri að þessu brölti,
eða að það væri gert í ábataskyni
og yfirlæti. Þetta félag lifir nú
samt, og hét síðar K.F. Lágafells-
sóknar og er nú mannmargt,
frjótt og öflugt ^g hefir mörgu
góðu komið til leiðar. En stefnu-
skráin, sem Guðrún setti því,
stendur enn óhögguð.
1933 brá Guðrún búi á Völl-
um og fór til Reykjavíkur með
sonum sínum, sem fóru þá út í
nám og sjálfstæða atvinnu, og
lifði í skjóli þeirra eftir það.
Guðrún á Völlum átti sterka
og góða skapgerð. Hún var hrein-
lynd, djörf og opinská, hélt vel á
sínu máli og skoðunum í sam-
ræðum, en þó létt og glöð. Hún
var trygglynd og gleymdi eng-
um gömlum vinum. Nutu þess
sveitungar hennar eftir að hún
flutti frá Völlum. Hún var frjáls-
lynd og fylgdist vel með nýj-
ungum og framförum unga fólks-
ins, og hafði auga fyrir ölln sem
fallegt var, þótt hún eltist sjálf.
Henni tókst líka vel uppeldi
sona sinna. Hún sýndi skilning
og hefti ekki vilja þeirra, og
uppskar rikulega, því þeir gerðu
allt sem í þeirra valdi stóð að
gera að vilja hennar. Allir eru
þeir kvæntir og búsettir í Reykja
vík. Þegar hún þurfti með, gat
sjálf ekki hugsað um sig vegna
sjúkleika, sem oftar en einu
sinni kom fyrir, var hún lang-
dvölum á heimilum þeirra og
naut góðrar aðhlynningar tengda
dætra sinna, og einnig þess að
kynnast sonarbörnum sínum.
Of sjaldan hitti ég Guðrúnu
eftir að hún fór frá Völlum, en
nógu oft til þess að finna hvað
hún var hlý og ánægð með
heimili og hag sona sinna. Það
veitti henni ómetanlega gleði og
öryggi. Sjálf vildi hún vera út af
fyrir sig og eins sjálfstæð og
unnt var. Þetta tókst þeim og
jafnframt var hún svo nærri
þeim, þar sem þeir voru á vinnu-
stað sínum, að þeir vissu um
hverja hræringu hennar. Flest
börn vilja foreldrum sínum vel
og vilja líka gera allt sitt bezta.
En ekki vita það allir sem ungir
eru, að mesta gleði foreldra í
ellinni er að vera sem næst börn
um sínum í þess orðs beztu merk
ingu. Guðrún bar gæfu til þess.
Guðrún hafði beðið þess að hún
yrði jörðuð í kyrrþey. Líka það
var gert að hennar vilja. Hún var
jarðsett að Lágafelli 12. okt. sl.
við hlið manns síns.
Ég sem þessar línur skrifa
stend í þakkarskuld við Guðrúnu
og Vallnaheimilið, þangað kom
ég oft, og alltaf mér til gleði og
góðs, og sveitin stendur í þakk-
arskuld við alla, sem hafa skap-
að góð og glæsileg heimili inn-
an hennar.
Því er það Guðrún, þótt seint
sé, að ég kveð þig og þakka fyr-
ir mína hönd, og samtíðarmenn
þínir í sveitinni, sem þú kenndir
þig við, kveðja þig með þökk og
virðingu.
Jónas Magnússon.
HVAÐ ER
FROST-BAN ?
FROST-BAN
er lögur sem notaður er
til að úða inn í frystihólf á kæliskápnum og varnar
því að ís setjist eins fljótt í hólfið og áður.
brúsinn kostar aðeins
kr: 93.50.
FROST-BAN

Hafnarstræti 1 — Sími 20455..
„ÐYRT SPAÖG“ Guðmundar Sigurussonar rennur út
Aðalgagnrýnandi Morgunblaðsins, Sig. A. Magnússon segir um „Dýrt spaug“.
Úr ritdómi í Mbl. 13/12.
„Samt hefir hin ágæta hefð skopkvæðanna ekki alveg lagzt af, og sá maður sem
bezt og dyggilegast hefir að henni hlúð síðustu árin er Guðmundur Sigurðsson. Er
hann löngu landskunnur fyrir þessa iðju sína“. „Hann er jafnan til kvaddur þegar
mikið þykir liggja við að rífa mannfundi uppúr alvöru og áhyggjum hins daglega
peningakapphlaups eða koma útvarpshlustendum til að brosa“.
Allri alvöru þarf að fylgja nokkurt gaman.
HELGAFELLSBÓK.