Morgunblaðið - 06.12.1964, Blaðsíða 1

Sunnudagur 6. des. 1964
II. blab
FYRIR tæpum tveimur vik-
um komu út í Bandaríkjun-
um bækur með vitnaleiSslum
vegna morðsins á John Kenn-
edy. Skýrsla þessi er í 26
heftum, sem hafa að geyma
framburð 552 vitna cg 3154
önnur málsgögn.
Eftirfarandi kafli er þýðing
á framburði Jacqueline Kenn-
edy, en hún var yfirheyrð á
heimili sínu í Georgetown
5. júní sl.
Þegar 'formsatriðum sleppti,
frú Kennedy hafði sagt til
nafns síns og svarið eiðinn,
spurði forseti nefndarinnar:
*Getið þér lýst því, sem átti
sér stað eftir að flugvélin lenti
á LoVe Field þann 22. nóvem-
ber.
Svar: „Við fórum út úr fluig-
véiinni. Þáverandi varforseti
og frú Johnson voru þar. Þau
gáfu okkur blóm. Þar beið
okkar bíll, en stór hópur af
Ein síðasta myndin sem tekin var fyrir forsetamorðið
Yfirheyrslur í Kennedy-morðmálinu
Frú Keitnedy yfirheyrð á heimiSi sínu
fólki var þarna, sem veifaði
fónum og þess háttar og fagn-
aðarlætin voru mikil. Og við
fórum og tókum í hendurnar
á fólkinu. Það var mjög heitt
þennan dag. Og við þurftum
að ganga meðfram langri röð
af fólki. Ég reyndi að vera
nálægt manni minum en var
oft ýtt til af fólki, sem teygði
sig til þess að ná í hendurnar
Sv.: „Já. Og í bílalestinni
veifaði ég mest til vinstri og
hann mest til hægri, sem var
ein ástæða fyrir því, að við
horfðum ekki mikið hvort á
annað. Og það var hræðilega
heitt. Hitinn ætlaði að blinda
okkur öll.“
Sp.: „Munið þér eftir því,
er beygt var af aðalgötunni
inn á Houston Street? .... “
ur. Ég horfði til vinstri. Ég
geri ráð fyrir að einhver há-
vaði hafi heyrzt, en sá hávaði
virtist ekkert frábrugðinn
öllum öðrum hávaða af mótor-
hjólunum og öllu því. En allt
í einu hrópaði Connally: Ó,
nei, nei, nei!“
Sp.: „Sneri hann í áttina að
yður?“
Sv.: „Nei, ég horfði til
Hin 26 eintök, sem hafa að geyma vitnaleiðslur í Kennedy-morðmálinp;
á mér. Fólkið var mjög vin-
gjarnlegt. Að lokum komumst
við aftur í bílinn þó ég viti
ekki hvemig ....
Spurning: „Og þá var lagt
af stað í gegnum borgina?“
Sv.: „Já“.
Sp.: „Oig var margt fólk á
leiðinnl, sem þér veifuðuð til?
Sv.: „Já. Það voru smáhópar
á leiðinni inn í borgina. Á
einum stað var hópur fólks
með skilti, sem á stóð „Kenne-
dy íorseti, viltu vera svo góð-
ur að koma út og taka í hend-
urnar á okkur. Nágrannar
okkar sögðu að þú mundir
ekki gera það“.
Sp.: „Gerðuð þið það?“
Sv.: „Hann stanzaði og fór
út. Þetta var í úthverfi oig
ekki margt fólk. En hóparnir
stækkuðu eftir því sem nær
dró miðborginni."
Sp.: „Þegar komið var á
aðalgötu Dallas, voru stórir
hópar á öllum götum?“
Sv.: „Já“.
Sp.: „Oig þið veifuðuð
fóikinu og hélduð áfram ....
í bílalestinni?“
Sv.: „Eg man eftir því, að
frú Connally sagði einhvern
tíma: „Við komum bráðum
þangað“. Við sáum göng fyrir
framan okkur. Allt gekk mjög
hægt fyrir sig. Og ég man eftir
að ég hugsaði að það mundi
vera svalara í göngunum".
Sp.: „Munið þér þá, þegar
beygt var að Houston yfir á
Elm .... götuna, sem liggur
í hlykkjum áður en komið er
að göngunum?"
Sv.: „Já, þá sagði hún við
Kennedy forseta: „Þér getið
svo sannarlega ekki sagt að
íbúar Dallas hafi ekki boðið
yður hjartanlega velkominn“.
Sp.: „Hverju svaraði hann?“
Sv.: „Mig minnir að hann
hafi sagt — ég veit ekki hvort
ég muni það eða ég hafi lesið
það — „Nei, það get ég vissu-
lega ekki“, eða eitthvað því-
líkt. Þá fór biílinn mjög hægt
og það var ekki margt fólk í
kring. Og þá — viljið þér að
ég segi hvað skeði?“
Sp.: Já, gjörið svo vel“.
Sv.: „Það er svo mikill
hávaði í bílalest og alltaf
mótorhjól við hliðina á okk-
vinstri. Og ég heyrði þennan
hræðilega hávaða. Og maður-
inn minn gaf ekki frá sér
neitt hljóð. Svo ég sneri mér
til hægri. Oig allt, sem ég man
er að sjá mann minn. Á and-
liti hans var furðusvipur, og
handleggur hans var upp-
réttur, það hlýtur að hafa
verið sá vinstri. Og þegár ég
var að snúa mér við til að sjá
hann sá ég lítið brot úr höfuð-
kúbu hans og éig man að það
var með hörundslit. Ég man
eftir að ég hugsaði, að hann
liti út eins og hann hefði smá-
vegis höfuðverk. Og það er
allt, sem ég man eftir að hafa
séð. Ekkert blóð eða þess
háttar. Þá gerði hann svona
(bendir) lagði hönd sína á
ennið og féll fram í kjöltu
mér. Þá man ég eftir að ég
beygði mig yfir hann og sagði:
„Ó, nei, nei, nei“, og „Guð
minn góður, þeir hafa skotið
manninn minn“. Síðan „Ég
elska þig, Jack“. Ég man að
ég kallaði þetta. Síðan man
ég bara eftir að sitja í bílnum
með höfuð hans í kjöltu minni.
Heil eilífð virtist líða. Mynd-
ir voru teknar, sem sýna að
éig hef klifrað aftur á bílinn,
en ég man alls ekkert eftir
því“.
Sp.: „Munið þér eftir því,
er lögreglumaðurinn Hill kom
til þess að reyna að aðstoða
fólkið í bílnum?"
Sv.: Ég man ekki eftir neinu
öðru, en að ég beygði mig nið-
ur í bílnum. Ég man þó að
loksins heyrðist rödd -fyrir
aftan mig, og síðan man ég,
að fólkið í framsætinu, eða
einhver, komst loksins að því,
að eitthvað væri að, og rödd,
sem hrópaði: „Akið til sjúkra-
hússins“.
(Frásögn frú Kennedy af
sárum manns síns er sleppt)
Sp.: „Þau hljóta að hafa
verið tvö, því að það, sem olli
því að ég leit við voru hróp
Connallys. Og það ruglaði mig
því að fyrst minnti mig að
þau hefðu verið þrjú og éig
hélt að maðurinn minn hefði
ekki gefið frá sér hljóð, þegar
hann var skotinn. Og Conn-
ally hrópaði. En ég las um dag
inn að sama skotið hefði hitt
þá báða. En ég hélt að ef ég
hefði aðeins horft til hægri,
hefði ég séð, þegar fyrsta
skotið hitti hann og þá hefði
ég getað dregið hann niður
og þá hefði annað skotið ekki
hitt. En ég heyrði Connally
hrópa og þess vegna sneri ég
mér við og þegar ég gerði það,
gerði maðurinn- minn svona
(Leggur hönd að hálsi sér).
Þá hafði hann verið skotinn.
og þetta eru einu skotin, sem
ég man eftir. En ég las, að
skotin hefðu verið þrjú. En
ég veit það ekki. Aðeins þessi
tvö ....
Sp.: „Stanzaði bíllinn eftir
skotinn ......?
Sv.: „Ég veit það ekki vegna
þess að — Ég held ekki
að við höfum stanzað. En það
var svo mikil ringulreið. Og
ég hafði beygt mig niður í
bílnum og allir hrópuðu að
við ættum að fara til næsta
sjúkrahúss og allt í einu tók
ég eftir því, að við vorum á
miklum hraða.
Sp.: „Og þaðan var haldið
áfram eins hratt og hægt var
til sjúkrahússins, er það rétt?“
Sv.: „Já“.
Sp.: „Munið þér eftir að
nokkur segði nokkuð annað
um það leyti er skotið var?“
Sv.: „Nei, það var ekkert
sagt. Það var aðeins Conn-
ally, sem sagði eitthvað. Ég
held að frú Connally hafi
grátið og reynf að skýla eigin-
manni sínum. En ég man ekki
eftir að neinn hafi sagt
neitt ....
Connally hjónin, Johnson hjónin og JFK: Bæn við morgun-
verðarborð 22. nóvember.