Morgunblaðið - 06.12.1964, Blaðsíða 7

Sunnudagur 6. des. 1964
MORGUNBLAÐIÐ
7
Blaðamaðurinn John
Whitcomb skrifar
um Konur
í kastljósi
„KÖNUR í kastljósi“ heitir þýdd
bók, sem Bókaútgáfan Fróði
sendir á jólamarkaðinn. Höfund-
urinn er John Whitcomb, banda-
riski málarinn, ljósmyndarinn og
blaðamaðurinn, og bók þessi er
einmitt sprottin upp úr starfi
hans, það eru frásagnir af kon-
um, sem hafa brotið sér leið til
frægðar og frama, leikkonur,
fyrirsætur, flugfreyjur og kon-
ur, sem hafa komizt vel áfram á
sviði stjórnmála og viðskipta.
og af þeim kynnum sínum gefur
hann viturlog ráð og leiðbeining
ar um framkomu, klæðaburð og
6nyrtingu, og leggur áherzlu á
rækt hverrar konu við sér-
einkenni sín og sinn innri mann.
Formálann að bókinni skrifar
kvikmyndaleikkonan Joan Craw-
ford.
f inngangi skýrir höfundur
hvernig bókin hafi orðið til, —
Sumt hripaði hann niður í flug-
vélum, í hótelherbergjum og hér
og þar, um víða veröld meðan
hann var að eltast við efnivið í
blaðaviðtöl fyrir tímaritið Cos-
mopolitan.
Bókin er 230 bls. að stærð og
nafnaskrá aftast. Hverjum kafla
fylgir teikning af viðkomandi
konu. Gissur Ó. Erlingsson þýddi
bókina. ‘
GARUÚLPUR
OC3
YTRABYROI
H3Á
iMiei
Heimavistarskóli á Hallormsstað I
:.
— brú á Klyfá og Lag arfIjotsormur hinn nyi
EGILSSTÖÐUM, 21. nóv. —
Fyrir nokkrum dögum skrapp
ég upp Velli og framhjá Hall-
ormsstað, þangað sem verið
er að byggja brú yfir Klyfá,
og hitti að máli Sigurð Jóns-
son, brúarsmið. Hann var önn
um kafinn við að slétta úr
steypu, en rétti úr sér og
bauð mér í nefið, er ég brölti
upp á brúarsporðinn með
heldur ófimlegum tilburðum.
Ég innti hann frétta af verk-
inu, en hann lét vel af, kvað
þetta vera lokasprettinn og
mundi lokið sama kvöld.
Byrjað var á brúnni 29. sept-
ember sl. og unnu að jafnaði
9 menn og hefur verið gengið
mjög vel, enda heppnir með
veður. Brúin er 46,5 m löng
og mun hún breyta stórum
vetrarsamgöngum við Fljóts-
dal og einnig opna mjög fagra
ferðamannaleið.
í bakaleið kom ég við á
Hallormsstað, þar sem verið
er að reisa heimavistarskóla
fyrir 60 börn og eru það 4
hreppar, þ. e. Fella, Fljóts-
dals-, Valla — og Skriðdals-
hreppur, er sameinuðust um
þessa framkvæmd. Byggingar
félagið Brúnás á Egilsstöðum
sér um verkið. Yfirsmiður er
Björgvin Hrólfsson, Egilsstöð
um sér um verkið. Þetta mun
með stærri húsum á Austur-
landi að flatarmáli, gólffletir
samtals nálega ein dagsl. eða ■
um 3300 ferm.
Að lokum fylgir hér mynd
af „Lagarfljótsorminum“ hin-
um nýja, sem er 140 m langur
hólkur úr tré sem sökkt er á
botn fljótsins og á að ieiða af-
rennsli frá þorpinu út í djúp-
ið. — Steinþór.
Jóna Kristín Brynjólfs-
dóttir — Minning
JÓNA Kristín Brynjólfsdóttir,
6álfræðinigur, lézt hinn 26. okt.
$1., aðeins 37 ára að aldri. Er út-
íör hennar var gerð, komu dag-
blö? ekkí út og því fórst fyrir þá
birting þessara kveðjuorða.
JÓna Kristín var fædd 26. marz
1927 í Reykjavík. Foreldrar henn
ar voru Brynjólfur Nikulás Jóns-
©n, trésmiður og kona hans Hall-
dóra Jónsdóttir.
Jóna stundaði nám við Mennta
akólann í Reykjavík og lauk stú-
dentsprófi 1947. Fór síðan í
kennaradeild Handíða- og mynd-
listarskólans oig lauk þaðan prófi,
er veitti réttindi til handavinnu-
kennslu stúlkna; Hún lætur ekki
ítaðar numið en heldur áfram
íiámi veturinn 1950-51, þá við
«túdentadeild Kennaraskóla ís-
iands og lýkur þaðan kennara-
prófi. Næstu tvö til þrjú árin á
Jóna við heilsuleysi að búa, en
er fram úr rætist stendur hugur
hennar enn til mennta óg meiri
þekkingar. Vorið 1954 lýkur hún
prófi í forspjallsvísindum við Há
ekóla íslands, siglir síðan til
Kaupmannahafnar og hefur nám
í sálfræði við háskólann þar.
Hún lauk kandidatsprófi í þeirri
grein 1961 við Hafnarháskóla.
Næsta vetur var hún við nám
i félaigsfræðum við Háskóiann i
Osló og vann jafnframt að félags-
og sakfræðilegum rannsóknum
við eina af stofnunum Oslóar-há
skóla fram til áramóta 1962-63,
en kom þá heim til íslands. Síð-
an vann hún um nokkurt skeið
hjá sálfræðiþjónustu barnaskóla
Reykjavíkur og sl. vor bjóst hún
til að taka þar við störfum, en
hún var þá orðin svo þjáð af
þeim sjúkdómi, er leiddi hana
til bana, að hún varð að hætta
störfum. Vissi ég, að hún var
oft sl. vetur sárþjáð, en sýndi
mikla hörku og ósérhlífni við
Vinnu til að ljúka ákveðnu verk-
efni, sem hún hafði að sér tekið
og ljúka varð innan ákveðins
tíma. Það tókst, en þá voru kraft-
ar henna rlíka á þrotum. Sýndi
Jóna í þessu sem öðru skyldu-
rækni þá og samvizkusemi, sem
einkenndi öll störf hennar.
Við Jóna hittumst fyrst árið
1954, en þá unnum við ’bæði um
nokkurt skeið hjá Ör. Matthíasi
Jónassyni prófessor, sem þá hafði
með höndum umfanigsmiklar sál
fræðilegar rannsóknir. Jóna var
dugleg í starfi, ágætur vinnu-
félagi. Við hittumst síðan af og
til, er hún var hér heima í sum-
arfríi frá námi sínu í Höfn. Kynni
okkar tókust þó aðallega, er
Jóna kom alfarin heim frá námi
um áramót 1962—63. Síðla þann
vetur byrjaði hún að starfa hjá
Sálfræðideild skóla í Reykjavík.
Starfstími hennar varð ekki
langur, en nægur til þess að
iglöggt kæmu fram mannkostir
hennar og staðgóð þekking. Ég
varð þess oft var, að hún bar á
persónulegan hátt umhyggju fyr
ir þeim börnum, er hún vann
með og komin voru til þess að
fá einhverja úrlausn á vanda-
málum sínum í námi eða persónu
legu lífi. Er rannsaka skal sál-
fræðileg eða uppeldisleg vanda-
mál barns og héimiHS, ér fræði-
leg þekking að vísu harla nauð-
synleg, en þó nýtur sú þekking
sín bezt, ef sérfræðingurinn hefir
jafnframt til að ■ bera einlsegá
mennsku í tilfinnanlegri afstöðu
sinni til skjólstæðintgsins. Þenn-
an eiginleika hygg ég að Jóna
hafi átt til að bera í ríkum mæli.
Með aukinni stárfsreynslu hefði
Jóna tvímælalaust orðið mjög
hæf við einstaklingsathuganir á
börnum, sem við uppeldisleg
vandamál eiga að stríða, svo góðr
ar fagmenntunar, sem hún hafði
aflað sér. Þó hneigðist hugur
hennar öllu meir að fræðilegum
rannsóknum en hagnýtum íeið-
beiningarstörfum.
Hafði hún í þeim efnum stór
rannsóknaráform á prjónunum.
Hér var um að ræða rannsóknir
i sakfræði og könnun á því,
hverjir uppeldislegar, sálfræði-
letgar og félagslegar orsakir mætti
greina til afbrota hjá einstakling
um. Er þetta mjög mikið og
merkilegt rannsóknarefni, sem
lítt eða ekki hefir verið kannað
hérlendis.
Framhaldsnám Jónu í Osló var
éinkum stundað, að ég ætla, í
þeim tilgangi að kynna sér nú-
tíma rannsóknartækni á þessum
Sviðum. Fannst það líka glöggt
í samræðum um áætlanir varð-
ándi þessi eða svipuð rannsókn-
arefni, að hún hafði kynnt sér
rækilega ýmis grundvallaratriði í
vinnubrögðum og tölfræðilegri
úrvinnslu gagna.
Annars voru mér þessi hugð-
arefni hennar svo lítt kunn, að
ég get ekki lýst þeim, en vil
ekki láta þeirra með öllu ógetið.
Jóna hafði þegar unnið nokkuð
að skipulagningu þessa rannsókn
arverks, og mun hafa verið búin
að safna einhverju efni. — En
hér fór á annan veg og er sárt
til þess að vita, að Jónu skyldi
ekki endast aldur til að hagnýta
ágæta menntun sína í þáigu hinna
fjölmörgu verkefna í félagsvísind
um, sem sáralítið hefir verið
sinnt á íslandi til þessa. Ég er
viss um, að Jóna hefði reynzt
þar góður liðsmaður, ef henni
hefði orðið lengra lífs auðið.
Hún hafði til að bera þann
heiðarleik gagnvart staðreyndum,
nákvæmni í meðferð smá atriða
og duignað, sem ómissandi ér
þeim, er vinna að rannsóknar-
störfum.
Jóna Kristín Brynjólfsdóttir
var félagi í Félagi íslenzkra sál-
fræðinga. Sá fámenni hópur
mátti illa við því að missa svo
góðan liðsmann. Ég kveð Jónu
hinztu kveðju, þakka henni sam-
starfið og samveruna. Veit ég,
að ég mæli þar einniig fyrir hönd
allra félaga í Félagi ísl, sál-
fræðinga og starfsfólks við Sál-
fræðideild skóla i Reykjavík. Við
sendum aldraðri móður hennar,
bróður og öðrum ástvinum
dýpstu samúðarkveðju.
Jónas Pálsson.