Morgunblaðið - 17.01.1965, Blaðsíða 11

Morgunblaðið - 17.01.1965, Blaðsíða 11
Sunnudagur 17. janíar 1!)65 MQRGUNBLAÐID 11 Við verðum að viður.kenna það, að í dag er iræðslu okkar á hinu verklega og tæknilega sviði hlutfallslega skemmra á jpf veg komið en var fyrr á öld- um þegar verknámsskóli heim ; ilanna var og hét. í>á lærðu Hf? fiestir menn öll verk, sem vinna þuríti í þjóðfélaginu, bæði til sjós og lands. Þannig var bóndinn frjáls maður, því hann kunni allt sem gera þurfti. í því fólst menningin. Og kennsian fór fram á móð- urmáiinu sjálfu, en ekki í lat- ínuskólum eins og tiðkuðust erlendis. FrumskiJyrði til að efla ís- lenzk raunvísindi er að efla raunfræða- og verkmenntun- ina hér á landi. Hún er nán- ast kák eitt, eins og ná hátt- ar. Það er því grundvöllurinn Bem raunverulega er veikast- ur hjá okkur. Ég álít að við séum yfirleitt ilia á vegi stadd ir með aiþýðumenntunina og að nauðsynlegt sé að bæta við þá menntun, sem við getum öðlast í skólum okkar. Ég skal geta þess sem dæmi að öll tungumáiakennsia í skól um okkar er miðuð við hug- ræn efni. Þnð er til urmull erlendra bóka, sem eru vel og Bkilmerkiiega skrifaðar við al- þýðu hæfi, en sem fjaiia um raunfræði. Því má ekki eins lesa speki Darwins og snilli Pas-teurs, eins og fræði Cecars og Ijóð Göthes. Þannig mætti með tungumálakennslunni glæða áhuga unglinganna fyr- ; ir raunvisindum ekki síður en hugrænum efnum. Við þurf- um að efla kennsiu í raun- fræðum í barna- og unglinga- Bkólum með ölium ráðum, svo nemendurnir verði hvattir til að 'lsera síðar raunvísindi. ! Ef alþýðufræðslan er ekki I raunhæfu sambandi við vís- lndin sjálf þá fara ýmsar spurningar forgörðum ,en þær eru oft gullkorn vísindanna. Það eru hinar mikiivægu Bpurningar, sem við verðum að leita, hitt er oft aðeins púls vinna að svara þeim. Mér finnst við leggja of mik Ið upp úr menntaskólanáminu eins og það er i dag. Við þurf- um að byggja fræðsiukerfið upp neðanfrá. Gagnfræðanám ið hér er biindgata, sem ekki leiðir til neinnar frekari fræðslu. Þá vil ég auk þess að gefa mönnum kost á að kynnast raunfræði gegnum tungumáia námið og láta efla kennslu í raunfiræðuim uumfraiB það Bern nú er. Það er einnig kominn t.imi til að samstiila verkefni þau sem unnin eru í Háskóla ís- lands og hjá öðrum vísinda- Btofhunum, svo menn séu ekki að bauka við að leysa sama verkefnið á tveimur stöðum í senn, sumir kannski við ófull- nægjandi aðstæður, sem gætu verið fyllri, ef verkefnin væru betur samræmd. Þá megum við ekki gleyma því að mörg undirstöðuvís- indi hafa til orðið í tækninni sjálfri og hún hefir skilað þeim til fræðslumiðstöðvar- innar, eða háskólanna. Þann- ig eru skólarnir ekki ávailt hinir veitandi á sviði vísind- anna, heldur getur tæknin einnig verið það. Ég vil að síðustu endurtaka það að svarið við spurning- unni hvað gera skuli til efl- ingar tæknimenntunar og raunvísinda hér á landi, tel ég vera að bæta undirstöðu- menntun þjóðarinnar í raun- fræðum. að króniutödu. Ástæðumar eru þrjár: 1) fólksfjöigunin í land inu 2) vaxandi vísindaiegur áhugi og vísindaiðkanir 3) rýrnun gjaldmiðilsins. Að vísu hefur sjóðurinn vaxið mjög rtSsklega hingað til, eins og sjá mó af 'því að vi'ð fyrstu útlhiutun árið 1068 var úthlut að hiáltfri miilljón króna, en við útihiutun á þessu ári verð ut upphæðin 2]ó millj. eða tfimmiföM fyrsta úthiutunar- upþhæðin. Þessi aukning hef- ur orðið í fáum stórum stökk um, það stærsta þó þegar Se'ðlaba nlkinn var stotfnaður. En skv. lögum sjóðsins stend- ur hann nokkura veginn í stað að krónutölu, etf ekki verður að gert. Á þessum 7 íyrstu áruim Vísindasjóðs íhatfa verið veitt- ir úr honum 180 styrkir og er ekki að efa að hann hefur verið talsverð lytftistöng fyrir íslenzk raunvísindi og mikii- | vægt að vel sé áð honum hilúð framvegis. Um helmingur þess fjár, sem visindasjóðuT hefur út- Ihlutað (hefur farið til ungra vísindamanna, til framíhaids- náms og rannsókna að ioknu háskólaprófi, en hinn helm- ingurinn til einstakra rann- eóknaJverkefna, einstaklinga og stotfnana, aðal'lega hér heima. Menntamáiamáð styrk- ir menn eftir stúdentsprótf hór heima. Menntamálaráð slyrkir menn eftir stúdents- prótf fyrstu 4—ó áTÍn í há- skóla, hins vegar er Hutverk vísindasjóðs að styrkja menn að l'Oknu hásfcólaprófi. Þarna myndast því oft bil síðustu ór manna í háskóla, sem væri æskdegt áð brúa, hvernig sem það yrði gert. Kæmi til greina að bæta við fé Vísinda- sjóðs, sem gerði honum kleift að teygja sig lengra niður. Þegar svo ungir og hálærð- ir vísindamenn koma heim, er oft skortur á hætfilegri starfs •aðstöðu, til að menntun þeirra komi a'ð fullum notum. við verðuim því að sjá á etftir ýmsum þeirra til annarra landa, sem ekki er reyndar séríslenzkt vandamál. Allar þjóðir missa unga vísinda- menn til Bandaríkjanna. Þa<r eigum við þegar nokfcra mjög efnilega visindamenn, sem ekki er enniþá starfsgrundvöll ur fyrir hér. Væri þá mjög æskilegt að HJáskólanuan yrði veitt aðstaða til að geta boð- ið slíkum mönnum heim ö'öru hverju, þó ekki vaeri nema eitt misseiri eða eitt ár í senn, svo að þeir gætu miðlað kunn- áttu sinni. Þetta mundi geta stuðlað að auknum vísinda- legum íihuga og tryggt það að ísland færi ekki alveg á mis við reynzlu þeirra og þtíikkjngu. ingjuskilyrði hans, heldur einnig fyrir aðstöðu hans í veröldinni, lífsskilyrði hans, heilsufar, öryggi og lífskjör. Líklega eru vísindi í upphafi til orðih sem óhagnýt leit að nýjum skilningi, en þau hafa á síðustu öldum og þó eink- um á síðustu áratugum öðl- azt stórvaxandi þýðingu í bar- áttu mannsins fyrir bættum lífskjörum, betri heilsu, meiri þægindum. Og nú má hikiaust fullyrða, að svo sé komið, að þekking sú, sem vísindi í víð- ustu merkingu orðsins háfa fært manninum, séu langmesti auður hans. Ég tel ekki ástæðu til þess að rökstyðja það frekar, að ís- lendingar eigi að leggja mikla áherzlu á að efla vísindarann- sóknir sínar. En til þess að svo geti orðið, er tvennt nauð- synlegt fyrst og fremst: 1) Móta þarf markvissa stefnu í vísindamálum íslend- inga. 2) Stækka þarf þann hluta þjóðarteknanna, sem varið er til vísindarannsókna. Einhverjum kann að koma á óvart, að ég skuli leggja mikla áherzlu á mótun ákveðinnar stefnu í vísindamálum. Sum- ir virðast telja, að hið eina, sem sé nauðsynlegt, sé aukið fé til rannsóknastarfa. En sannleikurinn er sá, að hér eins og ávallt, þegar um ráð- stöfun fjár er að ræða, skiptir það ekki minna máli fyrir árangurinn, hvernig fénu er Guðmundur Arnlaugsson, rit- ari raunvísindadeildar Vís- Indasjóðs, svarar spurning- nnni með tillití til sjóðsins: Eitt atf þvií mikillvæigasta í eflingu raunvísinda fraimitíð armnar er að tryiggja Visinda ejóði jaifnrt; vaxandi tekjuir Gylfi Þ. Gíslason, mcnnta- málaráðherra, svarar spurn- ingunni þannig: Vaxandi skilningur er nú alls staðar á því, að visinda- rannsóknir og sú nýja þekk- ing, sem þær leiða í ljós, hef- ur ekki aðéins stórkostlegt gildi fyrir aukinn þroska mannsins og þá um leið ham- ráðstafað, en hitt,'hversu mik- ið féð er. Minna fé getur bor- ið meiri árangur, ef því er vel ráðstafað, en meira fé, sem er illa varið. Það er af þessum sökum, sem ég tel það afar mikilvægt, að mörkuð sé skyn samleg heildarstefna í íslenzk um vísindamáium. Það stór- bætir líkurnar á því, að fé það, sem varið er til rann- sóknamála og sannarlega verð ur að auka verulega, beri bættan árangur. Meginhlutverk þess rann- sóknaráðs, sem gert er ráð fyrir að koma á fót í frum- varpi um rannsóknamál, sem ríkisstjórnin hefur flutt og liggur nú fyrir Alþingi, er ein- mitt að marka slíka stefnu í íslenzkum vísindamálum. Það þarf að taka afstöðu til, að hversu miklu leyti á að beina fé og éhuga að raunvísind- um og að hversu miklu leyti að liugvísindum, og um leið velja á milli einstakra þátta raunvísindanna og hugvísind- anna. Lítilli þjóð eins og ís- lendingum er án efa heppileg- ast að takmarka áhuga sinn við tiltekin svið, bæði í raun- vísindagreinum og hugvís- indagreinum. Það má ekki vera hreinni tilviljun háð, á hvað er lögð áherzla. Þá not- ast fé og mannafli illa. Hér verður að vera um skipulega starfsemi að ræða. Þá er þess og að geta, að taka verður skýra aístöðu tii þess, að 'hversu miklu leyti ís- lenzkar vísindarannsóknir eiga að beinast að svo nefnd- um undirstöðurannsóknum, þar sem tilgangurinn er að auka þekkingu og bæta skiln- ing, og að hversu mikilu leyti að svo nefndum hagnýtum rannsóknum, þar sem tilgang- urinn er að ná árangri, sem stuðlað geti að því að full- nægja ákveðinni þörf og geri því kleift að framleiða efni eða áhöld, sem eru gagnleg á ýmsum sviðum þjóðlifsins, í sjávarútvegi, iðnaði, landbún- aði, flútningum við heilsu- gæzlu o.s.frv., eða þar sem takmarkið er áð beita nýrri þekkingu eða nýjum aðferð- um í sjálfri framleiðslunni. Að vísu eru mörkin milli und- irstöðurannsókna og hagnýtra rannsókna hvergi nærri glögg, en þau eru þó svo glögg, að sérhver rannsóknarmaður, sér hver rannsóknastofnun og þá auðvitað þjóðfélagið í heild þarf að velja á milli verkefna, sem fyrst og fremst teljast til annars hvors sviðsins. Frá sjénarmiði smáþjóðar hlýtur það að teljast meginverkefnið að leggja stund á þær hag- nýtu rannsóknir, sem sérstakt w gildi hafa fyrir hana og því í: má búast við, að aðrar þjóðir fáist ekki við, og að kanna hag I nýtingarmöguleika á rann- sóknarniðurstöðum annarra I; og stærri þjóða við sínar sér- i: stöku aðstíéður. Rétt er þó að: leggja á það áherzlu, að f ng in þjóð, hversu smá sem hún |g er, má binda rannsóknarstörf sín við hagnýt sjónarmið ein- | göngu. Visst stig undirstöðu-1 rannsókna er ávallt nauðsyn- legt, jafnvel beinlínis til þess | að um árangurríkar hagnýtar : rannsóknir geti verið að ræða. | Það er skoðun mín, að Há- skóli íslands eigi að vera mið- stöð íslenzkra undirstöðurann- sókna, bæði á sviði hugvísinda og raunvísinda. Efling undir- stöðurannsókna í raunvísind- um á því fyrst og fremst að gerast með því að efla Háskól- ann. Hagnýtar rannsóknir í þágu atvinnuveganna eiga hins vegar að mihni skoðun að vera í höndum sérstakra rannsóknastofnana, sem séu í nánum tengslum við ríkisvald ið og hlutaðeigandi atvinnu- vegi, eins og raunar gert er ráð fyrir í rannsóknarfrum- varpinu, sem ég gat um hér að framan. Síðan þarf að sam- ræma vinnubrögð háskólans og hinna einstöku rannsókna- stofnana og haga fjárveiting- um til þeirra í samræmi við þau verkefni, sem hver aðil- inn um sig er að vinna að, og hafa heildarsjónarmið í huga, þegar verkefni eru val- in. Til þess að skýra, hvað ég á við, má t.d. geta þess, að ekki er vist, að skynsamlegast sé að auka jafnan árlegar fjár- veitingar til Háskólans og allra rannsóknastofnana um sama hundraðshluta, heldur gæti verið skynsamlegra á til- teknu ári að stórauka fjár- veitingu til eins aðiia til þess að gera honum kleift að sinna ■tilteknu verkefni, þótt. það ylli því, að fjárveiting til 'hinna yrði óbreytt á þvi ári. Þá vil ég leggja sérstaka áherzlu á, að efMng íslenzkra raunvísinda gerist ekki aðeins með þeim hætti, að einstakar rannsóknastofnanir og Háskól inn fái bætta aðstöðu, heldur verður sjálf tæknimenntun þjóðarinnar einnig að stór- batna. Mjög stórt spor í þá átt var stigið með stofnun Tækni- skólans, og verður að leggja sérstaka áherziu á, að hann fái góð vaxtarskilyrði. Þá hef ur undanfarin ár verið unnið vandlega að gagngerum end- urbótum á iðnnáminu. Og síð- ast en ekki sízt verður að bæta mjög kennsluna í raun- vísindagreinum, allt frá barna skóium og upp í menntaskóla, auk þess, sem gera mætti Há- skólanum kleift að brautskrá verkfræðinga með fuMgiidu prófi í tilteknum greinum. Þegar rætt er um eflingu ís- lenzkra raunvísinda og nauð- syn hennar, þá hafa menn án efa fyrst og fremst í huga skilyrði þess, að aukning rann sókna í raunvísindum geti leitt til árangurs, sem létti þjóð- inni lífsbaráttuna á ýmsum sviðum. Svo getur án efa orð- ið. En í þvi sambandi má þó engan veginn gleyma, að slíkt verður ekki, eða a.m.k. ekki í nægilega ríkum rnæli, ef við það er látið sitja, að efia raunvísindarannsóknir í bókstaflegum skilningi orðs- ins. Sá árangur, sem menn vænta, næst ekki, nema al- menn menntun þjóðarinnar á raunvísindasviðinu batni, og á ég þar bæði við almennu menntaininia innan steólafciefrí isins ag sérmenntuníína, sem látin er í té í iðnskólum, tækni skólum, háskóla og fagskólum á raunvísindasviðinu. Gylfi Þ. Gíslason. [. Ingvi Þorsteinsson magist- er, sérfræðingur, Atvinnudeild ar Hálskólans við rannsóknir á hagnýtingu og meðferð beitilanda, svarar spurning- unni á þessa leið: Ég tel frumskilyrði til efl- ingar fel. raunvísinda að gefa unglingunum kost á að læra náttÚTufreeði miklu tfyrr og ítarlegax en nú er gert. Þetta verður ekki- gert • nema með því að stotfna þri'ðjii deildina við menntasfciólana. Sú deild myndi auka álhugann fyrir ruáttúrufræðum og í annan stað myndi hún fullnægja menntunarþörtf þeiTra, sem þegar hafa álhuga á þessum etfnum. Ég hetf glöggt dærni um þennan áhuga, þar sem ea'u umsóknir menntaskólanem- enda í störf hjiá méir á hverju vori við gróðurrannsóknir á hálendi íslands, en þær skipta tugum á hverju ári. í menntaskólunum er nátt- úrufræðikennslan sáralítill grundvöllur fyirir framhalds- nám. Hér á landi er orðið tímabært að stofna landbún- aðanháskóla. Eins og kunnugt er verða al'lir áð fara utan, sem vilja fullnxuna sig í land- 'búnaðarvísindum. Erlendir landlbúnaðarhiáskólaT henta okkur misvel og sumir illa. Og margt af því sem þar er kennt verður aldrei heimtfært hér. Verði stofnaður innlendur háskóli á þessu sviði eða deild Framhald á bls. 18

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.