Morgunblaðið - 17.01.1965, Qupperneq 24

24
MORCUNBLADIÐ
Sunnudagur 17. Januar 1965
SVARTAR
RAFPERLUR
EFTIR PHYLLIS A. WHITNEY
Sylvana rakti sundur pappírs-
mmuna fram á borðið. Síðan
talaði hún við Ahmet á tyrk-
nesku. Hann svaraði greiðlega
og meðan þau töluðu athugaði
Tracy handritið. Þetta var geysi-
nákvæmt verk. Miles hlaut að
hafa vandað sig á hverjum staf-
krók á þessu gamla letri.
í einu horninu var einhvers-
konar skjaldarmerkisteikning,
með einhverju í, sem minnti á
fallandi lauf. Þessu hafði Tracy
ekki tekið eftir áður og hún
athugaði það nú vandlega. En
áður en hún hafði komizt að
nokkurri niðurstöðu um það,
greip Sylvana ræmuna, vafði
hana saman og stakk henni inn
1 pappahólk, sem skyldi notaður
æm umbúðir. Ahmet hneigði sig
fyrir henni og gekk burt, en
enginn iðrunarsvipur var á hon-
m
— Það er víst ekki nema skilj-
anlegt, að hann sé forvitinn um
þetta, sagði Sylvana. — Ahmet
Effendi kann að lesa gamalt tyrk
neskt letur, sem yngri menn-
irnir skilja ekki.
Fazilet hvíslaði að Tracy: —
Við segjum Hasan ekki neitt.
Hann yrði áhyggjufullur vegna
hans föður síns.
Tracy hlustaði varla á Fazilet.
Henni datt í hug skrautritunin
eins og hún hafði áður séð hana.
Án þessarar skjaldarmerkisteikn
ingar í horninu. Hafði Miles bætt
einhverju við eftir að hann af-
henti ræmuna? Eða hafði Ahmet
áekið upp á því að bæta ein-
hverju við af sinni kunnáttu
Hvorttveggja var ólíklegt. Sylv-
*na virtist ekki hafa tekið eftir
neinu. Eða ekki viljað taka eftir
neinu.

Tracy var óróleg. Þetta þurfti
Miles að fá að vita. Hún afsak-
aði sig og fór upp í vinnustof-
una hans. Dyrnar voru lokaðar
og hún stóð kyrr fyrir framan
þær, meðan hjartslátturinn í
henni var ofurlítið að jafna sig.
Svo opnaði hún og gekk inn
og lokaði á eftir sér.
— Ég þarf að segja þér, nokk-
uð, sagði hún.
— Miles leit upp frá borðinu,
en það var enginn feginleikur
í augnaráðinu. Hún hafði ekki
einu sinni fyrsta daginn þarna
séð hann svo fjarlægan og kulda-
legan.
— Ég hef ekkert við þig að
segja, sagði hann. — Ekki annað
en það, að þú ættir að fcra heim
tafarlaust.
23
Það var erfitt að fást við
hann þegar hann var í þessum
ham.
—Ég fer ekki fet fyrr en ég
hef fengið tækifæri til að tala
við þig. Ég vil segja þér, hvers-
vegna ég kom hingað.
— Hversvegna þú komst, er
mér sama um. Ég er ekkert hrif-
inn af gabbi. Þú áttir að segja
mér, hvar þú værir um leið og
þú komst hingað.
— Og hvað hefðir þú þá gert
spurði Tracy:
— Ég hefði sent þig heim
áður en þú hefðir tekið ofan
hattinn.
— Það var þessvegna, að ég
sagði ekki neitt. Ég vildi verða
hér kyrr.
Miles sneri sér aftur að blöð-
unum fyrir framan sig og beið

óskast til blaðburðar 1 eftirtalin hverfi
Me&aBholi — Barónssfágur
Greliísgötu 1-35
wsgpustfrfftfrtfe
Sími 22-4-80
i—ÉMftm i im ii iiíFfTÍf'^'fiíít^ii r'
þess, að hún færi. Hún flýtti sér
að segja: — Ahmet tók skraut-
letursræmuna þína og fór með
hana inn til sín, án þess að nefna
það við nokkurn mann. Ég sá
hana áðan og ég er viss um, að
hann hefur bætt við einhverjum
störfum frá sjálfum sér. Sylvana
er að senda hana til Ameriku
í dag. Mér fannst þú ættir að
vita um þetta.
Hann stóð upp frá borðinu
áður en hún hafði talað út. Hún
elti hann niður. Sylvana og Fazi-
let hættu öllum tökum, stein-
hissa, þegar hann réðst að þeim.
— Ég vildi gjarna líta á þessa
skrautritun áður en þú sendir
hana frá þér, sagði hann.
Hún veifaði pappahólknum til
hans. — Já, en þú sérð, Miles að
ég er þegar búin að ganga frá
henni — og er í þann veginn að
innsigla hana.
— Lofðu mér að sjá hana
áður en þú gerir það. Hann rétti
ú,t höndina.
Sem snöggvast virtist svo sem
Sylvana ætlaði ekki að hlýða.
En svo sendi hún Miles vand-
ræðabros og rétti honum hólk-
inn. Hann dró út úr honum upp-
vafða ræmuna úr þykkum
pappír og athugaði hana vand-
lega. Eftir andartak kinkaði hann
-kolli.
— Já, hér hefur einhverju
verið bætt við. Halide! Náðu í
hann Ahmet Effendi og segðu
honum að koma hingað.
Sylvana flýtti sér að mótmæla.
— Það er þegar búið að skamma
hann fyrir þetta, sem kom fyrir
í nótt, og ég vil ekki ónáða hann
frekar.
— Mér þykir leitt að vera að
skipta mér af þessu, sagði Miles
rólega, — en þegar ég fram-
kvæmi verk, vil ég ekki láta við-
vaninga ganga í það á eftir.
Það var rétt eins og þessi ró-
lega biíða frúarinnar, þegar
Miles' var annarsvegar, væri að
fara út um þúfur. Hún leit í
áttin að stiganum og sá, að
Tracy stóð þar.
— Það eruð þér, sem komið
þessum vandræðum af stað!
sagði hún hvasst. — Hvað sem
þetta kann að vera, er það að
minnsta kosti svo óverulegt, að
það er ekki gerandi uppistand
út af því!
— Ungfrú Hubbard er að
leggja af stað til London, undir
eins og ég get komið henni af
stað, sagði Miles. — Og þá veld-
ur hún ekki framar vandræðum
hér.
Sylvana setti upp ánægjusvip.
— Það var tími til kominn, að
þú yrðir mér sammála, sagði
hún.
Þegar Ahmet kom inn, sýndi
Miles honum ræmuna. — Hvað
viltu með það að vera að fikta
við mitt verk? spurði hann.
Ahmet sór sig og sárt við
lagði, að hann hefði ekkert séð,
ekkert gert, engu bætt við.
Loks yppti Miles öxlum og lét
hann fara. — Hann ætlar sér
ekki að segja neitt. En hvað
sem því líður, þá hefur einhver
bætt þarna letri við og ég er
ekkert hrifinn af því.
- Þegar^ Ahmet gekk burt, sá
Tracy haturssvipinn á honum,
er hann leit á Miles. En Miles
virtist ekki bregða sér við það.
— Gerir þetta nokkuð til?
spurði Sylvana. — Ég er viss
um, að kaupandinn minn í New
York sér engan mun á þessu
fyrir það. Ég get ekki hugsað
mér, að þetta smágabb hafi neina
þýðingu.
— Það getur verið rétt hjá
þér, sagði Miles. — Ef þáð
• stendur á miklu, geturðu sent
það svona.
Sylvana sendi honum þakkar-
bros, en ekki var samt nein
hlýja í því. — Þakka þér fyrir.
Það er áríðandi af því að ég vil
ekki valda kaupandanum mínum
vonbrigðum, en hann hefur
pantað þetta og er með kaup-
anda til reiðu.
— Gott og vel, sagði Miles. —
En framvegis kæri ég mig ekki
um neinar svona viðbætur við
það, sem ég hef gert.
Það var eins og Sylvana ætlaði
að fara að gefa eitthvert hvasst
| svar, en hún tók sig á og tók við
j ræmunni, þegjandi.
Miles gekk fram hjá Tracy og
upp. Hún þyrfti að ná í hann
áður en hann lokaði sig inni
aftur.
— Þú ættir að hafa auga með
Ahmet, sagði hún í ákafa. —
Hann hatar þig. Ég væri ekki
róleg ef einhver liti svona á
mig.
— Þakka yður fyrir, ungfrú
Hubbard._ Miles var vandlega
kurteis. Ég þyrfti að fara í tíma
til Ahmet Effendi og láta hann
kenna mér, hvernig á að hræða
fólk með augunum. Þá gæti ég
kannski fengið yður til að hypja
yður heim.
Hún fann hurðina skella aftur
rétt við andlitið á sér. Hún stóð
andartak og horfði á hana eins
og bjáni. Síðan gekk hún til her-
bergis síns og lagðist á rúmið
og var nú hræddari en nokkru
sinni síðan hún kom hingað. En
hræðslan var ekki um sjálfa
hana, heldur um manninn, sem
fyrirleit hana.
IX.
Það sem eftir var dagsins
hafði Sylvana heldur lítið gagn
af Tracy. Tracy þurfti nú ekki
lengur að hafa frúna góða með
því að hjálpa henni til að ganga
frá iðnaðarvörum þorpsbúanna
til útflutnings. En hún ætlaði
heldur ekki að fara heim alveg
strax. Hún yrði hér kyrr þang-
KALLI KUREKI
*
-K"
Xr
Teiknari: J. MORA
f 1. Hérna eru skotin, ég hef þegar
fyllt vatnsílöskuna.
2. „ Ég vona að ég drepi ekki hest
inn, en ég ætla að reyna að fá með
mér nokkra vopnaða menn ef ég hitti
einhverja.“
3. Á sama tíma í 50 kílómetra fjar-
lægð. „Vatnið er nærri gengið til
þurrðar og öxlin er alveg að gera út
af við mig. Það er líklegast bezt að
ég haldi kyrru fyrir hérna í sikugg-
anura til sólarlags.“
að til hún yrði send burt meS
valdi. En nú átti hún nokkuð
eftir ógert strax í dag.
Síðdegis tók hún Yasemin me8
sér til skemmtunar, og gekk 1
hallarrúst Sultan Valide. í þetta
sinn var rústin manntóm og hún
fann ekki á sér, að neinn leynd-
ist þar. Hún sleppti kisunni,
sem lagði strax upp í veiðiferð,
en Tracy hóf sína leit. Annabel
hafði sagt, að leyndarmálið lægi
hjá Sultan Valide. Tracy rann-
sakaði nú neðri hæðina, sal fyrir
sal.
Þarna voru þúsund krókar og
skot, sem hefðu getað verið ákjós
anlegir felustaðir. Og í fúnuðum
gólfunum var fullt af holum. Að-
eins marmarinn var gegnheill og
þó sprunginn á köflum.
Hún kom inn í aðalsalinn, rétt
í sama vetfangi sem Yasemin
hvarf inn í sömu holuna sem forð
um þegar Murat hafði verið að
ógna henni. Kannski var þetta
felustaður, sem hún þekkti sér-
lega vel
Með vaxandi áhuga tók Tracy
að leita fyrir sér í holunni. Kött-
urinn stökk upp, móðgaður, en
þar sem hann hafði legið, fann
Tracy fyrir sér einhvern hræran-
legan hlut.
Þetta var líkast aflöngum
kassa með hálu plasti utan um.
Með vaxandi spenningi tók hún
kassann upp og lagði hann á
gólfið hjá sér. Henni fannst það
vel viðeigandi, að köttur Anna-
bel skyldi hafa orðið til þess að
visa henni á hvað sem það nú
var, sem hér var falið.
Hún reif plastumbúðirnar af
og fann þá, að trélokið á kass-
anum hafði áður verið losað og
lá því laust fyrir. í kassanum
voru molar af _ einhverju efni,
sem hún þekkti ekki. Þetta leit
Út líkast. holóttu, rauðbrúnu
deigi. Þegar hún kleip einn mol-
ann varð hann að salla milli
fingra hennar. Hún hnoðaði sam
an dálítið stykki, svo sem þumal
fingurs gildleika og vafði það
inn í vasaklútinn sinn. Svo þef-
aði hún af fingrunum á sér og
fann velgjulegan þef.
Ekki var Tracy viss um, hvaða
þýðingu þessi kassi og innihald
hans hafði. En einhver hafði fal-
ið hann þarna. Kannski Ahmet?
Hafði fiskibáturinn. sem kom 1
nótt, snúið frá lendingunni, til
þess að lenda í staðinn við mar-
maratröppurnar á hallarrústinni!
Það var kominn tími til að
hafa sig burt og það sem fljót-
ast. Hún hafði fundið nokkuð,
sem henni var ekki ætlað að
finna. Ef til vill ekki leyndarmál
Annabel heldur einhvers annars?
Ef til vill eitthvað miklu hættu-
legra en nokkuð þ'að, sem Anna-
bel hafði verið viðriðin.
Nokkur grunur var farinn að
setjast að í huga hennar. Hún
skalf er hún setti trélokið aftur
og ýtti bögglinum niður í gatið
á gólfinu. Hún vonaði, að engan
grunaði, að hreyft hefði verið
við honum. Litli molinn af gul-
brúna efninu var í vasa hennar
og hún velti því fyrir sér, hvort
hún sjálf þefjaði öll af honum.
Henni væri betra að hafa sig
heim strax og losna við hann.