Morgunblaðið - 10.03.1965, Blaðsíða 24

24
MORCU N BLAÐIÐ
Miðvikudagur 10. marz 1965
Victoria Holt
Höfðingjasetrið
Kim og Mellyora gerðu sitt
bezta til að hugga mig. Davíð
Killigrew, sem hafði skrifað mér
eftir að lík Johnnys fannst, kom
nú í heimsókn til mín og ég varð
fegin að hitta hann og var eins
góð og vingjarnleg við hann og
ég gat. Af því að ég elskaði ann-
an mann, gat ég ekki annað en
vorkennt honum þessa þolin-
móðu en árangurslausu ást á
mér.
Og ég fékk annars góða hugg-
un um þessar mundir, því að nú
var ég orðin sannfærð um, að
Kim elskaði mig. En hélt, að
hann væri bara að bíða þangað
til ég hefði jafnað mig af þessu
áfalli, sem ég hafði orðið fyrir
þegar lík Johnnys fannst og
amma dó, en þá mundi hann tala
við mig.
Haustið var komið og þokan
kom utan af sjónum, daginn, sem
ég fór í kofann hennar ömmu.
Mig langaði ekkert að fara þang
að. Ef ég hefði ekki verið búin
að lofa henni að hirða þar kamb-
inn og höfuðdúkinn, held. ég
ekki, að ég hefði komið nærri
honum. Svo margar endurminn-
ingar geymdi hann. Kofinn var
nokkuð utan við þorpið og því
all-afskekktur. Kannski var það
kyrrðin og þokan, kannski er-
indi mitt, sem olli þessu, en allt
í einu var ég gripin einhverri
ógleði, einhverri meðvitund um,
að ég væri þarna ekki ein á ferð,
að einhver væri að horfa á mig
úr lítilli fjarlægð.. . . í fjandsam-
legum tilgangi. Ég fékk ákafan
hjartslátt.
Er nokkur þarna? kallaði ég.
Ég hlustaði. I>að var dauða-
þögn allt í kring um mig. Ég
var hrædd — ekki við neitt illt,-
heldur bara við eigin endurminn
ingar.
Ég flýtti mér inn í kofann og
vegna hræðslunnar, sem áður
hafði gripið mig, skaut ég slag-
brandinum fyrir. Ég tók kamb-
inn og höfuðdúkinn úr skápnum
og stóð svo kyrr upp við hurðina
og horfði á þessa leirveggi, sem
ég þekkti svo vel. Tárin voru
alveg að blinda mig. Ég hefði
ekki átt að koma þarna svona
fljótt.
Ég ætlaði að reyna að koma vit
inu fyrir mig. Eg hafði aldrei
getað þolað viðkvæmni og nú var
ég sjálf farin að vola. Var þetta
stúlkan, sem hafði borizt úr kof-
anum og inn á höfðingjasetrið.
Var þetta stúlkan, sem hafði haft
af Mellyoru manninn, sem hún
elskaði.
En ég var ekki að gráta ann-
arra vegna. Heldur sjálfrar mín
vegna.
Eg fór inn í geymsluna og fann
uppskriftina að hármeðalinu,
sem amma vildi að ég fengi. Ég
stakk henni í töskuna mína og
sneri inn í stofuna, en um leið
sá ég, að einhver var að reyna
á lásinn . . varlega.
Ég stóð kyrr, stirðnuð af
hræðslu. Ef sá sem úti væri hefði
ekkert illt í huga, hversvegna
barði hann þá ekki að dyrum?
Hversvegna að vera að læðast
inn?
36
Ég beið. Ekkert gerðist frekar,
en svo allt í einu bar skugga á
gluggann. Sá, sem hafði verið
að reyna við hurðina stóð þarna
og var að horfa inn.
Ég hreyfði mig ekki. Ég var
dauðskelfd. Mér datt það ekki
í hug að fara út að glugganum
til að sjá, hver_ þetta væri, eða
kalla á hann. Ég hnipraði mig
bara í skugganum þangað til aft-
ur varð bjart inni og ég vissi, að
komumaður var farinn.
Samt hreyfði ég mig ekki. Ég
kreppti hendurnar um kambinn
og höfuðdúkinn, rétt eins og
þetta væru einhverjir verndar-
gripir.
Hver gat hafa elt mig hingað?
spurði ég sjálfa mig. Hver gat
viljað gera mér mein?
Mellyora, fyrir að spilla lífi
hennar? Eins og Mellyora færi
að gera nokkrum mein? Johnny?
Af því að hann hafði gifzt mér,
án þess að nauðsyn bæri til?
Hetty?
Ég var hrædd við drauga! Bull
og vitleysa! Ég opnaði dyrnar
og gekk út. Enginn sást neinstað
ar.
Ég kallaði: — Er einhver
þarna? Vill einhver tala við mig?
Ekkert svar. Ég flýtti mér að
læsa og gekk aftur út í runninn
og ú.t á veginn.
Ég var ekki örugg um mig
fyrr en ég sá heim að Ekkju-
húsinu. Þegar ég gekk yfir gras-
blettinn, sá ég, að það var eldur
í setustofunni og að Kim hafði
komið í heimsókn. Mellyora og
Carlyon voru hjá honum. Þau
voru í fjörugum samræðum.
Ég barði á gluggann og þau
litu öll í áttina til mín, með
ánægjusvip. Þegar ég var setzt
hjá þeim, gat ég fullvissað sjálfa
mig um, að þetta óhugnanlega
atvik í kofanum hefði verið
ímyndun ein.
9. kafli.
Vikurnar eftir lát ömmu voru
lengi að líða. Hjá mér var þetta
rólegur tími. Enda þótt öll hugs-
un min og draumar snerust nú
um Kim, gerði ég mér að góðu
að vera þolinmóð og bíða þang-
að til mér fyndist, að rétta stund-
in væri komin fyrir hann að tjá
mér ást sína og biðja mig að
verða konan sín.
En á þessum tíma hændi hann
Carlyon að sér og lét hann ganga
út og inn í Klaustrinu. f raun-
inni var þetta eins og við hefð-
um aldrei flutt þaðan, svo mikið
vorum við þar öll. Við vorum
saman öllum stundum, Kim
Mellyora og ég.
En svo einn daginn kom til
mín orðsending frá Kim:
Kerensa mín góð! Ég þarf
að tala dálítið við þig. Ég hef
lengi ætlað mér að segja það,
en eins og á stóð, datt mér
í hug, að þú mundir ekki vera
tilbúin að ákveða þig. Ef það
er ofsnemmt, verðurðu að fyr-
irgefa mér, og við getum
gleymt því fyrst um sinn.
Hvar getum við bezt talað sam
an? Hér í Klaustrinu, eða vild
irðu heldur, að ég kæmi yfir
í Ekkjuhúsið?
Þinn einlægur
Kim.
Ég lék á als oddi. Nú er það
komið! sagði ég -við sjálfa mig.
Stundin er komin. Og ég vissi
með sjálfri mér, að enn hafði
ekkert gerzt í lífi mínu jafn
mikilvægt. Ég ákvað, að ég
skyldi tala við hann í Klaustr-
inu — á staðnum, sem var svo
mjög tengdur forlögum mínum.
Ég sendi honum boð, að ég
skyldi koma í Klaustrið klukk-
an þrjú um daginn. Svo fór ég
inn í herbergið mitt og virti fyrir
mér spegilmynd mína. Augun
ljómuðu og það var ofurlítill roði
í kinnunum, sem fór mér vel. Það
var verst, að ég skyldi vera í
sorgarbúningi, hugsaði ég. Það
var leiðinlegt að láta biðja sín
sorgarklæddrar.
Ég ákvað að vera heldur í fjólu
bláa kjólnum mínum. Hann gat
verið hálfsorgarbúningur og eng
inn mundi taka sérstaklega eftir
því. Ég ætlaði að ganga yfir gras-
flötina frá Ekkjuhúsinu til
Klaustursins, framhjá Meyjunum
Sex og gömlu námunni
Það var satt, sem amma sagði:
ég hafði lært lexíuna mína. Að
vera ástfangin var sjálfur til-
gangur tilverunnar. Og ég var
ástfangin — en ekki af húsi í
þetta sinn, heldur af manni. Ef
Kim * beiddi mig að fara með
sér til Ástralíu, mundi ég gera
það — fúslega-
En það var engin ástæða til
að vera að hugsa um það. Lífið
var að bjóða mér það fullkomn-
asta, þar sem var bæði Kim og
húsið.
Loksins var kominn tími til
að fara. Ég fór yfir flötina, þar
sem Meyjarnar Sex stóðu, og
stanzaði andartak inni í steina
hringnum. En það var sú, sem
vantaði — sú sjöunda — sem mér
datt í hug; veslings nunnan, sem
hafði verið múruð inni, í refsing-
ar skyni fyrir syndir hennar.
Ég mundi eftir deginum, fyrir
öllum þessum mörgu árum,
þegar ég fór inn í holið í múrn-
um, þar sem bein nunnunnar
höfðu fundizt, og Reuben Penga
ster hafði fundið þau. Við höfð-
um öll verið þarna saman söfn-
uð þennan dag. Þetta hafði ver-
ið rétt eins og upphafið að ein-
hverjum sjónleik, þar sem allir
leikararnir voru komnir inn á
sviðið. Sumir leikararnir höfðu
orðið fyrir sorg, en aðrir höfðu
höndlað hamingjuna.
Einn var veslings Johnny, sem
hafði hlotið dauðann af manna-
völdum, Justin, sem hafði farið
í útlegð, Mellyora, sem örlögin
höfðu leikið grátt, af því að hún
hafði ekki verið nógu hraust til
að berjast fyrir því, sem hún
þráði . . . og svo Kerensa og Kim,
sem áttu að láta söguna enda
vel.
Þegar ég kom í Klaustrið, var
mér vísað inn í bókastofuna. Kim
kom á móti mér, þegar ég kom
inn og ég gat alveg séð, hvað
hann var spenntur.
— Ég hef velt þessu mikið fyr-
ir mér, "fCerensa, og ef ég er' of
fljótur á mér, eftir sorgina, sem
þú hefur orðið fyrir, bið ég þig
að fyrirgefa mér.
— Það kemur ekki að sök,
Kim, segðu bara það sem þú ætl-
ar að segja.
Hann hikaði ofurlítið enn, en
hélt svo áfram: — Ég vissi mikið
um þennan stað og sögu hans.
Þú veizt, að ég var hér mikið á
skólaárum mínum. Og mig lang-
aði mikið til að eiga eignina. Ég
tek þetta fram, af því að ég vil
að þú vitir, að mér er vel kunn-
ugt núverandi stand hennar.
Svona eign fer fljótt að hraka,
ef ekki er vel séð um hana. Og
það hefur ekki verið gert nú
lengi undanfarið. Hún krefst fjár
og mikillar vinnu — og ég gæti
lagt fram hvorttveggja. Ég hef
fé til þess, en mestu varðar þó,
að mér þykir vænt um eignina.
Skilurðu mig, Kerensa?
— Fullkomlega. Ég hef orðiS
alls þessa vör. Klaustrið þarfn-
ast manns — sterks manns —
sem skilur það og þykir'vænt um
það og er reiðubúin að eyða
tíma í það.
— Og sá maður er ég, sagði
Kim. — Ég get bjargað Klaustr-
inu, Kerensa. Ég vil kaupa það.
Ég veit, að lögfræðingar þurfa
að fjalla um þetta og ég veit
ekki nákvæmlega, hvernig Just-
in stendur að málinu, en ég vildi
bara tala við þig fyrst, af því
að þér þykir vænt um húsið og
vildir sízt af öllu láta það drabb-
ast niður. Ég vil fá þitt leyfi til
að hefja samninga. Hvað finnst
þér um þetta, Kerensa?
Hvað mér fannst? Ég hafði
komið tii að hlusta á bónorð, en
svo þurfti ég að hlusta á við-
skiptamál í staðinn!
Ég svaraði dræmt: — Ég hafði
verið að vona, að eignin gengin
með tíð og tíma til Carlyons. Og
hann erfir titilinn, ef Justin gift
ist ekki og eignast son — og það
er orðið heldur ólíklegt. Þetta
kemur dálítið óvænt.
Kim tók í höndina á mér og
hjartað í mér hoppaði af nýrri
von. Hann sagði: — Ég er bjáni
og kann ekki að haga orðum mín
um. Ég hefði átt að vekja máls
á þessu öðruvísi — ekki buna því
svona út' úr mér. . Ég er með
alsskonar fyrirætlanir. Það er
ekki hægt að segja frá þeim öll-
um strax.
C arðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, sími
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
og víðar.
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
em

Sími 22-4-80
Uthlíð
Skúlagata
KALLI KUREKI
—X—■
Teiknari: J. MORA
„Hami sá mig ekki þegar ég fór hér
á bak við.“ — „Hvaðan ætlar hann að
skjóta, úr næsta héraði eða hvað?“
„Hvað ætlarðu að hafa færið langt?“
„Svona 50 skref.“ — „Ég sný bakinu
að skotmarkinu þangað til þú gefur
merkið. lögreglustjóri. Ég er að vísu
farinn að ryðga svolítið í skotlistinni.
Strákurinn hefur aldrei séð snjaUar
skyttur í essinu síntu“ , -