Morgunblaðið - 14.03.1965, Page 3

Sunnudagur 14. marz 1965
MORGUNBLAÐBD
3
Vorboði frá Nizza
ÞESSA mynd tók ljósmynd-
ari blaðsins í gær er borgar-
stjóranum í Reykjavík, Geir
Hallgrímssyni, voru afhent
blóm, sem þjóðhátíðamefndin
í Nizza og ferðamálaráðið þar
í borg senda Reykvíkingunu
Þessi blómakveðja sunnan frá
Miðjarðarhafi kom með flug-
vél hingað í gærmorgun.
Hér er um að ræða mimósu
og nellikkur, en nú standa
þessi blóm í fullum skrúða
þar syðra. Þetta er vináttu-
kveðja frá Nizzabúum til íbúa
höfuðborgar íslands og á að
minna á að nú er komið vor
þar syðra.
Ferðaskrifstofan Sunna
hefir nokkrum sinnum efnt til
franskra kynningarkvölda hér
í Reykjavík í samvinnu við
þessa aðila suður í Nizza og
franska sendiráðið hér i börg.
Þessi samvinna er þannig til
komin, að Sunna hefir á
hverju ári farið með íslenzka
ferðamannahópa tii Nizza.
Guðni Þórðarson forstjóri
Sunnu færði Geir Hallgríms-
syni borgarstjóra þessa blóma
kveðju í gærmorgun, en ung
frönsk stúlka, Christine Vessi-
ere, dóttir franska verzlunar-
fulltrúans við sendiráðið liér,
afhenti borgarstjóra blóm-
vöndinn.
Vertíðin
Nú eru daufir dagar í Eyjum.
Það fæst varla bein úr sjó
dag eftir dag. Alveg dautt
hjá netabátunum, og þorsk-
nótabátarnir hafa fengið að-
eihs gott viðbragð einn dag
— þá mest ýsu, sem veidd
var mjög grunnt undir Eyja-
fjallasandi. Sem dæmi um
aflaleysið, má' geta þess, að
af þeim liðlega 30 bátum, sem
leggja upp í Eiskiðjuna og
ísfélagið, voru einn daginn 11
bátar me'ð innan við tonn eft-
ir daginn. Annars er ekki á-
stæða til þess að berja sér um
of, aflaleysistimabil sem
þetta kemur alltaf á hverri
vertíð — eimhverntíma —-
vanalega nokkru eftir að bát-
ar almennt hafa tekið netin,
og þá venjulega í marz. Og
til þess að mála þetta, ekki
um of svart, er rétt að geta
þess, að botnvörpubátarnir,
sumir hverjir að minnsta
kosti, hafa stundum fengið
góða túra, og nokkrir þeirra
hafa þegar fengíð góðan afla,
miðð við árstíma og aðstæð-
ur. Er mér helzt í huga bát-
arnir Suðurey, Baldur og
Freyja, sem öllum hefur geng
ið mjög vel í „trollið.“
Hér eru svo þeir bátar er
hafa orðið 200 tonn og yfir:
(lina og net)
Stígandi 320 tonn
Sæbjörg 313 —
Björg S.U. 233 —
Jónas Jónasson 226 —
Ver 226 —
(lína, net og nót)
P II. 223 —
(lína og nót)
íslei.fur 215 —
Glófaxi 209 —
(net)
Leó 204 ___
Loðnan:
Segja miá a'ð verulegt magn
af loðnu sé komið hér á land.
Ta|ka báðar verksmiðjurnar
loðnuna til vinnslu, og hafa
samanlagt loðnuna til vinnslu,
og i^fa samanlagt tekið á
móti.um 130 þús. tunnum.
Gengur ágætlega að vinna
hana, enda nokkur reynsla
fyrir hendi frá þvd í fyrra, en
þá fyrst sem nokkurt teljandi
magn hingað til vinn-slu. —
Ekki er gott að henda reiður
á hvaða bátur er aflaíhæstur
við þessar veiðar, þar sem
„landað" er ýmist hér' eða í
Faxaflóahöfnum, en að öll-
um líkindum mun Ólafur Sig
urðsson á Ófeig II vera afla-
hæstur með um 14 þús. tunn-
Þorskanótin:
Ekki er því að leyna að
nokikur uggur er í Vestmanna
eyingum varðandi tilkomu
þorskanótarinnar. Ekki svo að
skilja að þetta sé ekki glæsi-
legt veiðarfæri, skemmtilegt
og geti gefið æfintýramikinn
afla a.m.k. á stundum. En
það sem hræðir er einkum að
um ofveiði verði að ræða og
miðin of setin. Er slíkt ekki
að ástæðulausu. Vestmanna-
eyingar hafa nokkuð setið að
fiskimiðunum kringum Eyjar
einir. En nú allt í einu eru
komnir á Eyjamiðin 150—200
bátar hvaðanæva að landinu
með þorsknót, og sem dag
eftir dag, berja á miðunum
kringum Eyjarnar, og það
með slíkum krafti, að bátar
með önnur veiðarfæri hrekj-
ast í burtu af sínum hefð-
bundnu miðum og menn prísa
sinn sæla fyrir að sleppa frá
óskemmdir. Menn spyrja að
vonum, hvar endar þessi ga ura
gangur allur? Verður nokkur
þorskvæla eftir í sjónum, svo
að ekki sé nú talað um ýsuna.
Veiður nokkuð eftir handa
Vestmannaeyingum? Það má
segja að þétta séu spurningar
dagsins. —
Samkór Vestmannaeyja.
Fyrir nokkru vék ég hér í
pistlinum lítillega að tónlistar
lifi í bænum. L'angar örlítið
að koma að því frekar. Og
minnast þá á Samkór Vest-
mannaeyja. Þessi kór var
stofnaður nóvember ’63 og
þá upp úr blönduðum kór er
starfað hafði á vegum Karla-
kórs Vestmannaeyja um skeið.
Nokkuð háði það starfsemi
kórsins að erfitt var um söng-
stjóra. En með hingaðkomu
Martins Hunger hins þýzka
tónlistarmanns er tók við
stjórn kórsins hljóp líf í alla
starfsemi hans. Er nú æft af
kappi, og stefnt að því • að
halda samsöng með vorinu, en
á því eru erfiðlelkar, þar sem
hluti kórmeðlima eru ávallt,
meðan vertíð stendur yfir,
bundnir við stönf að kvöldinu,
og geta þar af leiðandi ekki
sinnt æfingum sem skyldi.
Eigi að síður er bjartsýni og
sönggleði ríkjandi innan kórs
ins, kom það berlega fram í
samtali er ég átti við Gunnar
Jónsson, póstmann, formann
kórsins, um þessi mál núna á
dögunum. Sagði Gunnar kór-
félaga ákveðna í að sigrast á
öllum erfiðleikum og byggja
upp kór er þeir félagar væntu
að yi’ði bæjarbúum til ánægju
á komandi árum. —
Vestm.eyjum, 10. marz 1965.
BJÖRN GUÐMUNDSSON.
Sr. Eiríkur J. ESráksson
II. sunnudagur í föstu.
Guðspjailið. Matt. 15, 21—28.
„Vér köllum ferju á hnattahy'l,
en írópið deyr milli blálofts
veggja.“
Ferjumannasaga hefur enn ekki
verið rituð. Þjóðsagan fjallar um
þá, er kallað hafa ferju. Kall-
aðarnes er eitt fegursta bæjar-
heiti okkar.
Það varðaði miklu, að kal'lið
heyrðist þess, er bað um ferju
og stóð í eyrinni handan ferjú-
bæjarins. Um ferjukvöðina giltu
sérstakar reglur, 'en oftast brást
ferjubóndinn vel við og um fram
skyldu, ef hann heyrði kallið eða
sá til_ferðamanna.
ísskrið gat verið í ánni, veður
einatt óhagstæð, grynningar, þar
sem vaða varð með frarn og jafn-
vel farþega. En til þess kom stund
um ekki. Skyggni var slæmt,
stormur bar ferjukallið af leið,
enda drjúgur spölur heim að
bænum, allir þar gengnir til
nóða.
Dó þá hróp ferðamannsins mil'li
blálofts veggja. Var hann langt
leiddur og þoldi ekki útileigu, föt-
in fátækleg og leiðin orðin löng
um heiðar, hraun og sanda.
Nú er komin þarna brú og við
horfum niður í hringiðu árinnar
og kemur í hugann baráttan þar.
Sérstaklega beinum við sjónum
okkar að bakkanum, þar sem
kölluð var ferjan og að bænum,
er liðsinni veitti.
Óbrúuðum ám fækkar. Menn-
ing nemur á brott örðugleika
fyrri tíma. Skáldið nefnir sitt
síðasta kvæði Hnattasund.
raun réttri er áin möng enn til
farartálma. Við látum oft sem
ekkert sé, en blekkjum þar með
sjálf okkur:
„Vor yfirborðstíð hefur unnið
það verk,
að undirdjúp sum hafa
grynnkað til muna,"
. (G. Fr.)
Líf okkar mannanna er enn ein-
att eins og strá, sem starir skjálf-
andi á örlagaflauminn, óvinn-
andi að komast yfir hann. Árnar
fyrrum ollu einangrun sveita.
Mörg elfurin fellur fram í dag
og þrengir að okkur mönnunum.
En köllúm við ferju?
Guðspjallið segir frá konu, er
gerir það. Áin þar er persónu-
leg neyð hennar. Kanverska
konan kallar með árangri.
Jesús seigir: „Það er ekki fall-
egt að taka brauðið frá börnun-
um og kasta því fyrir hundana“.
Hvert orð hefur ákveðna merk-
ingu. Brauðið táknar hjálpræðis-
boðskapinn. Börnin eru Gyðinga-
þjóðin, en hið niðrandi orð hund-
arnir eru samkvæmt málvenju
samtíðarinnar um heiðingjana.
Til þeirra telst móðirin í guð-
spjallinu og dóttir hennar. Þær
áttu ættir að rekja til hinna
heiðnu frumbyggja landsins. Áin
hér er erfið viðfangs: Margar
aldir trúarsögulagrar þróunar
höfðu grafið djúpan farveg um
þvert landið og greint Kanverj-
ana frá Guðs útvöldu þjóð.
Skáldjöfurinn Victor Hugo var
útlægur gerr úr landi sínu um
nær tveggja áratuga skeið. Lengi
Kosmos 60.
kominn á loft
Moskvu, 12. marz AP, NTB.
í DAG var skotið á loft í
Sovétríkjunum gervihnetti,
binum 60. í röðinni af þeim er
bera nafnið Kosmos. Hnöttur
þessi hefur innanborðs vís-
indatæki og útvarpsbúnað
ýmisskonar og starfa öll tæk-
in eins og til var ætlast
dvaldist hann skammt undan
strönd Frakklands, en átti enga.n
kost ferju um mjótt sund, svo
breitt gerði Napoleon III. það.
Eitt hið fyrsta sem V. Hugo
orti eftir útlegðardóminn var
kvæðið Brúin. Efnið er: Það er
orðið dimmt. Við fætur mér er
endalaust djúp. Dauðaþögn.
Langt, langt í fjarska gegnum
ógagnsæjan myrkravegg skynja
ég Guð, stjörnu hans mistri
hulda.
Eg hrópa: Sál mín, sál mín, til
þess að komast yfir djúp þetta,
án stranda og gegnum náttmyrkr
in þarfnast þú himinbrúar, reistr
ar á milljónum boga. Hver mundi
'byggja hana? Enginn, enginn.
Hér hlýt eg að farast..
En þá birtist mér hvít skugga-
mynd. Enni ungmeyjar, hendur
barns, eins og liljan með hrein-
leikann einan til varnar sér. Hún
spennti greipar, ljóma laigði af:
„Ef þú vilt, skal éig byggja brúna.*
Eg hóf upp augu mín til hinnar
óþekktu björtu veru: „Hver ert
þú?“ „Eg er bænin.“
Victor Hugo kallaði ferju með
verkum sínum, skáldsagnaflokkn-
um „Vesalingunum" og öðrum
andans verkum, er hrópa á rétt-
læti og miskunn. Og ferjubónd-
inn mikli heyrði ákall hans. Þótt
ekki sé beint orsakasamband
reis krossinn handan við blóð-
fljótið við Solferínó, Rauði kross-
inn, hið mikla tákn miskunnsem-
innar oig sýndi mátt hennar, að
mörgum var bjargað yfir elfina,
er baráttari um völd og ríki velti
fram.
Ekki getum við kallað ferju
viðlíka og V. Hugo. Konan í guð-
spjalli dagsins hefur varla verið
nein andans drottning. En hún
sér hyldýpið gína við sér, hún
hefur upp rödd sína. 0| sjá,
björt vera birtist henni: „Ákalla
þú, bið þú. Eg skal bygigja fyrir
þig brúna — ekki yfir ána, þær
verða aldrei allar brúaðar, en til
ferjumannsins, er bjarga mun
þér og dóttur þinni, að batinn,
hjálpræðið falli ykkur í skaut.“
Nemum boðskap guðspjallsins
í dag um gildi ákallsins: „Hún
kallar —--------“. Er það nægir
ekki: „En hún kom, laut honum
og mælti-----------“. Enn kallar
hún: „En hún sagði —--------“.
Jesús segir hér á undan í kapí-
tulánum: „Lýður - þessi heiðrar
mig með vörunum, en hjarta
þeirra er lanigt í burt frá mér.“
Trú Gyðinga var um of orðin án
ákallsins. Hún var um of verð-
leikar. Jesús segir við kanversku
konuna: „Mikil er trú þín, kona.
Verði þér sem þú vilt.“
Menn segja, að kristindómur-
inn boði vanmátt mannsins. Hann
boðar gildi ákallsins. Mannlegur
vilji má sín mikils í trúarlífinu.
Sé og mannlegri hlutdeild sleppt
úr samfélaginu við Guð, verður
lítt skiljanlegt, að sumir skuli
varðveita Guðs orð, en aðrir
ekki. Ekki mundi það samræm-
ast kærleika hans til allra manna,
að sumum gæfi hann að trúa,
en öðrum ekki.
Guðspjallið kennir, að einn
megingrundvöllur trúarinnar sé
ákall mannsins og skapi verð-
leika gagnvart Guði, guðsbarna-
réttinn.
Ferjuskipin gömlu voru oft
ótraust. Með þeim brúuðu menn
hyldýpin. Úrslitum olli einatt, að
frá ferjumanninum geislaði
traust og öryggi og vann bug á
áföllum. Ferjukal'lið bar árang-
ur.
„Og dóttir hennar varð heil-
brigð í frá þeirri stundú*.
„Hafknörrinn glæsti og r\
fjörunnar flak.
fljóta bæði. Trú þú og vak."
Megi ákall trúariranar verða
brúin til hjálpræðisins.
Amen.