Morgunblaðið - 15.04.1965, Blaðsíða 24

24
MORCU N BLAÐIÐ
Fimmtudagur 15. april 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
Einhvern veginn tókst honum
alltaí að eiga einhverja aura, og
hann var vanur að taka einn eða
tvo laslega dollaraseðla upp úr
vasanum og stiniga þeim í hend-
ur þeirra, þrátt fyrir nokkra mót-
spyrnu. Þegar hún hreyfði and-
mælum, var vanasvarið þetta: —
Kallaðu það bara húsaleigu, ef þú
viit endilega vera svona formleg.
Svo fóru þau beint í Harlem.
Sjaldan var nú skemmtunin önn-
VERZLANIR!

MIL1.IPILS
NATTKJÓLAR
IJNDIRKJÓLAR
Pantið tímanlega.
Jóh. Karlsson & Co.
Laugavegur 89, III
Símar 15977 & 15460.
ur en sú að drekka bjór í herbergi
einhvers kunningja og dansa eft-
ir útvarpinu. En það var alveg
eins og að vera sloppinn úr fang-
elsi að geta snöggvast gleymt
þessari húsfylli af krökkum,
gleymt því, að maður átti engan
aur. Stundum komu þau inn til
Junto, ekki svo mjö' til að
drekka þar bjór, heldur til þess
að hlusta á tónlistina úr spila-
kassanum og njóta hlýjunnar og
hlusta á orðaSkvaldrið í fólkinu
og hláturinn, sem glumdi um all-
an salinn. Og hávaðinn og glaum-
urinn þama igaf þeim von um, að
einhverntíma kæmust þau inn í
þennan hei-m og gætu verið þar
áfram.
Þegar þau óku heim í neðan-
jarðarlestinni, lagði Jim arminn
utan um hana og sagði: — Ég
skal einhverntíma bæta þér þetta
upp, Lutie. >ú skalt bara bíða og
sjá til. Ég skal gefa þér allt, sem
þig hefur nokkurntíma langað í.
f>etta eitt að sitja svona hjá
honum Og vita, að bæði hugsuðu
þau það sama, nægði henni til
að útilöka skröltið og hávaðann
í lestinn og þurrka út alia hina
farþegana. Hún gat ekið heim á
leið og látið sig dreyma um þann
tíma, þegar hún og Jim og Bub
gætu verið saman örugig og eins
síns liðs.
Þau komu alltaf seint heim. Og
þegar þau gengu um litla hljóða
strætið þar sem þau áttu heima,
framhjá litlu húsunum, sem virt-
ust gefa hvert öðru olnbogaskot
í myrkrinu, þá fannst henni, að
á þessari stundu ættu þau Jim
allan heiminn. Bara þau tvö
væru á leið gegn um heim, sem
lá og svaf. Og þetta var auðvelt
að ímynda sér, því að þarna
heyrðist ekkert hljóð nema þeirra
eiigið fótata'k.
Svo voru þau vön að læðast
inn í húsið, til þess að vekja
ekki pabba eða krakkana. Og
alltaf var sterkur viskíþefur í
stofunni.
— Þetta er eins og í brugghúsi,
var hún vön að segja og hlæja um
leið, er þau gengu til svefnher-
bergis síns. Einhvernveginn hafði
þetta að hafa verið úti og koma
seint heim þau áhrif á hana, að
henni fannst hún var ung og
áhyggjulaus.
Þegar þau gengu up- stigann,
var Jim vanur að leggja arminn
um hana. Þögn hans og að finna
sterklegar herðar hans, gerði

iRÐ KIKISINS
M.s. Herðubreið
lestar til Norðurlandshafna
föstudaginn 23. þ. m. Vöru-
móttaka á þriðjudag og ár-
degis á miðvikudag til Raufar-
hafnar, Kópaskers, Húsavíkur,
Ólafsfjarðar, Akureyrar og
Siglufjarðar.
: samband þeirra eitthvað dular-
fullt og æsandi, og hana langaði
að draga stundina á langinn, þeg-
ar hún færi að afklæða sig og fara
upp í hjá honum, en um leið lanig-
aði hana að flýta henni.
Það kom að því, að þau fóru
inn í Harlem t-visvar eða þrisvar
á viku. Þau langaði að fara og
pabbi gerði það auðveldara með
því að heimta, að þau færu og
það brást ekki, að hann rétti
þeim kluklaðan seðil til að standa
undir kostnaðinum.
En svo hætti þetta alveg að
vera neitt gaman. Frú Griffin,
sem átti heima í næstu dyrum,
hamaðist á eldhúshurðinni einn
morgun snemma. Hún var frá
sér af hneykslun og setti á sig
þvílíkan reiðilegan stut, að Lutie
'bjóst við öllu því versta.
— Það er svo mikill hávaði hjá
ykkur á kvöldin, að við maður-
inn minn fáum engan svefnfrið,
sagði hún formálalaust.
— Hávaði? Hváði Lutie og var
ekki viss um, að sér uefði ekki
misheyrzt. — Hverskonar hávaði?
— Það veit ég ekkert, en hann
verður bara að hætta. Það er lík-
ast því, sem þarna sé stóreflis
drykkjuveizla .... í nótt stóð
þetta fram eftir öllu. Og maður-
inn minn segir, að ef það hætti
ekki, þá klagi hann þetta bara.
— Mér þykir fyrir þessu og skal
sjá um, að það komi ekki fyrir
oftar. Og hún flýtti sér að segja
þetta, því að nú vissi hún hvað
klukkan sló. Pabbi var að halda
21
— Eruð þér nú ánægðar? Ég'
merki.
er búinn að hengja upp neyðar-
veizlur kvöldin, sem þau fóru til
Harlem.
Jafnskjótt sem frú Griffin var
komin út úr dyrunum, spurði
Lutie pabba sinn um þetta.
— Veizlur? hváði hann sak-
leysislega. Hann hleypti brúnum,
rétt eins og hann væri að út-
grunda, hvað hún v; >ri eiginlega
að fara. — Ég hef ekki haldið
neinar veizlur. Nokkrir kunn-
ingjar mínir hafa komið einu
sinni eða tvisvar. En hér hafa
engar veizlur verið. Röddin var
móðguð.
— Þú hlýtur að hafa verið með
hávaða, sagði hún og lét sem hún
heyrði ekki afsakanir hans. —
Við verðum að fara varlega,
pabbi. Nágrannarnir gætu kvart-
að við eftirlitsmennina með
krökkunum.
Eftir þetta reyndi hún að
sleppa þessum Harlemferðum. En
Jim var ótrúlega tortrygginn á
þessa höfuðverki, sem hún fékk
rétt áður en þau ætluðu af stað,
og á aðrar vesældarlegar afsak-
anir, sem hún fann upp, til þess
að þurfa ekki að fara með hon-
um. Hún gat ekki komið sér að
því að segja honum, að hún
þyrði ekki að fara út og skilja
pabba sinn eftir einan í húsinu.
— Þér finnst ég vera of ræfils-
legur til þess að fara út með
mér, hafði Jim sagt. Og síðan
bætti hann við: — Þú ert kannski
búin að verða þér út um annan
kærasta?
Hún vildi ekki éta ofan í sig
allt stolt sitt og segja honum frá
pabba, svo þau héldu áfram að
fara til Harlem tvisvar eða þris-
var í viku. Og svo var líka hitt,
að í hvert skipti sem Jim minnt-
ist á, að hún ætti annan kærasta,
varð svipurinn á honum svo
gremjulegur oig ólundarlegur, að
hún þoldi ekki að sjá hann þann-
ig, og hætti því að finna sér af-
sakanir, og lézt hlakka' afskap-
lega mikið til, enda þótt því færi
fjarri.
En þegar hún kom þeim í þetta
sinn, var hún svo hrædd, að hún
greikkaði sporið eftir því, sem
hún gat, af ákafanum eftir að
sjá húsið dimmt og hljótt. Og
þegar hún var komin í rúmið
bylti hún sér í sífellu, það sem
eftir var næturinnar, og beið
morgunsins með óþolinmæði, því
að náigrannarnir mundu ekki
láta það dragast að fræða hana
á hverju því, sem gerzt hafði í
fjarveru hennar.
Hún minntist glöggt næturinn-
ar þegar þau komu heim og sáu
húsið allt uppljómað. Hún fékk
einhverja ónotakennd fyrir
bringspalirnar, því að hávaðinn
frá húsinu heyrðist upp eftir
allri götunni. Og þegar nær kom,
sá hún, að tveir lögreglubílar
stóðu fyrir framan dymar.
Þau genigu inn í stofuna og lög-
reglumennirnir, sem þar voru
glöttu háðslega. — Þið komið
víst heldur seint. Gleðskapurinn
er úti.
— Við eigum nú heima héma,
sagði Jim, svo sem til skýringar.
— Hjálpi mér vel! Lögreglu-
maðurinn spýtti á gólfið. Það er
engin furða þó þið fáið ekki að
búa innan um almennilegt fólk!!
Pappi var dauðadrukkinn.
Hann stóð upp af legubekknuim
þar sem hann hafði setið og
diniglaði nú fram og aftur, enda
þótt hann væri hár og beinn,
þegar hann loksins hafði náð
jafnvæginu. En virðuleiki ávít-
unarorðanna, sem hann beindi
KALLI KUREKI

Teiknari: J. MORA
PLAf lU’ DEMOM T’
SCAEE OFP THEM
APACHES /MIS-HT
WOPK' HOW W£
GONNADOIT?
SMEAK UPIM DARK,MAKE-UM BIG-
TRACKS LIKE BllZD, THEM HOWL LIKE,
WOLF/ APACHES HEAR-UM HOWL.SEE
TRACKSIM MOPMING---THEY KNOW
DEMOM BEEMTHEKE' THEYSCAEED,
YOU BETCHUM'
— !>að gæti hrifið að leika drauga
til þess að hræða burtu Indíánana.
Hvemig eigum við að fara að því?
— Indíánar eru hræddir við draug,
sem heitir „Wendigo“ og skilur eftir
sig stór spor.
— Læðstu út í myrkrið og búðu
til stór spor eins og etftir fugl, svo
skaltu ýlfra eins og úlfur. Apaches
Indíánamir heyra ýlfrið og koma í
birtingu óg sjá sporin. Þá vita þeir,
að draugurinn hefur verið á ferðinni,
og þá verða þeir hræddir.
I nokkurra mílna f jarlægð...
— Rauðkollur kúreki heíur hjarta
eins og í séttukjúklingi.
— Já. Á morgun drepum við ann-
að nauit og þurrkum það fyrir ferða-
lag. Svo höldum við heljarmikla
stríðsveizlu og förum til Mexikó. Við
6kulum aldrei fara aftur á lands-
svæðið, sem er afmarkað fyrir Indí-
ána.
að lögregluþjóninum fór dálítið
út um þúfur vegna þess að kon-
an feita, sem hafði hangið utan
í honum, hélt áfram að teygja
hendurnar til hans. Hún var svo
drukkin, að hún hló og grét í
senn. Og það, sem hún sagði, var
ekki annað en þrugl: — Elgu-
babbi, eligubabbi, elgubabbi.
— Svona máttu ekki tala við
Bandaríkjaborgara, sagði pabbi
og reyndi að sleppa frá höndun-
um á konunni.
Lutie leit af pabba sínum. Stof-
an var full af ókunnugu fólki,
hávaða og glumrugangi og tóm-
um flöskum. Og börnin grátandi
uppi.
Jim var næstum hálftíma að fá
lögreglumennina ofan af því að
fara með allt samkvæðið í Stein-
inn. Og á þessum hálftíma sá
hún alla sjálfsvirðinigu hans
gufa upp, þegar hann var að grát
bæna þá og lézt ekki heyra orðin,
sem þeir létu falla um „fulla
negra“.
Áður en lögreglumennimir
fóru, sneri annar þeirra sér að
Jim. — Gott og vel, sagði hann.
En þetta verður ’kært, kall minn.
Og Jim sagði ekki annað við
hana í þetta sinn en: — Þú vildir
fá þessa fyllibyttu hingað. Og
það hefurðu fengið. Ég vona að
þú sért ánægð.
Daginn eftir kom iillileg kona
til þeima og fór burt með börn-
in. — Þau geta ekki verið í húsi
þar sem fólk hagar sér svona,
sagði hún.
Lutie grátbændi hana, lofaði, að
þetta skyldi allt breytast til batn-
aðar, það skyldi áreiðanlega ekki
koma fyrir aftur, ef hún bara
vildi lofa börnunum að vera
kyrrum.
Höfn
i Hornafirði
BRÆÐCRNIR Ólafur og
Bragi Ársælssynir á Höfn í
Ilornafirði eru utnboðsmenn
Morgunblaðsins þar. Þeir
hafa einnig með höndum
blaðadreifinguna til nær-
liggjandi sveita og ættu
bændur, t.d. í Nesjahreppi
að athuga þetta.
Sandur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Sandi er Herluf
Clausen. Gestum og gang-
andi skal á það bent, að í
Verzl. Bjarg er Morgun-
blaðið selt í lausasölu.
Grundarfjörður
VERZLUN Emils Magnús-
sonar í Grundarfirði hefur
umboð Morgunblaðsins með
höndum, og þar er blaðið
einnig selt í lausasölu, um
söluop eftir lokunartíma.
* i