Morgunblaðið - 12.11.1965, Page 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fostudagur 12. nóv. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Mér finnst það nú líkara
,,snjó“, eins og þeir kalla það,
sagði Bob íbygginn.
Hann gafst svo upp og leit
kring um sig vonsvikinn.
— Þetta er meiri kellingin,
þessi Lavalle-kvenmaður. Ég
er ekki frá því, að hún þyrfti
að gera talsverða grein fyrir
sér, þegar við náum í hana.
— Já, ef það verður nokkurn-
tíma, sagði ég og fitlaði við gler
kúlurnar. og fór aftur að hugsa
um þessa dásamlegu rödd. Ég
fyrir mitt leyti skal aldrei á-
fellast hana. Fyrir mér má hún
haga sér nákvaemlega eins og
hún sjálf vill. Ef ég hefði haft
rödd eins og hún og misst hana,
hefði ég ekki verið að belgja
mig upp á svona óþverra — held
ur væri ég ;búinn að stökkva í
ána fyrir löngu.
— Kannski hefur hún einmitt
gert það?
Ég varð allt í einu bálvondur
og ég vissi,":að ef okkur skyldi
takast að hafa hendur í hári
hennar, skyldi ég fyrir mitt
leyti verja hana þangað til yfir
lyki. En ég fann, að ég vonaði,
að hún væri dauð.
Ég flýtti -,mér að sópa þessu
rusli saman'og fól það Saunders
á héndur — hann mundi vita,
hvað hann aetti að gera við það.
Hann sagSi: — Eigum við að
fara yfir það, sem eftir er af
húsinu núna?
Bob sagði allt í einu, rétt eins
og honum -væri nú fyrst að
detta það í' hug, að hann yrði
að fára. Fyrst að borða og síðan
til vinnu sincnar aftur.
Litla frú jClein var fyrir neð-
an stigann og sagði okkur, að
kaffið væri 'tilbúið, ef við vild-
um fá það. - Og þetta var gott
gekk út, veifandi til okkar glað-
lega, og bað að heilsa öllum. Ég
óskaði þess með sjálfum mér,
að honum gæti svelgzt almenni-
lega á þessum mat sínum.
Við Saunders fengum engan
hádegisverð þennan dag. Við
þræluðumst gegn um allt húsið,
þó ekki mjög vandlega, það var
meira formsins vegna, en við
vorum að því framundir klukk-
an þrjú. Frú Klein var að snigl-
ast kring um okkur, með á-
hyggjusvip á andlitinu, en
hringdi öðru hverju í skrifstofu
húsmóður sinnar, og án þess að
fá svar. .......
□-------------------------□
24
□-------------------------D
— Hefur hún marga viðskipta
menn? spurði ég, og fór að
hugsa um alla þessa atvinnu-
lausu leikara, sem alltaf voru að
heimsækja þessa umboðsmenn
sína.
— Nei, það gekk aldrei vel,
sagði hún, — og heldur ekki
meðan maðurinn hennar lifði.
— Hún treystir ekki á það ...
ég á við með afkomuna?
— Hjálpi mér, nei! Hún vann
sér inn stórfé meðan hún var á
hátindinum. Óperusögnvarar —
þeir beztu — eru geysihátt laun
aðir. Og hún kunni líka vel með
fé að fara. Hún festi mikið fé
í hlutabréfum og fasteignum og
ekki enn leitað í herberginu
mínu?
þessháttar . . . og gimsteinum
.... sem hún hafði nú fyrst
og fremst áhuga á. ,,Gimsteinar
falla aldrei í verði“ var hún
kaffi.
Bob fór í 'yfirhöfnina sína og

ORVALSVÖRUR
Ó. JOHNSON & KAABER HF.

vön að segja. Hún hikaði ekki
við að fara í búðir með gim-
steina á sér, sem hefðu getað
keypt flestar búðirnar út. Já,
hún elskaði gimsteina.
Ég minntist fingranna á henni,
sem voru hkiðnir hringum. Og
ég minntist líka löngutangarinn
ar á vinstri hendinni á henni,
sem var hringlaus.
— Hvar geymir hún skart-
gripina sína? Við höfum ekki
rekizt á neina?
— Mest af því dýrasta er í
bankageymslu, en ég lít eftir
hinum. Henni finnst þeir vera
öruggari í herberginu minu.
Viljið þér sjá þá? Þeir eru af-
skaplega fallegir sumir.
Ég hristi höfuðið. — Ég held
ekki, en viljið þér hafa auga
með þeim. Annars dettur mér
í hug, að það gæti verið ráð ef
þér vilduð setja þá alla í banka
geymsluna, þangað til við vitum
hvað orðið er af ungfrú Lav-
alle.
Hún brosti. — Þér hafið víst
—Nei, það höfum við ekki,
svaraði ég, hálf-skömmustuleg-
ur.
— Þér megið það, ef þér vilj-
ið.
— Nei, við höfum séð nóg
í bili, þakka yður fyrir, frú
Klein. En þér skuluð ekki láta
neinn annan leita hérna. Og ef
einhver skyldi koma hingað og
vilja fara eitthvað að snuðra,
þá látið þér okkur vita, tafar-
laust.
Við fórum loks í frakkana og
gengum til dyra, en þá hélt hún
aftur af mér sem snöggvast.
— Heyrið þér fulltrúi, hvern-
ig fannst yður söngurinn henn-
ar?
Ég hikaði. — Ég er lögreglu-
maður, frú Klein, og geri þess-
vegna lítið af því að nota há-
stig, en persónulega fannst mér
söngurinn stórkostlegur og ég
vildi bara óska, að ég hefði get-
að heyrt hana sjálfa. Það hefði
verið viðburður.
Tárin komu aftur fram í augu
hennar. Hún lagði höndina á
ermina mina. — Þér finnið hana
er það ekki?
Ég tók snöggvast í hönd henn
ar.
— Hafið engar áhyggjur, við
skulum finna hana.
6. kafli.
Ég sat í bílnum og hleypti
brúnum, en loksins kom ég orð-
um að því, sem ég var að hugsa.
— Ef þeir hafa kálað Yvonne,
hví í ósköpunum gengu þeir þá
ekki frá íbúðinni hennar ,sem
þeir hafa hlotið að vita, að var
sneisafull af allskonar upplýs-
ingum?
— Kannski er hún bara stung
in af? sagði Saunders.
— Sé svo, hefði hún átt að
hreinsa íbúðina. Ég finn ekkert
vit út úr þessu.
Við fórum í bankann við Slo-
antorgið og töluðum við deild-
arstjórann, sem sagði okkur, að
Lavalle væri vön að taka út
miklar upphæðir í einu, líklega
til þess að kaupa skartgripi fyr-
ir, bg engar athugasemdir væru
gerðar við þessar úttektir hennar
þar eð „starfsfólkið þekkti
hana vel.“ Við fengum að líta
á inneignina hennar og Saund-
ers glennti upp augun, er hann
sá upphæðina, sem stóð á hlaupa
reikningnum hennar. Ég depl-
aði bara augunum. Hún var sýni
lega forrík kona, því að eign
hennar í skartgripum einum var
meira en 115 þúsund punda
virði. ,
Úti í bílnum sagði ég við
Saunders: — Hvernig lízt þér á
alla þessa peninga?
Hann hristi höfuðið, dapur í
bragði. — Ég vildi bara óska að
hún mamma hefði látið mig
halda áfram í söngtímum forð-
um.
— Hvað fannst þér um söng-
inn hennar?
— Hann var dálítið skrækur,
en það er ekkert -við því að
segja, ef menn halda upp á
þannig lagaðan söng. En annars
hef ég eitt að athuga við þessa
óperusöngvara — maður veit
aldrei um hvað þeir eru að
syngja . . . og hann leit hvasst
á mig. — Ég skildi ekki eitt
einasta orð af því, sem hún
söng.
— Það er nú ekki að marka
.... það getur hafa verið ít-
alska.
Hann leit á mig, eins og hann
héldi, að ég væri að gera gys
að sér, en svo andvarpaði hann
og kinkaði kolli nokkrum sinn-
um, eins og honum létti eitt-
hvað.
Ég sagði honum að aka til
Forum-kvikmyndahússins við
Fulhamveginn.
— Eigum við að fara á bíó?
spurði hann vonglaður.
— Mér datt nokkuð í hug í
sambandi við þessa miða, sem
voru í vasanum hennar Úr-
súlu.
Lögreglumaður glápti á okkur
þegar við stönzuðum við um-
ferðarljósin úti fyrir Forum.
Ég skauzt út úr bílnum og hann
lallaði í áttina til okkar en ég
sagði Saunders að færa sig fyr
ir hornið, annars kæmumst við
í bölvun.
— Halló, kallinn! sagði ég við
lögreglumanninn vingjarnlega
um leið og ég fór framhjá hon-
um.
— Andartak! sagði hann ólund
arlega. Ég vissi svo sem alveg,
að hann myndi ekki sleppa okk
ur svona alveg orðalaust.
Ég sagði honum af ferðum
okkar. Þetta var almennilegur
og hraustlegur náungi, sem
hefði áreiðanlega verið til í að
standa þarna og rabba allan dag
inn, en ég beit hann af mér
og gekk inn í kvikmyndahús-
ið. Hann hefur sjálfsagt haldið,
að ég ætlaði að fara að hafa
það náðugt meðan hann rölti
þarna fram og aftur til að halda
glæpamönnunum í skefjum.
Forstjórinn tók mér vinsam-
lega og bauð mér meira að segja
upp á tesopa, sem ég afþakkaði,
en þáði vindling hjá honum I
staðinn. Ég sýndi honum mið-
ana og spurði, hvort hann gæti
sagt mér, hvenær þeir hefðu
verið seldir um kvöldið 16. apr-
íl, þ.e. á fimmtudaginn var —
daginn sem Úrsúla dó. Miðasal-
an lokaði klukkan níu, svo að
það hlaut að hafa verið skömmu
fyrr.
DÖNSK sófasett
NORSK sófasett
ÍSLENZK sófasett
Op/ð til kl. 10 í kvöld
Laugavegi 26.