Morgunblaðið - 08.01.1966, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 8. janúar 1966
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
Hann kinkaði kolli til stjórn-
borða. — Við erum við Galli-
ons-oddann.
— Og hvar er hann?
beina kaflann við Woolwich.
— Saunders segist vera með
—Við erum að komast á
flensuna.
— Það skyldi mig ekki furða.
Ég hef átt betri nætur úti á
miðju Atlanzhafi.
— Ég rýndi fram fyrir okkur
og á Giuseppe. — Heldurðu, að
hann vití, að það er verið að elta
hann?
— Ef hann veit það, lætur
hann ekki á því bera. Það er
eins og hann sé að snúa aftur á
staðinn sinn við Rotherhithe.
Og hvað þá?
— Við verðum bara að halda
okkur éins nærri honum og við
getum og sjá, hverju fram vind
ur. Ef hann fer með áramar í
land, verður einn okkar að fara
á éftir honum — og það verð-
ur þú, áf því að hann þekkir
þig- ekki —• og ef þú þarft að
missa ^annaðhvort af honum eða
árunum, skaltu meta árarnar
meira.
Þegar við höfðum haldið lengi
áfram svona sagði ég Barney
að hægja svólítið á sér.
Reyndu iekki að draga hann
uppi við beygjuna.
Þegar vélin hægði á sér, kom
Saánders til okkar og leit ves-
ældarlega út.
-f- Þarna fer hann! sagði Jim
alli í einu. 'Ég flýtti mér að
beina kíkinúm í áttina og sá, að
Giúséppe hafði dregið úr ferð-
inrg og stefndi nú að Rother-
hithe-bakkanum. — Ef við kæm
um okkur á eftir dráttarbátn-
uni'Jjarna, gætum við haft auga
meg honum, án þess að láta of-
mijjið á okkúr bera.
Éráttarbáturinn, sem Jim átti
vi% var bundinn svo sem fimm-
tíu|stikum fyrir aftan Giuseppe,
þa j^gem hani lagðist að og and-
artaki síðar varð ofurlítill dynk-
ur og Barney lagði Jolly Roger
að/ibakkanum, svo að stefnið á
hónum var varla einu feti fyrir
‘laftan skutinn á dráttarbátnum.
Skijgitjórinn á honum, stór vin-
gj arnlegdt- maður, með grænan
rkúkihatt, stóð gleitt á þilfarinu
sínu og horfði á okkur föðurleg-
urr| augum, meðan við vorum að
binda okkar bát, en þegar því
var lokið, sagði hann góðmann-
lega: — Hér getið þið ekki
bundið bátinn. Þetta er einka-
staður.
— Ja, svo, sagði Jim og leit
á mig.
— Lögregla, sagði ég við
manninn, og ég varð ekki vit-
und hissa er hann leit Jolly
Roger tortryggnum augum og
sagði síðan: — Haha!
□-----------------------—□
69
□--------------------------□
— Talaðu við hann, Saunders,
tautaði ég lágt. og þegar Saund
ers brölti ófimlega eftir þilfar-
inu og fram í stafn, snerum við
Jim athygli okkar að Giuseppe.
Jordan Barker var farinn úr
olíufötunum og var nú að íklæð
ast þykkum yfirfrakka, sem
hann hafði verið í þegar við
hittumst fyrst. Að því loknu dró
hann léttibátinn að borðstokkn-
um, batt hann og hafði stutt í
bandinu, tók áramar upp í
stærri bátinn og fleygði þeim
síðan hverri eftir aðra upp á
bakkann. Ég gaf Jim olnboga-
skot. — Farðu á eftir honum.
Ég kem svo á eftir þér í hæfi-
legri fjarlægð.
Saunders var í alvarlegum
samræðum við manninn með
græna hattinn, er ég sneri mér
að Barney.
— Ég er að fara í land. Dok-
aðu við hérna, og verði ég ekki
kominn eftir tíu mínútur, þá
segðu liðþjálfanum að koma og
bjarga mér.
Þótt þriðjudagsmorgun væri,
var furðu lítið um að vera á
hafnarbakkanum. Maður í
stjómklefanum á krana starði
letilega á mig, þegar ég gekk
gegn um skuggann af þessu risa-
vaxna verkfæri hans. Tveir
hleðslumenn lágu í letinni uppi
á snyrtilegum stafla af mjöl-
sekkjum og voru að éta brauð-
sneiðar og horfa á mann, sem
var að taka sýnishorn af mjöl-
inu með því að stinga einhverj-
um löngum stálfleini í nokkra
pokana og draga hann út aftur
með sýnishornum af mjölinu,
sem harm setti í lítinn poka.
— Að hverju ertu að gá?
spurði ég.
— Bara að mjölbjöllum, svar
aði hann, án þess að líta upp.
Ég er bara að líta út eins og
ég vinni hérna, tautaði hann
lágt. — Farðu frá!
Ég hörfaði sömu leið til baka,
hallaði mér upp að vegg og
kveikti í vindlingi. Litli maður-
inn hafði nú lokið við að taka
sýnishornin úr pokunum og var
að setja pokana sína í beyglaða
ferðatösku.
— Fannstu nokkuð? spurði
ég hann.
Hann setti upp uppgjafarsvip.
— Jæja, oftast finnst eitthvað.
— Hvað gerirðu við það.
— Handa svínum. Þeim þykir
það afskaplega gott.
Ég var búinn með vindling-
inn og var að kremja hann und-
ir fætinum þegar Jim kom fyrir
hornið.
— Hann er farinn!
— Hvernig það?
— 1 bfl.
— Ekki þó grænum Jaguar?
— Mér þykfr þú glúrinn.
Þarna er númerið af honum!
Ég þurfti ekki að líta á það.
—En hvað varð um árarnar?
— Hann setti þær inn í
bragga, og þurfti endilega að
læsa dyrunum. Komdu og sjáðu!
Þetta var venjulegur og hvers
dagslegur hermannabraggi með
bognum bárujárnsplötum, og
eins og sniðinn til að vekja heim
þrá í brjósti hvers almennilegs
hermanns, en hjá mér vakti
hann óhugnanlegar endurminn-
ingar um hráslagalegar nætur á
Salisburysléttunni. Þarna voru
aðeins einar dyr og með ram-
byggilegum hengilás fyrir.
— Finnst þér þetta ekki alveg
eins og heima hjá þér? En
hvernig væri að athuga glugg-
ana?
Gluggarnir voru þrír hvorum
megin á bragganum. Ég brölti
upp á rimlakassa og gægðist
inn, en gat ekkert séð nema
mína eigin spegilmynd í skítugri
rúðunni, Við gengum kring um
braggann og prófuðum alla
gluggana, og sá síðasti gaf ofur-
Iítinn árangur.
— Ef við kunnum að halda á
hnífum ættum við að geta kom-
izt inn, sagði Jim.
Ég leit kringum mig í snatri.
Meðfram öllum bragganum var
hár veggur en handan fyrir
hann mátti heyra stöðugan háv-
aðann í umferðinni. Það virt-
ist ekki vera hægt að sjá til
braggans neinsstaðar að.
— Jæja þá? sagði Jim von-
góður. — Já eða nei?
Ég ætla að fara og ná í þenn-
an rimlakassa, sagði ég og gekk
burt. Þegar ég kom aftur, stóð
hann með sterklegan hníf í
hendinni, og beið tilbúinn.
MUSTAD
HVERS VEGNA
hafa bátaformenn á Islandi í áratugi
notað svo að segja eingöngu
Mnstad öitgla
1) Þeir eru sterkir.
2) Herðingin er jöfn og rétt.
3) Húðunin er haldgóð.
4) Lagið er rétt.
5) Verðið er hagstætt.
Vertíðin bregzt ekki vegna
önglanna, ef þeir eru frá
Ö,
OSLO
MUSTAD önglar fást hjá öllum veiðarfæraheildsölum og
kaupmönnum á landinu.
Aðalumboð: O. JOHNSON & KAABER H.F.
-xtr
©PIB T----------7“V.................
Maðurinn minn er að hlusta á fimmtudagstónleika Sinfóníu-
hljómsveitarinnar. Hundurinn gleypti nefnilega ferðaútvarpið okkar.
Ég kom rimlakassanum fyrir
undir glugganum, gekk svo á-
leiðis að læstu dyrunum. Áður
en hálf mínúta var liðin gaf
heljarmikið brak til kynna, að
brotizt hefði verið inn og ég
stakk höfðinu inn um gluggann.
— Hefurðu nokkurn húsleitar-
úrskurð?
— Ætlarðu að koma inn eða
ekki?
Ég leit tortryggnu auga á
mjóa opið. — Þú verður að
hjálpa mér, ég er ekki rétt fim-
ur við svona verk. Loksins, eft-
ir mikla áreynslu af beggja
hálfu og mörg blótsyrði að
Jims hálfu, komst ég inn um
þrönga opið og þurfti að taka á
öllum mínum fimleik til þess að
halda mér á fótunum, þó með
góðri aðstoð Jims.
— Kemurðu hér oft? spurði
ég glettnislega.
— Hann setti mig niður, laf-
móður. — Svei mér ef þú hefur
ekki fitnað.
— Þei þei! sagði ég. — Við
skulum finna það, sem við er-
um að leita að og 'koma okkur
svo sem fljótast burt héðan.
Þarna var sóðalegt inni. Við
bröltum inn á milli tómra kassa
og mölétinna dýna. Engin áir
sást hérna!
— Þær eru nú samt einhvers-
staðar hérna!
Ég var á fjórum fótum að
róta í mygluðum hermannatepp
um, þegar Jim rak upp óp. Und-
an einhverri ruslahrúgu dró
hann langa ár. — Eureka! æpti
hann en stanzaði svo með gal-
opinn munninn, þegar ég gaf
honum aðvörunarbendingu með
hendinni.
Úti fyrir heyrist fótatak, sem
nálgaðist. Við stirðnuðum upp
og stóðum grafkyrrir. Ég var
ekki nema þrjú fet frá dyrun-
um. Ég starði í mjóu rifuna
undir hurðinni og stanzaði síð-
an — og svo glamraði í hengi-
lásnum. Við flýttum okkur að
skriða í felur.
Fótatakið færðist hægt áfram
og fram með endilöngum bragg
anum. Ég rétti úr mér og bar
blóðhlaupið augað að skítugri
rúðunni. Hattur, sem ég kann-
aðist vel við, stanzaði snöggt
fyrir utan. Svo var brak og
brestir, þegar klifrað var upp
á kassann úti fyrir og loks
glápti velþekkt andlit á okkur.
Það var ekki nema þumlungur
milli augans í mér og Saunders.
Honum varð hverft við. Ég dró
gluggann upp.
— Er allt í lagi hjá ykkur?;
Ég starði kuldalega á hann.
— Þú gætir orðið fyrir skoti,
ef þú ert að snuðra hérna f
kring.
— Þurfið þið hjálp?
— Nei, svaraði ég einbeittur.
— Hafðu augun vandlega hjá
þér og lemdu í þakið ef einhver
kemur. Við verðum ekki augna-
blik. Jim var þegar farinn að
athuga árina sína með nærsyn-
um augunum, líkastur veðián-
ara, sem væri að rannsaka verð-
gildi hennar. Ég stóð yfir honum
efblandinn, svo sem andartak,
en kafaði síðan undir hrúguna
og dró fram aðra ár.
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Tjarnargata
Aðalstræti
Túngata
Þingholtsstr. *
Bræðraborgarstígur Laugorásvegur
Vesturgata, 44-68
Lambastaðahverfi
Laufásvegur 58-79
Ingólfsstræti
Kerrur undir blöðin tylgja hvertunum
Laugaveg
frá 1-32

SÍMI 22-4-80