Morgunblaðið - 17.02.1966, Qupperneq 24

24
MORGU NBLAÐIÐ
Fimmtudagur 17. febrúar 1966
Kringum
hálfan
hnöttinn
Einn getsturinn, háivaxinn og
grannur maður, tók niú stjórnina
í sínar hendur.' Hann sagði fyrst
eittlhvað á japönsku og þýddi það
síðan á enskai fyrir Clotiinlde.
— Ég Skal hringja á lögregluna.
Þú bíður hér þangað til hún
kemur.
— Já, lögregluna .... lögregl-
una! bergmálaði Nabuko-san í
miksLuim æisingi. — Stúlkan drap
hann!
Bávaxni maðurinn hafði þeg-
ar athugað lík Araos. — Hann
er steindauður, staðfesti hann.
Ég toeld, að þér ættuð heldur að
koma niður og bíða þar. Lög-
reglan mun áreiðanlega þurfa að
spyrja yður.
— Oæti ég hringt til föður
mins? spurði Clothilde.
En Nabuko-san hriisti höfuðið
ákaft. — Ekki síma. Þér gerið
ekkert fyrr en lögreglan kiemur.
Hlávaxni maðurinn, sem virtist
hafa meira eða minna vaM jnfto
öllu, hafði þegar toringt til lög-
reglunnar. Clothilde sat niðri í
forsalnum og barðist við skjá'lfta
köstin, sem ásóttu toana. Hún
hafði alveg bilað á ölluim taug-
um við að sjá lík Araos. Flestir
hinir gestimto toöfðu þyrpzt
niður í forsalinn, og hún fann,
að þeir gláptu allir á hana. Hún
fann, að hvað þá snerti, var hún
þegar dæmd og sek fundin. Hún
tóik að spyrja sjálfa sig, toveris-
vegna hún hefði ekki strax æpt
yfir sig, þegar hiún sá Arao liggja
á mottunni. Hvað hafði komið
henni til að kveilkja ljósið, ganga
yfir gólifið og draga hnifinn úr
sárinu? Þetta hafði verið henni
alveg ósjáifrátt, rétt eins og forð
um, þegar hún greip stólinn og
barði sjómanninn í hiauisinn með
toonum, og hafði þá sennilega
bjargað lífi Kens.
Hún vildi óska, að þau vildu
leyfa henni að hringja til föður
hennar. En ef hann nú væri ekki
kominn heim? Því hafði hún al-
veg gleymt. Miundi lögreiglan
trúa skýringum hennar Hún
vonaði, að minnsta kosti, að hún
skildi ensku.
Lögreglan kom að vörtmu
spori. Þetta voru tveto liðþjáMar
í einkennisbúningi og fulltrúi í
rannsóknarlögreglunni, að nafni
Masoa Taraki, sem talaði með
amerískum hreim. Hann kvaðst
bafa dvalið nokkur ár í New
York.
Nabubo-san endurtók ásökun
sína á Olothilde. Hún var nú
nokkuð farin að róast, enda þótt
æsingin væri enn ekki horfin úr
rödd hennar.
Taraki spurði Clothilde og hún
sagði honum, að hún hefði kom-
ið að hurðinni í hálfa gátt, en
glugginn hefði.verið galopinn og
tunglsljósið hefði skinið á Arao,
þar sem hamn lá á mottunni.
Hún kvaðst hafa kveikt Ijós og
séð hnífinn, sem stóð út úr baki
Araois. Hann hafði stunið og
henni hafði orðið £að á, ósjálf-
rátt, að draga hnífinn út úr sár-
inu. — En ég held, að hann hafi
dáið næstum samistundis eftir
það.
Hún sagði ekkert frá þessu
óljósa nafni, sem hinn deyjandi
maður hafði verið að tauta, sem
henni hafði heyrzit eins og það
væri Kud. Hún var ekki einu-
sinni viss um, að sér hefði ekki
misheyrzt.
Lögreglulækmirinn kom næst-
um strax ásamt ljósmyndiurum
og fingrafarafræðingum. Með-
am hún sat í hnipri niðri í for-
salnum, gat hún heyrt þá á stjái
uppi í herbergi Araos.
Skömmiu síðar kom likvagn og
tveir menn báru lákið, sem breitt
hafði verið yfir, út í vagminn,
á börum. Þetta var allt í hennar
au'gum eins og Ijót maritröð. Hún
ga-t ekkert gert, annað en sitja
þarna með spenntar greipar,
skjálfandi.
Taraki fulltrúi fór oftar en
einu sinni í simann. En þar eð
'hann talaðí ekki nema japönsku,
hafði Clothilde enga hugmynd
um, hvað hann var að segja. Loks
ins sneri hann sér að henni og
sagði, að hann óskaði, að bún
kæmi með þeim í lögreglustöð-
ina. Yfirmaður sinn þynfti að
leggja nokkrar fleiri spurningur
fyrir hana.
Hún vissi, að hún komst ekki
hjá því að fara með honum. En
hann var mjög kurteis og
hneigði sig djúpt áður en hann
kom með þessi tilmæli.
□------------------------—□
22
□---------------------------□
Brúnu augun voru ekki eins ská-
sett og á flestum Japönum.
Dökka hárið var ofurlitið tekið
að grána í vöngum. Hann var
höfðinglegur á svdp og bros hans
viðkunnanlegt. Hann brosti til
Clothilde og bauð henni að
setj as't.
— Ég skil ekki, hversvegna
þér fóruð að draga hnífinn út,
sagði hann. — Hefði ekki verið
eðlilegra að kalla hara á hjálp?
— Já, en ég heyrði hann
stynja, svaraði Clotfhilde. — Það
fyrsta, sem mér datt í hug, var
að draga hnífinn út úr bakinu á
toonum, ef það hefði getað hjálp-
að eitthivað. En hann dó næstum
á sama augnabliki og ég dró
hnífinn út.
— Og þá kölluðuð þér á hjálp?
— Já, ég hlýt að hafa æpt upp.
En ég vax svo skefld af því, sem
ég hafði séð, að ég veit ekki
almenniiega, hvað ég gerði
næ'st. Ég man eiginlega ekkert
fyrr en húsmóðirin kom inn
þjótandi og ásakaði mig um að
hafa myrt manninn.
— Og þér myrtuð hann ekki,
eða hvað?
Hún hristi ákaft höfuðið. Auð-
vitað myrti ég hann ekki. Til
hvers hefði ég átt að gera það?
Ég hafði enga ástæðu til þess.
Ég get ekki sagt að ég hafi þekkt
hann.
Nabuko-san var einnig ekið í
lögreglustöðina og eins hávaxna
manninum, sem hafði tekið að
sér alla stjórnina fyrst. Þesisum
þremur var öllum troðið aftur í
lögreglubílinn, en fulltrúinn sat
við hliðina á eklinum 1 framsæt-
inu.
Loksins var komið til lögreglu
stöðvarinnar, sem var, nýtízku-
l'eg bygging með óteljandi skrif-
stofum í. Þeim var viísað inn í
lítið biðherbergi, þar sem voru
bekkir til að sitja á. Granni jap-
aninn og Nabuko-san voru fyrst
yfirheyrð. Loks kom japanskur
vörður og gerði Clotíhilde bend-
ingu. Hún stóð upp og fylgdi
honum inn í skrifstofu lögreglu-
stjórans.
Skrifstofan var með stóru
skrifborði, stól og stórum spjald-
skrárskáp. Innan við skrifborð-
ið sat japanskur emlbættismaður.
Á einum hinna stólanna sat Tar-
aki fulltrúi. En þegar Clothilde
var leidd inn, stóð hann upp og
hneigði sig kurteislega fyrir
henni.
— Þetta er ungfrú Everett,
sagði hann við yfirmann sinn.
— Ung ensk dama, sem er í heim
sókn hér í Japan. Það var hún,
sem fann lík Hosoya-san. Hún
hetfur tjáð mér, að hún hafi
kveikt ljósið, gengið inn í her-
bergið og dregið hnífinn úr sár-
inu.
Lögreglustjórinn kinkaði kolli.
Hann var hávaxinn maður, af
Japana að vera, ljósleitur á hör-
und og næstum laglegur maður.
— Og samt segir Nabuko-san,
að þér hafið spurt eftir númer-
inu á hertoerginu hans?
— Vinur minn, hr. Kenneth
Brooks er týndur, sagði hún. —
Ég vissi, að hann hafði átt ein-
hverjar viðræður við hr. Hosoya,
sem gaf honum meðmæli til
manns, sem er um borð í Nidhi
Maru. Skipið lét úr höfn klukk-
an eitt í dag, og ég hef ekki séð
tor. Brooks síðan. Mér datt í hug
tovort hr. Hosoya gæti gefið ein-
hverjar upplýsingar um hvarf
toans.
— Þér segir, að hr. Brooks sé
saknað? sagði lögreglustjórinn og
vottaði fyrir áhuga í röddinni.
— Vljið þér gefa okkur ná-
kvæma lýsingu á honum, og þá
get ég sent hana út til allra lög-
reglustöðva. Hversvegna til-
kynntuð þér ekki fyrr, að hann
væri horfinn?
Hún hikaði. — Ég var að vona,
að hann gæti skilað sér á hverri
stundu. Ég hef þegar hringt til
húsabónda hans í Londion.
— Húsbónda? Eigið þér við út-
gefendurna hans? Mér skilst af
Nabuko-san, að hr. Broofcs sé rit-
höfundur.
Clothilde fann, að hún gat
ekki haldið áfram með þessa
lygi, því að málið var orðið allt-
of alvarlegt til þess. — Við hr.
Brooks vinnum hjá tollstjórninni
í Englandii, sagði itoún. — Hr.
Brooks er hér í sambandi við
sendingar af eiturlyfjum, sem
verið er að smygla til Englands.
— Er það svo, ungfrú E'verett?
Lögreglustjórinn lyfti brúnum.
©PIB
COnKMSU
390 o
COSPER
— Þá horfir málið allt öðruvísi
við. Hr. Brooks hefði átt að hafa
samband við okkur um leið og
hann kom til landsins.
— Ég held, að bann hafi viljað
ná í einhverjar ákrveðnar stað-
reyndir til að leggja fyrir ykkur,
tautaði Clothilde. Og hann hafði
ekkert fast undir fótum fyrr en
hann komst í samband við hr.
Hosoya.
— Og þér haldið, að Hosoya
hafi komið honum í samiband við
einhvern á Niohi Maru, sem
hefði getað hjálpað honum? Við
getum hæglega komizt að því,
hvort hr. Brooks er um toorð í
Niohi Maru. Ég skal ná í loft-
s'keytasamiband við skipið, og ég
skal líka biðja starfstoróður
minn í Yokoihama að láta leita
hans við höfnina þar. En nú ætt-
uð þér að segja mér með yðar eig
in orðum, hvað gerðist frá því
þér komuð inn í krána og þar til
Taraki fulltrúi kom á vettvang.
Clothilde spennti greipar fastar.
Síðan vætti hún þurrar varirn-
ar og endurtók sögu sína.
— Þér segið, að glugginn hafi
verið opinn, iþegar þér fóruð inn
í herbergið? spurði hann, hvasst.
' • • • ■ ■ ■ ■ ■ ■■ jjMMi'.'.'.'.o.'.'AQ.vf .■ ■ ■ ■ » i*i» i»»• • »i
» « t > » > . » . i » » • • » wm • • • • • Biapr» • • • •I IMÍm •••••••«

i.•••••••••<
/• •••••»••■
SNTRTIVOEDBIBIH
BANKASTRÆTI 8.