Morgunblaðið - 31.03.1966, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 31. marz 1966
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
inn. Hvert högg var hljóðlaust.
Þarna var hvergi holt undir.
Snögglega heyrðum við bæði
sama hljóðið. Og það var ekki
stuna handan fyrir vegginn,
heldur fótatak í stiganum.
— Fljót nú! Rod greip í mig og
við þutum bak við þykku glugga
tjöldin, þar sem við höfðum falið
okkur fyrr um kvöldið.
betta var óhugnanlegur felu-
leikur. Skrifstofudyrnar opnuð-
ust og ljós var kveikt. Gegn um
rifu milJi tjaldanna gat ég séð að
þetta var Eastman. Hann gekk
þunglamalega að skrifborðinu og
settist niður.
Rod hélt utan um mig. Þrýsti
mér fast að sér. Þama kom það.
Eastman mundi bráðlega opna
leynidyrnar og þá var tækifær-
ið ....
Eastman var að opna mið-
skúffuna í skrifborðinu.
Hann stóð upp og sagði rólega:
— Upp með hendumar!
5. kafli.
Hann miðaði skammbyssu á
tjaldið, sem við stóðum bak við.
í sama bili hafði Rod ýtt mér
niður á gólfið og skotið.
Borðlampinn sprakk eins og
sprengja.
Þunga byssan hjá Eastman
hljóp af andartaki seinna, með
heljarmiklum hvelli, og miklum
púðurþef, en við höfðum þegar
skriðið yfir gólfið og í það litlí,
skjól, sem var af borðinu.
— Farðu til dyranna og hlauptu
eins og fjandinn sé á hælunum
á þér, sagði Rod og greip andann
á lofti. Ég beygði mig niður og
íhljóp allt hvað af tók, og Rod svo
á eftir mér og við þutum niður
stigann, eins og bezt vildi verk-
ast.
En þegar við komum fram á
stigagatið, kom maður hlaupandi
í áttina til okkar — það var ljós-
hærði maðurinn frá Islington.
Rod stökk að þunga grindverk-
inu við stigann og yfir það og
Jenti með báða fætur á axlirnar
á manninum. Þeir duttu báðir
með hávaða og dynkjum og Rod
sem var þyngri, ofan á hinum.
Hann stökk á fætur og við þut-
um út gegn um forsalinn og gegn
ALLTAF FJOLGAR
VOLKSVJAGEN
Því stœrri hjól, þeim mun færri snúning-
ar — því færri snúningar, þeim mun
minni slitflötur — því minni slitflötur,
þeim mun meiri ending á dekkjum. Því
stærri sem hjólin eru, þeim mun betri er
fjöðrunin. Bremsurnar stærri, betri kæl-
ing og meiri bremsuvirkun.
--------------® -------------------
Komið, skoðið og reynið Volkswagen.
Hér ó landi er Volkswagen tvímælalaust
vinsælasti, eftirsóttasti og mest seldi bíll-
inn, enda er hann vandaður og sígildur
bíll, en ekkert tízkufyrirbæri. Volkswagen
er því örugg fjórfesting og í hærra end-
ursöluverði en nokkur annar bíll.
---------------- ® ------------------
Það eru stór hjól ó Volkswagen 560x15.
HEILDYERZLUNIN
S'imi
21240
HEKLA hf
Laugavegi
170-172
um framdyrnar, sem til allrar
hamingju voru ólæstar.
Við flúðum út í garðinn og svo
yfir hann og bak við runnana,
en þar stönzuðum við og fleygð-
um okkur flötum á hrímaða jörð
ina. Við ætluðum varla að ná
andanum.
— Sjáðu þarna við framhliðið,
sagði Rod, allt í einu. í myrkr-
inu gat ég séð mann í smóking-
fötum og skein á hvíta skyrtuna.
Hann var með haglabyssu í hend
inni.
Með Rod á undan, hörfuðum
við nokkur skref til baka og
læddumst yfir akbrautina. Þetta
var hættulegt, þar eð við sáumst
vel á ljósleitum steinsteypuhell-
unum. Við vorum komin hálfa
leið yfir breiða brautina, þegar
annar samkvæmisskórinn minn
datt úr hendi mér, svo að glumdi
í. Rod kippti mér harkalega til
hliðar, þá kom blossi út úr ein-
um glugganum og hvinurinn í
kúlu, sem hoppaði af steini.
— Hann er með hljóðdeyfi taut
aði Rod og dró mig inn í runn-
anna. Maðurinn við gluggann
skaut aftur, en þó ekki í áttina
tii mín, en svo aftur og í þetta
sinn heyrði ég þytinn af kúlunni.
— Hittu þeir þig, Rod?
— Hún fór gegn um frakkann
minn. Ég er feginn. Ég hef verið
að bíða með þetta þangað til nú,
bætti hann við og hleypti af
-a
16
-n
skoti áleiðis að framdyrunum.
Það heyrðist óp og . maðurinn
datt aftur yfir sig.
— Við skulum forða okkur,
sagði hann og við tókum tii fót-
anna. Ég er enn að endurtaka
þetta hlaup, upp úr svefni, hras-
andi og dettandi, og stundum
finnst mér ég vera að hlaupa í
lausu lofti. Loksins duttum við
inn í bílinn, lafmóð.
Rod læddisf á tánum upp
dimman stigann í gistihúsinu,
eftir krókóttum göngum, fram-
hjá mannlausum skóm. Þarna
var svo kyrrt, að jafnvel skórnir
virtust ekki tilheyra neinum
mannlegum verum. Ég gat ekki
trúað, að þarna væri nokkur lif-
andi sála nema við tvö.
Ég hélt hitabrúsa í höndun-
um, sem við höfðum farið með
inn í einhverja nætur-kaffistofu
í Oxfordstræti til að fá kaffi á
— Við komumst ekki einu sinni með hann alla leið í hringinn, því að
hann lenti áður í slagsmálum við einn af áhorfendunum.
hann. Loksins komum við að
herbergisdyrunum mínum. Ég
kveikti ljós og Rod lokaði dyr-
unum varlega.
Við settumst þegjandi á rúm-
ið og störðum hvort á annað.
Þessi martröð hélt áfram áð
endurtaka sig í hausnum á mér,
rétt eins og kvikmynd, sem ein-
hvér hefði heimtað sýnda aftur
og aftur. Ég sá hillurnar í bóka-
stofunni hreyfast, vaxlita grím-
una á John Firth og skothvellinn
í bókastofunni. Rod virtist ekki
taka neinn þátt í þessum hugs-
anagangi mínum. Hann var að
skrúfa lokið af hitabrúsanum,
og hella úr honum kaffinu, sem
gerði gufu í köldu herberginu.
Andlitið á honum, með háu kinn
beinunum og írsku efrivörinni,
var rólegt.
— Þurfum við að fara í lög-
regluna? sagði ég loksins. Guð
minn góður! Það er eins og ég
þurfi alltaf að vera að segja
þetta á tveggja klukkutíma
fresti! En vissulega sleppum við
ekki við það, úr því að þetta er
orðið meira eða minna opinbert,
hvort sem er.
Rod saup á kaffinu. Það var
þykkt þegar það kom út úr hita-
brúsanum. — Ég er hræddur*um,
að við getum það ekki, Virginia,
enda þótt þess væri ful'l þörf.
Og ég skal segja þér, hversvegna.
Ég hitti þennan mann þarna í
dyrunum. Líklega hef ég nú
bara meitt hann, en það er nú
svona samt, að ég gæti orðið
i LITAVER ht.
ÚTI - INNI
MÁLNING í ÚRVALI
Alltaf eru þeir fleiri og fleiri sem hagnýta
sér hin hagkvæmu viðskipti í LITAVER,
Grensásvegi 22 og 24.
— SÍMAR 30280 — 32262 —
LITAVER hf.
tekinn fastur fyrir morðtilraun.
Og þú yrðir meðsek. Og annað
sem verra er. Hvað um Firth?
Þeir mundu drepa hann meðan
lögreglan væri enn að sleikja
blýantana sína.
— Já, en Rod! Við erum ekki
einu sinni viss um, að það hafi
verið Firth, sem við sáum i
prestskompunni. Okkur gæti
hafa skjáttazt.
— Satt er það.
Þarna þekkti ég aftur auglýs-
ingaröddina. Það eru til tuttugu
aðferðir til að selja hlut og mín
getur verið eins góð og þín.
Auglýsingamenn eru heiðarleg-
ir, ekki vantar það. Stundum eru
þeir svo hreinskilnir, að mig
langar mest til að snúa þá úr
hálsliðunum.
— Ég veit aðferð til að kom-
ast að því, sagði ég. — Hvers-
vegna ekki hringja heim til
Firths?
— Á þessum tíma sólarhrings?
— Hann er nú ráðherra, guð
minn góður! Ég býst ekki við,
að ríkisstjórnin fái alltaf fullan
svefn.
— Þú lætur ekki að þér hæða!
— Og þú ert leiðinlegur, sagði
ég og taugaóstyrkurinn frá bvi
fyrr, breyttist og varð að gremju
yfir læriföðurframkomu Rods.
— Á ég að hringja eða ekki?
— Það skaðar ekki að reyna
það.
Syfjaður næturvörður í gisti-
húsinu, sem var óvanur nætur-
hringingum, svaraði beiðni
minni um númerið í Cobham.
Ég beið þolinmóð eftir nokkrum
smellum í símanum og svo
draugalegri röddinni, sem alltaf
er í langlínusamtölum.
Ég heyrði loksins hringingu.
Enn eftir langan tíma kom
rödd í símann, og ég þekkti sett-
legu röddina í gömlu ráðskon-
unni.
Ég þarf að ná í hr. Firth I
áríðandi erindi, sagði ég lágt. —
Þetta er ungfrú Strickland. Við
komum tvö í gærkvöldi að finna
hr. Firth. Getið þér með nokkru
móti náð í hann í símann?
Já,r ég skil ....
Ég lagði frá mér símann.
Rod horfði á mig með ákafa í
svipnum.

er lam Éfi/ta
u
OSTA OG SMJÖRSALAN