Morgunblaðið - 12.05.1966, Side 24

24
MORGU NBLAÐIÐ
Fimmtudagur 12. maí 1966
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
GRÍMU
mér eitfhvað af heimilinu hérna
og kannski man ég þá, hvers-
vegna ég kom til Englands. Og
gsetuð þér ekki fundið vegabréf-
ið mitt í handtöskunni Ég ætla
að reyna að hrista svolítið upp
minnið mitt .... Ég er svo ringl-
uð .... það er eins og allt sé
í þoku fyrir mér.
3. kafli.
Ungfrú Daly sagði: — Þér
megið ekki vera að gera yður
áhyggjur. Læknirinn sagði, að
þér yrðuð að vera róleg í nokkra
daga og ekki vera óþolinmóð.
— Æ, gerið þér það fyrir mig,
sagði ég. — Ég verð bara ennþá
áhyggjufyllri, ef ég ligg svona
og reyni að hugsa. Þér vitið,
hvað það er kveljandi, þegar
maður getur ekki munað eitt-
hvað, þegax eitthvert nafn er
rétt komið fram á varirnar, en
samt kemur maður því ekki út
úr sér. Þannig líður mér núna,
en samt finn ég, að ég mundi
ekki þurfa nema lítið til að fá
minnið aftur.
Stúlkan svaraði þessu engu,
en gekk að skápnum og tók út
úr honum stóra, svarta hand-
tösku. — Hérna er taskan yðar,
sagði hún. — Fötin yðar hafa
verið sett í skápinn, öll nema
ljósrauða dragtin, sem þér voruð
í — hún var send í hreinsun.
Hún var öll útötuð, og þeir
voru ekki vissir um, að þeir
gætu komið henni í lag aftur.
Hún lagði töskuna á rúmið hjá
mér. — Ég ætla nú að fara að
borða en svo kem ég aftur undir
eins á eftir.
Taskan var úr mjúku, svörtu
kálfsskinni með stóru, köntuðu
fangamarki J. G. á lokinu.
Ég opnaði hana og bylgja af
ilmefni gaus á móti mér, sterkt,
en kom kunnuglega fyrir
og olli mér næstum velgju. Það
hlaut að vera langlegið, hugsaði
ég. Að innan var taskan fóðruð
þunnu skinni og þar var einnig
merki, sem gaf til kynna, að
hún væri keypt í einu þekktasta
tískuhúsi Parísarborgar.
Ég ýtti diskinum mínum til
hliðar og hellti því, sem í tösk-
unni var á bakkann. Þetta var
budda, veski, varalitur, púður-
dós, vasaklútur, vegabréf —
þetta venjulega innihald 1 hand-
töskum kvenna. Ég greip fyrst
vegabréfið og athugaði það.
Nafn handhafa: 'Frú Júlía
Gerard, og fyrir neðan: Fæð-
ingarnafn: Descartes. Þjóðemi:
Brezkur þegn. Ég sneri við blaði
og þar var „Mynd handhafa*1 og
starði framan í mig. Þetta var
venjuleg og heldur klaufaleg
vegabréfsmynd. Svarta hárið á
mér virtist rísa, ég var með poka
undir augunum og harðneskju-
legan munnsvip, en þetta var nú
samt ég sjálf, án alls vafa. Það
var þá skakkt hjá mér að halda,
að ég væri ekki sú, sem ég var
talin vera. Þessi tilfinning, að
vera farin úr líkamanum, vera
að leika eitthvert annarslegt
hlutverk, stafaði bara af slysinu,
sem ég hafði orðið fyrir. Ég var
frú Júlía Gerard og átti eigin-
mann, sem ég mundi alls ekkert
eftir og mundi heldur ekkert
eftir fortíð minni. Ég leit aftur á
vegabréfið og las lýsinguna, sem
þar var. „Staða: Húsfreyja. Fæð-
ingardagur og staður: London,
14. febrúar 1938 .... Svo að ég
var þá tuttugu og sex ára ....
Aosetur: Frakkland. Hæð: 5 fet
6 þumlungar. Augnalitur:
Brúnn. Háralitur: Svartur. Og
svo kom undirskriftin mín neðst:
Júlía Gerard.
Ég átti þá heima í Frakklandi
og bar franskt fæðingarnafn, en
ég var þó áreiðanlega ekki
frönsk. Ég hugsaði á ensku. Og
ég fann mig vera enska. Ég
lagðist út af og tók að rifja upp
fyrir mér frönsku nöfnin á hús-
gögnunum í herberginu. Þau
komu smámsaman og þegar ég
reyndi að setja saman setningar
á frönsku, urðu þær ekki betri
en hjá skólastelpu.
Ég lagði frá mér töskuna og
horfði á það, sem í henni hafði
verið. Púðurdósin var þunn og
úr gulli með fangamarkinu J.G.
úr rúbínum, þarna var nafnið á
veitingastað í París, miði frá
fatahreinsun, helmingur af leik-
□ ------------------------Q
6
□ ------------------------□
húsmiða, hvorttveggja frá París,
kort með nafni Stephen Gerards
rituðu á, ásamt heimiilisfangi.
Nú, svo húsið hérna hét þá Sorr-
ell Place. í vasa í töskunni var
svo ferðamannaávísun að upp-
hæð tuttugu pund.
Ég tróð öllu þessu dóti aftur
niður í töskuna. Það var ekkert
á því að græða. Engar endur-
minningar vöknuðu hjá mér við
að horfa á það. Það var eins vel
til, að ég hefði aldrei séð það
áður. Aðeins ilmurinn af því
vakti hjá mér einhverja óljósa
endurminningu og svo fíngerði
vasaklúturinn. Og jafnvel um
það varð ég engu nær. Ég hafði
auk heldur gleymt hvaða ilm-
efni ég notaði.
Stúlkan kom inn aftur og tók
frá mér bakkann. — Þetta er að
engu gagni, sagði ég. — Minnið
mitt er jafn tómt og áður.
— Hafið engar áhyggjur af
því, svaraði stúlkan einu sinni
enn. Stundum er ekki nema
vörn í því að hafa misst minnið.
Ef einhver hefur orðið fyrir
miklu áfalli, kærir hann sig
ekki alltaf um að muna það.
— En ef heilinn í mér hefur
orðið fyrir áfalli? sagði ég.
— Þér megið ekki vera að gera
yður rellu út af slíku. Auðvitað
er heilinn í yður alveg jafngóð-
ur eftir.
Mér fannst hún nú vera eitt-
hvað óviss og fara undan í flæm
ingi, en ég vissi, að mér þýddi
ekkert að vera að spyrja hana.
Hún mundi aldrei segja mér af
meiðslum mínum, jafnvel þótt
hún vissi um þau út í æsar.
Ég hélt áfram: — Þér eigið
við, að bara af því að ég vilji
ekki muna þegar ég rakst á
tréð, þá sé allt minnið mitt far-
ið veg allrar veraldar?
— Þér hljótið að hafa verið
dauðskelfd, sagði stúlkan. — Og
þér voruð heppin að sleppa lif-
andi. En þér hentust út úr bíln-
um og líklega hefur það bjargað
yður. Þér rákuð höfuðið í og
meiddust á því og voruð svo
meðvitundarlaus klukkutímun-
um saman, áður en þér fundust.
— Hver fann mig?
— Einn verkamaðurinn hans
hr. Gerards, sem var á heim-
leið síðla kvölds. Þetta var ekki
fyrr en undir miðnætti og þér
hljótið að hafa legið þarna all-
an daginn og yður hefur næst-
um verið blætt út.
— En bíllinn?
— Hann var mikið skemmdur,
en hann er farinn til þeirra, sem
leigðu hann út í Dover.
— En farangurinn minn? Var
þar ekkert tii að sýna, hvaða er-
indi ég hefði átt hingað?
— Þér höfðuð ekki mikinn
farangur, bara þessa tösku og
svo peysu aukalega .......
— Var hún ljóáblá .... og úr
kasmírull? sagði ég snögglega.
Stúlkan kinkaði kolli til sam-
þykkis. — Alveg rétt. Og það er
greinilegt, að þér hafið ékkl
ætlað að hafa hér nema stutta
viðstöðu.
— Nema ég hafi skilið ein-
hvern meiri farangur eftir ann-
arsstaðar? sagði ég dræmt, —
en þá ætti ég að hafa miða fyrir
honum. Nú, en þetta kemur nú
allt betur í ljós þegar ég heyri
eitthvað frá Frakklandi.
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin liverfi:
Laugarásvegur
I melka
SKYRTAN ER
HERRADEILD
LONDON
DÖMUDEILi)
Austurstræti 14.
Sími 14260.
KELUICA
siðbuxur
H E L A H C A
skiðabuxur
i ú r v a 1 I .
--★--
— PÓSTSENDUM -
LOIVDOIM,
Prestskosning í hinu nýja
Garðaprestakalli
fer fram sunnudaginn 15. þ. m. Kosið verður í
Barnaskóla Garðahrepps, Barnaskólanum Brunna-
stöðum og Barnaskólanum Bjarnarstöðum.
Kosniiig hefst í öllum sóknum kl. 10.
PRÓFASTUR.
GARÐAR GÍSLASON H F.
5 00
BYGGINGAVORUR
Hiúrfftúðunarnet
Rappnet
H V E R FISGATA 4-6