Morgunblaðið - 20.09.1966, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
ÞriSjudagur 20. sept. 1966
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
Þarna stóð hann og hló að mér.
— Síðast þegar ég flaug, var ég
á lofti í tíu mínútur, undan vest-
urhlíðunum í Monte Capello. Ég
fullvissi þig um það, Beo, að
þetta er ekki nokkra vitund
hættulegt. Það eina, sem getur
brugðist er þáttur mannsins
sjálfs. Og eftir það, sem ég er
búinn að afreka, er það ekki sér-
lega líklegt.
Hann var ekki lengur fölur og
spenntur, eins óg hann hafði
verið fyrir aksturinn. Brosið á
andliti hans var glaðlegt, en
engin gretta. Hann lyfti ann-
arri hendi til að heilsa mann-
fjöldanum, sem fyrir neðan
stóð, æpandi fagnaðaróp.
— Lendingin getur orðið
miklu erfiðara en flugið, sagði
hann. — Ég er að hugsa um að
fara alveg yfir torgið og lenda
á mýkra jarðvegi í hallanum
handan við það. Fallhlífin bak
við vængina, dregur úr ferð-
inni, þegar ég tek í spottann og
hún opnast.
Sjálfstraustið í honum var
drembilegt og takmarkalaust.
Hann leit til fjarlægra fjallanna,
og brosti.
— Farðu ekki, Aldo, sagði ég.
— Það er hreint sjálfsmorð og
brjálæði.
Hann hlustaði ekki á mig.
Honum var sama. Trú hans var
trú ofstopamannsins, sem öldum
saman hafði reynzt verða áhang
endum sínum til tortímingar.
Eins og Claudio á undan honum,
gat hann ekki annað en dáið.
Hann stóð þarna á hillunni og
tók að gyrða sig gjörðunum og
spenna taugarnar fastar við axl-
irnar á sér, og stíga gegn um
götin, sem voru fyrir fæturna.
Hann stakk báðum örmum gegn
um festingarnar, sem voru
áfastar vængjunum og lyfti þeim
síðan. Þegar hann stóð svona,
baðandi út öllum limum, fannst
mér hann einhvernveginn
ósjálfbjarga, jafnvel hálf-hlægi-
legur. Hann mundi aldrei losna
úr þessum fjötrum, sem hann
*ar nú hnepptur í.
Mannfjöldinn, sem var þrjú
hundruð fetum fyrir neðan
okkur á Markaðstorginu, var
allt í einu orðinn alveg þögull.
Höfuðin, sem voru þarna þétt-
skipuð eins og fyrr, æptu ekki
lengur: „Donati“. Þau biðu og
horfðu meðan maðurinn, færður
í sína eigin fjötra, stóð hreyfing-
arlaus á fremstu brúninni, og
bar við himin.
Ég skreið að honum og greip
báðum höndum um fæturna á
honum. Nei ....... sagði ég. —
Nei ......
Ég hlýt að hafa æpt þetta, því
að röddin í mér kom bergmál-
andi á móti mér, hæðnisleg en
svo sterk, að hún barst niður til
þeirra, sem næstir stóðu fyrir
neðan og hræddi þá. Svo heyrð-
ust andvörp, sem enduðu í mót-
mælum og skelfingu.
— Hlustaðu á þá, sagði ég. —
Þeir vilja það ekki. Þeir eru
hræddir. Þú ert búinn að sanna
færni þína einu sinni. Hvers-
vegna aftur .... í Guðs nafni?
Hann leit niður á mig og
brosti. — Af því að einu sinni
er ekki nóg. Það er það, sem
þeir verða að læra. Bæði þú og
Cesare og allir þeir, sem standa
þarna niðri, — allur Ruffano-
bær, — að einu sinni er sama
sem aldrei. Maður verður alltaf
að leggja á hættu í annað sinn
og þriðja sinn og fjórða sinn ....
sama hvað það er, sem maður
vill afreka. Farðu frá!
Hann sparkaði aftur undan
sér, svo að ég hrasaði og féll
upp að hurðinni. Ég skall út á
hlið og rak brjóstið í tröppuna
og missti andann sem snöggvast,
svo að ég lá þar á hnjánum til
þess að ná honum aftur, og með
lokuð augu. Þegar ég opnaði
þau aftur, stóð hann með útrétta
vængina, tilbúinn til flugsins.
Nú var hann ekki lengur hlægi-
legur útlits, heldur fagur. Og
um leið og hann stökk út í
loftið, fyllti vindstroka fóðrið
undir vængjunum, svo að þeir
belgdust ‘ út, drógust svo sam-
an, líkast því, sem verður á
sumum barnaleikföngum. Lík-
ami hans var láréttur milli
vængjanna og armar hans og
fætur fullkomnuðu myndina.
Létt og fyrirhafnarlaust sveif
hann uppi yfir mannfjöldanum,
og barst fyrir vindinum, alveg
eins og hann hafði sagt fyrir.
Fjaðrirnar, sem höfðu verið
silfurlitaðar, tóku nú á sig gulls-
lit. Hann sveif suðureftir og
mundi geta lent í dalnum hand-
an við Markaðstorgið.
Ég beíð eftir því, að hann
tæki í fallhlífarbandið, til að
draga úr ferðinni, sem hann
hafði verið að tala um. En það
gerði hann ekki. í stað þess
hlaut hann að hafa losið sig og
látið áhaldið, sem hann hafði
sjálfur hjálpað til að búa til,
reka stjórnlaust fyrir golunni.
Hann kastaði sér frá, og sveif
með armana útrétta eins og
vængi, og stakkst síðan til jarð-
ar og datt, svo að líkami hans,
lítill og veiklulegur, féll eins og
svart strik, sem bar við him-
in.
Frétt úr „Vikupóstinum“ í
Rufjao:
Aldo Donatii prófessor og
formaður Listaráðsins og for-
ustumaður vorrar elskuðu
borg, sem týndi lífi í hörmu-
legu slysi á hátíðardaginn,
verður syrgður, ekki einasta
af elskandi bróður og svo vin-
um sinum, heldur af hverjum
stúdent við háskólann, af sam-
verkamönnum og félögum, og
einnig af öllum íbúum Ruff-
aoborgar. Hann var eldri son-
ur Aldo Donati, sem um langt
árabil var hallarvörður í her-
togahöllinni, og fœddur og upp
alinn hér í borg. 1 styrjöld-
inni var hann í flughernum
og gerðist flugmaður. Hann
var skotinn niður árið 1943,
en tókst að sleppa, og meðan
á stóð hernámi Þjóðverja, stofn
aði hann her skæruliða í fjöll-
unum og barðist þar með fé-
lögum sínum, unz landið varð
aftur frjálst.
Er hann kom aftur til Ruff-
ano, frétti hann, að faðir hans
hefði andast nokkru áður í
fangabúðum Bandamanna, og
að móðir hans og yngri bróðir
hefðu farizt í sprengjuárás.
Sorgbitinn en óbeygður, hóf
Aldo Donati nám við háskól-
ann í Ruffano og tók próf í list
fræði með fyrstu einkunn.
Hann komst í Listaráðið og
varði því, sem eftir var æv-
innar við starf fyrir það, sem
var í því fólgið að varðveita
hertogahöllina og listaverk
þau, er þar eru geymd, en
beitti sér þó fyrst og fremst
fyrir hjálparstarfsemi fyrir
munaðarlausa stúdenta. Sem
□--------------□
72
□--------------□
rektor hafði ég þá ánœgju að
vinna með honum að háskóla-
hátíðunum, og ég get fullyrt,
án nokkurs fyrirvara, að kunn
átta hans á því sviði fór fram
úr öllu, sem hér hefur áður
sézt. Hann var snillingur og
hrifning hans hafði slíkt áhrif
á þátttakendurna, sem léku á
þessum hátíðum, að það sem
þeir væri að fara með, vœri
ekki skáldskapur heldur raun
veruleikinn sjálfur — og þar
tala ég ag reynslu, þar eð bæði
ég og konan mín vorum meðal
þessara þátttakenda.
Hvort val hans fyrir hátíð-
ina i ár, hefur verið viturlegt
eða ekki skal ekki hér um
rœtt. Hinn áumkunarverði her
togi er ekki maður, sem við
óskum að endurminnast. —
Og Ruffanobúar, bœði lífs og
liðnir, vilja helzt geta gleymt
honum. Hann var illur mað-
ur og illviljaður honum var
illa við alla þegna sína, en
dáður af þröngum hópi manna,
sem voru jafn fyrirlitlegir og
hann var sjálfur. En hvað sem
um það er, fannst Aldo Don-
ati hann vera frœgðar sinnar
verður, þó ekki væri nema
vegna þessa afreks Jehus forð
um, að stýra átján hestum
gegn um Ruffanoborg, frá
norðurhœðinni til suðurhæðar
innar. Hvort Claudio greifi
framkvœmdi þetta afrek, er
enn í óvissu. En Aldo Donati
gerði það. Þeir sem horfðu á
hann síðastliðinn föstudag,
munu ekki gleyma því.
Hefði hann látið þar við
sitja hefði það nœgt. Það sem
hann hafði afrekað, var œv-
intýralegt, jafnvel dásamlegt.
En hann stefndi hœrra og
týndi lífi við þá tilraun. Það
var ekki áhaldinu að kenna,
því að kunnáttumenn hafa
rannsákað það. Aldo Donati
virðist hafa gleymt þeirri
grundvallarreglu, sem hverj-
um nemanda í fállhlífarstökki
er fyrst kennd — að toga í
bandið. Hvers vegna vanrœkti
hann það, fáum við aldrei að
vita. Bróðir hans, Armino
Donati, sem kom til Ruffano í
vikunni, sem leið, eftir tuttugu
ára fjarveru, og sezt vonandi
hér að til þess að halda áfram
starfsemi bróður síns fyrir fá-
tæka stúdenta, hefur sagt mér,
að hann haldi, að bróðir sinn
hafi snögglega ogá miðju flug-
inu, séð einhverja sýn, eða
komiizt snögglega í einhvern
æsing, sem gerði hann blind-
an á hættuna.
Þetta gœti vel satt verið.
Eins og Icaros, flaug hann of
nærri sólinni. Eins og Lucifer,
féll hann. Við, eftirlifandi Ruff
anobúar, hyllum hugrekki
mannsins, sem þorði.
Gaspari Butali rektor há-
skólans í Ruffano.
(Sögulok).
Lamineraðar
spónaplötur
Skandinavískur umboðsmaður fyrir vestur-þýzka
framleiðendur óskar eftir sambandi við áreiðanlegan
innflytjanda/heildsala um vörubirgðir og sölu á sam
keppnisfæru verði. — Þeir, sem hafa áhuga, sendi
vinsamlega svar til afgr. Mbl., mekt: „Soie Repre-
sentaion“.
Garn, — Garn, — Garn
Ef það er garn, liggur leiðin í Hof
Fáum daglega nýjar sendingar af vinsæl-
ustu garntegundunum, svo sem:
HJARTAGARN — NEVEDAGARN —
PARLEYGARN — SKÚTUGARN —
SÖNDERBORGARGARN.
Margar gerðir og mismunandi afbrigði
frá hverri verksmiðju. Auk þess höfum
við jafnan
ANGÓRUGARN — BAÐMULLARGARN
— DRALONGARN — NÆLONGARN og
3 tegundir RYAGARNS.
Verzlunin HOF
lS9AVíStJr|
• •
A-0
Hvort sem nafnið á bílnum byrjar á
A eða Ö eða einhverjum staf þar á
milli þá framleiðum við áklæði á bílinn.
Otur
Sími 10639 — Hringbraut 121.