Morgunblaðið - 25.10.1966, Blaðsíða 25

Þriðjudagur 25. okt. 1968
MORCUN BLADID
25
— Minning
Framhald aí bls. 19
er sem þúsund ár og þúsund ár
■em einn dagur“.
Stefán, við kveðjum þig með
þakklæti í huga og biðjum þér
blessunar guðs á ókomnum leið
um.
Konu Stefáns heitins, börnum
•g öðru ættfólki, sendum við
hjónin okkar "innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Theodór Gíslason.
t
I>AÐ átakanlegasta við það að
eldast, er að verða að horfa uppá
sér yngri ættingja og vini hverfa
yfir móðuna miklu hvern eftir
annan. Þó að maður sé að vísu
sannfærður um að „líf er eftir
þetta líf“, er söknuðurinn eftir
látna ástvini jafnsár og erfiður.
Það er nú liðin meira en hálf
ðld síðan ég tengdist fjölskyld-
unni í Laufási við Eyjafjörð, og
elskulegra fólk hefi ég ekki
þekkt. Ég held að hún Ingibjörg
mágkona mín hafi verið sú ró-
samasta manneskja, sem ég hefi
kynnst.
Háöldruð varð hún að horfa
á eftir tveimur elztu sonum sín
um ofan í gröfina, en rósemin
brást henni aldrei, aðeins einu
sinni heyrði ég hana segja: „Æ,
því fékk ég ekki heldur að fara“.
Laufás, — þetta er eins og
töfraorð í munni þeirra, sem hafa
alizt þar upp. Þegar þau systkin-
in, börn séra Björns Björnssonar
og Ingibjargar Magnúsdóttur,
tala um Laufás, er fögnuðurinn
og hrifningin í röddinni svo mik
il að mér hefur. alltaf fundizt
þau vera að tala um Paradís.
Bami aðdáunarhreimurinn var
líka í rödd mannsins míns Sig-
urðar Magnússonar, þegeir hann
minntist á æskuheimili sitt, og
var hann þó fjórtán ára þegar
faann kom þangað.
Þegar þau Laufássystkinin
fluttu til Reykjavíkur fyrir rösk-
um 40 árum, var það glaður og
kátur hópur, þar sem allir voru
samtaka um að styðja og styrkja
hvort annað svo að fágætt mun
vera ,og ekki breyttist það þó
eð bræðurnir festu ráð sitt og
stofnuðu sín eigin heimili, eigin-
konur þeirra studdu líka að sam
heldni fjölskyldunnar. Þegar hún
safnaðist saman á hátíðis- og
tyllidögum, hvort heldur var á
Sólvallagötu eða Hringbraut,
vantaði aldrei neinn.
Nú eru þau Jón og Vilborg
ein eftir af systkinahópnum, þar
sem Jóhannes læknir yngri bróð-
irinn lézt þ. 7. sept. sl., og Stefán
nú, er stórt skarð höggvið í þessa
samheldnu fjölskyldu.
Frá því ég fyrst kynntist þess-
um systkinum hefur mér þótt
vænt um þau öll, en Stefán hefur
þó haft sérstöðu í huga mínum,
vegna þess að hann var sá eini
*f systursonum mannsins míns,
eem hafði svip af honum, bæði
í útliti og góðlátlegri kýmni.
Btefán hafði á síðastl. sumri haft
aðkenningu af veiki þeirri, er
varð banamein hans, en virtist
vera á góðum batavegi, og þau
hjónin fóru því til Bandaríkj-
enna til að heimsækja einka-
dóttur sína, sem er gift þar. Við
vorum einmitt nýbúin að frétta
að honum liði vel og hefði haft
gott af ferðalaginu, þegar and-
látsfregnin kom, sem erfitt var
að trúa að gæti verið sönn.
Ég hefi átt margar yndisstund
Ir á heimili Stefáns og hans elsku
legu konu, Kristínar Maríu. Þar
ríkti alltaf friður og eindrægni,
því að hjónin kappkostuðu jafn-
an að vera favort öðru til gleði
®g ánægju.
Ég veit að Stefáns Björnsson-
*r sakna margir, þó að söknuður
inn sé eðlilega sárastur hjá eigin
konu, börnum og systkinum. En
það er þó huggun harmi gegn
að Stefán lætur eingöngu eftir
aig góðar minningar.
Ég votta minni góðu vinkonu
Kristínu Maríu og allri hennar
fjölskyldu, innilega samúð mína
®g fjölskyldu minnar, og hugur-
inn hvarflar einnig til blessaðra
litlu barnabarnanna, sem vita
ekki enn hvað mikið þau hafa
BÚSSt
Sigríður J. Maenússon.
Nordal
Framhald af bls. 10
heiður í þeim efnum.“
Þetta mátti þykja furðu
djarflega mælt meðan Há-
skólinn hafi ekki meira liði
á að skipa í þessum fræðum,
en einum prófessor og einum
dósent. En þarna var líka
ekki rætt um annað, en
stefnumark og framtíðarvon.
Við ættum nú þegar með
meira starfsliði að vera tals-
vert nær þessu marki, en
fyrir 48 árum, og vonirnar
hafa glæðzt að sama skapi.
En æðsti dómstóll eða
hæstiréttur eru stór orð, og
gildi úrskurðanna ekki ein-
ungis komið undir dómurun-
um heldur málefnunum. Ef
miðað er við umrædda nafn-
bót verður því tæplega neit-
að, að varlega og sparlega
hefur verið á henni haldið
fram að þessu og naumast
orkað almenns tvímælis um
verðleika þeirra þriggja ís-
lenzkra og tveggja erlendra
fræðimanna, sem hún hefur
áður verið veitt. En ég er
ekki viss um, að skoðanir
þeirra sjálfra hvers á öðrum
hafi verið svo samhljóða.
Andreas Heusler sagði við
mig í Basel vorið 1982: „Það
er undarlegt um Finn Jóns-
son. Hann getur aldrei fall-
izt á neitt, sem ég segi, en
það er sama hvaða fjarstæðu
Magnús Ólsen ber á borð,
þá tekur Finnur það allt gott
og gilt.“ Og sama sumarið
sagði Finnur í fjölmennu hófi
í Lundi með sínu hispurs-
lausa orðalagi: „Fræðimenn 1
norrænum fræðum hafa
alltaf allir verið ósammála
um alla hlutL“
Ég minnist á þessi tvö
dæmi, ef þau kynnu að geta
orðið þeim mönnum til hugar
hægðar, sem á dómarastól
eiga að sitja. Hitt er annað
mál, að í þjóðlegum fræðum
allra landa er torvelt með
námi og af bókum að afla sér
þekkingar, sem að öllu leyti
jafnist við þá, sem innbornir
menn fá í vöggugjöf. Upp á
þetta mætti heimfæra spak-
mælið: „Fáir sem faðir, eng-
inn sem móðir.“ Örfáir lær-
dómsmenn hafa skilið is-
lenzka tungu forna og nýja
svo vel, að þeir hefðu ekki
getað lært sumt bstur af
hverjum íslénzkum smala.
Að þessu leyti, að minnsta
kosti, er það kall og kvöð
allra íslendinga að vera hæsti
réttur í sínum þjóðlegu- fræð-
um.
Ég hef verið efasemdamað-
ur og að sumu leyti uppreisn
armaður af því er tekur til
skoðana á fræðum mínum
sem vísindum og tilgangi
þeirra, og það hefur ekki
alltaf verið mér auðvelt. Að
vísu er jafnan skylt að hafa
það, sem sannara reynist að
undirstöðu svo langt sem það
nær, en um það takmark þess
ara fræða, að glæða eftir veik
um mætti ást og skilning al-
þjóðar á tungu sinni, bók-
menntum og sögu, skyldur
þessara fræða við smalana ef
svo mætti að orði kveða, hef
ég aldrei efazt. Þá múra, sem
í flestum löndum eru milli
svonefndra lærdómsmanna
og almennings má aldrei reisa
á íslandi, og við eigum sem
betur fer þar ennþá sérstak-
ar forsendur þessa samstarfs,
sem ég þarf ekki að lýsa nán-
ar, sem okkur ber skylda til
að varðveita og þar sem við
getum jafnvel orðið ýmsum
öðrum þjóðum til eftirdæm-
is.“
— Hafnarmál
Framhald af bls. 21
verður þetta nýja bæjarfyrir-
tæki samt.
Það vantar mikið á að lokið
sé hafnsrgerð í Hafnarfirði, svo
að höfnin þar notist vel sem af-
greiðslu höfn. Víðáttumiklar
hafnir og firðir eru háð þeim
annmarka, að skýla ekki nógu
vel fyrir vindi og sjó, til þess
að bæta úr því þarf að hólfa
niður, mynda skipakví. Forn-
mannahöfnin í Hafnarfirði bauð
upp á þessa góðu kosti og það
duldist 'ekki landnámsmönnum
og hún býður nútímamanninum
upp á það sama. Ef hann ekki
notfærir sér þá möguleika, þá er
það ekki vegna óyfirstíganlegra
örðugleika en slysalegt yrði þáð
að teljast. Frá sögu og staðar-
sjónarmiði, væri það og nánast
helgispjöll, að afmá þetta nafn-
giftareinkenni Hafnarfjarðar,
með því að grafa það í jörð.
Náttúruauðæfum megum við
heldur ekki farga með svo
hrapalegum aðgerðum.
Sigurjón Einarsson, skipstjóri.

K V I K S J A

Með aerinni fyrirhöfn hafa vísindin
fengið þekkingu á háttu termítanna —
og þar með möguleikanum á að sigrast
á þeim. „Skýjakljúfarnir", sem þeir
byggja í Afríku eru 6—8 metra háir og
harðir eins og grjót og þá er einungis
hægt að sprengja með dýnamiti. Þeir
eta innan tré hljóðlaust og sporlaust og
engan getur grunað neitt unz tréð skyndi
lega er að falli komið. Með áratuga rann
sókn hafa menn komizt að því, að meðal
termíta er konungur og drottning. Drottn
ingin er stór og feit en konungurinn
lítill og þýðingarlaus. Drottningin verpir
með tveggja mínútna millibili, en geta
hennar minnkar ef henni er ekki færð
fæða. Þá deyr hún af hungri og ný
drottning kemur t>l valda. Á efstu hæð
J 'Ú M B <5
„skýjakljúfsins“ er safnað saman hræum
af dauðu mtermítum, sem matarforða í
hallærum. „Hermennirnir“ hafa sínar eig
in herbúðir og þangað færa „verkamenn
irnir“ þeim matinn. Eggjunum er ungað
út í sérstökum herbergjum og i „kjall-
aranum“ er miðstöð, rotnandi plöntuleif-
ar, sem gefa frá sér hita fyrir alla bygg-
inguna.
Teiknari: J. M O R A
Á samri stundu heyra þeir að sagt er:
— Já, það var hér, og hér er ég enn-
þá. Það er Álfur og svo virðist sem hann
sé nú búinn að ná sér fullkomlega. Hann
er vopnaður og miðar á vini okkar: —
Upp með hendur, segir hann ógnandi
röddu og lyftir framhlaðningi einbúans.
JAMES BOND
James Bond
IY 1*8 FIEMIM
MUN8K VI JOHN McUISXY
Sitt hvoru megin við hann standa þorp-
ararnir, sem Júmbó og skipstjórinn hjálp
uðu niður af fjallinu. Einnig eru þeir
vopnaðir og það þungum lurkum.: — Og
þið eruð hér með fjársjóðinn, sem þið
tókuð frá mér.
Júmbó reynir að koma vitinu fyrir
"X—

þorparana: — Verfu nú ekki svona barna
legur, Álfur, segir hann, leggðu frá þér
vopnið — þú veizt eins vel og ég að
byssan er ekki hlaðin nema einu skoti,
svo þú getur ekki hitt nema einn okk-
ar, og þá munu hinir ábyggilega klára
sig.
Eftii IAN FLEMING
Ég vissi að ég mundi verða heppinn í
fjárhættuspilinu þetfa kvöld.
Ég vann á rautt og á svart en hætti
þegar tvöfalt núll kom upp.
Ég sá að gjaldkerinn gaf viðvörun.
Skyndilega íann ég að maður með
stóran vindil veitti mér eftirtekf. Eg vissl
að það var sjálfur Seraffimo Spang.