Morgunblaðið - 20.11.1966, Blaðsíða 3

Sunnudagur 20. nSv. 1966
MORGUNBLAÐIÐ
3
Við Karfarvoginn þar lengst
inn í Vogahverfi eiga þau
heima hjónin Sólveig Eggerz
Pétursdóttir og Árni Jónsson
Lesendur Lesbókar þekkja
heimili þeirra af frásögn á
sl. vetri, en nú um þessar
mundir er Sólveig að opna
málverkasýningu í Bogasaln-
um, og vegna þess röltum við
þangað inpeftir eitt kvöldið
um daginn til þess að fá lista
konuna til þess að sýna okkur
eitthvað af málverkunum,
sem á þessari sýningu verða
og segja okkur frá tildrögum
þeirra.
Málið var auðsótt. Heljar-
mikil málverkatrana var sótt
inn á vinnustofuna, komið fyr
ir í stofunni, lokað fyrir sjón
varpið, og svo var ein myndin
af annarri sett á trönuna og
Sólveig eða Dolly, eins og vin
um hennar er tamast að kalla
hana talaði um myndirnar, en
Árni svitnaði við að bera mál
verkin að og frá, og er þó
gamall leikfimismaður i úr-
valsflokki.
Undarlegt andrúmsloft ríkti
í stofunni. Myndirnar voru
margar úr þjóðsögunum,
þrungnar kyngikrafti galdra
og dulúðar.
„Þessa kalla ég Morgun-
hæn. Það er mikill blár litur
í henni. Ég var að hugsa um
morgunskímuna fyrir norðan.
Ég átti heima í átta ár fyrir
norðan, í Svarfaðardal, — þau
árin, sem maður mótast mest
Allt, sem maður hefur lifað
fram að 14 ára aldri, verður
ríkast í huga manns. Eins og
Sólveig Eggerz með páfagaukinn Stubb skítalabba á höfð-
inu.
„Þá var ég ungur að árum“
Spjall um mdlverk við Sólveigu Eggerz,
sem sýnir í Bogasalnum
um þessar mundir
það komi mest fram í minning
unum, bæði fólkið og landið.
„Þá var ég ungur að árum“.
Þessi stóra mynd þarna er
máluð með kvæði eftir Örn
Arnarson í huga. „Þá var ég
ungur að árum“. Ég hef svo
gaman að kvæðum. Aðallega
var mér hugsað til þessara
erinda:
„Mér var margt að tárum,
margt þó vekti kæti
og hopp á hæl og tá.
Þá var ég ungur að árum,
enn þau bölvuð læti,
rumdi í öllum rám.
Það var eins og enginn trúa
vildi,
að annað mat í barnsins
heimi gildi,
flýði ég til þín, móðir mín,
því mildin þín,
grát og gleði skildi“.
Eg held ég gæti málað
mynd, já, nýja stóra mynd
út af hverju erindi. Ég hef
▼ar ég ungur
Arnarsonar í
að árum". Mynd máluð með kvæði
huga, (Sveinn Þorm. tók myndirnar).
svo gaman að kvæðum.
Þessi mynd hér heitir Eigin
konan og Baccus. Hún er mál
uð frá áhrifum af spýtun-
um mínum. Rétt er að taka
fram, að á þessari sýningu
minni í Bogasal, sem nú fer
að byrja, eru eingöngu olíu-
málverk, og enginn rekaviður
eins og svo oft áður, þó er
langt frá því, að ég hafi lagt
það á hilluna.
Að kaupa hatt nefni ég
næstu mynd. Mér finnst svo
gaman að fara í hattabúðir og
athuga svipbrigðin á konun-
um, þegar þær eru að máta
hatta. Þyílíkur sælusvipur,
sem færist yfir andlit þeirra.
Þessi haustmynd er græn
yfirlitum -rétt eins og haustið
er núna, enda gæti hún alveg
eins heitið október 1966.
Kvenfólk og fuglar í búri.
Og nú móðga ég máski karl
mennina, því að næsta mynd
heitir í búri. Fuglar og kven-
fólk í búri. Það er einmitt
þannig, sem karlmennirnir
vilja hafa okkur. Við förum
úr búrinu heima, giftumst og
göngum rakleitt inn í annað
búr, búr hjónabandsins. Er
það ekki svona?“
Og það var orð að sönnu,
því að rétt i þessu kom fljúg
andi páfagaukur fram í stof-
una, Ijósblár og fallegur og
settist beint á höfuð Sólveigar
og söng mikið, rétt eins og
hann vildi samsinna þessu.
Annars er þetta mesti merkis
fugl og getur sagt til nafns
og gerði það bæði hátt og
greinilega fyrir okkur. Nafnið
er svo sem ekkert átakanlega
fallegt, en það syngur í nefi
hans: Stubbur skítalabbi, og
hann endurtekur seinni helm
inginn kröftuglega.
„Þessi heitir Mánaskin, blá
mynd, fullt tungl og kona í
bendingarleik um miðja vetr
arnótt, en Kisa kóngsdóttir
or sú næsta, máluð upp úr
þjóðsógum Jóns Árnasonar.
Nú megið þið ekki halda
að ég sé alltaf eins í skapinu
eins og þessi mynd bendir tiL
Eg nefni hanaDimma daga-,
„one of those days“, en Árni
Framhald á bls. 4
Leikföng ■
þúsundatali
Úrvalið aldrei meira.
Fristundabúðin
VELTUSUNDI 1.
ERG

99
MARTIN A. HANSEN
höfundur þessarar hugljúfu en sérkennilegu
sögu er án efa einn af allra fremstu og ágæt-
ustu rithöfundum Dana á þessari öld. Hann
lézt árið 1955 aðeins 46 ára gamall, en hafði
þá ritað fjölda bóka, sem vakið höfðu
óskipta athygli. Mesta aðdáun mun þó hafa
vakið þessi saga hans, DJÁKNINN 1
SANDEY, er kom út árið 1950. Síðan hefur
hún verið endurprentuð sautján sinnum á
móðurmáli hans eða alls í 182 000 eintök-
um, og auk þess þýdd á mörg tungumál. Hún
býr yfir dularfullum töfrum, sem heilla
huga lesandans. Hún opnar honum sýn inn
í hulda heima mannlegra ástríðna, innri
baráttu og sigra yfir sjálfum sér. Þessi saga
er skriftamál gáfaðs manns, sem þráir ham-
ingjuna, fer á mis við hana, en finnur hana
að lokum, en hvorki í nautn né kröfum til
annarra, heldur í fórn og starfi. Hið sér-
kennilega eintal sálarinnar við Natanael,
„manninn, sem ekki finnast svik í“, er vægð-
arlaus sjálfsprófun söguhetjunnar til þess
að komast að hinu sanna gildi hlutanna. Trú.
hÖfundar á sigurmátt þess góða í manns-
sálinni er heil og sterk. Sagan er auðug af
hugljúfum og heillandi myndum af Sandey
og fólkinu, sem þar býr. En jafnframt
skyggnist skáldið undir yfirborðið og kann-
ar hin myrku djúp mannlegra ástríðna.
DIÁKNINN
I SANDEY