Morgunblaðið - 21.02.1967, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. FEBRÚAR 1967.
Sögulegt
sumarfrí
eftir Stephen
Ransome
Og nú er útlitið svart fyrir
Brad.
Venjulega er þessi tími dagsins
slcrafstund hjá Raceihjónunum.
Brad hefur það sem einskonar
hvíldartíma eftir erfiði sitt —
þá blandar hann fjöldann allan
kokteilum, syngur óperulög og
spilar jassplötur (en vitaniega
ekki hvort tveggja í einu) og
gantast við konuna sína sem tek-
ur því eins og þetta sé fyrsta
stefnumótið þeirra.
Og næstum alltaf eru einlhverj-
ir kunningjar gestkomandi.
Katie er skipað að búa til 'heilar
hrúgurnar af smáréttum og stund
um er hún rekin til að dansa við
húsbónda sinn. Oftast verður
úr þessu kvöldverður og jafnvel
spilamennska eða þá dans í hlöð-
unni og allir leika við hvern sinn
fingur.
En í dag var þetta öðruvísi.
í dag sat Brad og steinþagði
og dreypti á glasi, eins og utan
við sig. Þegar ég fór út, var
Glenda að gera sitt bezta til að
hugga hann og leyna um leið
skapinu, sem hún var í sjálf, en
hann hlustaði ekki á hana. Kerry
var þarna líka og gekk stein-
þegjandi um gólf, og reyndi til
að hugsa um vandamálið, án
þess þó að geta yfirleitt neitt
hugsað. Og það voru heldur ekki
beinlínis vinir, sem höfðu komið
í heimsókn í dag. Það var Oool-
ey lögreglustjóri með fullan bíl
af lögregluþjónum og annan bíl
fullan af ríkislögreglu.
Walker Martin hafði Hka kom-
ið og verið að reyna að vera
einskonar höggdeyfir milli Brads
og réttvísinnar. Eftir að hafa at-
hugað það, sem í Ijós hafði kom-
ið, í hálftíma, tóku þeir að spyrja
Brad spjörunum úr — og þeir
eru enn að því.
Okkur hinum var skipað út.
Glenda bíður í setustofunni með
an verið er að rekja garnirnar úr
manninum hennar í hinni stof-
unni — en þó vægilega enn sem
komið er. Kerry hefur lokað að
sér svefnherberginu sínu, liggur
á grúfu á rúminu og nýr sér um
gagnaugun.
Þetta hefði ekki þurft að
verða og hefði ekki átt að verða,
en það varð nú samt og eins og
hér segir:
Jafnskjótt sem ég hafði lokið
við að lesa skýrsluna mína um
skófluna, gekk ég til vinnustofu
Brads.
Einhver bíll, sem ég kannaðist
ekki við, beið úti á brautinni þar
skammt frá Plötuspilarinn hans
Brads, sem venjulega var í full-
um gangi, steinþagði. Hann hafði
fengið heimsókn.
Ég stanzaði á dyramottunni og
heyrði reiðilega rödd vera að tala
inni. Það var réttláti kunning-
inn okkar, þessi atvinnu-gremju
skítur Miles Kandall.
— Það er til reglugerð, sem
bannar algjörleg peningavélar
hér í héraðinu, var Miles að
segja. Samt eru þessar vélar í
gangi dag og nótt á fjölda staða
í 'borginni, allt frá fimmtíusenta
vélum i sveitarklúbbnum til
smáuravéla í ölkránum bak við
vörugeymslusvæðið. Hvernig
komast menn upp með þetta?
Það getur þú kannski sagt mér,
vinur sæll?
Brad kom með eitthvert þreytu
legt svar. — Ég er víst bara ekki
eins æstur og þú í sambandi við
þetta, Miles, sagði hann.
— Já, það er yfirhylming, sagði
Miles. — Það er einmitt hún,
sem heldur þessu við. Hylming
meðal fanta og embættismanna,
alla leið upp á æðstu staði. Þar
með talin saksóknaraskrifstof-
an og stjórnmálavélin, sem hún
stjórnar. Ef ekki væri þegjandi
samþykki hennar, væri fjár-
hættuspil ekki til í Staggs
Oounty.
— Miles, sagði Brad þreytu-
lega, — eins og þú veizt, tek ég
ekki alltaf lög og reglur hátið-
lega, en þar fyrir geturðu víst
varla kallað mig óbetranlegan
glæpamann.
— Það er allt annað með hana
sagði Miles, og var furðu
eftirgefanlegur. — Að vísu er
0"'

það ólöglegt, og ég er því
sannarlega ekki hlynntur, en
það er persónulegt og takmarkað
fyrirtæki og snertir ekki almenna
velferð sveitarfélagsins.
— Nú, svo að ég er þá ekki
uppreisnarmaður. Það var gott
að heyra.
— En þegar þetta er orðið að
skipulögðu fjánhættuspili, með
samvinnu við réttvísina, þá þýð-
ir það, að það er félagið, sem
ræður lögum og lofum.
— Félagið? Hefurðu það nú
ekki úr reyfurunum eða sjón-
varps, 'hryllingsmyndum?
— Það finnst rannsóknarnefnd
Öldungadeildarinnar ekki, Brad.
Og heldur ekki glæpanefndirnar
okkar hér heima í héraði. Félagið
er nógu voldugt til að stjórna
fjöldanum af sveitarstjórnum og
Lang-mest seldu
filter sígarettur Ameríku
Avallt nýjar og ferskar frá U.S.A.
Reynið Winston strax í dag
jafnvel ríkisstjórnum nú þegar
— rekur þær beinlínis og notar
embættismennina sem leppa —
og stjórn þess nær að minnsta
kosti til allra ríkjanna. Það er
að ná steinbítstaki á okkur öll-
um og verður áreiðanlega öllu
lýðræðisskipulagi til niðurdreps.
Hér iþagnaði Miles, rétt eins og
hann væri að bíða eftir dynjandi
lófaklappi.
— Miles sæll, sagði Brad. Ég
er ekki alveg tilbúinn til að láta
snúa mér. Ég er ekki alveg til-
búinn til að taka upp skínandi
lagasverðið og snúa þjóðfélaginu
frá villu síns vegar. Að minnsta
kosti ekki í dag. Þú skilur, ég
hef svo margar og miklar einka
áhyggjur, og er auk þess önn-
um kafinn og ....
— Já, en þú getur gert þetta,
Brad, tók Miles fram í. Ég hef
alltaf dáðst að þér, en nú berstu
fyrir nokkru, sem ég er andvíg-
ur. Enda tilheyrirðu forréttinda
stéttinni.
— Það vona ég. Ég hef 'ika
lagt hart að mér til þess að
verða það.
— En þú ert nú ekki gjör-
spilltur samt. Staða þín gerir
þér mögulegt að verða sveitinm
þinni að miklu liði. Og þú gætir
gefið fagurt fordæmi með því að
hætta við þessi hanaöt.
— Hvernig má það ske, þegar
ég er aleinn um það í allri borg-
inni?
— Þú gætir með þessu hjálp-
að til að hreinsa til í Crossgate.
Eif við vinnum saman, gebum við
gért enda á spillingunni hérna
— alla leið upp í saksóknara-
skrifstofuna — og áunnið okk-
ur þakklæti hvers heiðarlegs
borgara í Crossgate.
Eins og skiljanlegt er, varð
ofurlítil þögn eftir að þessi til-
laga var komin fram. Ég sá Brad
alveg fyrir mér þar sem hann
stóð þarna og starði tortryggnis-
augum á Miles. Ég skildi eksi
í því, að Miles skyldi ekki sjálc-
ur sjá, hve fráieit þessi uppá-
stunga hans var, svo góð sen?
hún annars var. Eins og Brad
var settur nú, var honum fvr.-.t
og fremst nauðsynlegt að haida
vináttu við saksóknarann. Þetta
var varla rétta stundin til að
ganga í lið með versta óvini
hans og gera hríð að honum.
Þegar svar Brads loksins kom,
var það eins og sprenging. —
Vinur sæll! Ertu alveg stein-
blindur?
Mér bauð við þessu og vildi
hlífa Brad við meiru af svo góðu
og reif því upp hurðina. Miles,
sem var í uppnámi fyrir, va’ö
ennþá verri, þegar ég ruddist
svona inn á þá, en stillti ,;ig
samt. Það var ekki homum sarn-
boðið að láta sér gremjast. Hon-
um var göfugra hlutverk ætlað
og hann sýndi það líka með yfir-
læti, sem honum var lagið. Hann
sendi mér umburðarlyndisbros
og sagði: — Þetta er allt í lagi,
Steve, ég var að fara hvort sem
var, og tók þannig afsökuninm,
sem ég hafði alls ekki komið
með.
EHann gekk tfl dyra, reigings-
lega, en leit svo við og á Brad
með augnaráði þess manns, sem
er viss í sinni sök. — Hugsaðu
þig um, Brad og vittu hvort pú
getur varið það fyrir þinni eigin