Morgunblaðið - 19.04.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 19. APRIL 1967.
UNDIR
VERND
eftir Maysie
Greig:
— Þar sem hún átti heima áð-
ur en hún kom til Harton. Hann
skríkti. — Hann var aðalástæð-
an til þess, að hún flutti burt,
enda þótt hún viðurkenndi það
aldrei. Hún umgekkst hann tals
vert og jafnvel hún fann, hvað
hann var leiðiniegur — í tæka
tíð En hvað sem því líður bætti
hann við alvarlegur, — þá ætla
ég ekki að láta þig sprengja
þessa hjúskapar-sápukúlu henn-
ar. Henn- mundi ekki líka það
og mér heldur ekki, af því að ég
er nú fyrst og fremst sonur henn
ar, og í öðru lagi vegna þess, að
ég er s'kotinn í þér og það veiztu
mæta vel
Hún svaraði hvasst: — Það
veit ég bara alls ekki. En hún
hafði roðnað, og hún leit á hend
urnar í kjöltu sinni og sá, að þær
skulfu.
Hann sagði: — Ef þú heldur
áfram að vera jafn falleg og
vandræðaleg og þú ert núna. þá
kyssi ég þig bara framan í öll-
um.
— Það þyrðirðu aldrei.
— Nú ekki það? Hann stökk
á fætur, gekk yfir til hennar,
lagði her.durnai á axlir henni,
taut niður og kyssti hana.
Gömul hjón, sem sátu þar
s'kammt frá yfir tebollum, litu
upp og gáfu trá sér einhver
hneykslunarhljóð
Lance sneri ' sér að þeim og
sagði brosandi: — Ég vona. að
ég hneyksli ykkur ekki þó ég
kyssi konuna mína En þið skilj
ið, að við voruir að rífast, en
allt rifrildi á að enda með kossi,
finnst yður ekki?
—■ Alveg rétt alveg rétt. ungi
maður, sagði gamli maðurinn
hlæjandi — Það hefur mér lika
reynzt. Ema aðferðin til þess að
halda tungu konunnar í skefjura
er að kvssa hana. Og svo hló
hann aftur.
Lance settist niður en Paula
stokkkroðnaði.
— Hvað viltu með það að
segja fólki. að ég sé konan þín?
sagði hún lágt, en var bálreið.
— Þú verður það bráðum,
hvort sem er, svaraði hann ró-
lega. — Og þú skalt ekki þurfa
að bíða lengi. Ef tvær gamlar
ekkjufrúr koma fram með aur-
ana til að kaupa tvo Rolls Royce
bíla sem þær eru að hugsa um,
fæ ég efni á að taka litlu íbúð-
ina. sem ég var að segja þér frá
um daginn.
Við borðum á hóteli á beim-
leiðinni, hélt hann áfram. — Nei,
þú þarft ekkert að segja, það er
allt undirbúið.
— Enn einu sinni hefurðu
tangarhaidið á mér, sagði hún. —
Þó að ég gæti vitanlega komizt
gangandi heim.
Hann tinaði með gráu augun-
um. — Þú mannst nú hvernig
fór síðast þegar þú stakkst uppá
því En kannski hefurðu ekkert
af þvi lært? En hafðu engar
áhyggjur. ég skal ekki kyssa þig
aftur, Darby og Joan þarna hinu
megin, kynnu að fara að dæmi
okkar. Og á þeirra aldri tel ég
það vera hreinlega óviðeigandi.
10. kafli.
Þegar þau höfðu ekið nokkrar
mílur, sagði Lance: — Ég ætla
að fara með þig á stað, þar sem
maturinn er góður .Kokkurinn
meira að segja franskur. Það er
við ána .... hótelið, á ég við.
— Áttu við Galtarhöfuðið?
sagði hún veikri röddu.
— Einmitt........Hefurðu ko'm
— Bara einu sinni.
ið þangað áður?
— Hefurðu nokkuð á móti því
að fara þangað aftur?
Hún hikaði og hristi höfuðið
3g svaraði: — Nei. alls ekki.
Þetta vorkvöld var allt fullt
þarna í hótelinu. Fleiri en þau
höfðu fengið þá hugdettu að
tara þangað og gera sér daga-
mun.
Lance fékk boið úti á svölun-
um Á öllum borðum voru litlir
og daufir lampar. og þarna var
blæjal'ogn Niðurinn í ánni fyrir
neðan heyrðist upp á svalirnar.
— Hvað viltu drekka? spurði
Halló!
Tvo menn vantar vinnu. Margt kemur til greina
(t.d. taka visst verk). Tilboð sendist afgr. Mbl. fyrir
þriðjudag 25. apríl, merkt: „2 röskir — 2393“.
Nauðun^aruppboð
sem auglýst var í 65., 67. og 68. tölublaði Lögbirt-
ingablaðsins 1966, á hluta úr Álftröð 1, þinglýstri
eign Karis H. Péturssonar, fer fram á eignmni
sjálfri þriðjudaginn 25. apríl 1967 kl. 17 samkvæmt
kröfu bæjarsjóðs Kópavogs.
Bæjarfógetinn í Kópavogi.
Lance.
— Mig langar ekki i neitt að
irekka, þakka þér fyrir.
— O, bull og vitleysa. Hann
benti þjóninum. — Stóra ölkrús
handa mér og hálfa flösku af
Hocheimer handa dömunni. —
Þú mátt ekki eyðileggja þetta
fyrir mér, Paula, sagði hann
þegar þjónninn var farinn. —
Mér leiðist svo að drekka einn.
Hann sagði eitthvað meira,
sem hún heyrði ekki, hvað var.
Fjórar manneskjur komu út á
svalirnar og gengu að borði,
sem hafð' verið frátekið handa
þeim. Þetta voru Davíð og Mavis
og miðaldra hjón með þeim.
— Þú hlustar ekki á mig,
sagði Lance.
— Nei. ég heyrði víst ekki til
þín, því miður.
— Þekkirðu þetta fólk, sem
var að koma?
— Já, tvennt af því.
Sem betur fór kom þjónninn
með matinn í þessum svifum, og
þegar þau höfðu tekið fyrir sig,
var Lance farinn að tala um eitt-
hvað annað.
Mavis var í ljósrauðum
blúndukjól, fremur sviplausum,
og þetta var heidur ekki heppi-
legur litur fyrir hana. Hárið var
snyrtilega uppsett, en ekki ný-
tízkulega og hún var næstum
ekkert máluð. Hitt fólkið virtist
ekki vera neitt sérlega spenn-
andi heldur, og Paula tók eftir
t* **♦ *** ♦*•**«•*•♦;
*J**J* ♦*••*♦ ♦*♦ *J* »J« *** ♦*• *•«
því, sér til meinfýsnislegrar
gleði, að samtalið gekk heldur
ekkert fjörlega.
Bæði Mavis og Davíð höfðu
•éð Paulu. jafnskjótit sem þau
voru setzt — þau höfðu kinkað
kolli til hennar Davíð hafði
meira að segja brosað, en Mavis
ekki Það var rétt eins og henni
yrði illt við að sjá Paulu þarna.
Allt í einu varð Paula því feg-
tn að hafa farið út með Lance og
ineira að segja því með að hafa
komið eir.mitt þarna.
Hún hló og talaði við Lance,
glaðari í bragð’ en henni var
eðlilegt, en Davíð gerði enga
svipaða tiiraun við sitt borð.
Hópur Davíðs iauk máltíðinni
fljótt og gekk síðan burt frá
borðinu. en þegar Davíð kom
móts við þau, stanzaði hann við
borðið þeirra.
— Halló Paula! sagði hann.
— Ekki bjóst ég við að sjá þig
nér.
— Jú, við hr Fairgreaves vor
um úti að aka og rákumst hing-
að inn. Hún kynnti þá síðan.
— Við borðum oftast heima á
augardagskvöldum, sagði hann,
— en ráðskonan var lasin rétt
eftir hádegisverð og þverneitaði
að búa til kvöldmat. Þessvegna
komum við hingað með Cooper-
ijónin.
Paulu langaðí mest til að
spyrja hann: — Gat ekki ung-
frú Freeman búið til matinn? en
stillti sig um það. Hún mundi, að
Davíð haíði sagt, að Mavis væri
ekki sérlega húsleg.
4ður er hann fór, sagði hann
með áherzlu: — Við hittumst á
briðjudagmn, Paula.
— Vitanlega.
Hann tók í hönd hennar. Hélt
í hana lengur en nauðsynlegt
var og kvaddi síðan Lance, og
fór.
— Ja, hérna! sagði Lance, þeg
ar þau voiu farin. — Það er eins
og ég segi, þú heldur þig helzt
að þeim gömlu.
Hún varð svo vond, að hún
var næstum búir. að berja hann.
— Þú ert dóni að tala svona!
Davíð er alls ekki gamall. Þetta
er eins og hver önnur vitleysa
í þér.
— Jæja hann er nú samt, far-
inn að grána í vöngum og ég
mundi segja að hann væri að
minnsta kosti þrjátíu og þriggja
eða fjögurra.
— Hvað heldurðu a 5 ég sé
gömul?
—Tuttugu og e ns og ekki degi
eldri. Ó. Paula elsíari mín.
sagði hann með uppgev^r and-
varpi, — þú ert að rey/.a að
ganga í augun á gömlum mönn-
um. En á sama hátt er Lance
að reyna að bjarga þér
Áður en hann skildi við hana
um kvöliið. lét hann þes; get-
:ð, að han ætlað' til Hr.ton að
heimsækja móður sína.
— Hún sendi mér pía.hort og
sagði, að pað væri áríðmdi. Hún
hlýtur að vera fjaraagsva.nd-
ræðum. Því aðeins er hún að
senda syr.i sínum elsiulegum
svona S.O.S En mér d i*,< í hug,
nvort þú vildir ekki verð* sam-
ferða. Hann bæiti við Jg ’.eit á
hana með glettnissvip og h d.'.aði
undir flatt: — Þú getur heimsótt
hana Agötu frænku, það er
stólpakerling, ef ég mætti svo
segja Langar þig ekki til að
borða með henni.
— Jú, það þætti mér gaman,
sagði húr, og steingleymdi um
leið þeim ásetningi sínum að
fara aldre’ framar út með þess-
um háværa manni. sem hafði
svo mikið álit á sjálfum sér.'
11. kafli.
Paula og Lance lögðu af stað
klukkan rúmlega sjö um morg-
uninn, tii þess að losna við
verstu sunnudagsumferðina. Þau
fengu sér morgunverð í Basing-
stoke. enda þá orðin glorhungr-
uð.
Veðrið var yndislegt og Paula
fann sér til mestu furðu. að hún
skemmti sér ágætlega. en það
jagði hún sjálfri sér, væri af
tilhlökkuninni að hitta Agötu
'rænku aftur.
Og þá var ekki vafi á því, að
Agata gamla var fegin að sjá
hana. Það snörlaði eitthvað í
henni er hún faðmaði Paulu svo
fast að sér, að Paulu fannst sem
hún mundi aldrei framar ná and
anum. Þegar hún sleppti henni,
snýtti hún sér nokkrum sinnum
og tók svo af sér gullspanga-
gleraugun til þess að þurrka
þau.
— Guð minn almáttugur!
sagði hún, — hversvegna í ósköp
num léztu míg ekki vita, að
þú ætlaðir að koma, barn?
— Ég vona, að ég komi ekki
til óþæginda, frænka?
— Óþæginda? snuggaði
Agata gamla. — Þó þú kæmir
klukkan þrjú að nóttu, væri það
ekki mér til óþæginda. Veiztu
það að ég hef verið svo ein-
mana síðan hún mamma þín fór,
3g er það ekki bjánalegt af gam
a 11’ piparkellingu eins o-g mér
að fara að verða einmana? ÍÉg
vona bara, að Clara hafi eitt
hvað almennilegt handa okkur
að éta. Sú stúlka er nú alveg
hámarkið Hún er auðvitað á för-
um. eins og allar hinar — en þó
fljótar en flestar á undan henni.
— Paula hló. — Blessuð
frænka, þér virðist seint ætla að
koma saman við píurnar þínar.
— Paula tyllti sér ósjálfrátt á
tá og faðmaði frænku sína. —
Þú veizt ekki, hvað ég hef sakn-
að þín, Agata frænka. Þessvegna
sló ég strax til, þegar hann
Lance bauð mér með sér hing-
að
— Lance? hváði ungfrú Red-
mond. — Hver er Lance?
Paula roðnaði — Hann er son
ur hennar frú Fairgreaves. —
Hann kom hingað í heimsókn
einu sinni.
— Já, vitanlega man ég eftir
honum, sagði gamla konan. —
Var hann ekki kunningi þessar-
ar ungfrú Helford. sem bauð þér
vinnuna? Almennilegur ungur
maður. Mér þykir vænt um, að
þið skulið vera kunningjar.
— Ég er nú ekki viss um, að
við séum neinir sérlegir kunn-
ingjar, sagði Paula. — Og kunn-
irðu virkilega vel við hann,
frænka?
— Já, það gerði ég svaraði
Agata ákveðin. — Og hvað
finnst þér svo sem athugavert
við hann? Nema náttúrlega hún
mamma hans — og að því get-
ur hann ekki gert. Og að minnsta
kosti er hann ekki vitund liíkur
henni í sjón.
— Ég var nú ekki að hugsa
um hana móður hans. sagði
Paula. Hún hikaði ofurlítið. —
En mér finnst hann 'ekki taka
nokkurn hlut alvarlega.
— Jæja, þú ættir nú heldur
ekki að taka hlutina of alvar-
lega á þínum aldri, Paula, sagði
frænka. — Þú hefur alizt um oí
Höfum fengið mjög glæsilegt úrval af enskum gólfteppum frá
Carpet Trades, Limited England
sem er stærsti teppaframleiðandi í Bretlandi. Sölustjóri fyrirtækisins Mr. Plasthorpe verður til viðtals og veitir
allar nánari upplýsingar í dag (miðvikudag) frá kl. 2 — 5.
SKEIFAN, KJÖRGARÐI