Morgunblaðið - 08.06.1967, Side 24

24
MORGUNBLAÐI©, FIMMTUDAGUR ». JÚNl 1967.
Siiih
ifornu-
óhipiá
EFTIR
KRISTMANN
GUÐMUNDSSON
mjög glæsilegar hallir, er Miro
kvað vera musteri eða kirkjur
íbúanna, því að guðþjóivustur
þeirra færu yfirleitt fram á stöð-
um sem bæri hátt.
^ „Hvar er þeirra Guð?“ spurði
Ómar Holt.
„Guð er hinn sami allstaðar 1
tilverunni“, svaraði Miro glað-
lega. „En auðvitað er hann
nefndur ýmsum nöfnum. Hér á
Satúrnusi þýðir heiti Hans
Skaparinn. Enginn efast hér um
til-veru Hans og allir hlýða þeim
lögtum er hann hefur sett íbúum
hnattarins. Af þeim sökum ríkir
hér hamingja og friður, sem þið
Jarðarbúar þekkið naumast
nema að nafninu til. — En nú
förum yið hér niður á flugvöll
þessarar borgar'*.
Þeir liðu hægt níður á slétta
grund, en þar biðu þeirra raokkr-
ar manneskjur, klæddar marg-
litum skikkjum, og með ilskó á
fótum.
„Við stígum snöggvast út“,
sagði Miro brosandi. „>á getur
þú með sanni sagt að þú hafir
komið til Satúrnusar“.
mun fáa stjörnufræðinga ykkar
gruna það. Nú getum við séð
niður á yfirborðið gegnum loft-
hafið, en yztu lög þess varna því
að hnötturinn sjálfur sjáist I
stjörnusjám. Hann er mörgum
sinnum atærri en jörðin, en
eðlisþyngd hans svo miklu
minni að þyngd hlutanna er ná-
lega hin sama á yfirborði hans
og Jarðarinnar. Málmarnir hafa
blandazt sjálfri jarðskorpunni,
en ekki safnazt í kökk hið innra,
eins og hjá ykkur, og á það víst
einhvern þátt í léttleika þessarar
jarðstjörnu. Annars er ég ekki
svo vel að mér, að ég viti hvern-
ig hún er að öðru leyti saman-
sett".
Ómar Holt heyrði naumast til
félaga síns, hann starði hug-
fanginn niður á yfirborð Satúrn-
usar, er þeir nálguðust nú óð-
flugu. Við honum blöstu vötn
og elfur, höf og íönd, fjöll og
dalir, borgir og býli. Allt var
vafið gulhvítri birtu, mjög líkri
jarðnesku sólskini, og var
hvergi neitt myrkur sjáanlegt,
en þó skuggsýnna nokkuð út við
rönd sjóndeildarhringsins.
Þeir flugu á mikilli ferð allt i
kringum hnöttinn, og fóru þá
yfir tvö breið belti, sem voru dá-
lítið rökkvuð. Hvergi var mjög
þéttbýlt, og borgir ekki stórar,
þær mestiu á stærð við Kaup-
mannahöfn, en fjöldi þeirra
mikill. Gat Ómar athugað þær
vel í firrðsjánni, og sá að bygg-
ingar voru afar skrautlegar, en
stilhreinar og ekki mjög háar.
Mest bar á meðalstórum húsum,
og allvíðlendir garðar í kringum
þau flest. Vélknúin farartæki
sáust hvarvetna, þó aðallega í
lofti, og virtust fara fremur
hægt. Engan asa var að sjá á fólk
inu neinstaðar. Ekki varð munur
á því séður og Jarðarbúum,
nema 1 klæðaburði, en búningar
Satúrnusmanna voru léttir og
litfagrir. Lönd voru víða hæðótt,
en fjöll hvergi mjög há, og víðast
gróin allt til toppa. Á hæstu
tindumun voru nær allstaðar
í hópnum, sem beið, voru
bæði menn og konur, hvoru-
tveggja búin á Mkan hátt, en þó
muniur kynjanna bersýnilegur,
því að konurnar voru svo yndis-
fagrar og fcvenlegar að það
hlaut að snerta hjarta hvers
karlmanns. Fíngert var þstta
fólk allt, en þó hraustlegt og
ljómaði af því lífsþróttur og
gleði. Karlar voru einnig fríðir
sýnum, og lítill stærðarmunur á
þeim og kvenkyninu. Allir
heilsuðu með því að krossleggja
hendur á brjósti sér. Málfar
þessara manna var mjúklegt og
þítt, en að vonum skildi Ómar
ekkert af því sem það sagði.
Farþeginn var unglegur mað-
ur, rór í fasi og léttur í hreyf-
ingum. Hann hafði ekki annað
meðferðis en litla tösku. Allir
þeir, er komið höfðu í fylgd með
honum, föðmuðu hann að sér í
kveðjuskyni og lögðu kinn sína
við kinn hans, en hryggð eða
söknuður sást ekki á neinu and-
liti.
Þeir stóðu aðeins við í fáein-
ar mínútur og brátt leið diskur-
inn aftur upp í háloftin, þar sem
hið bogadregna lýsandi hvel
blasti við hvarvetna. Þannig líta
þá hringar Satúrnusar út, þegar
að þeim er komið, hugsaði Ómar
Holt, og vildi vita úr hverju þeir
væru samansettir. Satúrnusbú-
inn, er var hinn þægilegasti,
svaraði þeirri spurningu: „Ein-
hvern tíma endur fyrir löngu
hefur það einkennilega fyrir-
bæri gerzt hér, sem annars er
sjaldgæft, að meirihlutinn af
málmum jarðstjörnunnar hefur
þyrlazt frá henni út í geiminn
og myndað þessa þunnu og
breiðu hringa, er safna yl og
birtu sólarinnar og endursenda
hvorutveggja niður á hnöttinn.
Þó var í jarðskorpunni nægilegt
af málmi handa okkur til not-
kunar í fyrstu, en nú orðið sækj-
um við hann í hringana, því þar
er forðinn ótæmandi.“
Er þeir komu aftur til skips-
ins, fylgdi Miro Ómari til her-
bergis hans og kvaðst mundu
§* í dag er ^
K AFFIK YNNIN GIN ,
í verzluninni
/ •
HAMRAKJÖR, Stígahlíð 45—47.
O. JOHNSON & KAABER HF.
dvelja þar hjá honum um stund,
því að nú yrði ferðin aukin, og
er þeir kæmu út fyrir sólkerfið
myndu þeir fara í svonefndan
geimþyt. „En sú umbreyting
verkar dálítið óþægilega á menn,
sem óvanir eru henni, þó aðeins
stutta stund“.
„Hvað er það sem þið kallið
geimþyt?" spurði Ómar Holt.
„Það er ég naumast fær um að
skýra“, ansaði Miro“ En eins og
þið á Jörðinni hafið þegar farið
gegnum hljóðmúrinn, förum við
i gegnum það er kalla mætti
ljósmúrinn, eða fram úr hraða
ljóssins. Því sem þá gerist er af-
ar torvelt að lýsa, en í rauninni
erum við þá ekki lengur í þeim
þriggja vídda heimi, ,sem ofckur
er eiginlegur. Þá er ekki um að
ræða hraða í venjulegum skiln-
ingi, heldur miklu líkara því sem
hugur mannsins aðhefst, er
hann fer á svipstundu hvert
sem honum þóknast. Að vísu
tekur ferðalag skipsins nokfcurn
tíma, það er til dæmis heilt ár
að fara frá einni rönd sólkerfis-
ins til annarar, en ljósið er
hundrað þúsund ár á þeirri leið.
Þá er það mikill fcostur að i
geimþyt getur skipið ekfci rek-
izt á neitt, hvorki loftsteina né
hnetti — en allt þetta mun
Lenai Dorma segja þér miklu
betur en ég“.
Miro gaf nú félaga sínum sæt-
beiskan svaladrykk úr litlu
glasi, og lét hann síðan leggjast
á hægindi I svefnherberginu.
Sjálfur settist hann í djúpan
stól, og þeir röbbuðu saman um
hitt og þetta nokkra stund. Allt
í einu fann Ómar Holt aðkenn-
inu af svima og um leið varð
líkami hans svo þungur að hann
hann gat hvorki hreyft legg né
lið. En þetta varaði aðeins
stutta stund. Miro Kama reis
brosandi á fætur og sagði að nú
væri skipið komið yfir í geim-
þytinn, og úr þessu myndu þei.r
ekki verða fyrir neinum óþæg-
indum,
n.
Tíminn leið fljótt í stjörnu-
skipinu, þar var svo margt nýst-
árlegt að sjá og reyna fyrir ís-
lendinginn frá plánetunni Jörð.
Hann kynntist fljótt mörgum
ferðafélögum sínum, og hafði
aldrei á ævi sinni fyrirhitt alúð-
legra og þjónustusamara fólk.
Jafnvel Krass, risinn frú Dúmi,
er oftast var þungbúinn á svip,
var mjög vingjarnlegur, er þeir
tóku tal saman. Sama var að
segja Hnirra Faxmann, sem
hafði litla hófa á fingrum sér í
staðinn fyrir. neglur, og hló líkt
og graðhestur hneggjar, en var
ávallt reiðubúinn að leiðbeina
honum og fræða hann. Þá voru
stúlkurnar þrjár, er sátu til
borðs með honum, Imenna Kha,
Lolla, hin samvaxna og eðlu-
kynjaða mær, er gat lært ófcunn
tungumál á svipstundu, og síð-
ast en ekki sízt Me-lú hin fagra,
sem vakið hafði athygli hans frá
fyrstu stundu, og reyndist jafn
hjartahlý og útlit hennar var
unaðslegt — þær sóttust beinlín-
is eftir að veita honum fylgd
sína um skipið, og þreyttust
aldrei á því að kynna honum
leyndardóma þess.
Þetta var eins og heil borg,
með fjölda íbúa. Á hverjum
degi mætti hann nýju fólki, er
hann hafði aldrei séð áður, og
þarna voru saman komnir menn
og konur frá mörgum jarðar-
stjörnum víðsvegar úr geimn-
um. Sumt af því fólki var nokk-
uð frábrugðið mönnum, þótt
flest væri það í mannsmynd. Til
dæmis var hann dag einn kynnt-
ur fyrir þrem lífverum, er voru
áþekkar górilaöpum, þó miklu
fríðari í andliti og hávaxnari.
Þær voru þaktar silfurgulu,
snöggu hári um allan líkamann,
nema á andliti, höndum og fót-
um, en raunar lífctust fætur
þeirra mjög höndum. Honum var
sagt að þær væru vel viti born-
ar og sérfræðingar i meðferð
allskonar véla. Þá hitti hann
einpig vitveru, sem líktist skor-
kvikindi, þótt hún væri á stærð
við íslenzkan hund. Gekfc hún i
fjórum fótum en hafði aufc þess
fjórar hendur, en andlit hennar
var gjörólíkt mannsandliti;
— Halló! Herra forstjóri, voruð þér ekki að auglýsa eftir búktalara?

hafði hún þó mál og gat talað
margar tungur. Var Ómári sagt
að hún væri mjög þörf í könn-
unarferðum, þar er hún gæti séð,
eða öllu heldur skynjað, gegn-
um holt og hæðir. Nefndist hún
Spú.
Skömmu eftir að ferðin var
hafin, var ýtarleg læknissikoðun
gerð á Ómari Holt. Var hann
síðan lagður í sjúkrahús skips-
ins og dvaldist þar um hríð í
hálfgerðu móki. En er hann losn-
aði þaðan, þótti honum sem
hann hefði aldrei á ævi sinni
vitað hvað heilbrigði var fyrr en
nú. — „Það var eiginlega ekk-
ert að þér“, sagði læknirinn,
ungleg kona kolsvört að lit og
allstórvaxinn, en mjög fríð sýn-
um og þægileg í viðmóti. „Við
getum orðað það svo, að ofur-
lítið ryk hafi fallið á líffæri þín
og virðist það orsakast af óhollri
fæðu og of miklum taugaæs-
ingi“.
„Ég hef aldrei vitað að ég
hefði neinar taugar“, mælti
Ómar brosandi.
„Jæja, þú ert að minnsta kosti
í lagi núna“, sagði svarta konan
og klappaði á öxl hans. „En
mundu að borða ekki óþverra, og
láta ekki æst umhverfi spilla
hugarró þinni“.
Miro Kama reyndist honum
góður og nytsamur fræðari.
Hann sýndi honum í þrívíddar-
kvikmyndum annála hans eigin
sólkerfis og ýmissa hnatta í
geimnum, allt frá þvi að þeir
voru glóandi þokúmekfcir og þar
til þeir byggðust vitsmunaver-
um. Kom Ómari það mjög á
óvart, að menningarþjóðir höfðu
verið uppi á Jörðinni í meira en
hundrað þúsund ár. En allar
höfðu þær liðið undir lok, og
mannkynið fallið aftur niður í
villimennskuna langtímum sam-
an. Hann kannaðist þó. við að
hafa heyrt sögusagnir um sokk-
in meginlönd, Lemúríu og
Atlantis, en hafði aldrei tekið
þær trúanlegar.
„Þið eruð nú á góðum vegi
með að glata enn menningu
ykkar, er sjaldan hefur verið
jafn glæsileg og 'nú“, mælti
Miro Kama alvarlegur í bragði.
„Við vildum mjög gjarnan
forða ykkur frá því í þetta sinn,
og vonandi lánast það, þótt það
hafi verið reynt áður, mörgum
sinnum, og ekki tekist“.
„Það verður víst hægara sagt
en gert“, ansaði Ómar. „Ég ótt-
ast kjarnorkusprengj una“.
„Já. Og fólk á öðrum hnött-
um í sólkerfi ykkar hræðist líka
þetta brambolt ykkar með hana.
Eins og þú hefur séð í annál-
um sólkerfisins, var einu sinni
hnöttur fyrir utan Mars byggð-
ur vel greindu mannfcyni, og þú
sást hvernig fór fyrir þvi: Það
fór óvarlega með kjarnorkuna,
og einn góðan veðurdag varð
keðjusprenging, sem eyðilagði
hnöttinn gersamlega, svo að nú
er ekki eftir af honum annað en
belti af smástirnum og klettum,
á hinni fornu braut hans kring-
um sólina. En sprengingin oHi
hræðilegum hamförum 1 aól-
kerfinu öllu, «vo að brautir
sumra hnattanna skekktust, og
þar urðu víða miklar eyðilegg-
ingar. Það eru því ekki aðeins
þið, sem við berum fyrir brjósti,
heldur öll önnur mannkyn i
þessu sólfcerfi“.
„Af hverju taka þá ekki hin
mannkynin í taumana, og fcenna
okkur með harðri hendi að
breyta rétt?“
„Við höfum ekfci leyfi til þess
að beita valdi við kynþætti sem
komnir eru á ykkar þroskastig.
Það eru fyrirmæli hinna æðstu
fræðara, sem birta okkur lög til-
verunnar. Jafnvel Skaparinn
sjálfur lætur alla menn fara sínu
fram — en þeir verða að taka
afleiðingunum, og þær yrðu
hroðalegar fyrir ykkur“.
Þeir voru báðir þögulir langa
stund. Svo spurði Ómar Holt:
„Hvert er ferð okkar nú heitið?"
Við stefnum að stjörnu einni,
úti á yztu rönd sólnahverfisins,
er nefnist á mínu máli Holla.
Hún hefur marga fylgihnetti,
sem enn eru lítt kunnir, og er
ætlun ofckar að rannsaka þá
nánar. En stjórn skipsins mun
hafa í hyggju að leyfa þér og
öðrum farþegum okkur að kynn-
ast ýmsum mannkynum í vetr-
arbrautinni, frá þeim lægstu til
þeirra hæstu. Líður nú óðum að
því að við nálgumst þessa
stjörnu“.
Litlu síðar var skipið tekið út
úr því ástandi er Miro nefndi
geimþyt, og var það nú aftur
statt í þeim þriggja vídda heimi
er Ómar Holt hafði alizt upp L
Vinur hans hafði þegar kennt
honum að nota firðsjána, og var
það nú hans fyrsta verk að litast
um gegnum hana. Útsýnið var
þarna mjög einkennilegt: á aðra
hönd kolsvart myrkur geimsins,
með nofckrum mjög daufum
ljósdeplum hér og þar: skini
fjarlægra sólnahverfa, en á
hina hans eigin vetrarbraut 1
allri sinni dýrð, sporösfcjulagað
ljóshaf. En beint framundan
var stór, ljósrauð sól, er nálg-
aðist óðfluga. Skipið var enn á
mikilli ferð og fór hringinn í
kringum hina framandi stjörnu,
meðan verið var að draga úr
hraðanum.
Miro Kama sat við hlið Óm-
ars við firðsjána, og er stund leið
sagði hann honum að taka nú
vel eftir. „Við erum 'komnir að
fyrsta hnettinum sem á að rann-
saka, og höfum við nefnt hann
Lólan. Þarna sérðu hvar hann
veltur utan úr myrkrinu á móts
við okkur, stór og fögur jörð,
og sýnilega byggð vitsmunaver-
um. En hverjar þær eru, vitum
við ekki. Hér hefur aldrei verið
lent. En nú munum við fara nið-
ur á yfirborðið á diskum, og
verður þú með ofckur Lenai".
„Kunnið þið ekki skil á öll-
um jarðstjörnum sólnahverfia-
ins?“ sputði Ómar Holt.
Miro Kama hristi höfuðið
brosandi. „Síður en «vo“, ansaði
hann. „Það eru milljarðar
hnatta, 1 þessu hverfi, aem þið
kallið Vetrarbrautina. MifciR
fjöldi rannsóknarskipa atarfar
að þvi sýlknt og heilagt að kanna
þá og kortleggja, en við eigum
ennþá langt í land að kynnast
þeim öllum. Að vísu höfusn við
nú yfirlit yfir aólnabverfið, og
vitum nokkurnveginn hvar þær
jarðstjörnur eru að finna, aeaa