Morgunblaðið - 12.08.1967, Blaðsíða 24

Morgunblaðið - 12.08.1967, Blaðsíða 24
24 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. ÁGÚST 1967 Alan Williams: PLATSKEGGUR 4-78? — Sprengdi gorillan upp búrið? — Nú. en hvað kemur .mér það við, væni minn? 3. kafli. Hrökklásinn small í að baki honum. Hann var aieinn. Bíllinn var ekki fyrir utan. Hann var gripinn skelfingu og horfði upp og niður eftir götunni. Bíllinn var svo sem fimmtíu skref í burtu, þar sem honum hafði verið lagt við horn. Mað- urinn hafði lofað að bíða við dyrnar, en kannski hafði hann farið dyravillt þegar hann kom aftur. Neil starði upp eftir sundinu og flýtti sér. Þetta var rétti bíll- inn — svartur Aronde. Þegar hann kom að honum, tók hann eftir því, að hægra frambrettið hafði rekizt á gluggahlerann og beyglazt. Ekillinn sat með höfuð ið á sætisbakinu. Neil kom nú móts við hann. Hálsinn á manninum gapti eins og opinn hákarlsmunnur, vínrauður, en sundurskornar sin ar skinu eins og dökk strik af blöðrutyggjói. Báðar hendur voru teygðar út á sætið, hnefarn ir krepptir, umgerðarlausu gler- augun höfðu dottið niður i kjöltu hans, en blóðugur bréf- miði var nældur í skyrtuna hans, sem á voru ietruð þessi orð með kúlupenna: „ÉG ER PLATSKEGGUR". Neil furðaði sig á því, að orðið skyldi vera kvenkyns í frönskunni. Blóðið var enn þykkt og óharðnað. Hann sneri við og tók til fót- anna. Hann kom að horni, rann á ávexti, sem lá á götunni, rétti sig í fallinu og hljóp áfram eftir þröngu götunni, svo að fótatak- ið glumdi milli steinveggjanna, en svitinn spratt út á andliti hans, lófarnir voru aumir eftir fallið, og svo 'hljóp hann áleið- is að götutálmun CRS-hersins. Hann beygði fyrir horn, eins og i hálfgerðum svima, og nú hafði hann alveg misst af áttun- um og sá ekkert annað en heila röð af bogagöngum: beyglaðar ruslatunnur og ávaxtabörk, og hræðilega ketti, þvengmjóa og horaða, sem horfðu á hann en tóku síðan til fótanna. Hann dró úr ferðinni og reyndi eftir mætti að muna, hvar CRS-götutálmunin hefði verið. Honum fannst bíllinn hafa beygt tvisvar, kannski þrisvar. Það var eitthvert grindverk á vinstri hönd, og lá að tröppum, inn á lítið torg, með litlum pálm um í kring. Hann hljóp niður tröppurnar og tók fjögur þrep í einu. Það var gosbrunnur á torginu, þar sem vatnið skvettist niður á mosavaxna steina. Hann hljóp inn í aðra götu og stefndi til sjávar. Fyrir framan hann var gaddavírsgirðing, sex fet á hæð, fest í múrblakkir og svo í hús- in sitt hvorum megin. Þarna voru engir CRS-dátar og engin undankomuleið. Hann sneri aftur inn á torg- ið og reyndi fyrir sér í annarri þvergötu. Sundið var mjótt og krókótt og endaði í auðum óræktarbletti. Hann grillti að- eins í sjóinn og tók að hlaupa niður eftir brekkunni, en tómar blikkdósir og annað rusl hraut undan fótum hans. Hann heyrði dyninn í umferðinni fyrir neð- an sig, á götunni, sem þar var. Þarna var vírgirðing um það bil fjögurra feta há. Hann klifr- aði yfir vírinn og reif um leið buxnaskálmina sína innanfótar. Á horninu var kaffihús. Það var fullt af Evrópumönnum í bláum vinnufötum, drekkandi vín og étandi calimares. Hann gekk inn og bað um einn konjak. Barþjónninn virtist glápa lengi á hann, meðan hann þurrkaði glas að innan. Svo kinkaði nann seinlega kolli og sneri sér að af- greiðsluborðinu. Neil fann, að á j hann var horft meðan verið var 1 að hella í glasið. Hann leit á sitt eigið andlit í speglinum og kann | aðist varla við það. Þjónninn kom afiur með kor.j akið. — Einn franka tíu, sagði S hann og horfði í augun á Neil. I Þetta var sköllóttur maður með j skítuga svuníu. Neil fékk hon- J um peningana og s'kellti í sig ! úr glasinu. Setti það síðan á borð j ið og tók eftir því, að verið var að glápa á hann. Einn maðurinn gekk fram. Neil sneri sér við og gekk hratt til dyra. Einhver rödd kallaði á eftir honum: — Hæ, herra minn! Hann tók til fótanna og hljóp út úr dyrunum og fyrir næsta horn, inn í sund, sem allt var fullt af appelsínu-hjólbörum. Hann reyndi að hugsa af viti og hafa vald yfir sér, og hugsa sér, að hann væri langhlaupari. Hann mætti ekki líta^um öxl. Bara halda áfram að hlaupa, en þó með fullri gát, smjúga milli hjólbaranna og komast niður að sjónum. Andlit þutu framhjá honum, það voru evrópsk andlit 32 með skeggbrodda og vindlinga- stubba í munninum, tortryggin á svipinn sem litu við til þess að horfa á hann. Einhver kom fram undan einum hjólbörunum. með bakka í höndunum. Þeir rák ust á og bakkinn fór í götuna. Hann þaut áfram og appelsin- ^rnar ultu á eftir honum eftir götunni og hann heyrði æpt á eftir sér, um leið og hann komst niður í tröppur, sem lágu niður á breiðgötuna. Hann sá Air Francé-húsið, og nú vissi hann, hvar hann var staddur. Enginn elti hann lengur og smám saman tók hann að róast og nú beygði hann fyrir síðasta hornið, þar sem hann átti ekki eftir nema skamman spöl til Miramar. Brynvagnarnir voru þarna á staðnum og harðlegir Farand- verðir voru þarna líka með vopn sín, og snögglega fann hann sér vera óhætt þar eð nú væri hann undir vernd. Enginn muni elta hann hingað. Hann fór inn í hótelið og upp í lyftunni til herbergis sins. Hann langaði í bað og kaldan bjór, og hann mundi hafa næg- an tíma til að hitta Anne-Marie til hádegisverðarins í Le Berry. Hann opnaði svefnherbergishurð ina og gekk inn. Andlit glotti til hans inn um gluggann: — Komdu inn, við skulum fá okk- ur eitt glas! 4. kafli. Þetta var stór maður, um hálf fimmtugt, með ljósleitt hár, sem var tekið að grána, og ljósblá svínsaugu, sem lágu þétt upp að brotnu nefi. Hann sat og sneri baki að glugganum, með konj- aksglas í annarri hendi en skammbyssu með löngu hlaupi í hinni. Fingurnir voru digrir og kubbslegir, og hnúarnir likastir hui ðarhandföngum. Við hlið hans lá Hine-flaskan, sem Neil og Anne-Marie höfðu verið að drekka úr kvöldinu áð<ur. Nú var hún næstum tóm. Hinn maðurinn lá á rúminu, og var líka að drekka. Hann var ungur, mjög laglegur með stutt- klippt, ljóst hár og augu, sem voru eins og örvar í laginu. Munnurinn var stór og varirnar þunnar. Hann var í strigabuxum og silfurbláum vindjakka. Stóri maðurinn lyfti glasinu sínu: — Komdu inn og fáðu þér einn lítinn, endurtók hann á kokmæltri frönsku, en byssan iá á hné hans og hlaupið vissi niður. — Neil sagði: — Gerið þið svo vel! Hann hallaði sér upp að veggnum og var dauðþreyttur. Ungi maðurinn leit á hann, leti- lega, og sagði á ensku, með draf andi amerískum hreim, sem Ameríkumenn nota aldrei sjálfir: — Þú ert slæmur kall, Englend- ingur. Hann hristi höfuðið til- gerðarlega. — Hvernig komust þið inn? sagði Neil. Yngri maðurinn leit á þann eldra og þeir glottu hvor til ann- ars. — Við komumst inn, sagð: stærri maðurinn, — við eigum vini hérna í hótelinu. — Gott og vel, sagði Neil. — Hvað viljið þið? Stóri maðurinn tók að tifa byssunni til og frá, milli hnjáa sér. Sá yngri sagði á þýzku: — Hann er bara bjáni, held ég. Svo leit hann aftur á Neil og glotti enn. — Þú hefur verið uppi í Cabash? Hann saup á glasinu. — Hvað varstu þar að gera? — Ég er blaðamaður, sagði Neil. — Já,við vitum, að þú ert blaðamaður, sagði sá ungi, — hvað 'heldur þú, að við höfum verið að gera í þessu andskot- ans herbergi í hálftíma? — Það heyrir undir starf miit að fara upp í Cabash. — Nei, ekki með manninum, sem þú fórst með þangað, sagði ungi maðurinn og sneri glasinu í hendinni, — þó fórstu þangað með platskegg. Þú veizt, hvernig fer fyrir platskeggjunum? Stóri maðurinn lauk úr |las- inu og stóð upp. — Förum við þá! Hann veifaði hendi til Neils: — Þetta er gott konjak! Hlýtur að hafa kostað þig talsvert! Hann gekk yfir þvert gólfið og hand- leggirnir voru bognir eins og á apa. — Komdu þá, Englending- ur, við förum niður. — Ég þarf að hitta mann klukkan hálf tvö, sagði Neil. Þeir hógu báðir. Sá ungi steig ofan af rúminu og hermdi eftir honum á frönsku: — Ég þarf að 'hitta mann! — Ég þarf að hitta mann úr leynihernum, sagði Neil. — Þú hittir bara ekki neinn, sagði stóri maðurinn og greip í handlegg hans og sneri honum við. Neil fann byssuhlaupið snerta bakið á sér. Sá ungi opnaði dyrnar og þeir gengu eftir ganginum og fóru niður stigann, en ekki í lyftunni. Stóri maðurinn stakk skamm- byssunni á sig þegar þeir komu niður í forsalinn .Neil leit kring um sig í örvæntingu og vonaði að hann sæi eitthvert þekkt and lit, Hudson, St. Leger, eða þá Tom Mallory, fullan eða ófullan. En eini maðurinn, sem þarna var sýnilegur, var hár, magur maður með Ijóst hár, sem stóð við af- greiðsluborðið, með ferðatös'ku og ritvél í vaxdúkshlíf. Rétt sem þeir voru að ganga út að dyr- unurn, tók maðurinn farangur sinn og sneri sér við, og rétt sem snöggvast mættust augu þeirra Neils. Maðurinn leit viðkunnan- lega út, sólbrenndur og brúnn og með áberandi ljós, blá augu. Eitt hvað hlaut að vera einkennilegt, hvernig Neil leit á hann, því að hann setti upp ofurlítið vand- ræðabros. — Eruð þér blaðamaður? spurði Neil hátt og ; örvæntingu, er hann gekk fram hjá mannin- um. Það var eina vonin hans. Hann fann, að stóri, ljóshærði maðurinn potaði byssuhlaupinu í bakið á honum og ýtti á eftir honum að spegilglerhurðinni. Nýkomni maðurinn stanzaði. — Já, það er ég sannarlega. Hann talaði enskuna með ofur- litlum erlendum hreim. — Ég haiti Nielsen, sagði hann og rétti fram höndina. — Carl Nielsen frá Svensk Dagblad. Ég var að koma rétt i þessu. Áður en Neil gat tekið í hönd- vna á manninum, sagði ungi mað _*'inn að baki honum. — Við eig um því miður annríkt. Sé yður seinna! Hann ýtti svo Neil út að dyrunum, framhjá afgreiðslu- mönnunum, sem litu vandlega undan. Svíinn varð eitthvað hissa á þessu, en veifaði hendi og sagði: — Ég hitti yður þá seinna! Sælir! — Sælir! sönglaði ungi mað- urinn um leið og þeir gengu út um dyrnar, en svo hló hann og kreisti handlegginn á Neil. — Ekki mikið gagn í þessum, ha? Neil svaraði engu. Þeir fóru með hann yfir malarstíginn, að svörtum Citroen-toíl. Risavaxinn maður, sem leit út eins og Korsíkutoúi, með harðneskjulegt andlit og mikið yfirskegg, sat undir stýri, torúni jakkinn hans gúlpaði undir handarkrikanum. Ljóshærði maðuTÍnn ýtti Neil upp í aftursætið og settist við Knnco RAFIMAGIMSSTEIINIBORVÉLAR eru hentugar við hvers Einkaumboð: konar byggingavinnu. Eru með eintasa mótor. Sparið dýrar lottpressur þar sem þér getið notað rafmagnið. V ARAHLUT AÞJÓNUST A r LUD\ STOI riG 1 RR J k A Laugavegi 15. Sími 1-3333. Hestur fundinn Móbrúnn hestur hefur fundizt, merktur F. Upplýs- ingar að Austurgötu 29 B, Hafnarfirði. Viðtalstími á lækningastofu minni í Domus Medica er alla daga kl. 9.30—11 nema þriðjudaga kl. 4—5.30. Síma- viðtalstími alla daga kl. 9—10 í síma 15477, nema þriðjudaga í síma 20913. JÓN GUNNLAUGSSON, læknir.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.