Morgunblaðið - 25.08.1967, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 28. AGUST 1967
3
„NEI, ég hef aldrei fhigið með
þotu áður, og á sennilega ekki
eftir að fljúga með henni aftur.
Ferðin var stórkostleg — ævin-
týri líkust, og ég hefði aldrei
trúað því að hægt værl að fara
milli Akureyrar og Reykjavíkur

Gullfaxi, er hann lenti í fyrsta skipti í Akureyrarflugvelli (Ljósm. Sv. P.
Akureyri - Reykjavík 15 mín
á rúmum stundarfjórðungi.“
Þannig hljóðuðu ummæli eins
af fyrstu 13 farþegunum, sem
flugu með Boeingþotu Flugfé-
lags íslands Gullfaxa í fyrstu
ferð hennar innanlands — milli
Akureyrar og Reykjavíkur, og
lengdirnar verða litlar á þotuöld.
Ekki leið á löngu þar til flog-
fð var yfir Akureyri, og mátti
þá greina, að mikill mannfjöldi
var saman kominn til að taka
á móti vélinni, og mátti sjá sam-
felldan straum bíla á veginum
Ingólfur Jónsson, flugmálaráðherra, Birgir Kjaran, stjórnar-
formaður Flugfélagsins, og Alfreð Gíslason bæjarfóketi í
Keflavík, um borð í Gullfaxa.
ekki Reykjavíkurvöll. f hófi, sem
bæjarstjórn Akureyrar hélt, tóku
tíl máls Bjarni Einarsson, bæjar-
stjóri, Birgir Kjaran, stjórnar-
formaður F. í., Ingólfur Jóns-
son, flugmálaráðherra, og Örn
Johnson, forstjóri F.í. Allir
fögnuðu þeir tvennu á þeesum
tímamótum, — lendingu þotunn-
ar og malbikun annars áfanga
flugbrautarinnar, sem var hrað-
að sérstaklega til að þotan gæti
lent þar. Sagði Örn Johnson í
ræðu sinni, að hann teldi það
afrek, að hægt hefði verið
að maibika flugbrautina og sam-
tímis að halda uppi reglulegu
flugi. Sag'ði hann, að ekki hefði
ein einasta áætlunarferð F. í.
til Akureyrar fallið niður vegna
malbikunarinnar, og kvaðst hann
vildu færa þeim, sem unnið
hefðu við framkvæmdirnar,
þakkir sínar og félagsins. Enn-
fremur kvaðst hann vilja
koma á framfæri ósk gamals
Akureyrings um að næsta ná-
grenni við flugvöllinn yrði fegr-
að með ýmiss konar gróðri o.fl.,
og sagði að Flugfélagið væri
fyrir sitt leyti reiðubúið að taka
þátt í kostnaði vegna þess.
Ferðin me'ð Gullfaxa aftur til
baka tók aðeins um 20 mínútur
og var þó sveimað yfir Akur-
eyri stutta stund í kveðjuskyni.
Farþegar til Reykjavíkur frá
Akureyri voru 13 talsins, og voru
eins og fyrr segir í sjöunda
himni með farkostinn. Hins veg-
ar er því ekki að leyna, að
heldur er hvimleitt að þurfa að
aka í bifreið milli Keflavíkur
og Reykjavíkur eftir skjóta flug-
ferð og öll þægindin í þotunni.
Enda gat Agnar Kofoed-Hansen
þess, þegar bifreiðin nam staðar
fyrir framan afgreiðslu F. í. á
Reykjavíkurflugvelli, að fyrir
réttum 30 árum hefði hann
skilað 4 farþegum á fyrstu far-
þegarflugvél F.í. til Reykjavík-
ur frá Akureyri á tveimur mín-
útum skemmri tíma en öll fer'ðin
heim hefði tekið að þessu sinni.
„Einhver skekkja hlýtur að vera
í dæminu", sagði hann, „og vona
ég að það verði endurskoðað".
Voru það lokaorðin í þessari
ágætu ferð.
hinir tóku í sama streng.
Við blaðamennirnir, sem tók-
um þátt í þessari ferð, getum
líka tekið undir þessi ummæli.
Flugfélagið bauð til þessarar
ferðar Magnúsi Jónssyni, fjár-
málaráðherra og Ingólfi Jóns-
syni flugmálará'ðherra, flugráðs-
mönnum og ennfremur voru með
í förinni forráðamenn F. I.
Gengið var um borð í vélina á
Keflavíkurflugvelli um sjö leyt-
ið. Flogið var yfir Reykjavík,
en síðan haldið til norðurs. Bor-
inn var fram matur, og voru far-
þegarnir vart hálfnaðir með
hann, þegar Órn Johnson, for-
stjóri F. í., tjáði okkur að flogið
væri yfir Skagafirði. Já, vega-
frá bænum að flugvellinum.
Þotan lenti á flugvellinum kl.
7.45, og þurfti hún aðeins helm-
ing flugbrautarinnar til að nema
staðar. Þótti mönnum þetta vel
af sér vikið, og einhver hafði
orð á því við Björn Pálsson, sem
var með í ferðinni, að ráð væri
fyrir hann að fá sér slíka þotu
í sjúkraflugið!
Dvalið var á Akureyri í 1%
tíma og fengu bæjarbúar þá tæki
færi til a'ð skoða vélina, en færri
komust að en vildu. Voru menn
sýnilega hinir ánægðustu og
höfðu sumir við orð, að enn
einu sinni hefði Akureyri for-
ustu í flugmálunum, því að völl-
inn þar mætti þotan nota, en

Gestir ganga frá vélinni.
*
STAKSTEIMAR
j
Þýðing síldar-
ílutninganna
Á undanförnum árum hefur all
mikið verið um það deilt, hvort
megináherzlu bæri að leggja á
að byggja nýjar síldarvierksmiðj
ur, einkum austurlands, þar sem
sildin hefur mest haldið ság síð-
ustu ár, eða að efla síldarflutn-
inga tU þeirra staða, þar sem
vinnsluaðstaða er fyrir heindi.
Niðurstaðan hefur orðið sú að
hvorttveggja hefur verið gert, af
köst síldarverksimðja austan-
lands hafa verið stóraukin, en
jafnframt hafnir flutningar með
stórum flutningaskipum. Nú
verður ekki lengur um það deilt,
hve geysimikla þýðingu síldar-
flutningarnir hafa, og áreiðan-
lega skilar sú fjárfesting nú í ár
miklu betri arði, heldur e)n það
fé sem lagt hefur verið í niýjar
verksmiðjur. Um síldarflutning-
ana ræðir Sveinn Benediktsson
í grein í Morgunblaðinu í gær
og þar segir hamm m.a.:
Flutningaskipin
aðstoða
veiðiskipin
„Ef hin stóru flutningaskip,
Haförninn og Síldin hefðu ekki
verið í eigu landsmanna og gert
hvort tveggja í senn að flytja
mikinn hluta aflans að landi og
birgja síldveiðiskipin af olíu og
öðrum nauðsynjum, þá er óhætt
að fullyrða, að íslenzk síldveiði-
skip mundu ekki hafa leitað á
svo fjarlæg mið nema e.t.v. í
mjög smáum stíl. Það auðveldar
flutningana, að síldveiðiskipin
hafa að undanförnu komið til
móts við flutningaskipin í námd
í Jan Mayen og síldinni verið
umskipað þar.
Þegar svoma er komið, þá er
öllum ljóst að hve miklu gagni
þessi skip hafa komið síldveiði-
flotanum, síldarverksmiðjunum
og landinu í heild.
Vilja nú allir Lilju kveðið
hafa“.
Og sáðar í grein sinni segir
Sveinn Benediktsson:
„Á árinu 1964 voru flutt um
13,500 tonn af síld frá Austfjörð-
um og Austfjarðarmiðum til
hafna á Norðurlandi og Vest-
fjörðum. Síldarverksmiðjur ríkis
ins fluttu um helming af þessu
magni frá Seyðisfirði til Siglu-
fjarðar, en Einar Guðfinnsson,
útgerðarmaður Bolungarvik
; flutti um 3000 t»nn frá austur-
| svæðinu til Boltmgarvíkur á
! tankskipinu Þyrlí og var meira
i en helmingi þess magns umskip-
að beint úr veiðis’'tTvmum á mið
um úti með síldt'-dælu.
Með þessari tilr-'un Einars Guð
. finnssonar má se?‘a að brotið
: hatfi verið nýtt blað í sögu síld-
! arflutninga. Árið eftir, það er
1965, voru gerð út fleiri skip til
síldarflut.ninga en Ttekkurn tima
áður“.
" lutningu
salts l ’ar
Nú er það öIÞim lióst, hve
< geysimikla þýðingu flutningur
bræðslusíldar hefnr haft, en hitt
kann þó að hafa meiri þýðingu
| að geta flutt síld til söltunar á
! þá staði, þar sem aðstaða er bezt,
j bæði að því er m nnvirki varðar
| og þjálfað starfslið. Nokkrar til-
raunir hatfa som kunnugt er ver
ið gerðar til að flytja síld í sölt-
un og hafa þær gengið misjafn-
I lega. Er þó Ijóst hve geysimikla
þýðingu það hefði haft nii að und
anförnu, ef unnt h -fði verið að
flytja síld til söltunar í stórum
! stíl, þegar á þessu sumri. Ber
nú brýna þörf til að hraða sem
most öllum tilranum með síldar-
i flutninga í salt og freista einskis
! til að koma þeim í jafn fullkom-
ið horf og flutningum bræðslu-
síldarinnar.
*.

■v