Morgunblaðið - 25.08.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST 1967
Lang-mest seldu
filter sígarettur Ameríku
Avallt nýjar og ferskar frá U.S.A.
Reynið Winston strax í dag
Neil tók fyrir sig úr flöskunni
á borSinu og settist svo við hlið-
ina á beddanum.
—- Jú, við erum í súpunni!
sagði Po’l. — Heldur betur! Hann
ranghvolfdi í sér augunum til
Neil og glotti. — Þú verður að
komast sem fljótast úr landinu,
Ingleby, sagði hann. — Eftir
það, sem gerðist í morgun, reyna
báðir aðilar að hafa hendur í
hári þínu.
Neil fann einhvern kaldan
klump harðna á maganum í sér,
og fingurgómarnir voru smá-
hrukkóttir eins og skinn á eðlu.
Hann sagði: — Báðir aðilar?
Pöl kinkaði kolli, skuggaleg-
ur á svipinn.
Dyrnar opnuðust og þrakvax-
inn maður með stóran, rauðhærð
an 'haus gekk inn reykjandi, úr
stórri,leðurfóðraðri pípu. Hann
leit fyrirlitningaraugum á Pol,
og síðan á Neil og sagði — Þér
eruð enski blaðamaðurinn, Ing.'e
by?
— Já.
— Ég er Duxelles, foringi í
ríkislögregiunni. Hann dró til
sín stól og settist, andspænis
Nei'l. Hann var í grófum fötum
með flakandi skyrtu, og ennið
á honum og handarbökin voru
alsett freknum, sem minntu
mest á tebletti. Hann athugaði
GISTING:
1 manns herbergi frá kr. 260,—
2ja manna herbergi fr kr.
360,—
Veitingasalur opinn frá kl.
7 — 11.30.
OPIÐ TIL 5 .SEPTEMBER.
HÓTEL OARPUR" HRINGBRAUfSlM11591»
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
Hann leit hvortki á Neil né her
mennina, sem voru að ná'lgast,
en stóð bara kyrr og starði yfir
brúna, niður eftir grunnum far-
vegi Qued Zain, þar sem hún
rann til sjávar. Hann var beygð
ur og gamall. Hann svaraði ekki,
þegar foringi kom til að taka
hann fastan. >eir fóru með hann
upp í jeppa og settu hann þar
innan um fjóra vopnaða CRS-
menn, og foringinn, sem tók
hann fastan, var mjög kurteis og
ávarpaði hann með „Mon Géné-
ral“, og hjálpaði honum upp,
enda þótt hann heilsaði ekki.
Le Hir sat enn upp við Citro-
en-bílinn. Þeir voru búnir að
bera unga undirforingjann út á
vegarbrúnina. Ópin i honum
voru þögnuð og hann var að
deyja. Neil var settur upp í ann
an jeppa, sem átti að fara til
yfirherstjórnarinnar, fyrir ofan
borgina. Lautinantinn sem gætti
hans, brosti grimmdarlega: —
Falleg veizlulok þetta!
Neil horfði á það, sem eftir
var af fremra Citroenbílnum.
Stóri, ljóshærði Þjóðverjinn sat
þar uppréttur, með höfuðkúp-
una sniðna af, líkast soðnu eggi
og heilaslettur út um allt
sætið. Likið af hinum yngra lá
upp við beyglaða hurðina.
— Minnsta kosti fimm dauð-
ir, sagði lautinantinn, — og
Guérin og Le Hir handteknir. Ég
er hræddur um, að Leyniherinn
þatoki þér ekkert fyrir þetta.
— Ég hafði ekkert með það
að gera.
Lautinantinn yppti öxlum. —
Þú varst i bílnum. Það var eina
ástæðan til þess, að þeir vjiu
teknir. Það fréttist, að Englend-
ingur væri í för með þeim. Að
minnsta kosti frétti ég það.
— Ég átti engan þátt í þessu,
sagði Neil og nú rólega, rétt eins
og hann væri að tala við sjálf-
an sig.
Foringinn fór ekki frekar út í
þá sálma. Hann velti því bara
fyrir sér, hvernig þeir hefðu get
að fengið Englending í þetta.
Sjötti hluti.
FLÓTTAMAÐURINN.
1. kafli.
— Jæja, þá sitjum við báðir í
súpunni, Ingleby minn sæl'l, taut
aði Pol, er feitur, særður líkami
hans var borinn burt, glenntur
eins og eitthvert Búddalíkneski
á örmum fjögurra, sem voru nú
að stritast upp á sjöundu hæð
í húsi aðalherstöðvanna. Neil
elti, og hlustaði dapur á kvein-
stafi Pols: — Allir þrír dauðir —
Marouf og Boussid sprengdir í
tætlur og Ali La Joconde dauður
áður en sjúkrabíllinn kom á vett
vang. Og flestir platskeggirnir
dauðir líka; andskotinn sjálfur!
Sveitta andlitið, atað í ryki og
storknuðu blóði afmyndaðist af
sársauka, og dátarnir stönzuðu.
— Hvernig gáztu komizt burt?
sagði Neil meðan dátarnir
reyndu að koma Pul í þægilegri
stellingar. Hann var með tvo
skurði yfir auganu, stóra kú'lu
á höfðinu og gula blómið var
orðið visið í ‘hnappagatinu á
jakkanum hans.
— Ég var úti í skúrnum, svar
aði hann og greip andann á lofti,
í „litla húsinu“. Þessir ríku ný-
lendubændur halda enn uppi sið
um sveitamanna. Svolítill stein
skúr með ofurlítilli sandgryfju.
Ég var búinn að drekka ofmik-
ið te með Broussard — það fór
gegnum mig eins og skot — og
þarna sat ég á hækjum mínum
með buxurnar á hælunum, þeg-
ar allt sprakk í loft upp og ég
þaut alla leið upp í þak, og svo
niður á rassinn aftur, svo upp
aftur og niður aftur í einum
fjórum sinnum, áður en þetta
hætti. Þeir hljóta að hafa notað
36 mim. sprengjur, því að þarna
úti var allt á tjá og tundri.
— Ertu mikið meiddur? spu"ði
Neil, er þeir komu upp á níundu
hæð.
— Ég meiddist á rófubeininu.
Rak líka hausinn í, þrisvar eða
fjórum sinnum — en eins og ég
hef sagt þér, er ég harður í haus.
En þetta er í hryggnum, rétt
fyrir ofan rassinn. Hann reyndi
að hlæja, en andvarpaði þess í
stað, eránnar feiti fóturinn seig
niður á gólfið.
Nei'l hafði beðið tvær klukku-

< PIR
C05PER
Ég fær enga barnapíu fyrir brúðurnar og kemst ekki til þín.
stundir í herbergi niðri, þegar
þeir komu með Pol úr sjúkrabíln
um. — Þú ert heppinn að vera
með lífi, sagði hann.
— Það er ég ekki viss um.
Þessir déskotans lögreglumenn,
þeir elska mig nú ekert sérstak-
lega! Ég er búinn að eyðileggja
þetta ágæta samkomulag stjórn-
arinnar við Arabaherinn. Þeir
elska hvorugan okkar. Við erum
báðir heldur óvinsælir, Ingleby
minn sæ'll.
— Já, en þeir náðu í Guérin
og Le Hir. Láta þeir sér það
akki nægja?
Pol hristi höfuðið. — Ekki
lögreglan, og heldur ekki njósna
ráðuneytið. Guérin og Le Hir
voru handteknir af CRS — og
samkvæmt bendingu frá mér, ef
satt skal segja. Og það ríkir mik-
il afbrýðisemi milli ráðuneyt-
anna. Lögreglan og njósnaráðu-
neytið fá engar þakkir fyrir að
hafa náð í Guérin, enda þótt þeir
hafi mikla fyrirhö.fn í sambandi
við morð Arabahersins. Það er
þessvegna, sem ég get ekki ’hugs-
að mér að vinna fyrir lögregl-
una. Hún er smásmuguleg eins
og krakiki — en bara ekki eins
að'laðandi og krakki.
Nú var komið upp á elleftu
hæð og Pol var látinn hvíla sig
þar á bedda, og þarna var bef-
ur af saurindum, sementsryki og
lögreglu-skriffinnsku. Einn dát-
inn stakk viskíglasi í höndina á
Pol.
— Hvað verður nú? sagði Neil.
— Fáðu þér einn sterkan
viskí.