Morgunblaðið - 04.01.1968, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 1968
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
kökteilar, en safnaðí þó kunn-
ingjum saman kring um hana.
Hún var með allra hressasta
móti þennan dag, falleg af bros-
andi — jafnvel kát. Dwight Ell-
iott var mestallan tímann við
hlið hennar, og enn fór ég að
velta því fyrir mér, hvort hún
myndi nokkurntíma giftast hon-
um.
Hún bað mig að 'hella í bolla
og ég gerði það. Bessie var
hivergi sýnileg, og jafnivel Tony
virtist vingjarnlegur, eins og
honum var eðlilegt. Þarna höfðu
verið mannsl'át og ýmislegt dul-
arfullt á ferðinni, en nú virtist
það s-vo langt í burtu frá þessum
glaðlega hóp karla og kvenna.
En þá kom Bessde inn. Ég sá,
að andlitið á Tony stirnaði upp,
og brosið á Margery Sboddard dó
út á vörum hennar. En Bessie
lét eins og ekkert væri. Hún
gekk beint að teborðinu og stóð
þar yfir mér. — Þakka þér fyr-
ir, Pat, sagði hún. — Nú skal
ég taka við. Afsakið tovað ég
kem seint.
Ég stóð upp og hún settist 1
sætið mitt. Þetta var vitanlega
mistök. Þetta almennilega fóLk
gat auðvitað ekki þolað hana.
Það færði sig smiámsaman frá
teborðinu og skömmu seinna var
samkvæminu lokið.
Þetta virtist nú ekki merki-
legt í bili — þessi tilraun henn-
ar til að sýna atf sér mannalæti.
En merkilegt varð það nú samt.
Að vissu leyti flýtti það fyrir
sorgaratburðinum, eða ol'li hon-
um kannski beinlínis. Því að
tveim dögum seinna hélt Bessie
sjáltf samkivæmi. Hún hafði í
hyggju að fara burt — öllum i
húsinu til mikillar gleði — og
þetta átti að verða skilnaðar-
sam'sæti hjá henni.
Þarna var eitthivað um þrjá-
tíu mann — flest ungt fólk og
allt hávaðasamt. Vandræðin hóf-
ust þegar hún kallaði á Reyn-
olds og tjáði honum, að eins tóltf
þeirra ætluðu að borða kvöld-
verð.
Hann gerðist svo djarfur að
malda í móinn. — Því miður,
frú, en ég held bara, að það sé
ekki ti-1 nægilegur matur í hús-
inu.
— _Þá verðurðu að útvega
hann. Ég er búin að bjóða þeim.
Pierre í eldlhúsinu þvemeit-
aði að hafast neitt að, og Tony
varð bálvondur og þaut til
Beverley í hótelið, af því að
klúbburinn var einmitt lokaður.
Etf ekki Maud hefði verið, hefði
hann vafalaust fleygt öllum
skrílnum út, en við Vorum hins-
vegar að reyna að halda friði og
ró, hennar vegna. Og veslings
Partridge gamli neri saman
höndum í öngum sínum: — Það
eru allar búðir lokaðar, ungfrú
Pat, sagði hann. — Hvað á ég til
bragðs að taka?
— En maturinn vinnufólks-
ins?
— Hann var étinn um miðjan
dag. Það fékk kvöldmatinn sinn
klukkan hálfsex, eins og vana-
lega.
Það var bæði dimmt og kalt,
og ég fór nú samt með Gus í
bílnum niður í þorpið. Búðirnar
voru lokaðar, en mér tókst að
vekja uipp bæði ketsalann og
miatvörusalann heima hjá þeim,
,og áður en klukkan var orðin
átta, gekk ég inn í eldihúsið til
49
Pierre, hlaðin bögglum. Pierre
stóð þarna með spenntar greip-
ar, hútfuna niðri í augum og með
illskusvip, en eldhússtúl'kurnar
hnipruðu sig saman úti í horni.
Hann hreyfði sig ekki þegar ég
kom inn.
— Mér þykir þetta leitt,
Pierre, en ég geri mitt bezta.
— Ég ætla mér ekki að fara
neitt að elda ofaní þessar fylli-
byttur, sagði hann önugur. Ég,
Pierre, er í þjónustu frú Wain-
wright en ekk-i þessarar kvensu.
— Farðu þá frá, sagði ég og
var líka orðin vond. — Ég get
búið til matinn og ætla mér lika
að gera það. Ég vil ekki, að
frúin fari að hafa áhyggjur af
þessu, og þú ættir að skammast
þín.
Ég bretti upp ermarnar og tók
og opna bögglana. En þá sneri
hann sér allt í einu að skjéilf-
andi kvenfólkinu úti í 'horni —
ekki veit ég, hvort það vax nafn
Maud eða enska steikin, sem
olli því — og sagði:
— Komið þið hingað og takið
til hendi, sagði hann. — Ég vil
ekki láta skemma góðan mat,
meðan ég stjórna hiér í eldlhús-
inu. Farðu frá, Pat. Ekki nema
það þó, að þú farir að búa til
mat!
Maud borðaði uppi hjá sér
þetta kvöld og ég með henni.
Hún hafði verið í simanum þeg-
ar ég kom inn, og var föl en þó
róleg. Hún borðaði mjög lítið.
Ég man eftir því, að jafnstórt
og þetta hús var, þá barst til
okkar ómurinn af hálvaðanum
niðri, en hún hafði ekkert orð á
því. Aðeins einu sinni virtist
'hún taka eftir honum og ótoein-
línis þó. Hún hallaði sér fram og
snerti höndina á mér. — Mér
þætti gaman að vita, Pat, hvort
þú tfærð nokkurntíma hugmynd
um, hive mikil huggurt þú hefur
verið mér. Ég vildi bara óska,
að þið Tony gætuð einhvern-
tíma gifzt. Hann er svo afskap-
lega ástfanginn af þér, elskan
mín.
Hilda kom henni í rúmið eftir
kvöldverðinn. Eins og ég sagði
var Amy farin fyrir ful't og allt,
etftir að hatfa varað mig við
þeirri, sem hún kallaði „bölvaða
óhemjuna", og fellt síðan nokk-
ur tár á armbandsúrið, sem var
skilnaðargjöf Maud til hennar.
Maud hafði beðið mig að doka
við þangað til hún væri komin
í háttinn og þegar hún kallaði á
mig, sat hún upp í rúminu.
— Ég lét hana Hildu fara, sagði
'hún. — Mig langar að biðja þig
að gera dálítið fyriir mig.
Komdu með skrána, sem þú
bjóst til um daginn, yfir þetta
dót í járnskápnum. Mig langar
að líta yfir hana.
Ég náði í skrána og hún sat og
athugaði hana. Þarna var allt
skrásett: perlufestarnair báðar,
smaragðarnir, ein sex demants-
arm'bönd og stóri, ferkantaði trú
l'otfunarhringurinn, sem hún vair
aldrei með á hendinni. S!vo voru
nælux, eyrnahringir og spennur
og löng demantakeðja. Þetta var
í mínum augum eins og öll auð-
æfi Indlands, en hún horfði á
það með óánægjusvip, og reyndi
að muna, hvað hvext um sig
hefði kostað, og hvað það myndi
seljast á aftur.
— Þetta er ekki mikið, sagði
hún, — en samtf kynni það að
verða nægilegt. Ntokkuð er það
að minnsta kosti.
Ég skildi ekkert, hvað hún /ar
að fara. Enda þótt ég hefði ekki
annað í höndum en sparisjóðs-
bókina hennaT, gat ég ekki séð
neina nauðsyn á því, að hún
færi að selja skartgripina sína.
En hún gaf mér enga skýringu
á þessu. Hún geymdi skrána,
lagðist aftur á bak í rúmið og
virtist þreytt en þó ánægð.
— Mér líður betur nú en lengi
undanfarið, sagði hún. — Góða
nótt, elskan og sofðu vel.
Þetta var það síðasta, sem hún
sagði nokkurntfcna við mig.
Samkvæmið hjá Bessie vax í
fullum gangi, þegar ég gekk til
herbergis míns klukkan tíu. Ég
háttfaði og fór í rúmið og botnaði
enn ekki neitt í neinu. En þá
datt mér í hug, að ég hefði
fundið rétta svarið við þessu og
það væri, að hún ætlaði enn einu
sinni að fara að kaupa Bessie af
sér, og kaupa sér þannig frið,
eins og hún hafði eintoiverntíma
orðað það.
Eftir 13 ár og 7 mánuði þegar
tækjum okkar, getum við farið
Ég varð bálvond. Fyrir bara
tveimur dögum hafði hún gefið
Bessie tvö þúsund dal-a ávísun,
fyrir föt, og hún hafði bara hleg-
ið að mér.
— Hvað á ég að gera við þetta?
hafði ég spurt.
— Gera við það. Fá honum
Tony það. Ég er ennþá konan
hans.
Henni vixtist skemmt að sjá á
mér svipinn. — Fáðu honum það,
ásamt kveðju minni, sagði hún,
— það er ekki nema tittlingaskít
ur fyrir hann, og fari það allt
saman fjandans til.
Og nú var Maud enn að kaupa
hana af sér. Ég er hrædd um, að
ég hafi séð rautt þetta kvöld,
með allan þennan hávaða niðri
og menn á fleygiferð að bera
glös, og svo einstöku hlátur-
rokur. Því að Tony mátti sjálf-
um sér um kenna, og það var
hann reyndar fyrir löngu búinn
að segja mér.
J.C. gamli, sagði hann hafði
sett hann í vinnu, undir eins og
hann var búinn með skólann.
— Hann setti mig í verksmiðj-
una, sagði hann. Allt, sem hann
sagði mér, var að kaupa mér
samifesting og að spýta á allt
áður en ég settist á það. Ég
gleymdi því einn daginn og
brenndi við það meira en bux-
urnar mínar. En þegar ég fór,
að þrem árum liðnum, vax ég
með sigg á báðum höndum, en
ég kunni verkið utanbókar.
Honum líkaði vel í verk-
smiðjunni. Hann fór með matar-
kassa með sér og kynntist öll-
um mönnunum, og kunni vel við
þá.
— Gamli maðurinn hafði
reynzt þeim vel, að því er hon-
um sjálfum fannst, hætti að
láta verksmiðjuna hafa verzlun-
ina við þá á hendi, setti upp
baðh'erbergi og þvottaherbergi
handa konunum þeirxa. Hann
lokið er afborgunum af þessum
að græða peninga, drengir.
skildi það ekki sjáifur, að þeir
voru ekki ginnkeyptir fyrir
neinni góðgjörðastarfsemi. Nú
fá þeir ágoðahluta. Það er nú
ekki mikið, en þó heldur til
bóta.
Ég sofnaði loksins, Þar eð
samkvæmið hjá Bessie hafði
byrjað klukkan fimm, var það
úti um el-lefu. Húið var snögg-
lega þögult og rétt um sama
leyti kom Tony upp og gekk til
herbergis sí-ns. Ég vax rétt að
sofna, þegar ég heyrði, að Roger
var eitthvað órólegur úti í gang-
inum. En svo varð hann rólegur
aftur og ég líka.
Það var enn dimmt, þegax ég
vaknaði. Mér fannst á mér, að
einlhver væri inni í ’herberginu.
Ég man eftir að ég reis upp og
sagði: — Hver er þar? Er nokk-
uð að?
Enginn svaraði, svo að ég
kveikti á náttlampanum og leit
kring um mig í hertoerginu. Þar
var engin sála. Heldur ekki í
stofunni minni, en þegar ég leit
fram í ganginn, var Roger þar
ekki. Það gerði mig órölega.
Niðxi virtist alltf vera þögult, en
það var óvenjulegt, að hundur-
inn færi frá dyrunum mínum.
Ég fór að velta því fyrir mér,
hvort honum hefði verið hleypt
út en ekki inn aftur.
Klukkan mín vax hálffjögur,
þegar ég fór í slopp og gekk nið-
ur stigann. Roger var í vestur-
ganginum, lá þar við einar dyrn-
ar snuggandi, og ég sá samstund-
is, að keðjan var ekki í hurð-
inni. Og þegar ég tók í tourðina,
var hún ólæst.
Enniþá var ég ekki orðin
hrædd. Ég opnaði og hleypti
hundinum út og stóð síðan kyrr
og beið hans. Hafi ég nokkuð
hugsað, þá var það, að vinnu-
fólkið hefði verið þreytt og
gleymt að læsa dyrunum, eða
einhver úr sanvkvæmi Bessie
VÖRÐIIR - HVÖT - HEIMDALLUR - ÓÐINIM
ÁRAMÓTASPILAKVÖLD
Áraraótaspilakvöld Sjálfstæðisfélaganna í Reykjavík verður í kvöld fimmtudaginn
4. janúar kl. 20.30 í Sjálfstæðishúsinu.
Skemmtiatriði:
1. Spiluð félagsvist.
2. Ávarp: Formaður Sjálfstæðisflokksins
Bjarni Benediktsson, forsætisráðherra.
3. Spilaverðlaun afhent.
4. Dregið í happdrætti.
5. Skemmtiþáttur, Gunnar og Bessi.
6. Dans.
Húsið opnað kl. 20.00 — lokað kl. 20.30.
Sætamiðar afhentir í Sjálfstæðishúsinu
á venjulegum skrifstofutíma.
SKEMMTINEFNDIN.