Morgunblaðið - 22.02.1969, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. FEBRÚAR 1969.
23
Helga Þórarins
dóttir — Minning
ÞAÐ er sennilega ekkert, sem
ristir jafn djúpar rúnir í hjarta
manns eins og það, að horfa á
eftir ástvini yfir landamæri lí'fs
og dauða. En dauðinn er það al-
máttuga vald ®em allir verða að
hlíða og enginn fær umflúið
hvort sem vi ðerum tilbúin eða
ekki.
iHelga andaðist í Sjúkrahúsi
Keflavíkur 17. febrúar síðastlið-
inn. Hún var fædd 1. janúar
1905 að Steinboga í Gerðahverfi.
Foreldrar hennar voru Þórarinn
Jónsson sjómaður og kona hans
Ingibjörg Jónína Jónsdóttir.
Helga giftist 27. maí 1927 Agli
Eyjólfssyni múrara Þórarinsson-
ar útvegsbónda í Keflavík og
Guðrúnar Egilsdóttur og hef-
ur heimili þeirra verið að
Yallargötu 15. Þau eignuðust 6
börn og eru 5 þeirra á lífi. Stúlku
misstu þau á fyrsta ári, sem hét
Ingibjörg. Elztur sona þeirra er
Jón Árni rafvirkjameistari,
kvæntur Hólmfríði Sigtryggsdótt
ir, Ingiberg Hjálmar fiugvéla-
virki, kvæntur Hrönn Jóhanns-
dóttir, Kristinn Bjarni bifvé’la-
virki, kvæntur Þórunni Vooed,
Haukur Þórir sjómaður, ókvænt-
ur í heimahúsum og Guðrún
Lydía gift Birni Guðmannssyni
múrarameistara. Auk þess hefur
dvalið á heimili þeirra hjóna
Egill Helgi Kristinsson sonarson-
ur þeirra og ihefux Helga borið
velferð hans fyrir brjósti, ekki
síður en sina eigin barna og
kannski miklu fremur.
Helga átti við mikla vanheilsu
að stríða hin síðari áx.
Fyrir 8 árum varð Helga fyrir
því áfalli að fá heilablæðingu,
og varð þá alveg máttlaus
vinstra megin. Hún fékk þó aft-
ur máttinn í fótinn, en handlegg-
ur hennar var alveg óvirkur.
þrátt fyrir alla hugsanlega lœkn-
ishjálp. En hvernig hún fór að
því að vinna eín heimilisstörf
er okkur öllum sem til þekktum
óskiljanlegt. Ég spurði hana einu
sinni: Hvernig gerir þú þetta
eða hvernig ferðu að þessu, og
útskýrði hún það fyrir mér með
sinni alkunnu rósemi og fannst
mér það alveg undravert hvað
hægt er að þjálfa sig upp í með
góðum vilja, þolinmæði og þraut
segju. Hún var góðhjörtuð kona
hægtát, fáskiptin, góðgerðarsöim
og öriat bæði við skylda og
vandalauea og gerði eflaust
meira gott en almenningur vissi
um. Hún var blómelsk og unni
öllu sem fagurt var. Þess vegna
vissi ég að hún leið fyrir sinn
vanmátt. Þótt hún bæri það ekki
utan á sér. Síðastliðið sumar eða
frá því í júní var svo komið að
hún gat ekki lengur haldið sitt
heimili og dvaldi hún þá á heim-
ili dóttur sinnar og tengdasonar
og skal henni og þeim bráðum af
alhug þökkuð öll þeirra ástúð
og umhyggja henni auðsýnda,
bæði fyrr og síðar.
Ég veit, að ég má nú að leiðar-
lokum kveðja þig fyrir hönd eig-
inmanns, barna, tengdabarna og
barnabarna sem af alhug þakka
þér alla ástúð og umhyggju.
Svo kveð ég þig kæra vina og
bið þér blessunar Guðs á landi
lifanda.
Halldóra Eyjólfsdóttir.
Vigdís Sæmundsdóttir
— Minningarorð
f DAG fer fram frá Fríkirkjunni
í Reykjavík útför Vigdísar Sæ-
mundsdóttur.
Vigdís var fædd þann 7. sept-
ember 1®88 að Brekkubæ í Garði.
Hún andaðist aðfararnótt 15. fe-
brúar sl. í Borgarspítalanum í
Reykjavík. Foreldrar Vigdísar
voru hjónin Margrét Árnadóttir
og Sæmundur Skaftason sjómað-
ur. Átta ára að aldri fluttist Vig-
dís með foreldrum sínum til
Reykjavíkur og ólst þar upp.
29. september 1906 giftist Vig-
dís Stefáni Guðnasyni verkstjóra,
sem lifir konu sína. í 62 ár lifðu
þau saman í farsælu hjónabandi
og varð þeim 9 barna auðið. Tvo
syni sína misstu þau, Sæmund
Marínó er dó í barnæsku og
Skafta Sæmund, er fórst af slys-
förum 25 ára að aldri. 79 afkom-
endur þeirra Vigdísar og Stefáns
eru nú á lífi.
Á heimili þeirra hjóna var
ætíð gestkvæmt mjög, enda var
alúðin og gestrisnin á þann veg,
að allir, sem kynntust heimili
Vigdísar, fundu sig ávallt vel-
komna þar, og munu þeir marg-
ir vera ,sem leitað hafa styrks
hjá Vigdísi, og farið þaðan með
bjartari vonir. Alla tíð var trúin
á guð Vigdísi sá mikli styrkur,
sem hún gat miðlað öðruim. Með-
an heilsa entiist, starfaði hún
mjög að félagsmálum innan Frí-
kirkjunnar í Reykjavík.
Segja má, að Vigdís hafi verið
mjög sterkur þáttur í lífi afkom-
enda sinna, og bar hún mjög fyr-
ir brjósti hamingju þeirra og vel
ferð. Hinir mörgu ungu afkom-
endur Vigdísar munu ætíð eiga
minningar um yndislega ömmu,
og megi minningin um hana
verða þeim leiðarljós um alla
þeirra ævidaga.
Að leiðarlokum minnist ég
góðrar konu, sem hafði svo ótal-
margt göfugt og gott til að bera,
sem svo margir urðu aðnjótandi.
Nú, þegar ég kveð þig, Vigdís
mín, er mér efst í huga sú ósk,
að Guð megi ávallt blessa þig,
og að þú megir hvíla í friði hand
an hinna miklu landamæra. Ég
kveð þig vitandi það, að J^tr
verður þér tekið opnum örmum.
Megi hugljúfar minningar um
ástríka eiginkonu og móður veita
eftirlifandi eiginmanni og börn-
um yl og birtu í djúpri sorg
þeirra.
Guð blessi miningu Vigdísar
Sæmun-dsdóttur.
G. Br.
Haraldur Karlsson
— In memoriam
í DAG fer fram frá Akureyrar-
kirkju útför Haralds Karlssonar,
vinsæls og vel þekkts Akureyr-
ings, isem um langt árabil var
afgreiðslustjóri á Bifreiðastöð
Akureyrar, en starfaði nú síð-
ustu árin á skrifstofu Útgerðar-
félags Akureyringa.
Vegna ævilangra kynna af
Haraldi Karlssyni er mér það
ljúft að minnast hans nú að leið-
arlokum, með örfáum orðum.
Haraldur var innan við ferming-
araldur, er hann byrjaði að
vinna hjá föður mínum á Akur-
eyri. Upp frá þeim tíma héldust
óslitin bönd hans við fjölskyldu
okkar þótt lengra væri á milli
hin síðari árin. Allan þann ára-
fjölda, sem Haraldur' vann hjá
föður mínum var hann jafnframt
fjölskylduvinur, velviljaður og
hjálpsamur okkur börnunum og
ávallt reiðubúinn til aðstoðar, ef
á þurfti að halda.
Margir munu þeir Akureyring-
ar vera, sem minnast Haralds í
því starfi sem hann lengst
gegndi, en það var afgreiðslu-
stjórn á Bifreiðastöð Akuréyrar.
Á þeim árum voru oft töluverð
umsvif í þeim atvinnurekstri,
ekki sízt á stríðsárunum og
reyndi þá oft á að stjórnað væri
af lipurð og röggsemi. Lét Har-
aldi vel að sjá um að þessir hlut-
ir gengju fljótt og vel fyrir sig.
Hann var röskur og fljótur að
átta sig og fylgdi því fast eftir,
að viðskiptavinum væri veitt ör-
ugg og góð þjónusta. í starfi sínu
var hann vins'æll og vel þekktur
af bæjarbúum og jafnan af kunn
ugum sem ókunnugum kenndur
við B.S.A.
Um störf Haralds hjá föður
mínum er þess loks skylt að
geta, að hann var húsbóndaholl-
ur með afbrigðum og þann trún-
að mat faðir minn mikils.
f hópi vina og félaga var
Haraldur léttur og kátur. Hann
var greindur vel, orðheppinn og
dró gjarnan fram hina skoplegu
Jón Jónsson frá
Ásólfsskála — Minning
ÁSTVINAKVEÐJA
I
Þótt frammi við sanda duni Dröfn
þá drottnar sá Heilagi Andi..
Og guðmennið leiðir þig heilan
í höfn
á himnesku friðarlandi.
Þá morguninn rennur hver rós
þar er
reifuð í björtu skini.
Sj á, kærleikans engill þér kveðju
ber
frá kunningja, bróður og vini.
II
Vor Drottinn þig blessi þess
biðjum vér,
svo birtast þér hærri leiðir.
Þau heilögu undur þinn hugur
sér,
mót himr>i þú faðminn breiðir.
Þú sérð að horfin er niðdimm
nótt
í norðri, vér biðjum, ó, hvíl þú
rótt.
Þig árskinið vermandi
endurnærir
og uppi þar mæta þér góðvinir
kærr.
III
Þú lítur hin öldnu Eyjafjöll,
í æðra heimi þau ljóma,
þau faldar, þau krýnir hin mjúka
mjöll
og morgunsöngvarnir hljóma.
Þín sveit vefur örmum þinn ytri
hjúp,
þar ilmar, þar blómgast hún
moldin gljúp.
Við helgisöng harmarnir dvína,
þér háröðlar voldugir skína.
Sigfús Elíasson.
SIGRÍÐUR ÞÓRIS-
DÓTTIR (AGGA)
F. 29. marz 1935.
D. 20. janúar 1969.
KVEÐJA FRÁ VINKONU.
Um ihjörbu ökkar harmiur fer,
í hryggð oft breytist gaman.
Ótal leiðir áttum hér
svo yndislegar saman.
Alllra vina áttir hrós,
ótail vegi famnstu.
Sem blátt og fagurt leiðarljós,
á lífsins brautum vannsbu,
Við heyrum enm þinin hjartaslátt,
og hluistium á hann gliaðir.
Geifi þinni móðuir mátt,
miskunnsami faðir.
Því hún er ein að brjóta braut,
fyrir börnin þín hér góðu.
í ömmiufaðmi þoldu þraut
og þögul eftir stóðu.
Aliltaf mumum minimast þín,
það með oss verður grafið.
Okkur skilur Agga mín,
aðeins mik'La hafið.
hlið hlutanna. Munu margir vina
hans minnast ánægjulegra
stunda í félagsskap hams fyrr og
síðar.
Haraldur var fæddur 19. sept-
ember 1917 og því aðeins 51 árs,
er hann lézt. Hann lætur eftir
sig konu Jónínu Jónsdóttur og
tvo unga syni, Karl Herbert 13
ára og Harald 12 ára. Okkur sem
til þekktum var það vel kunn-
ugt, að í hjónabandi sínu og
heimilislífi var Haraldur gæfu-
maður. Kona hans bjó honum hið
ágætasta heimili og var honum
stoð og stytta alla tíð. Drengj-
unum unni hann mjög og veit
ég að barngæzka hans, sem ég
kynntist á unga aldri, hefur þar
notið sín til fulls.
Frá mér og mínu fólki flyt ég
Haraldi Karlssyni þakkir fyrir
ævilanga vináttu og trúmennsku.
Konu hans, sonum, aldraðri móð
ur og öðrum ástvinum flyt ég
innilegar saimúðarkveðjur.
Kristján Kristjánsson.
- MINNING
Framhald af bls. 22
vilja hjálpa öðrum, ko*n o#t
fram og þá ekki siízit við féliaga
sínia á Bæjarlieiðuim. Mumu þess
mörg dæmi, að hann tæki bí'la
tiil viðgerðar fyrir féliagana
jafmt að nóttu sem degi. Kom
það sér þá vei hversiu hand-
laigimn 'hann var, og mætti segja
að allt léki í hans höndum og
þá ekki sízt allar viðgierðir.
Ekki huigsiaði Magnús neitt uim
það, þó að hanin færi frá eigin
vinmu í þessu tilefni, öðrum til
aðstoðar.
Ég hef verið beðinn um það,
a'iveg sérstakleiga frá stjóm
stöðvarinmair og fyrir hönd
virumufélagarama að flybja alúð-
arþakkir fyrir samstairfið og
góða viakyranimgiu.
Árið 1957 sé ég Magmús fynst.
Var það einhver tilviljum að ég
tók þá eftir honum. Það er þó
ekki fyrr en nokknum árum
síðar að ég kymmist homum per-
sónulega. Hafa þau kynni
orðið mánari með hverju ári. Á
s.l. sumri þurfti hamn að fana
á sjúkrahús. Þá varð það úr, að
ég tók vi'ð akstri fyrir hann á
bifreiðas'töðimni Bæjarleiðum.
Hafði ég þó færzt ákveðið undan
því bæði vegioaiþess að ég varan
aðra vinrnu, og einnig af per-
sónuleigum ástæðum.
Atvilkaðist það þanmig endan-
lega, að haimn hrimigdi í mig og
bað mig að keyra sig á sjúkra-
húsið, og gerði ég það. Síðan
kvaddi hann mig og sagði; „Þú
tékur bílinn“, og þax við sat.
Magmús haifði oft átt við van-
heilsu að stríðia, og alilt frá því
að hamn var barn hafði hamn
ekki gerugið heill til skógar.
Þegar Magmús hafði náð sér
notokurn veginn eftir veikindin
í haust og haifið akstur á ný, átti
ég því l'ámi að fagna að aka á
stöðimni með homum uinz yfir
lauk. Ég miranist af heilum hug
og með þakklæti þess tímabils,
er við störfuðum þar saman. Á
því tímabili kynntis ég emn bet-
ur hans heiimili, og ná fátætoleig
orð sikamimt, þegar ég þafcka
fyrir þau kyrani. Megi Guð gefia
komunni hans, móður og börnun-
uim tveim, styrfc og þrek í þeim
raunu'n er þau hafa nú ratað L
En ég veit, að látimn lifir,
það er hugguin harmi gegn.
Daníel Halldórsson.