Morgunblaðið - 28.05.1969, Side 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28, MAÍ 196$
Eini stórjakinn, sem á SteingTÍmsfirði er að finna, er skammt undan
bryggjusporðinum.
19. maí
í morgun rölti ég austur mieð fjör-
umni. Þá gektk ég ail'lt í einu fram á sér-
kiennÉegit járnhjól, sem liá í graeinu við
wgjaðariinn. >að vair á stærð við fól'ks-
bdlsdekk og rönd þess ailsett litlum
kriragfl'ófltu'm opum.
Ég hélt uippi spurnuim uim þetta hjól,
þegar ég kom a-ftur í þorpið og fékk loks
það svar, að líklegast gaeti oddivitinn
frætt mi'g hér um. Þetta fannst mér
mjög heppittagt; ég haifði a'lltaf ætliað
mér að garaga á fund oddvitams að
fræðast um hreppsmlálin og nú sió ég
tvær fiugur í eimu höggi.
Hans Sigurðssan heitir hancn, oddvit-
inn í þeim hreppi, Hólimaivíkiurhreppi.
— 1958 bjuiggu 430 manns í hreppnum
en hefur síðan farið fækikandi og nú
eru íbúamir um 350 taflisiins. í fyrra voru
greiddar um 1800 þúsunid krónur hér í
útervör og aðstöðugjöld.
Ég hafði á göngu minni ima þorpið
veitt athygli stóruim bús'grunni austan
undir kirkjuikllöppinni. — „Þetta er nú
féiaigsheiimilKð óklkair“, segir Hains.
Grunnurinn var byglgður 1958. Hvers
vegna var eflaki haldið áifram?
„Þetita ár voru hreppsnefmdarkosn-
ingar hér, eins og reyndar vitit og breitt
nm landið.
Hreppsnefndin, siem fyrir sat, taldi
félagsiheimili brýniustu nauðsyn Hóllm-
víkinga, en hreppsnefndin, sem Við tók
vair ekki á sama máflL
Hún ge'kk í það að teysa af hólmi
gömfliu tréhryggjuina fná 11936, sem var
farin að týna staiuiruim og tíkalf þvi eins
og hragnkefljsi. 1962 vair nýjia bryggjan
fullbyggð og varð framíkvæmd upp á
rúmiar 8 milflljónir króna. — Næst huigaði
hreppsnefndin svo að vatnsveituimél'um.
Áðuir hötfðuim við aðeins yfirborðisvatn
en nú var boruð 15 metra djúp hola
hér röakan kíllóimefber flrtá þorpiniu otg úr
henni fáum við 7-10 selkúndufllStra af
góðu, kölldu vatni. Vatnsiveiltan varð
einnig framkvæmd upp á miflljánir
króna.
Hvert verður næsta viðlfangsefni
hreppsins, veit ég ekki. Bn vel getur
svo farið, að nú verði féfliagBhekniiið
fyrir valinu“.
Kaupfélagið er að heita mlá aðalat-
vinnuiveitanidInn hér. Þó eru til staðar
tvær trésmiðjur og gott vélarverfkstæði
en a’Jla sína Mfsaflkomiu eiga Hóimvik-
inigar uindir sjónuim. Og Kauptfóiagið á
frystiihúsið. — Hins vegar eru hér miarg-
ir, eins og í Drangsnesi sem bæta fyrir
sér með sauðlfjáreign.
„Við höfum leitað til atvinniuimiála-
nefndar Vestfjarða“, segir Hanis, „og
bent henni á, að hér þyrfti að vera eim-
hver iðnaður, sem við gætum hálflað
oklkiur að, þegar sjórinn bregzt.
En við höfluim til þessa tallað fyrir
d'aulfluim eyruim, enda kannisikie von, því
í atvinnuimiálliuim hetfur aðstaða oflckar
verið hin sama og sjöunda dvergsins í
MjaMhvít, sam varð að sofia hjá félög-
um sínuim til skiptis: Okflcur heflur ým-
ist verið S'kipað upp í til Norðtemdinga
eða Ve2tfirðimga“.
Nú spyr ég Hans uim hjólið. — „Ójá,
sástu það“, segir hanm. „Jú, ég hef svo
sem spékúlerað í ýmsu um dagama og
saga þesía hjóls nær aftur til þess
tíma, þagar mér skildist, að liagabók-
stafurinn íólenzki ætlaði að talka upp
þá siðsemi að byrla ékki meir eitur
fyrir l'ifamdi skepnur".
„Þú átt við svartba'kinn?“
„Mín skoðun er sú, að á fjóruim óvin-
um verðuim við að hafa sem aflllira mest-
an hemil: Svartbaknum, minlknum og
refinn og hrafminn set óg í þriðja og
fjórða sæti.
Á þessum tíma, sem fyrr um ræðir,
fékk ég huigmymd, sem þvæM'iisit mjög
fyrir í ikolliinum á mér. Elftir milkill átök
lét ég smíða hana fyrir sunnam og þar
var kornið hjólið, sam þér nú leilkur svo
mlkil forvitni á. — Járnhrimguir með
42 fjórtán miflilimietra hlaupum. — Hu'g-
myndin var að setjia högl í hlaupám og
setja svo allt af stað með raflstnaiumi.
Einhver kummámigi minn fann upp á
því að kallflia þetta hrin'gbyissu og fólk
héít altniemn/t, að nú væri ég liöksins orð-
inn stjömuvitlaus; að ætla mér að
hJeypa af byssu, sem skyti í alfllar áttir.
Reyndar vissi ég alltaf, að ég gæti
aldrei notað þessa bysisu á svartbakinn.
Sllíka maskíwu viflja lögin hvorfld heyra
né sjá. En mér fannst ég verða að fá að
sjá giripinm raumverufliegan aftir öfll þau
heilabrot, sem ég bafði í hanm eytt. —
Svonia er að flá þessar hiuigmyndir.
Bn stumduim, þeigar teið mín liiggur
fnam hjá hjólflnu, þar isiem það litggur
niú, fllögrair mér í huig, hversu ægiliegt
vopn þétlta yrði, af hiiutfölliiin yrði stækk
uð. Þar sem ég er maður flriðsamur, er
það fjarri mér að reyna nokkuð í þá
átt, en þó get ég stundum ekki varizt
tilhuigsuninni. Og þá verð óg alltatf að
fá mér sterkam kaffisopa á afltir.
Aftur á rnóti hef ég aðra hutgimynd
um aðferð til að eyða svartba'kmum o(g
hana ætla ég að fuflllkomina. Með henni
get ég tékið beilllu hópana lifandi, hreint
og klárt. Þá get ég aleppt aftuir þeim
sakteysingjum, sem oflt þvælast með,
og ég er viss uim, að með þessari huig-
mynid má stemima atigu við ytfirgangi
svartbaksins og grámláfsins á okkar
ililtlla iandi. En teyndardóminn í þessari
huigmynd get ég ekki siagt þér enmiþá",
Það er orðið álflðið kvölds, þagair hér
er komið samtali okkar; mínu ag odd-
vitans. Við kveðjuimst á tröppumum. í
fliæðarmlálinu úiar æðarfluiglinm em á jaka
ákaimm/t umdan sitja tveiir svart/bakar.
S>vo flljúiga þedr upp. Hans Sigurðsson,
oddviti í Hólllmavíkurihreppi, fylgir þeim
eftir með auguiniuim unz þeir hverfá aust
ur með lanidinu. Þá gengur hann inn
aftur og lofcar húsimu.
+
Ég hef ekkert sagt þér frá Guðmumdi
skip:itjóra Gulðmundssyni ennþá. Ég
hitti hann fyrst í gærfcvöidi. Þá var ég
að reyma að mynda eina háa jafcamn,
sem í þessum hafís er. Jaíki þeissi er
skammt undan bryggjunni og refe upp
fyrir noklkruim dögum. Okíkuir Guðmumdi
FREYSTEINN JÓHANNSSON:

''............ j

/ ffi'' "

■
■

'

i ó: .'■■ ■■' ’
.
HÉÍ
/■■<■' ■.■■■■■ ' : I
.
W/ ■■