Morgunblaðið - 22.06.1969, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐID, SUNNUDAGUR 22: JÚNÍ 1969
Gunnlaugur Valtýs-
son — Minning
F. 10/9. 1948. — D. 23/5. 1969.
Og kkrkkan kveSua- við,
hún kál-lar oss til tíða.
>AÐ er laugáirdagskvoM, klukku
tíma áð-ur en hið sígilda lag séra
Bjama heyrisrt út yfir byggð og

bæ frá kirkiutur-ni oldcar Sigl-
firðinga. Kirkjan er tfroðfuiH af
prúðbún-u fólki, margir ve<rða að
stainda í anddyri og utan kirkju
í blfðskaparveðrinu.
Fyr'i-r nofckruim d-ögum síðan
ihefir orðið hörmuliegt slys við
Skeiðfossvirkjun. Vatn.'flaiomur-
inn, sem við beizlum og veitir
osb birtu og yl, hefir tekið að sér
verrkefni hins ósýnilega manms
me!ð ljáinm. Ungurr og efnllegur
Sigifirðingur, Gunml a-ugur Valtýs
son er gripinn af þróttmikium
vaitnBflaumnium — og jarðmeskri
hérvist tnéðal okkar er lokið.
Hve sæl, ó, hve sæl er hin
leikandi Lumd,
en lofaðu enigan dag fyrir
-sólarlagsstund.
Gunnl-augur heitinin V altýsson
var fyrknynd ungra manina. Lát-
laius, róleg og hógvaer framikoma
hanis va-kti aLl-sstaðair traiust og
Hjartkaer somur okkar og
bróðiir,
Valdimar Sveinbjörn
Gunnarsson,
Leifsgötu 11,
andaðisrt: í Borgarspitalamjm
þann 20. júná.
Guðrún Valdimarsdóttir,
Gunnar Jónsson
og systkin.
Eiginimiaður minn,
Arthur Arthursson
(fæddur Brown),
verður ja-rðsuniginin frá Foss-
vogskirkj-u þriðjudaginm 24.
þ.m. kL 13.30,
Rannveig Nordahl.
Ástkær móðir okkar, tenigda-
móðir og amma,
Ingibjörg Bjarnadóttir,
Kleppsvegi 140,
verður jairðsumgitn frá Foss-
vogskirkju þriðjudaginin 24.
júni kl. 3 e.h.
Sigmunda Hákonardóttir,
Valtýr Guðmundsson,
Gunnar B. Hákonarson,
Sigurbjörg Vilhjálmsdóttir
og barnabörn.
virð-inigu. Hann var féla-gslynduir
og hafði þroskaða félaigsl'und.
Áhugamál hams voru göfuig og
þroskaindi, íþróttir og hljóm-list.
Hanm stundaðd þessi áhugaimál
s'in, aðaliega hainidkmiattíleik og
hormiablásitu'rsleik aí mifcham
dugnaði. Mikiil hammiir er kveð-
inn a!ð aettinigjum, vinium og ver-k
félögum þe-sisa uinga m-aminis. Við
kveðjuathöfninia minmitist séra
Kristján Róbertsison hams í
ágærtiri ræðu og Geirhairður Val-
týssom og homiablásitursihljóm-
siveitin, -sem hanm stjónmair með
töfrasprota síniu-m kveðuir hanm
hinztu kveðju — og það er um-
un á að heyra. I>að er aílvaira og
hátíðieilkur yfir kveðju-athöfn
þessairi aEri og hún rnurn seimit úr
mininii þeirra er nærstaddir voru.
Blanidaður kirkj-uikór synigur 1-ag
InigemianinB og Maittihíasiair:
En gott áöt þú, sál hver, sem Guð
veitir frið,
þó gæfan þín sé hverfui um
verialdar svi'ð.
Hve sæ-1, ó, hve sæl er hver
leikamdti lund,
og iukkam hún er eilíf, þótt
hvea-fi um stumd.
A.S.
Sigurgrímur Ólafsson
Fæddur 1. febrúar 1911.
Dáinn 9. maí 1969.
Vinarkveðja
Horfinn er héðann af Sólvangi
í Hafnarfirði Sigurgrímur Ólafs-
son.
Það er ekki, annað hægt að
segja, en dauðinn getur stundum
verið ein af náðargjöfum tilver-
unnar. Þegar maðurinn er kom-
inn í hjólastól. Og það er gleði-
legt að vita til þess að við ís-
lendingar eigum ennþá , þau
hraustmenni, sem halda lífsgleð-
Íhni hvað sem á daganá drífur,
og geta byggt upp andlega þá
sem ganga heiium fótutn.
Ég sem þessar línur rita hef
verið til heilsubótar 4 Sólvangi
um skeið og get vart hugsað mér
betri forstjóra en þar er, og segja
má reyndar að þar sé valinn
maður í hverju rúmi og enginn
mannamunur gerður á ríkum og
fátækum.
Ég óska samt Sigmgrími til
hamingju að vera kominn úr
hjólastólnum og skilja sinar
slitnu fMkur eftir að loknu giftu
drjúgu dagsverki.
Hann var alllengi rútubílstjóri
og síðar vann hann á skrifstof-
um, t.d. á skattstofunoi Er mér
tjáð af kunningjum, að harin
hafi verið stundvís og skyldu-
rækin-n I starfi, úrræðógóður
og ósérhlífinn er vanda bar að
höndum. Stundvísi hans og reglu
semi hélzt til dánardægui s,
Sigurgrímur var virkur þátt
takandi í ýmsum félagsrkap um
dagana, einkum í menriingar- og
mannúðarmálum. Má þar til
nefna m.a. Sjálfsbjörg. Fn merk-
ið stendur þó maðurinn falli.
Ég hef vaxla kynnst betri og
góðgjarnari manni en Sigur-
grími, því hann barðíst fýrir sín
um hugsjónum með di-engskap
og hógværð. Sigurgrímur. mun
hafa notið allgóðrar menntunar
að sinnar tíðar hætti. Hann var
skýr maður og lifandi í anda,
og unni öllu fögru bæði
í ljóði og línum.
Fæddur var hann í Revkjavík
1. febrúar 1911, og mur. hafa
alizt þar upp að rnestu leytL
Hann lætur eftir sig 3 dætur upp
komnar og giftar.
Að endingu þessar kveðjustök
ur til þín Sigurgrímur. .
Sigurgrímur fallinn frá.
Fækkar máttarstoðum.
Útför konuinina-r minnar,
Valgerðar Eyjólfsdóttur,
Miðbraut 1, Seltjarnarnesi,
sem lézt 17. þ.m., verður gerð
frá Fosisvogskirkju mánudag-
inm 23. júná kL 10.30.
Blóm virnsiaimlega aifþökkuð,
en þeim, sem vildu mimnast
hinnar látnsu, er berot á Styrkt
arféteug lamaðira og fatiaðra.
Fyrir hönd bama, terugda-
bama og bamabama,
Einar S. Jónsson
frá Lambhóli.
Lífsgleðin hún lifir á,
líkn í kærleiksvoðum.
Sjúkdómsþrautir þínar barst
af þolinmæði og snilli,
góður þínum vinum varst,
og vannst þér hvers manns hylli.
Orða þinna oft ég naut,
sem efldu mig til dáða.
Af þínum ráðufn heill ég hlaut,
til hags fyrir okkur báða
Auður hverfur, kemur, fer,
sem kólga lífs á degi.
En gleðin mesti auður er
á okkar hulda vegi.
Minning þín lifi.
Valdimar Kristófersson.
Eyrún
Sigurðnrdóttir
Fædd 24. 5. '28
Dáin 14. 2. ’69
Kveðja frá vinkonu.
Vertu sæl vina mín kæra.
Vordaggir glitra,
minna á viðkvæanar vonir
sem vakna og deyja.
Minna á tregafull tárin
er titra á hvönmum.
Hví ertu horfin úr heimi?
Hjarta mitt grætur.
Minningar margar ég geymi
mildar og hlýjar.
— Rósaglit röðullinn sendir
á regnyotu stráin,
þannig hver minning þin
miðlar
mér, hinu bezta.
Vertu sæl vina mín kæra,
vorsólin ljómar.
Þökfk fyrir brosin þín björtu,
þaú bezt vil ég muna,
orðin þín hlýjum frá huga
hjarta mitt geymir.
Niðdimmum nætur í skugga
náklukkur hljóma
en Drottinn á ljósið sem lýsir,
þig leiði hans kraftur.
G. G. Irá Melgerði.
Guðrún Sigurðar-
dóttir — Minning
„Lífið ar mér Kristulr“.
ENGIN orð finnst mér lýsa bet-
ur æfiferli þessarar góðu koniu
sem kvödd- vair frá Stykkishólms
kirkj-u 11. þessa mán-aðar. Guð-
rún vair fædd 15. febr. 1882 að
Fossi í Neshreppi og voru for-
eidrar hanrrar Sigurður Torfa-
són og Matgða-lena Mairíaisdóttir.
9 ára mi-ssti hún föður sinn.
Fiuttust þær mæðguir þá inn í
Datli og ólst Guðrún þar upp á
ýmsum stöðum með móður
sinn-i við m-ikla fátækt. Hún var
imraam við tvítugt er hún giftist
Jóni Bemediktssyni og bjuiggiu þaiu
allan sinrn búskap á Úlfarsfelli í
HelgaÆelíLssveit eða 46 ár.-Þá lézt
Jón skömmu síðar og fjölskyld-
am flu'litist í Styggishólm. Hér
dval'dí Gu'ðirún í skjóli dætra
og terugdasonair unz yfir laiuk en
þó seinasta árið í sjúkrahúsimu
vegna bernbrots er hún hLaut.
Umivafin ástúð góðira vima og
niámasta skyldfólks iaiu-k hún Iífl
sínu hér 3. júní.
Þrátt fyrir það þótt Guðrún
yrði aið búa við sára fátæ'kt
mestan h'iuAa Lífs síms var kon-
umigboriin gleði og birta í fasi sem
fy'igdi h-enmi alla tíð. Þótt hfiils-1
an væri oft. á þræði, skyldi það
eniginm á hen-ni ftóia, a-ídrei d-aitt
henn.i í hug að aeðraist en tók
símu hhrt.skipti þainmig að.til fyrir
myndar var. Hin ininiri gleði
Guðrún-ar var mikil sem endur-
spegla-ðist mieðal sanrferðaifólks-
i-nis og eru þeir óteljamdi sem
femgu að verma hug sinn og
hjarta við heramar stemka yl. En
hvaðam kom öLI þesisi gieði, þessi
sainna og góða gleði. Það vosru
auðæfim sem hvorki möLur né
rvð fær grandað. Ung reyndi hún
það að eimn er sá, sem aildrei
bregzt. Hún átti lifamdi trú á
Guð simn og frelsara og það var
tmsiuistið jafwt í meðlærti sem mót
læi. AUt iagði hún í hendi
Drottims og treysti hamdleiðslu
h-aims i stóru og smáu- Þetta voru
mikil amðæfi. Ljómiran í aiuig-um
henmar var geisli trúarinniar
sem hafði svo s erk áhrif að allt
an-n-að varð að víkja. Þe-s®vegna
var æfi hemmar svo farsæl. Hún
vissi ekkert a-rm-að til sáuhjálpar
cn Jesú Krist og hamin kross-
fesi'an. Málefni hams vairan hún
það sem hún gat Ég mimnist þess
ekki að haifa kynnzt jafn gramd-
vairri og góðri korau og voiru samn
skifti okkair þó mikil. Þar bar
aidrei skugga á og oft hefi ég
óskað a-ð ailir gæt-u átt þessa
stierku lífstrú, þá væri margt
öðiruvísi hér í dag. Ég hefi líka
oft ós'kað þess að sú fy rirmynid
sem hún lét í té mætti verðe
okkur sem kynmtumst henni til
efitirbreytrai. Trúmál voru henan-
ar hugljúfasta umræðuefnd alit
til hinztu stunda-r, og þá einkum
Kristniboðið í Konsó sem var
henmi hjartams mál. Það sýndi
hún í orði og athöfn. Vinsæl vár
hún með afbrigðum og átti
rmarga og trausta vind. Það
sýndu heimsóknir sem hún fékk
á sjúkrahúsið, því oft var mamm-
marg við hvíliu heranar. Aldnei
varð hún glaðari en er þeir sem
uranu að kristniboði og út-
Oreiðshi fagmaðarerindisiine komu
til heramair Þá #ljómaði gleði
heramar skærast. Hún þráði að
virariia eran rraeira að þessum mál
um, en þó var það svo að hún
var predíkandi alla ævi, með
framikomu sirani. Hún hafði sök-
t franilegar þakkir fyrir auð- t Inin-ilegar þakkir fyrir samú’ð
sýnda samúð og viraarhug við vegraa andláts
aradlát og jarðarför eigin- Guðrúnar Oddsdóttur, Ránargötu 32.
mianir^s míns, Markúsar Loftssonar,
Ásvallagötu 49. María Guðmundsdóttir. Böm, tengdadóttir og barnabörn.
um sjúkleika ekki gebað um
lairagain tíma _sótt kirkju né
krisi ilega-r samikomtnr, en vel
fylgdist hún með öfiu silffeu.
Fyrir rúmu ári varð hún fyrir
•því óhappi að detta og hlaut af
þVí mjaðsraarbrot. Varð það til
þess að hún varð að eyða dögum-
um efí-ir þ-»ð í sjúkrafhúsi. Ég
veit að oft va-r hún illa haldin,
en hve,r var það sem heyrðd slíkt
á henhi? Eragiran. Hún gat litið
iireyft sig án hjálpae' og þó vair
al'drei kvaartað. Þakklætið var
svo ofao-l-ega, fyrst til Guðis sem
haifði leitt haraa gegraum alliar
torfærui og svo tii mammasnma
sem réti.iu hjálpandd hönd að
hjúkrabeði heniraar.
Fjölskylda mín átti því láni að
f-atgraa að eiga haraa sem heimilis-
viin. Það vair mikil eigm og dýr-
m-æt. Börrauim okkar tók hún
aíIJtaf mieð þeirri gleði að þau
gil-eym-a berani aildrei Húm var
óþrey'.aradi við að segja þeim til
sanirns vagair og hatfði jatfraam fyrir
þeim eit-bhvað sem kæmi þeitm
að gaigrai í lífiirau. Sóknarpa'estu-r-
imn séra Hjalti sem jarðsöiig
Guðrúrau hatfði að iniragainigisorð-
'jim. Vertu trú allt til dauð-a og
guð nwn gafá þér l'ífsins kór-
ónu Þetta voru sararaarl-ega orð
sem áttu við þessa atthöfn. Guð-
rún eignia-ð'ist 5 börm og er-u 4
nú á lífi. Ein dót-tir Pálínia dó
uppkomin frá tveim börroum
un-guTn. Tvær dætur heniraar eru
í Styk'kishólmí, Sigríð'ur og María
gift Iragólfi Hairanessynd, IíaLla
er biisett á ísafirði og Benedikt
eini soraurinin giftur í Stykkis-
hói-mi.
Við sökmim þessairair góðu
k-orau en urn leið gleðjumst við
yfi-r herumar hlutskip'.i og því að
hún er raú leyst frá þjáraingum-
um og kcrniin á fund frelsara
sims og fær að dvelja hjá hom-
um að eiláfu.
Guð blessi minniingurta um
góða virau og farsæli ástvini
h'ennGr. Á.H.
Hjantan® þa'kkir færi ég ölLum
þeim, sem styrtotu mig með
höfðiraglegum peni ng agj ötfum
í veikinduim mínum á sáðast-
liðnuim vetri.
Guð bliesii y klkur öli.
Jón Páll Pétursson,
tsafirði.
Hugheiiar þakkir fyrir vináffctu
mér sýrada á 75 ára atfmæli
mimi 17. þ.m.
Arni Sigfússon,
Barmahlíð 10.