Morgunblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 18

18
MORGU'NBLAÐIÐ, ÞRIÐ.IUDAGUR 1. JÚLÍ 1969
Vigdís Magnúsdóttir
húsfreyja — Minning
Fædd 26. júní 1900.
Dáin 23. júní 1969.
VIGDÍS Magniúsdóttir vair fædd
á Dýraatöðojin í Norðurárdal í
Mýrarsýslu. Foreldrair hemnar
voru Magnús Erlimgssian og
Ágústina Helga Torfadóttir. Þau
áttu 5 bom: Þórariirm, Bjairna,
Torfa, Vigdísi og Guðmund. Af
þeim eru aðeins 2 bræðumnir á
lífi, Þórariinin, sltósmiðuir í Reykja
vik, og Torfi bómdi í Hvaimmi,
Hvitársíðu. f>au Maignús og Ágúst
ína voru mer'kighjón; þó þar væri
aldrei auður í búi mun hafa ver-
ið búið að bömiuimum edns og
haegt var, enda báru þau engin
rnerki þess að þau hefðu liðið
skiort í uppvexti.
Vigdís ólst upp í foreldrahús-
um til 14 ára aidums og vamn þar
alla algeinga viirmu og hún mun
ekiki hafa sparað kiraifta sína þar
frekar en amnairs staðair á lifsleið
inmi.
Árið 1915 fór húin frá foreldr-
unum og varnn þá á ýmsum sitöð-
um við þjómistu í Lúsum, en
flulttist siðán út í Viðey 1924. Þá
vair Kárafélagið þair í fulium
gamgi og meira upp úr fssikinium
að hafa fyrir duglegar stúlkur
en víð húsverk. Þar kynmtist hún
eftirláfandi miarrni sínium Stein-
óltfi Benedifctssyni og giftiust þau
árið 1929.
Ég kymntist efcki Vigdisd fyrr
en í Viðey.
Steinólfur bjó þá í Viðey með
t
Bróðir minm, mágur og föð-
urbróðir
Þórarinn Ginarsson
frá ísafirði,
lézt í Bandairíikjiumum 12. júní
gl. — Fyrir hörud fjarstaddra
ættimgja.
Þórunn Einarsdótir
Reimar Þórðarson
Lucie Einarsson.
t
Maðuirinin mirm,
Magniis Ásgeirsson,
Bergþórugötu 23,
amdaðAst að hedmili sírnu 27.
þ.m.
Laufey Guðmundsdóttir.
t
Sigriður J. Snæland,
sjúkraþjálfari,
Haðarstíg 2,
lézt aðfaranótt 28. júní í
Land akotsspítailia.
Útföirin verður geirð frá Reyni
staðakirkju, Sfcagafirði, mið-
vikudaginn 2. júlí kl. 2 e.h.
Vandamenn.
Þorbjörgu móður sinm og var
stairfsmaður hjá Kárafélagimu.
Ég kom þá otft út i Viðey, stund-
um í virnniu eða tál skiemmitunar,
því tíminm reifcnaðist efcki til
penimga í fcreppummi. Við Stein-
óllfur eruim systraisymir og hjá
Sfeimólífi og Þorbjörgu var aliitaf
eims og veitiingiaisifcáH um þjóð-
bonaiut þarma. Ekfci minnikaði risma
þó að Vigdis tæfci við húsmóð-
urstörfuim og ég hiefi addrei get-
að leyst úr þedrri gátu, hivernig
heimilið fór að stamda umdir því
öliu.
Þegar Kárafélagið hætti, var
þar ekkert við að vera og fluttu
þau þá til Reykjavifcur. Þá var
efcki gott um viininu þvi humdiruð
voru um hvert hamdtak, em eins
og flest verkafóllk hötfðu þau ekki
á anmað að treysta en sírnar edg-
im hemdur. Þau létu sasmt ednis og
gfcáldið segir, ,,©kká baslið
smœkitoa sig“. Steimóiflur var vel
kymnitur ag þekfcti í gegmum störf
sím í Viðey mairga aitvimmuinek-
endiur. Hamm var því sjaMam al-
veg atvdmmulaius og Vigdís lét
heldiur ekki sitt etftir liiggja. Þau
settu þá upp fæðisisöki og vamm
hún að því. Hvort það hetfur ver
ið mdkiilii gróðavegur, læt ég
ósaigt, em sijálfsagt gott fyrir fólk-
fð. Þar sýndist roér aldired amm-
að en eimhvers fcomar veizJumiat-
ur á borðum.
Við hjónin mynduðum búskap
1932 og tóksf þó mieð tooniunium
vimátta sem aldrei bar skuigga á
síðan. Þeir gneilðar eru ómældir
sem þau hjóniim gierðu okfcur, því
ver gekk með atvimmu fyrir mér.
Oft var ég svo roánuðum sfcipti
úti á lamdi í altvimmiuleit og þá
var gott að eiga haiufca í homi,
ef eiitthvað bar upp á stoer heima.
Ég gat all'taf verið ólhræddur að
ég yrði látimm vita á’ður em kol-
felflir yrði hjá mér. t einiu orði
sagt eigum við þedm hjómum
meira að þakka em flesbum öðr-
um og ég sé oft að við vorum
efcki þeir eimiu sem nuibu rismu
þeiirra og róða.
Þegar Djúpavilk h.tf. var stotfn-
uð, gierðist Steimiólíur starfsimað-
ur þar og flutti vestur með fjöi-
sfcyl'diuma. Svoma roáttu roemm á
þeim áirum retoast atf eiinu lamds-
homii á amnað. Þau hjómin tóku
þá að sér fæðdssöLu þer. Þaiu
húsmóðuirstörf voru þó ekki
heigium herat. Ég var þar um
tíma; ekki rrern ég hvað fólflrið
var roargt, en sjá'Msagt hetfur það
losað humdraðið þegar flest var.
Þetta var fólk sátt atf hverju
lamddhomni og fjölda aí slíku
fólki er oft enfitt að gera biil hæf-
is. Jatfrwel þeir sem aLdrei hafa
etið ætam bita heima hjá sér,
fimnst ekkert nógu gott sem þeir
fcaupa atf öðrurn.
t
Ininilegt þafcklæti fyrir auð-
sýnda samúð og hlýhuig við
andlát og jarðarför konu
minnar,
Karólínu Steingrímsdóttur.
Lúðvík Jónasson
og vandamenn.
t
Inmilegar þafckir fyrir auð-
sýnda saroúð og vinarfhug við
andlát og jarðarför systur-
dóttur minmar
Guðnýjar ólafsdóttur
frá Dynjanda.
Sigrún Einarsdóttir.
t
Hugheiiar þakkir fyrir auð-
sýnda samúð við firáfalll
Margrétar Gísladóttur,
húsfreyju á HælL
Böm og tengdabörn.
Vilgdís, með sínum ailtounma
dugnaði, fór síðust tiil refckju að
kvölidi, em fyirst upp að morgnd
og aildit gefck etftir föstum nót-
um. Þó hún væiri kiuirteás, glöð
og reif, þurfti emigimm að hugsa
að hún tæki slettum að ástæðu-
lausu. Hún gat þá sagt meimiimigu
siraa á þanm hátt, að menm fcuisu
ekki að höggva atftur í sama kné
rumin.
Frá Djúpavík fliuttu þau svo
aiftiur til Reykjavifcur og sitað-
naemdust þar.
Bftir að batnaði í ári, hæfckáði
hagur þeiirra eims og roargra amm
arra og þau eigniuðuist hús og
fallegit immibú. Þó Vigdás þyrfti
ekfci að vimna úti á síðiari áirum,
réði hún ek'ki við starfslþrek siitt.
Hún vanm á veitimgabúsium, sá
um fæði í verfcstniðjum, svo fátt
sé talið. Aldrei þuirtfti hún að
kvfða því að fá efcki viminu, því
hver þóttist heppinm sem rnaut
vinmu henmar. Það var ekki ein-
uingis dugnaðurinn sem stoar úr,
hetdiur næmri sérstök begumd af
risnu og snyrtimemmsifcu sem aúð
toenmdi öll verk hemrnar.
Vigdís var há komia vexti og
bar sig tiginmamnilega. Það duild-
iist emgurn sem sá hama að þar
var emgin miðlumigsimamnesikja á
ferð. Hún var afbrrigðs húsmóð-
ir og myndvirk að hveirju sem
hún gefck. Aldrei sá maður þó að
hún ynrni úti, að aLlt væri ekki
hireint og fágað eims og það væri
hemnar að_lstarf. Alltaif geisilaði
hún af kátínu hvar sem maður
hiitti hama oig það var uinium áð
komia á heimili þeiirra hjónia.
Það er sagt, að memm ytfirdrífi
otft í eftirmæluim, en þar sem
kostiirmir yfirgmætfa, verður að
geta þeirra. Sjáiltfsaigt hetfur húm
haifit einihverja galla, em það var
svo erfiibt að festa hemdur eða
hug á þeim.
Og stundum hetfi ég verið kom-
inm að því að biðja Guð að hjálpa
gallalaiuisiu fólki. Anmams mam ég
ekki í svip etftir neinum siem
lögðu hernni misjatfnt til oig óvimi
hygg ég áð húm hatfi ekki átt.
Þau hjónin eágnuðust edma dótt
ur, sem ber natfn Þorbjargar móð
ur Steinólfs. Hún er gitft Val
Ragnarssyni bifvéliavir'kja. Þau
eiga fjögur börm og fallegt heim-
ili. Það var ánægjuiiegt að sjá
þegar börnim vomu að koma í
hedimisókm til atfa og ömirou, sem
oft var, því skamimf er á milli
■heimilama. Þá var nú efcki frek-
ar em fyrri daginm stoorið við
nögl og ekfci gott að dæroa um
hvoru roegin ánægjam var rneiri.
Síðustu árin átti Viigdís við
mdikla vambeiisu að srtríða þórtt
t
InmiLegar þa'kkir semdum við
öllum þeim, sem sýnt hatfa
okkur samúð og vimarhuig við
amdlát og jarðairför roóður
okkaæ, tenigdaTnóður og ömimu,
Ingibjargar Bjarnadóttur,
Kleppsveg 140.
Sigmunda Hákonardóttir,
Valtýr Guðmundsson,
Gunnar B. Hákonarson,
Sigurbjörg Vilhjálmsdóttir
og bamabörn.
hún iomtá aldired að sMfcu og bæri
það eiinis og hetja.
Hún var síðast tvisvar á Borg-
arspítalainum með stuttu miWd-
bili. Víð hjórnin heimisóttum harna
í fyrra skiptið, en þá roátti hún
lítið taia, em bros hiemmar var
ófaisiað. Hún veiifc að því við
konu mina að hún væiri að vom-
aist etftir að hresBaist það að hún
gæbi komizt heim. Hemmi varð að
þessari ósk og ég veit að það var
henni mdkil gleði. Sfðan dvtomxðu
kratftar hemm'aæ aftur og þá var
hiún flutt á Bargarspítalamm þar
sem hún andaðdat 23. j'úní.
Engimn ræður um him buldu
rök, em hvernær og hvermig sem
þau ráðast, roum alltaif roeist um
ÉG unidLrriltaður leyfi roér bér
með að faæa þess á leit, að biLað
yðar bimtli etftirfaramdi:
f tileflni alf tfregm í daglbiaðimu
Ttonliinm þ. 27/8, 1969 mieð fyrir-
sögtn: „Yfiriæfcnd sagt upp“, vil
ég taka þetta flram: í tfaieigiminmá
segir m. a. „Dam'íei rniuin haifa
verið saiglt uipp sitörflum, þar sem
'hiamm Ihefúr eklki vifllj'að flairta etftir
reglugerð, siem í april sl. var sett
um störf lækmarana á Húsavík,
við sj'úlkralh'úsið þar, en þessi
regllugerð fcvað sérstafldiega á um
verfloaigfcipfiingu þeiinra á sjúkra-
húsiniu". Hiið sarania í miálimu er,
að ég hetfi véfemgjt lagaigiildi
nefmdirar reglugerðar, sem og
talið haoa ófraimfcvæimiainiLega,
þar sem flrannlfcværod einnar
'greimar Ibemmar útifl.ofcaæ að miestu
fratmikvæmd aruniairra gmeima. —
Hins vegar hietfi ég lýsrt ytfir, að
ég sé meiðulbúimn tifl. að fram-
kvæmia þaiu atriðd reglugarðar-
iinmar, er tfalfli saimian við áfcvæðd
gfldiaindii sjúkralhúsafl'aga, en telji
LEIÐRÉTTING
SÁRSAUKALAUST er það oft
öklki að lesa í blöðunum greinar
eftir sjálfan sig, svo var um
grein mína Stjórnskipulag, Mbl.
sl. laúgardag. Þar eru nofckrar
léiðinlegar villur, t.d. neðst í 3.
dálki, þar sem segir: 9. marz
1950 var svo stoín- (svo vantar)
að stjórnSkrárifélag Reykjavik-
ur. Neðst í 4. dálki vantar alveg
upphafsorð málsgreinarinnar: Á
Sturlungaöld átti (framihaldið
er) þjóðin sín lög.
í síðasta dálki greinarinnar,
þar sem rætt er um afnám verk-
falla, segir: Hið óstartfhæfa
tveggja aðila stjórnslkipulag er
gróðrarstía (hér vantar) verk-
falla og alls konar atvinnumála-
vandræða. Þar sem framlkvæmda
valdið, (áframhaldið er svo) úr-
sfcurðar og æðsta valdið, er ekki
hjá þjóðinni sjálfri, notfæra
flokkamir sér alltatf að keppa
um valdastólinn og sú endalausa
togstreita fer fram á (hér vantar
aftur) á kostnað þjóðarinnar.
Nofcfcrum línum síðar í sömu
máisgrein segir: Flokkarnir geta
tekið að sér hlutvetfk (hér vant-
ar orðið) málaíænslumannanna.
— Síðar í sama dálki, þar sem
9agt er um verfcföllih. Þau valda
otft mifldu þjóð- (hór vantar) ar
böli, en leysa (framlh.) engan
vanda.
Enn neðar í dáfflrinum er línu-
brengl. Þar á að vera: á hún
auðveldlega að geta koimið á hjá
sér starfhæfu stjórnsikipulagi og
sem þroskúð menningarþjóð
leyst svo öll gín vandamál svo
að til fyrirmyndar sé. — Stafa-
villur hirði ég efcki um að leið-
rétta.
Pétur Sigurðsson.
Hoppdrætti
Hjartavernda'/
DREGIÐ hefur verið í happ-
drætti urtianfararisjóðls Hjarta-
vemdar, en vegnia þess að öll
gögin haía ekfci borizt, verðux
éfcfci unmit að birta vLnmimgis-
númer fynr em í lok þeasarar
viku.
það vert, að haifa litfað vel og
látið gatt aí sér ledða. Það ærtrti
að vena markroið alllira roamma,
þó lítLð virðisit mdða í fþá áitt Séu
tii áðnar verald ir aem flieisitir
vom'a, þarf efcki að uiggfi um hag
þeiirra sem hatfa rieáslt Mtf sirtt á
réttum grunni .
Ég viíl svo að emidingu fjrrir
hönd oklfcar hjónamma, Dísa mim,
þvi svo nietfndum við þig aLLtaf,
þafcka þér fyrir órotfa tryggð og
vináttu. Og við bið'jum þamm sem
sóliina hetfur skapað, að vafca ytf-
ir ásrtvkuuim þímium. Þeiirra miesta
huiggum er að hatfa átt þdig að oig
ævi þínia til eftirbreytni.
elfckii, a@ mieð aetningu reglugerð-
ar, sé hægjt að nieyða máig táfl. að
'brjóta lög.
Þá ©r og miasagt í frétt þeissairi,
að mieifnd regiluigerð Ikrveði sér-
stiakfliaga á uim verffcaskipitáinigiu
lælfcraa á sjiúfcralhúsimiu, í ragfliu-
gerðdmmá eæ starfssvið ytftoflækmáls
rækifliega aifmiarkað, sem þó hefði
átt að vema óþamflt, þar sem það
er fuffll dfcý'rt miarfcað í sjútora-
húsailöguim. Hins vegar Itoamlur
það þvergd fram í regflugierðlinirá,
að aðir læfcruar 'hiafli miolfctarar
sbairfsskyl<4ur. Aðeimfe segtir: „Um
venfcaisifciptiinigiu Lætona í sjúfcra-
húsiniu og skiptnmigiu sjúkfldmiga
miilli lælfcnia fer etftir 3acn.kamiu-
laigi þenirTia otg/eðta regflum, er
sjúfcralhússitjórin setur o.s.frv.“
Verður nauraast saigt, að hér sé
flweðið séæistafldiega á um verfloai-
slfciiptimigu lækmiaminia.
Bnin er sú fráisögn fréttairinmar
villliamdfl, að Gísli G. Auðumssoin
sé 'héraðslækndr, en Lragimiar
Hjálmiarsson aðstoðiariiæfcnár. —
Rétit er, »ð Gísfli er 'hénaðisilækira-
ir, em sfl. haiusiti var stiotfniuð a-ð-
stoðárlæfcniilsstiaða við sjúkiraftnús-
ið, sem þenr GLsfli otg Lragtoraar
hiáfa siirant í samneiirairagu,
Þá er í írétt Ttoniamts uppta/lra-
irag á því, sem „laöfcraadieifliain á
Húsatvík" hatf j ekki sitiaðlið utm.
Þykir iraér efckd ólifclegt, að lets-
eradium bflaðsins hefðd Leiifcið rraeiri.
'hugur á að vfllba, um hvað „dieil-
an“ heflur staðöð, em það virðiisit
heitonildiarmiairarai bLaðis'ins síðlur
'hiugleifcið að fcomi fyrflr álimianira-
inigssjóindr. Þá heiflði það oig vanp-
að raoflíkru ljósi á upprumia þestsia
miális ag eðlLL ef heimdfldiarmia'ður
blaðsins hefði greinit frá þeiriri
sftaðreyrad, að í septf. 1987, er óg
divaldlist 'erlemdds, lét bæjarsibjór-
iinm í Húsavdlk, séim þá var mér
alls óflnuniniur bófca tiiflögtu um, að
roór yrðd aagt upp stöðu roiirand,
áður en ég bafði hatfið starf.
Elklki hefðd það heldiur verið
ófiróðfliegt, að upplýsa lesemdlur
blalðsiras uim það, að siú sjúkra-
bússstjtórm, er raú heiflur vdltoið
mér úr startfi, er að rraestiu Leyti
sfcipuð görrau mömmuim og sú
sjúfcraftiússitjóm, er vorið 1968
stoonaði á miiig að sæltajta 'um þessa
stöðu og seradi lanidiæfland áflfcar-
un uro, að miér ynðí voitit hiúira.
í samnæmá við tfornar hetfðir
lækraaistéttainiranair hetfi ég forð-
aet <að Láta nofctouð etftir mér hafa
uim hiraa svo raefradiu „laefcraa-
dieilú* á Húsavdk. Hafiur af þessiu
Leitt, að ahnienmiinigur heflur ein-
vörðainigu fleragdð fregndr atf þasisiu
miáli ftná öðirum miálsaðila.
Srvo sem raú er kramiið miálum,
teil ég, að raaiuðsyn brjóti lög, og
mium ég því væntamileiga inmiain
tíðar bdrta opiinlberlega gmeiraar-
gerð um þetta miál.
Með þöfck fyrir bdrtdmiguma.
Daníel Daníelsson, læknir.
Iranileglt þakkiæti færi ég öll-
uim sem glóddu mig með heim
sótoraum, gjötfum og skeybum
á 70 ára atfmæfld mírau.
Sæmundur Arngrímsson,
Landakoti, AlftanesL
Halldór Pétursson.
Athugasemd