Morgunblaðið - 23.07.1969, Qupperneq 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. JÚLÍ 1999
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Þú færð góSar fréttir £ dag.
Nautiff, 20. apríl — 20. maí.
Vertu rökfastur £ dag, þótt þig langi að láta hugann reika.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júni.
Reyndu að fá einhvern til að hjálpa þér með erfiðisverkin heima
hjá þér.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí
Nú fer þér fyrst að verða eitthvað ágengt, en óvíst er, á hvern
hátt.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Þcgar þú hefur ákveðið að láta hlutina ganga hljóðlega fyrir sig,
fer allt að verða ljósara.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Reyndu að komast i ný sambönd i dag, og Ijúka mörgum verk-
um og reyndu svo að fara i smáferðalag.
Vogin, 23. september — 22. október.
I dag skaltu ekki gefa neina skýringu á athæfi þínu.
Sporðdrekinn, 23. október. — 21. nóvember.
Ef þú hefur tekið of mikla áhættu, verður þér mjög órótt, þar
til er hættan liður hjá.
Bogmaffurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Láttu berast með straumnum, því að engar áætlanir standast.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Skrifaðu i dag og skemmtu þér við tómstundaiðju. Pantaðu þér
farmiða og sjáðu um farartæki, ef þú átt þau.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Snertu ekki við sparifénu. Þú getur haft gagn af ráðamönnum,
ef þú vilt bara vera almennilegur við þá.
Fiskamir, 19. febrúar — 20. marz.
Þú og makinn verðið dálitið heppnir fyrri hluta dags. Vertu að
heiman.
þeir gátu séð niður á þilförin
á skipunum.
— Ef þeir ná í mig meðan ég
er að snuðra, þá getur þú alltaf
náð í lögregluna í snatri.
— Mér líkar þetta ekki. Ég
aetla að ná mér í kíki, til þess
að geta haft auga með þér héðan.
Allt i einu greip Pont í hand-
legginn á Tucker og hálfsneri
bakimu á honum að skipimu. Það
var orðin hreyfing um borð í
Ustica og Tucker hálf huldi and
litið á sér með hendinmi.
Pont sagði, og var mikið niðri
fyrir: — Sérðu stóra mamninn
í ljósa jakkanum og með Panama
hattinn? Það er Capelli. Littu
vel á hann, þá er engin hætta á,
að þú gleymir smettinu á honum.
— Nei, ekki aldeilis. Það var
sá bölvaður fantur, sem sprengdi
upp flugvélina, þar sem áhöldin
mín voru innanborðs.
Tucker gat ekki litið af Cap-
elli. Það voru tveir aðrir menn
'hjá honum, en samt var það
Capelli, sem dró að sér alla at-
hygli hans. Jafnvel í þessari fjar
lægð fann Tucker, að þama var
sterkur persónuleiki. Þó var
ekkert í göngulagi hans, hreyf-
ingum, sem voru silalegar, né
heldur seinlátlegu tali hans, sam
dró að sér atíhygli Tuckers, né
heldur meðvitundin um, að
þarna var maður, sem var nógu
samvizkulaus til að sprengja
upp heilt flugvélarhlass af fólki.
Og heldur ekki vitundin um, að
maðurinn, sem hafði að nokkru
leyti mistekizt væri nú að reyna
að koma öllu í lag aftur, með
því að koma fyrir kattamef því
fólki, sem hafði sloppið og kynni
að geta komið þeim í vandræði.
— Hann er hræðilegur, finnst
þér ekki? sagði Tucker og var
emn að horfa.
— Já, það hræðilega er, að
svona maður er gjörsamlega sam
vizkulaus. Hanm lifir þessu eina
lífi, sem hann hefur nokkum
tíma þekkt. Capelli er ekki með
nein uppgerðarlæti.
Tucker hristi nú af sér þessa
deyfð sína. — Hvernig eigum við
að snúast við honum?
— Langar þig enn í þessi á-
höld þín?
Tucker tók eftir hreimnum
í rödd Ponts Frakkinn var að
gefa honum tækifæri til að losna
af önglinum, án þess að þurfa
neitt að skamimast sín. Pont
þekkti á hann. Tucker hikaði nú
ekki. — Já, nú skulum við haf-
ast eitthvað að.
Pont kom sér fyrir hærra uppi,
lengra frá snekkjunnd, það-
an sem hann gat séð vel yfir
Skutinn á henni, en úr þeirri átt
mundi Tucker koma.
Einhver maður var alltaf á
verði við landgöngubrúna og ein
stöku sinnum sá hann örnnur lifs-
mörk, þegar einihver af áhöfn-
inni birtist sem allra snöggvast.
Gegn um kíkinn, sem hann var
nýbúinn að kaupa, hafði hann
nú gott útsýni yfir snekkjuna.
Svo sneri hann kíkinum að sjón-
um, til þess að reyna að sjá ein-
hverjar loftbólur, sem gæfu til
kynna, að Tucker væri að koma
upp. Hann gætti þess að vera
ekki of langt burtu, en hélt á-
fram að stara, og hafði föt Tuck
ers samanvafin við fætur sér.
Hann for að hugsa, að merki-
legt væri það, hve vel þeir ynnu
saman, eftir svo stutt kynni. Nú
var honum fyrir öllu, hvemig
færi fyrir TuCker, og nú var
hann farinn að halda, að Eng-
lendingurirm væri ekki að þessu
i ábata- eða hefndarskyni, enda
þótt hann efaðist um, að haran
mundi nokkum tíma viðurkenna
það.
Tucker átti hægt með að synda
í skipakvínni. Sjórinn var nú
tekinn að hitna og orkaði á lik-
ama hans eins og smyrsl, og dró
úr verkjumum í sárunum og mar-
blettunum, og eins stirðleikanuim
í bakinu, þrátt fyrir kútana, sem
festir voru við það. Hann hélt
áfram að hreyfa limina, en þótti
það bara verst, hve sjórinn var
gagnsær, og vonaði, að ekki sæ-
ist móta fyrir sér ofan frá. Hins
vegar var honum sama um loft-
bóluirnar, því að alltaf var ein-
hver hreyfimg á sjónum hvort
sem var, og nú tók hann að nálg-
ast skutimn á Ustica.
' -3?
Það sem hann ætlaðist fyrir
var hættulegt, en við roann eins
og Capelli dugðu emgin vettlinga
tök. Að öðrum kosti slyppi hann
frá þessu, og það gat Tucker
ekki hugsað aér. Heldur vildi
hamn fást við þetta einm, enda
þótt Pont væri með alla ráð-
snilldina og einbeiitnina, þá varð
hann nú að vinna upp á eigin
hönd.
Hamn horfði á þaravaxinm hafn-
arvegginn og nú kafaði hann
dýpra, allt þangað til þaratægj-
urnar gripu í fæturma á honum.
Nú dró úr birtunni og hann á-
lyktaði, að skugginn væri af
skrokkmum á snekkjunni. Hann
tróð marvaðann og mjakaði sér
inn undir kjölinm, tók eftir stóru
skrúfuimnd og mjakaði sér fram-
hjá hemni. Síðan synti haran fram
rmeð endilöngum skipsskrokkn
um og undraðist hve hreinn
hann var. H-anm synti yfir að
kvíarveiggmum, sem var skán-
aður og óhreinm, en fastur fyrir
undir þaranum. Tréhæll var á
veggnum og á honum hékk kað-
allykkja, til hlífðar skips-
Skrokkmum.
Tucker kom nú úr kafimu og
reif af sér muninihlífina og gler-
augun. Árn þess að vera að hugsa
um nokkuð sérstakt, beið hann
eftir tækifæri, og það leið heldur
ekki á löngu áður en það bauðst.
Kaðall hékk niður frá einmi
vimdunni í landi. Hann máði ekki
niður í vatnið en þó var auðvelt
að ná til hams. Hann tók
nú af sér kútana og batt þá í
þennan kaðal og stakk sundfitj-
unum í hmútinn á kaðlinum. Síð-
an greip hann í kaðalinn og tók
að draga sig upp.
En þetta varð erfiðara en
hann hafði búizt við. Flugslysið
hafði farið illa með hann og þá
höfðu þessir tveir dagar í sjúkra
húsimu ekki bætt úr skák. Einn-
ig vissi hamn, að Pont hlyti að
vera áhyggjufullur, þar eð haran
sá ekki iengur til hans. Eftir því
sem hann klifraði upp, sá hann
skipsskrokkinm betur og nú sá
hanm landgömgubrúna. Hanm
gat líka séð efri hlutanm af varð-
manminum og, sem meira var:
hamn sneri að honum og laut
höfði, líkast því, sem hanm væri
að skoða eitthvað, sem hann var
með í hömdumum.
Tucker var að n-okkru hulinm
af stólpamum, en vissi hins vegar,
að það mundi etoki nægja, ef mað
urimn liti beimt á hann. Hanm
beið stundarkorm enm. Maðurimm
var enm að horfa á það, sem hanm
var með í höndumum.
Nú varð hamn eitthvað að hreyía
sig, því að kraftamir voru á þrot
um. Hann spyrnti fótum við
Skipsskrokkinm, en hafði srtöðúgt
auga á varðmanmiraum, en tók
síðan að klifra upp. Þegar hanm
kom á hæð við þilfarið, greip
hamn í handriðið. Þannig hékk
hann á Skipssíðumni, og hugg-
aði sig að minnsta kosti við það,
að varðmaðurinn gat ekiki lerag-
ur séð fingurma á honum, og nú
gæti Pont líka séð til hams.
Þrátt fyrir þreytuna neyddist
TuCker til að þumlunga sig áfram
hangandi á höndunum, fyrir skut
inn á skipinu og nú var hann
úr sjónmáli frá varðmanminum.
En dytti hann í sjóinn mumdu
Skvetturnar undir eirns vekja at-
hygli varðmamnsims.
Honum fanmst handleggirnir
vera alveg að slitna af sér, em
það var þó skánra en láta taka
eftir sér, svo að hanm hélt áfram
að brjótast svona áfram með gal-
opinm mumninm en sleikti á sér
varirnar öðru hverju. Smám sam
an dró úr ferðimnd, en hann varð
einhverm veginn að komast yfir
á hitt borðið. Þegar hanm leit
niður fyrir sig, sá hann, að hanm
var þarna í talsvert meiri hæð
frá sjó, en hanm hafði gert ráð
fyrir, en nú sá hanm jafmframt
að hann vair komimm framlhjá
gyllta nafmimu við skut skipsdms,
en undir því stóð „Napoli”. Nú
fór hamn að velta því fyrir sér,
hvort yfirbyggimgin m-umdi geta
h-ulið sig fyrir varðma-nminum.
Hann brölti skjálfandi nið-ur á
þilfarið, og þótti-st nú vera alveg
varnarlaus. Hanm hallaði sér
upp að handfriðimu og þenr-
aði það mesta af fótunum, því
að hanm vildi síður láta eftir siig
fótsfxir. Heit sólin hafði þegar
þurrkað haran að raofekru og nú
lak ekki lengu-r úr buxunum
hams. Hamm horfði í áttina, þar
sem hamn bjóst við að Pomt væri
og veifaði hendi sem snöggvast,
því að hamn gat ímyndað sér
hræðslu félaga si-ms að sjá hanm
kominm um borð — því að þetta
hafði ekki verið umtalað fyrir-
fram.
Þairma virtist emgirnn vera um
borð, auk varðmanmsins, en þó
vissi hanm, að niðri mundu eim-
hverjir vara að vinma í eldhús-
imu, vélarúmimu, eða við að tafca
til í káetunu-m. Þetta virtist allt
vonlaust og ómögulegt, en nú
var hann hingað kominm . . .
Hanrn gægðist imn um glugga
og sá þilfansíkáeturnar og er
harnn kom lemgra, sá ham-n bar,
sem þó var ekki opimn, einmig
lítiran danssal, mieð hljómsveitar-
palli í öðrum eradanum.
Haran var fljótur að átta sig
á öllu skipulagimu ofanþilj-a.
Þeir memn, sem kynnu að vera
um borð voru allir neðamþilja,
en þangað varð hanm eimmitt að
fara, ef nokkiurt gagn ætti að
verða af þessu ferðadagi hams. Ur
stuttum gamgi, sem lá þvert yfir
Skipið, sá hanm varðmammmn við
landgöngubrúna, en flýtti sór að
hopa á hæl. Maðurinm var að
tálga eitthvað.
Tucker neytti þessa tæikifær-
is og þaut yfir bilið milli þeirra,
en leit síðan aftur til varðm-anms-
iiras. Emgim hireyfirag vair á hom-
um. Hamn opraaði fyrstu dymar,
sem hamn kom að, þaðan sem
stigi lá niður í skipið, og gekk
djarflega inm og hljóðlega niður
stigamn. Á miðri leiðinmi niður
hrökk hamn við, er hanm heyrði
hratt fótatak niðri. Áður en
hann feragi flatt si-g uipp að
veggnum gekk maður í hvítum
jakka fram hjá niðri, án þess að
líta við. Tucker beið og hélt
niðri í sér andanum, áðu-r en
hamn hélt leng-na áfram. Hanm
rninnti stöðugt sjálfam sig á það,
að Pon-t var í la-ndi, og yrði hon-
um til halds, ef eitthvað færi
úrskeiðis. En þar sem hamn sjálf
ur var um borð í skipinu kæmi
það nú að heldur litlu gagni,
nánar aðgætt.
Gangurinn með teppinu á gólf
inu var mamnlaus, þegar hanm
kom þangað. Haran gekk inm um
næstu dyr, og inn í allstóra ká-
etu með rúmum í, em það voru
ekki slíkar káetur, sem hanm var
að leita að. Hann reyndi allar
dyr þama til hægri og vimstri
og komst að þeirri niðu-rstöðu,
að þarma væru ekki margir far-
þegar í þessari ferð, því að
snyrtiborð sem þarn-a voru
geymdu enga persónulega hluti.
Skipið hlaut að hafa verið meira
en hálftómt — þetta hafði verið
verzlumarferð hjá því — eins og
hann reyndar hafði þegar getið
sér til.
Það var ó-hugnanleg kyrrð
þarraa um borð. Tucker var far-
imn að vemjast litlu smellumum í
læsingumum, enda voru þeir
einu hljóðin, sem þarna heyrð-
ust, að umdantekirani suðummi í
vélumum aftur í, em það var eims
og hver anmar sjálfsagður hlut-
ur um borð í sfeipi og heyrðist
því ekki. En þegar hanm var
komiran miðskips, tók leitin að
verða áramgursríkari. Þarna
famn hamn spilasal, með yfir-
breidduim borðum og spilahjól-
um, anraað þar sem innsiigluð spil
lágu í hrúgum, lítimm bar, reyk-
Skála og gang. Enm hafði hamm
emgan borðsal séð, né heldur eld
hús, svo að það hlaut að vera
ammað hvort lengr-a frammí eða
þá miðri. Það var sýnilegt, að
Capelli lagði mesta áherzlu á
það, sem stóð hjarta hams rnæst.
En hann átti enm óséð eftir-
tektarverðasta herbergið. Það
fanm Tucker við endanm á litl-
um þvergangi út frá aðalganig-
inum, þar sem aðeins var ein
hurð. Fyrst vildi hún ekki opn-
ast, en þá tók haran eftir því, að
hurðin gekk út en strax imnan
við hama var önnur hurð, sem
hairan opmaði varlega og sem
minnst í einu. Káetan virtist
manmtóm, svo að hamn gekk þar
imn en lokaði á eftir sér ytri
hurðimni. Þetta var líkast stjórn-
arherbergi. Ljósmyndir af bygg-
imgum og verksmiðjuim voru á
veggjunum og Tuoker lét sér
detta í hug, hvort þetta væru
eimhver af himum löglegu fyrir-
tækjum Capellis. Þarraa var
langt sporöák j ulaga borð úr
r-auðaviði með eiraum tólf stól-
um í krimg en við endanm var
eiras konar hástóll, en vel útbú-
imn bar var í einu horninu, og
gluggi m-eð tvöfaldri rúðu veitti
útsými yfir höfmiraa.
Undi-r glugganum, allan vegg-
inn á enda, var setbekkur með
geymslu í, klæddur leðri en úr
rauðaviði að framan. Tucker
reyndi að lyfta sætinu og fanm,
að það opnaðist auðveldlega, og
var í fimm hlutum. Undir því
voru björgumarvesti og vatna-
heldir rafgeymar, ljósker og
björgumarfleki, sem hægt var ^ð
leggja saman. Það var sýnilegt,
að Capelli ætlaði að vera við
öllu búimn, ef eitthvað kæmi fyr
ir undir miðjum fu-ndi. Þarna
voru tveir skápar, frá gólfi til
lofts, en þeir voru læstir og
Tucker gerði enga tilraum til að
oprna þá. Það var eragin hætta á,
að Capelli geymdi mein leyndar-
mál í herbergi sem allir gátu
komizt in-n í, þótt ekki væri
mema menn úr sikipshöfn hams
sjálfs. H-anm tók eftir nýtízku-
legum járnskáp, sem var felld-
ur inm í vegg, m-illi ljósmynda
af verksmiðjum, en hanrn efaðist
um, að imnihald h-ams gæti va-kið
mokkurn álhuga hjá honum. Ef Ca
pelli geymdi einhver leyndarn-ál
í járraskáp muradi sá skápur sjálf
ur vera vandlega falinm. Þarma
voru emm eimar dyr og hanm sá,
að þær lágu að þvottaherbergi.
Ef hægt væri að hlusta á það,
sem fram fór í þessari káetu,
mætti heyra sitt af hverju, hugs
aði Tucker méð sér.
Það var tilgangslaust að leita
þarn-a frekar, því að óhugsandi
var að komast yfir allt skipið
og hamn gat heldur ekki treyist
á heppni sína. Hamm var svo nið-
ursokkimn í þessa leit sínia, að
haran hafði n-æstum gleymt því,
að han-n var stadd-ur á hættu-
svæði. En mú varð hanm að kotm-
asit burt og þá greip hamn aftur
óvissan og hræðslan.
Han-n opnaði ytri hurðina
nægilega til þess að sjá eftir
öllum garaginuim, en síðam stedig
hamn djarflega út og lokaði báð
um hurðunum á eftir sér. Ekki
hefði hanm getað sagt, hvers-
vegma þessi varkármá greip hainm
svo skyndilega, en hann flann að-
eims, að allar taugar ha-ns voru
spemmtar og honiuim leið illa.
Horauim datt fyrst í hug að
spemmtar og að homum leið illa.
hlaupa aftur í skut og stinga sér
þar fyrir borð. En þess í stað
gekk harnn að aðalganginum og
gægðist fyrir hormið. Hanm viar
vamur að tafeia vel eftir öllum
smáatriðum og nú sá hann, að
lykill stóð í einni hurðinni þainnia
í ganginuim. Enda þótt þetta
væri ein þeirra hurða, sem hanm
hafði etoki opraað áður, hafði
hamn tökið eftir því, að emgimin
lykill stóð í henmi, þegar hann
gekk framhjá henmi í fyrra
Skiptið.
Eimhver hiaut að vera þar
inni og sá hinm sami mundi koma
út aftur. Og það var löng vega-
lemgd eftir gangiraum og að stig-
anium. TuCker læddist yfir gamig
imn, þrýsti sér upp að veggnum,
rétti síðan út hönd og máði til
lýkilsims. Hamn var rétt komi-nm
að honium, þegar -hurðim tók að
opm-ast.