Morgunblaðið - 23.08.1969, Blaðsíða 3

MOBG-UNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. ÁGÚST 1909
3
6. 1880 D. 30.3. 1919. Og hans
'bustnu Imgeborg F. 30.10. 1872
D. 17.11. 1934. Rejst aí det Is-
lainidiske Folk.
Stuðlabengsste marinir voru
semdir til Raupm'annalbafn'ar í
miðjum júiíimiániuði sl., eftir
að emlbæ'ttismeinin böfðiu séð
hveirinlig þeim var stlillt upp í
Eininig ætlar Ludvig Storr
að gefia bókasafnin'u á Húsa-
vílk bæikuir Jóhaninis Sigurjóms-
soniar á dönsku.
Mimnisvarðinn, sem settur
Landsbókosoin og Húsovíkur-
soin fú stórmerkar bókagjaiir
Irú Ludvig Slorr
Jóhann Sigurjónsson. Þessi mynd er úr eigu
Ludvigs Storr og hefur ekki verið birt áður.
verðuir á leiði Jóhairums Sigur-
jónssomar í Kaupmaranaböfn,
er faguirt stuðlaberg, sem húsa
meistari ríkisims hefiur valið.
Samkvæmt hugmynd hans
eigia þrír stuðliabe'rigssteiniar
að mynda varðann, þarunig að
tveir íremiur graeiniir og lág-
ir steinar veirði hvor sínum
imegdn við þriðja sbeininn, sem
rís knöftuigri og hærri en þeir.
Steinarnir eru laiusir hver frá
öðrum, og á miðst'einlinarm
verður eftirfarandi áletnun:
Steinsmiðju Magnúsar Guðna
sonar, en graifið verður á þá í
Kiaupmainimalhöfn áður en þeim
verður komið á siinin sta-ð.
Muin mininiisvarðinn verða af-
'hjúpaður með viðhöfn 30.
ágúst.
Jóhann skáld átti lenigi
heim'a í Kaupmaininaböfn, orti
þar flest sín beztu Skáldverk
og anidaðist þar að lokum um
aldur fram. Hamn er þar því
vel þekSktur og enm eru þar
margir, sem rniunia baran per-
só-nulega.
Minnisvgrðinn sem reistur verður af íslenzku þjóðinni á leiði
Jóhanns skálds Sigurjónssonar.
A FIMMTUGUSTU ártíð Jó-
bamnis Skálds Siguxjórasisonar
lauigardagiinin 30. þeasa mán-
aðar miuin verða afihjúpaðtur á
leiði skiáldsiras í Vester Kirke
gaard í Kaupimanimahöfn minin
isvarði, sem ríkiisstjóirin íslamds
hefuir látið gena. Eru það þrír
abuðll'albengsisteinair me6 áletr-
uðu inafmi Jóhanras Sigu.rjóns-
sonar og koruu bans og eimnig
að minniisvarðin'n sé frá ís-
ienaku þjóðinmii.
dýrimætt safm, og fallega frá
geragið.
Digterem Jóibamm Sigurjóns-
son, Laxamýri — Islaimd F. 19.
Af saima tiilefni miun Ludvig
Storr, ræðisttn'aður, fæna Lands
bókasafniimu í Reykjiavílk mj ö»g
merka gjöf, sem er safn bóka
Jóhainms SiguirjónsaoniaT á ís-
lenzku og dömsiku, blaðagrein
ar og filieiria, aam uen síkiáildið
befrur verið skriflað, og bréf
varðandii banm. Elzta bréfi'ð er
firá ommiu bans 1871 og elztu
bréf JóhianinB frá því lau'st eft
ir aldaimót. Fyrri koma Ludvigs
Stonr var systurd'óttir Jóhanins
Sigurjónisisiom'a'r og fék'k Lud-
vig Stornr sniamimia álhiuiga á
öl-lu sem skáldiirou viðlkom og
befuir í áratiugi safnað því sem
hainm gat niáð í um hanm. Er
þet’ta orðáð ákaflega gott og
Fyrir utan hús Jóhanns við Johannesvej í Hellerup. Á henni eru Olfert Jespersen, Jóhann
Sigurjónsson, Frederik Jensen ieikari, frú Ingeborg Sigurjónsson og Riitzou verksmiðjueigandi
STAKSTEINAR
Óttast fylgishruji
I forystugrein Vísis í fyrra-
dag er fjallað um dapurlegt af-
mæli innrásarinnar í Tékkósló-
vgkíu. I>ar segir m.a.:
„í dag er eitt ár liðið frá inn-
rás Sovétríkjanna í Tékkósló-
vakíu, mesta ofbeldisverki, sem
framið hefur verið á smáþjóð
síðan Rússar misþyrmdu Ung-
verjum árið 1956. Þær hörmu-
legu fréttir, sem borizt hafa frá
Tékkóslóvakíu, eru öllum fs-
lendingum kunnar, og enginn
vafi er á því, að yfirgnæfandi
meirihluti þjóðarinnar hefur
mikla samúð með Tékkóslóvök-
um í þrenglngum þeirra. Það
mun vera tiltölulega lítill hóp-
ur, sem sér „vissar forsendur”
fyrir innrásinni og telur að hún
hafi verið nauðsynleg „í þágu
friðarins”, eins og haft var eftlr
tveimur fulltrúum, sem sóttu
friðarþingið svonefnda í Berlín
í sumar, og hafa sýnilega fengið
þar rækilegan heilaþvott. Um
allan hinn frjálsa heim er inn-
rásin fordæmd af öllum þorra
manna. Aðeins sanntrúað-
ir kommúnistar mæla henni bót.
Sumir þeirra hafa þó ekki þor-
að annað en taka í orði kveðnu
undir mótmæli fjöldans, af ótta
við fylgislirun flokksins, og svo
mun vera a.m.k. um suma for-
ustumenn kommúnista hér.
Það er föst regla hjá Þjóðvilj-
anum, þegar hann þarf sérstak-
lega að draga athygli manna frá
ofbeldisverkum Rússa, þá ham-
ast hann við að skamma Banda-
ríkjamenn fyrir afskipti af mál-
um annarra þjóða og reynír að
mála myndina þannig, að hlutur
Bandaríkjanna verði sízt betri
en Rússa í yfirgangi og ofbeldi.
Sýnir þetta vel að ráðamenn
Þjóðviljans langar til að rétt-
læta aðfarir Sovétmanna í
Tékkóslóvakíu, þótt þeir þori
ekki, enn sem komið er, að gera
það berum orðum. Þeir létu litla
samúð í ljós með Ungverjum á
sínum tíma, e’ins og margir ef-
laust muna, og því er ólíklegt
að hún sé meiri með Tékkósló-
vakíu nú.”
Leikbrúðmrnar
Forystugrein Alþýðublaðsins í
fyrradag fjallar einnig um inn-
rásina í Tékkóslóvakíu. Seinni
hluti hennar nefnist „Leikbrúð-
urnar” .Þar stendur:
„Örlög tékknesku þjóðarinnar,
örvæntingarfull en vonlaus bar-
átta hennar fyrir frelsi sínu og
framtíð hafa vakið djúpa sam-
úðarkennd í brjóstum megín-
þorra fsiendinga.
Opinber afstaða ýmissa ís-
lenzkra kommúnista hefur enda
mótazt af því, að þeir verða á-
þreifanlega varir við hug is-
lenzku þjóðarinnar í þessum efn
um. Margir þeir hinir sömu,
sem fordæmdu „tilfinningasemá“
þeirra, er andmæltu ofbeldisár-
ás Rússa á Finna á sínum tíma,
stóðu hvað harðast með yfirboð-
urum sínum í Moskvu þegar
frelsisþrá alþýðunnar í Austur-
Berlín var barin niður með
vopnavaldi og létu engan bilbug
á sér finna, þegar sjálfstæðisbar
átta Ungverja var kæfð í blóði,
reyna nú að hrópa hæst allra í
fordæmingunni á framferði Var-
sjárbandalagsríkjanna í Tékkó-
slóvakíu.
Engan undrar þessi afstaða
ýmissa kommúnista nú. Þeim er
fyllllega kunnugt, að öll ítök
kommúnista á íslandi eru í voða,
— og mikið skal til mikils vinna.
Þegar fyrnast fer yfir atburð-
ina í Tékkóslóvakíu er þess
sjálfsagt ekki langt að bíða, að
íslenzkir kommúnistar taki und-
ir boðskap „friðfiytjendanna”
þriggja frá Austur-Þýzkalandi
— ekki sízt eftir að ríkisstjóm
Husaks hefur formlega beðizt af-
sökunar og lýst allri sök á hend-
ur löndum sínum.“
— Ástialíumaður
Framhald af bl*. 1
látiin kiainima öldsupptökm í hiou
finæigia bæiniahúsi, sem er 1400 óna
gamiailt.
í diaig nædidii fir'éttaimiaðiuir Asbio-
ciiaited Rrieisis við Abba Ebam, ut-
aniriífcisriáðlheima Lsnaietlis. Saigði
hamin irua., aið áaaikaniir Analba
væira mieð öliliu tifflh'æfiufllaiuisar.
Kvaðist hairm þesis fuilliv'lsis, að aill-
iir Ariaballieiðitioigar vissiu mieð sj'áf-
uim siéir, að ísina.elliar væiriu sak-
lausir, iþótt þeir raoituðiu þetta
'hryigigilieiga 'aitvik til þeas að aila
á óllguinini fyrir Miðjiatrðiairlhiafs-
botnii. Væri það gllæp'Siaimiliagt ait-
taæifi, sieim giæti bafit óifyriirsjáian-
legar iaifllei0inigair.
Anabar kiösituðiu í diag grjóti
oig hrópuðiu ófcvæiðiisionð að ísira-
etlakiuim henmiöniniuim, seim stóðor
vörð uim bæmaihúisiið, sem fcvikm-
aði í í gæir. Haifia elkiki arðið
meiri óieinðir í Jerúisiaiieim firó því
í sexdaigaritníðliiniu 1&67. TM hairðra
átalkia kiom miilli hirunia æstu
Araba ag ísnaeililkiria 'heinmainmia og
lögneglluimiaminia, seim stó'ðiu yörð
við bæmiahú'sið. Hliýdidiu Anaibainn-
ir efcfcii tiimæilium uim að drteiifia
•sér, fyonr en hieinmemirainnir tólkiu a'ð
sfcjó'tia viðivöriuraarakioituim upp í
iaftið.
ísnae'liair hiaifia slkýrt fná því, að
iþegar í stað vierði baifiizt hiamida
uim viðlgerðir á þeiiim thliuta bæmia-
hiúsBiraa, seim eiduriinin eyðifliaigði.
Þeiir buðu múbaimeð'sitnúarimöiran-
um í Jenúsiailem, að tifliraeifinia fiuill-
trúa í mieifiradiinia, sem nammisak'ar
eidisiupptöik, em boðið var eikiki
þeigið.