Morgunblaðið - 24.05.1970, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ, SUNtNUDAGtUR 24. MAÍ 1970
5
Frá vinstri: Þórhallur Sigurðsson, Þórunn Magnúsdóttir, Sigurður Skúlason, Hákon Waage, Gísli Alfreðisson og Benedikt Ámason,
(hMgiu þedr dláitlt seim vonu á
sömiu æifliinigu og vdlð.
í hliuttivieirlkiuim leölkniitisims er
iallt 'uiragt flólk, fleisit úr leilk-
liiatamskóla ÞióölelilkShiúissiinis og
geriir þetba flólk E(ýinliiniguina
mijög fletnslka og liiflainidi' leilk-
ihúsveffik uinidiiir sfcjóinn Bieinie-
diilktis Ánniaistoniar leiíksifcjónat —
Liitla Maloolm leilkuir Þórlhall-
luir Silguinðsison, en öininiuir hlult-
vark enu Mkiiin iatf Þónuinmi
Mlagnúisdóitituir, Siiguirói Skúia-
syini, Hláikoinii Waage og Gísla
Alfneiðssynii. Leilkmiynd eir eiflt-
ir Biirigi Bnigilbenbs og þýðliinig-
ulnia gerlðii Ástlhilduir Egilsom.
ÍÞað enu marigir sem eiiga
emfitt mieið alð fiminia saimlhenigi
í lafstöðiu mnangs uiniga fólksiinis,
sem 'Stiemduir í uind'airlegum
móitmniælaaiðlgeriðluim og þá jaifin
fnamit áátæðumia fyniir því, en
Liitli Malcolm og félagair 'hiains
emu ef ílil vill dæmiigeriðdr
fyniir „bainnias(kapiinin“ í ófögm-
uðlimiuim. — á.j.
fylgzt með æfingu hjá,
litla Malcolm og félögum
hans í Þjóðleikhúsinu
VIÐ fylgdumst með Litla
Malcolm á æfingu eitt kvöld-
ið í Þjóðleikhúsinu fyrir
skömmu. Fyrir okkur frétta-
mennina var þetta ekki bein-
línis eins og að sjá leikrit,
heldur virtist miklu fremur
að við værum komnir inn í
hóp þess unga fólks sem hef-
ur sett svip á hversdagslífið
með mótmælaaðgerðum sín-
um, jafnvel hér á íslandi þar
sem vantar menn til sjós.
Löilkrit Halliwiell ucm Liitl'a
Maleolm og banáJtitu harns viið
geld'imigania lýsiir vel því toiuigar
ásanidii sem er hjá miöirigu því
'Uiniga flól'kli, seim sétr svo miöing
honn í saimifélaglfau og 'helflur
í svo mörg honn alð lífca. Það
er eifamiibt þess veignia iaið al-!
menmfaguir hiefiuir sýnit þessu
V'erlki’ svo miikiinm áhuga. Svo-
kallaðiair sbúdiamtaiuppmeianiiir,
■mióifcmiæl'aaðgariðir í ialls kynis
mymidiuim og ergielsi sutmma
Ihópa flólks baifla valkið álhuiga
á þesau Mkrliltii, enda ar þair
fjiallað 'um þanin sémlega bnot-
Ihætltla Iheim sam þatta fólk
lifliir í.
Þalð kamiur griefailaga friaim
í lailkriifcilntu aflsfcaðan alð sýniaát,
haldia hópinm og vena 'tæki án
perisóiniulegnair hugsumiar, en
þnátlt fyriiir óflögniuðiinm -eir leiik-
rlifcið nfcjöig dkemimtilagt, emida
.Hópurinn'
Ólafur Sigurðsson:
Kvikmyndir
ásbandli þjóiðairinm.air þamimig hátt-
KVIKMYNDIR
ÓSKARS GÍSLASONAR
Uim páisfca biirtíistt aiuglýsinig, sem
vakti fonviitni miínia. Vair 'aiuiglýst
^ýiifag á þnamiur myndum Osfk-
ans Gíslasomair — Nýflt hlutvenk,
eftiir sögu Vtilhjálmis S. Vil-
hjálmissomiar, Reykj'avílkurævtim-
týni Bakkialbnæðna og Síðagfli
bænfan í daln/uim, eflflir sögum
Lofts Giuðmiunidssoniar. Hiefuir siú
síðasbnieflnidia verið sýind niokfcr-
um sinmiuim sí'ðam, en sýrafaig féll
miiðuir á þaimrii fyrsitiu veignia lífcill-
ar 'aðsðkniar.
Þassar mynidliir Ódkars emu
mieðal fynsfcu alís'len'Ziku tiiiraiuina
fcil 'a@ gana Skemimlfliimiyndir í
AulLri lemgd. Ekkii veit óg það
mielð vissiu, 'em haf grun utm alð
það hafi telkizit flná fjáirihiaigslagu
sjóniainmiiði. Því mliður verður
ektoi þaið saimia sagt um lisflnænt
gildi þessana miynida,
Ekkö var Óskar þar eifain á
farð og hafa tveliir manm unmliið
að öllum rmyndumum mieð hom-
uim,, þöiir Ævar Kvarlam leikstj óirii
og Þarleifur Þarlieúflssian, sem
skmiflalði öll kvikmiyndalh'amidiniitiin,
Venður það að seigjiaslt elims og er,
uim þær fcvær myinidliir >sem ág
(hef séð, alð hkufcur Oskans er
'bezítiur aif þassum þnemur.
Reykjavíkurævintýri Bakka-
bræðra mun hafa átlt einlhverm
hljómtgnunin mieðal bannia fyrír
tubtugu áirum, en ág reikinia mióð
alð haun sé horflinin uúnia. Segir
miyndin frá því ar þrár bræðuir
halda til Reykjiavítour, þar sem
þeiæ hyggjiaat híltíba tóiikkoniur ú'r
Þjóðlaitohúílfau, sem höfðu beöim-
sóiflt þá á bæáinm,
Aka þeir á fanraal síniuim fcil
bæj'aninis. Bnæðuinniir enu s'jáan-
lega hálfvitar og leiilkkoniunniar,
eitns og þær koma fyni'r sgómlir
'UÚitdmiamanirtíi, sjáanlega asniair.
Sem befcur fer, er mienmdmigar-
að, að efcfci tliðka'St að hlæj'a að
fávitum, Mynidiim verður því eðli-
legu fólki óþæ'gilag. Róflt er að
taka fmam að ekki er ég aið dnaga
í efla ainidlega heilsu þeirna
þniggj'a mtarmnia, sem lélku Batoka-
bræðuir. Venður að Skrifla þefctia
á neiknöing leiikstjóina og hötf-
minidar kvikmiyndahiamidnilös, sem
skonbir Skopsikyn til að fást við
að gena gamianimymd.
Það var atlhygiisvert að vimða
fynir sór börin, mieðial áhorfemda.
Þau vonu bæði uinid'riainidli og slog-
in og Skildiu bersýnliieiga ekkii til-
ganigfan með að sýnia þeflfla. Þar
við bættiist aið efatakið, gem sýnit
var, ar rnjög illa fariið. Tómln er
svo slæmuir að elkki Skilst nieimia
'eiifct og eiitit orð og víða ©nu
dkamimdiir blóttir í myndfanli.
Venður tæpast talið sæmamdi að
láfca fólk bonga iinm á kvilfcmymda-
sýnlingu, þar sem sýnlt er svo
elæimit einfcaik.
Síðasti bærimn í dalnum er
stærat og dýnuat mymda Óskans
Gíslasoruar. Má sanlniilega segja
'að húm sé fyrisfca ísleraziba sbór-
mynidin, á ofcbair smáa mæli-
kvamða. Er húm 'Sýnid í tiileiflnii af
því -alð niú einu tulttuigu ár lfiiðliin
frá því að bún var fyrst sýnd.
Hefiutr veriiið 'Saflt inm á hania nýtt
fcal og tómin og hlýfcur maður að
■unidnaist hvenniig það gamla hefur
varið, því aið það mýjia er slæmit.
Sagan er góð og heppileg til
kvlkmyindage'rlðair. Segir f'rá því
er fcnöll huigðust bnelkja bómda
buintu af býli síniu, í dlal ruOkkr-
uim, þar sam þau böfiðu þegar
hnaikið alla afðria bændur á bnotit.
Með góðrii hjálp álfa, fcekst aið
kom/a fcrölluniuim á kné og allt
endiar vel. Þettfca er upplagt efnii
í ævfiinítýinamiynid.
Margt 'hjálpaiSt að til að gena
mymdlimta síðri en skyldi. Leik-
stjómn er svo stinð, að funðu
'gegnöir, þar seim laitvinmiuimiaður er
á flemð. Hand'riitíilð er efanöig óþjált
og sfcint, aiuk þess að vena of
isbuitit, þvií a@ lainigar þagniir enu
á milli allna setnúnga. Venkar
þeltfca þaniniig að manini ftanist
flólk fcala í yfiirlýsinigum, sem
eni^im fcanigsl hafla við mæsltu
setinifaigu. Dómiar 'uim eiiniStlalka
lelilkana eru óréflfcmætiir eints og á
sfcendur. Réfct er þó að geta þess,
að þeir fcveir lögnagiuþjóinian,
nisaiSfcórtr iroemin, sem flenignár
votnu Uil að leika tnöllin, gena það
vel. Var lisfcilaga að sijá þá sbiíka
upp og miiiðiuir fjallshlíðar og
kveitoitii hjá bönruuim í salniuim
'SaninlíslanzJkiain ófctia við fcnöllin í
fjöllumium.
Um kvikmynidun ÓSkars er
það alð sagja, alð lítið ber á
snlilldanbnögðum, en þó er hún
jiafn bezt uninli þátítur'fan í mynid-
umum. Það 'er rétít aið hafa í hulga
að hanin hefur arðið að vininia
mað enflið tæki við erifliðar að-
sbæður og heflur því málsbæfcur,
þar sem dlla fcelkst til.
Vonianidi tökur einhvenn tíima
eiinlhvar góða og kriaissainidi myind
af d'nauigasögu. Væri það hið
þarfasba verik.
Ó. S.
ÓSVALDUR KNUDSEN
4 NÝJAR LITKVIKMYNDIR
Ósvaldur Kmudsan er í semin
elzti og neyndasbi kvikmynda-
genðammiaður á íslanidli. Liggja
effcir bainm miangar myndfi'r um
mamgvíslag eflni. Sem kvik-
mynidagarðarmaður hefluir hainin
miarga veiklöika, an eiminiiig sijiald-
gæfla hæfileölka oig oft áhöld uim
hvort ræður me/imu.
Um það verðu'r vant deiilt, oð
hanrn befur sénsbakt samband vfið
íslenzka niátlbúnu og hefluir gerlt
hantnli betri Skil en aðinir. Suimiir
katfliar hams úr niátbúnuinmi enu
flrábærár.
Heniri' Sanidoz niefnfiist miaður,
sem gert hefuir tuigi „dökumiemlt-
anmiynda“. Genðli bainm mieðial
amniars NATO mynd/iinia uim Is-
land, fynir fcvekniur ánuma, sem -er
að m’iniu vitíi beziia Lslandsmynid,
sem gerð hefur venið. Notiaðö
hanin í mynd þessa nokkuð 'af
eflrfii ísLenZkna kvitomyndagenðar-
miainmia og fór loflsamLagum onð-
uim þá. Hanm sagðli vfilð mliig uim
Ósvald: „Hamin heflur ófcnúlegt
aluga fynir inláfcfcúnuninii og sér þar
hlulfli, sem aðrir eöriki komia 'auga
á. Hamin beflur þeninian djnipa
dkilninig á siniu umhverfi, sem
'aðains 'snlilLinigar gefca baift. Hans
bezbu hLulflir sóma sér við hLið
þesis bezfca í heim(i.“ Hér fcaLar
haintn um Lítfilð svið kvölkimyrnda-
gerðar, ©n eömimlitlt þalð sam Ós-
vaLdi læfcur bezlt.
Á sýniniguininö. í GaimLa biói
var isýnd eiíðairii Surtseyj'ainmynd
Ósvaldar „OVDeð svfilga lævi“. Eir
hún langbezit þassana fjögurna
mynda. Hefiur Ósvaldur alls flar-
ið 70 fcil 80 flenðiir últ í eyj'umia og
heflur fcetoið mlilkfilð raagn af
myndum. Ananigumton er mynid,
sem er bæðii efastiæð og fráibær-
Lega góð.
„Heyrið vella á beiðum hvarli",
nieflnlilst mynid, siam fjiallar um
j-ariðlhiltla og bverii á íslanidfi.
Mynidlin er góð, þar sem fjallað
er um hveni sem uláfcbúinutfynir-
brtilgði, en þeigar kemur úit fyinir
þalð fer 'hún í moLa. Nænmynidiir
ÓavaLdar af hvenum enu baill-
anidá og vafalaust hefðli máfct
gena alLa myndtaa þairuniig, saim-
spiL Iölfla og hneyffagar. Eiinis og
hún sfceradur er hún aíð niokkriu
inláfltúnulýáinig og að nökknu ait-
vfaniulíflslýsiirag, en gef uir atf 'hvor-
ugu heildanmynid.
„Ein er upp tlil fjialla — uim
íslenzku rjúpuinia." Þessi mynid
er enin efilfct dæmiið. Ef Ósvaldur
hefði haldið sfilg við rjúpunia,
í símu mláfctúriulega uimlhvarifii,
heflði mynidin igefcað onðlið góð.
Hún er uúnia hvorlki fuigl bé fisk-
■ur og er það slfcaði. Biansýiniilega
ihlýflur að hafa þuinflt bæðli þoliin-
mæðfi, fcækniilega gefcu og ráð-
toæmskiu, iflil að vema sivoma ruálægt
rjúpumnii með mynidavél.
„Páll ísólfsson fcónislkóid“ 'mefin-
iiSt fjórðla myrudim og sú lanig-
lélagasfca. Hér er Ósvaldur al-
-gerlega feomliinin út fyrtiir súítit ®við
og hefði beltur flanið hyergi. Hér
ar fjallað uim mikitan íslendimig,
listamianin á heimismiælilkvanða,
sem völð höflum elklkfi oflt gefcað
sagt um okikair miaran.. Gefur
myradin emga hugmynd um himia
líflegu persóniu Páls, mé htova
miilklu 'getiu hanls sem listiamiaminis.
Hór sést eöfckemt, sem ljóstmynda-
vél hefðli elkki gert eöinis vel. Páli
er þalð enigiirun grieölði, 'að geymia
um alla fnamlbíð mynid 'aif honiuim,
sem skjálflaindi gamalmianmi. Tóm-
Li-St han® eir tiL á plötium, harnrn
hiefur fcalað í bótoium, fcil emu af
hoiniuim mönndir og þebta beffii
nægt. Ósvaldur Kniudsem er etolkfi
rétfci maðuminin tfil álð gena myrud-
ir af þesisu fcagi.
Bn Ósvaldiur hefluir samiSbamfls-
mienin, þá dOkbomania Krdstjám
Eldjánn, miú förseiba íslanids, Slilg-
urtð Þómarifassoin og Piinrn Guð-
miundssan, Gmuniar máig að þefir
hafli áfct mlilkimin þá'tt í göllumn
myndanmia. Ertfiltít er 'gð áfcfca sfitg
á þvi, em rótt er að hafa í huga
aið 'eirugilnln þeirna hefluir mietaa sór-
þékkliirugu á kviikmynduim eða
kviilkmyndagertð. Mór vimðist aiug-
ljóst á ruakkruim stöðum, tovemn-
ig hugmynidlir diotobarianinia hafa
móbað kvilkmyndfaa og feent
hania últ fyrir eðlil'eg og sfkil-
gnefiinid fcakmörik. Þöir eiiga það
samieigiinLegt áð vena báðfiir orð-
um og hvað eflttir airuruað lýsa þeir
í oriðum, því sem myndavélim ©r
að lýsa á milklu Skýmani og áhnifla
meini háflt.
Maigniús Blörudal Jóhaminisson
sér usm tóinListfaa. í Sumfcseyjiar-
myrudlfanli er hún sniilldarleg.
Virði'st auðsæílt að fcómlist Maign-
úsar fcemigist bezt lilbrílkuim mlátt-
únulhamlflönum sem þessuim og
eirurUig henibar húm vel köflumiuim
uim hvemi í miæsftíu mynd. ViirðáBlt
mér iau0séð, að leiðfiln tól að mljóiba
'elekfcnóniiisknar tómLiisbar sé að
fcenigja harnia myndliisit og jiaflmvel
flairá lfiisbum, fnetaar en aið motía
hiainia sem salon tómlist.
í mymdfiiruná um Pál ísólfsson
bnagzt Miagnús. Að vísu varðáir
hairan að iruofcast við það sem hom-
'um ar flaragiö í herndur af tónlfiigt-
'anflufcruimigi, sem ,er mjög míB-
j'afinit, em þar fyrir Utian heiflði
Páll allt efais getiað venilð miuirun-
hönpuieilkani eiiras og ongeLsnfill-
imgur, efitiir tómMiSifiminli alð dæmia.
iMím intilðlunsflaða er sú, aið Ós-
valdur sé á víðara svúði em hamin
ræð'ur við. Harun gietur gert vöissa
hlutá fnábærlega vel og æöfci að
halda silg að þeim -'""futm
Fr 7