Morgunblaðið - 22.09.1970, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. SEPTEMBER 1970
INNRÉTTINGAR
Vanti yður vandaðar innrétt-
ingar í hýbýii yðar, þá teitið
fyrst tilboða hjá okkur. —
Trésm. Kvistur, Súðavogi 42,
símar 33177 og 36699.
8—22 FARÞEGA
hópferðabílar til Ieigu í lengri
og skemmri ferðir.
Ferðabílar hf, sími 81260.
MALMAR
Kaupi alla brotamálma hæsta
verði. Staðgreiðsla.
Arinco, Skúlagötu 55,
simar 12806 og 33821.
TIL LEIGU ÓSKAST
3ja—4ra berb. íbúð. — Sími
25870.
KEFLAVÍK — NÁGRENNI
Vantar íbúð ti f leig u strax.
Þrennt í heimili. Góð um-
gengni. Uppl. j síma 1950.
HERBERGI ÓSKAST
fyrir skólapilt. Helzt í Háa-
leitishverfi eða nógrenni þess.
Sími 81990.
SÖLUTURN
í fullum gangi tit leigiu. TiKb.
sendist til afgr. Mbl. fyrir 26.
sept. merkt: „1. öktóber
4738".
KJÖT — KJÖT
5 verðflokkair af nýstótruðu.
Sláturhús Hafnarfjarðar,
Guðmumdur Magmússon.
Sími 50791, heirna 50199.
ATVINNA
Ungur áreiðanlegur maður
með meirapróf óskar eft'ir at-
vinnu við aikstur. Uppl. í síma
50800.
STÚLKA
helzt vö-n skóframleiðslu ósik-
est. Uppl. í síma 33490.
Nýja skógerðin,
Ánmúla 10.
ATVINNA ÓSKAST
24 ára maður ósikar eftir at-
vimnu hálfan daginn. Vimsam-
tega hringið í síma 33132.
KLÆÐI OG GERI VIÐ
bólstruð húsgögn.
Húsgagnabólstrunin, Garða-
stræti 16. — Agnar fvans.
Heimasími í í hádeg'inu og á
kivöldin 14213.
21 ÁRS STÚLKA
með gagnfræðapróf óskar
eftir framtíðairvinnu. Mengí
kemur til greina. Uppl. í
síma 41899 eftir kl. 5.
LANDKYNNINGARFERÐIR
til GuOfoss, Geysis og Laug-
arvatnis a!ta daga. Ódýrar
ferðir. Frá Bifreiðastöð ís-
iainds, sími 22300. — Ólafur
Ketilsson.
SAUMANÁMSKEIÐIN
byrja 1. októiber.
Ebba, sími 16304.
Friðgerður, sími 34390.
Jan Mayen og Dufferin lávarður
Dufferin lávarður kom til
íslands árið 1856, og til er eft
ir hann merk ferðabók, sem
greinir frá ferðinni hingað, og
Bókfellsútgáfan gaf út á sín-
um tíma. Þegar Dufferin lá-
varður hélt frá fslandi, lá leið
þeirra leiðangnrsmanna fyrst
til Jan Mayen, og lýsir hann
Iandsýn þar, m.a. þegar f jall-
ið Beerenberg gnæfði fyrir of
an þá. Þetta fjall er nú byrj
að að gjósa, eins og fram hef
ur komið í fréttum, og af því
tilefni birtum við hér stuttan
kafia úr frásögn Dufferins,
ásamt mynd af Beerenberg.
Við vorum ekki famir að
sjá eyna ennþá, þótt ég þætt-
ist viss um, að hún hlyti að
vera skammt undan. En þá
þurfti endilega að skella á
okkur blind-þoka, svo sem
eins og til þess að kóróna
allt saman! Hún var svo
dimm, að ég hefði ekki trúað
því að óreyndu, að myndazt
gæti i loftinu svo svört og
hnausþykk þoka. Hún virtist
hókstaflega hanga í dræsum á
siglum og reiða. Það var ekki
framar innantómt orðatiltæki,
að svo dimmt geti orðið, að
ekki sjái handa skil. Jafn-
vel ísinn var hulinn sjónum
okkar, nema jakarnir, sem
næstir voru. Þótt þokan væri
svört gat hún samt ekki
slökkt með öllu hinn ógn-
þrungna bjarma, sem af þeim
stafaði, svo að það var eins
og lýsandi andar hefði slegið
hring um skipið. Hin algera,
miskunnarlausa kyrrð i lofti
og á legi jók enn á hátið-
leik eða ógn þessara augna-
blika. Naumast blakti hár á
höfði og sjórinn var ládauð-
ur, er skonnortan leið áfram
með hálfrar mílu hraða á
klukkustund, og eina hljóðið
sem við heyrðum, var fjarlæg
ur niður sjávarins sem
braut á strönd eða óbifandi
íshellu. Það var ómögulegt að
segja, hvort heldur væri. í
slíku veðri „er auðveldara að
heyra návist lands en sjá
þáð“, eins og þeir menn tóku
til orða, sem fundu Jan May-
en og lentu í sams konar
veðri og við. Þannig leið hver
klukkustundin af annarri og
engin breyting varð á veðr-
inu. Fitz og Sigurður voru
alveg búnir að missa trúna á
það, að eyjan væri yfirleitt til
og fóru í rúmið. Ég var um
kyrrt uppi á þiljum og rýndi
út í gráan vegginn, sem um-
lukti skipið á alla vegu. Loks
ins, þegar klukkan var tæp-
lega fjögur að morgni, fannst
mér ég verða var við ein-
hverja breytingu. Þokuslæð-
urnar virtust taka að greið-
ast sundur. Fáeinum mínútum
siðar laukst hvolfþakið upp
yfir höfði mér og í gegnum
þenna skjá, sem þá mynd-
aðist, sá ég sólglitrandi, snævi
þaktan fjallstind. Það var
eins og hann svifi í lausu
lofti, þúsundir feta yfir sjáv-
armáli.
Þú getur hugsað þér fögn-
uð minn. Mér var sannarlega
innanbrjósts eins og einsetu-
manni, sem kemur auga á sjö
unda himin sælunnar. — —
Þarna var þá loksins tindur
eyjarinnar, sem við vorum
búnir að leita að svo lengi,
og hún var svo nærri, að tind
urinn virtist bókstaflega ætla
að hrynja yfir höfuð okkar.
Kolumbus getur vart hafa orð
ið hrifnari en ég varð nú, er
hann sá elda hins nýja heims
blika á sænum í fyrsta sinn,
er hann hafði skyggnzt um
eftir landi í margar vökunæt-
ur. Hann hefir vart heldur
orðið fyrir sárari vonbrigð-
um, er þeir hurfu aftur, en
ég varð, er ég hafði skroppið
undir þiljur, til þess að láta
Sigurð vita, að eyjan væri í
augsýn og kom svo upp á þilj
ur aftur og sá, að þokan
hafði lagzt yfir að nýju, svo
að ekki sá út úr augunum
fremur en áður. En ég
hafði nú fengið sönnur fyrir
þvi, að eyjan var til og ætlaði
mér ekki að hörfa úr þvi sem
komið var, á hverju sem
gengi. En eins og nú var
ástatt, var ekki um annað að
ræða en að láta fyrir ber-
ast, þar sem við vorum komn-
ir og bíða þess með þolinmæði
að þokunni létti. Vist er það,
að ekkert barn mun nokkru
sinni hafa beðið þess með
meiri eftirvæntingu, að
skemmtun i leikhúsi hæfist,
en ég beið nú eftir þvi, að
til rofaði. Ég stóð hreyfingar
laus i sömu sporum og rýndi
út i órofinn þokuvegginn um-
hverfis okkur. Loks rann
lausnarstundin upp, loks virt
ist birta ofurlítið, brúni lit-
urinn varð grár, sá grái hvít-
ur, þá tók við blámi heið-
skirs himins og hinn horfni
sjóndeildarhringur birtist
okkur í öllum áttum — nema
einni. Þar náði þokubakkinn
frá sjávarfleti og hátt á loft.
Ég vissi, að Jan Mayen mundi
leynast bak við það dökka
tjald.
Nokkrar minútur liðu og þá
tók þokuveggurinn að skipta
litum, en ofur hægt, svo að
vart var hægt að greina breyt
inguna í fyrstu. Hann varð
smám saman fjólublár, en síð
an tók hann að lyftast og
birti okkur langa strand-
lengju — í rauninni rætur
Beerenberg-fjalls — sem var
sveipað dökkum purpuralit.
Þokuslæðan um tindinn sjálf-
an tók jafnframt að greiðast
sundur og okkur birtist tign
hins 6870 feta háa f jalls í allri
sinni dýrð. Aðeins þokubaug-
ur lukti enn um miðjan tind
inn og undan fellingum henn
ar teygðust sjö stórkostlegir
jökulfaldar niður í sjó. Þessi
breyting á sjónarsviðinu gerð
ist með svo dásamlegum
hætti, að við fylltumst lotn-
ingu, þakklæti og aðdáun.
Okkur fannst Beerenberg-
Jan Mayen sést í fyrsta sinn. Beerenberg gnæfir upp úr þokunni,
Dufferin lávarður á efri árum
fjall öllu likara sykurtoppi
en kirkjuturni, en það staf-
aði af þvi, að við höfum kom
ið að landi við hlið þess, en
ekki enda þess eða öxl. Fjall-
ið var miklu gildara um ræt-
urnar og tindurinn kollóttari
en ég hafði gert mér í hugar-
lund, en stærð þess, litbrigð
in og áhrif þess öll voru stór-
kostlegri en mig hafði órað
fyrir. Skriðjöklarnir — þess-
ar miklu jökulskikkjur —
voru svo töfrandi, að ég hafði
ekki átt von á neinu slíku.
Hugsaðu þér fljót — álika
vatnsmikið og Thames —
sem steypist niður fjallshlið,
brotnar á hverri misfellu, bylt
ist og sveiflast á þúsund
vegu, hrekkur fram af hverri
snösinni af annari, hvitfyss-
andi og ólgandi, en stirðnar
svo skyndilega fyrir afli, sem
knýr vilja sinn fram með svo
skjótri svipan, að jafnvel
froða og úðastrókar hafa tek
ið á sig óhagganleik högg-
mynda. Þeir, sem hafa ekki
séð þetta eigin augum, geta
ekki gert sér neina hugmynd
um það. Annars vegar er
kyrrð þessara þögulu krist-
alsfljóta og hins vegar hinn
geigvænlegi fallhraði sem
mótaður er á stirðnuðu yfir-
borði þeirra. Þú verður líka
að hafa það hugfast, að þetta
er á svo ótrúlega stóran mæli
kvarða, að hugur manns get
ur í raun og veru ekki gert
sér neina grein fyrir því, sem
þarna gefur að líta. Við sann
færðumst um þetta, er okkur
tókst að komast nær landi,
þar sem skriðjökullinn steyp-
ist fram af brúninni úr eins
mikilli hæð og Niagara-foss-
inn. Við reyndum ekki fram-
ar að gera okkur grein fyrir
því, sem fyrir augun bar,
heldur létum okkur nægja að
stara í þögulli undrun og
lotningu á íshengiflugið, sem
gnæfði mörg hundruð fet yfir
siglum skonnortunnar.
HER
ÁÐUR
FYRRI
SÁ NÆST BEZTI
Léttfær æskan leikur kát
Lættfær æskan leikur kát,
ijúft á fagnarstrengi. —
Breytir stundum gleði í grát,
sem getur varað lengi.
Á meðan allt er ljúft og létt,
og lýsir vonar bjarmi. —
Þá harla oft á huldu er sett,
hleðsla af sigurfarmi.
En finnist þér svo förin greið,
að fái ekkert grandað. —
Þú getur samt í logni af leið,
á litlu skeri strandað.
Þorsteinn Jónsson á Grimd-Akranesi.
Umboðssalinn hafði keypt mjög dýra og skrautlega bifreið og
ók nú í henni landshornanna á milli. Ekki leið langur tími, þang-
að til hann var harðtrúlofaður rikri og skrautlegri heimasætu.
Svo leið tíminn og umboðssalinn varð að selja bifreiðina ung-
um og laglegum kunningja sínum, sem var ógiftur. Fáum dögum
síðar fékk hann uppsagnarbréf frá kærustunni, þar sem hún til-
kynnti honum, að hún gæti ekki séð af bifreiðinni, og þegar hann
fór að spyrjast fyrir um hagi hennar, þá var honum sagt, að
kærastan væri gift kunningjanum, sem keypti bifreiðina og hefði
ekið í henni brúðkaupsferðina norður í Ásbyrgi. „Býsna eru
mörg bifreiðaslysin", sagði umboðssalinn og hló.
ÁHEIT 0G GJAFIR
Guðmundur góði.
K.H. 125.
Áheit á Strandarkirkju.
K.Þ. 500, V.G. 500, Gambler
75, L.S. 100, N.N. 500, S.Í.K.Í.
200, S.J. 100, N.N. 200, T.E.
10.000 Á.S. 50, H.E. 100, Ó.J.
100, N.N. 100, S.K. 200, G.J. 100,
J.J. 400, N.N. 10, G.T. 200, B.B.H
200, B.B.G. 1500, N.N. 200,
Ónefndur 50, L.E’ 300, G.G. 30,
Dísa 75, Ónefndur 100.