Morgunblaðið - 06.01.1971, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. JANÚAR 1971
bá&um
áttu'fn
EFTIR FEITH BALDWIN
50
izt sérlega gáfuleg. Samtalið var
alltaf að deyja út, þrátt fyrir
heiðarlega viðleitni Hðnnu.
Loksins sagði hún og yppti öxl-
um:
— Kannski væri réttara, að
ég færi.
— Það væri ekki svo vitlaust,
sagði Pat, án þess að depla aug-
um.
— Nei, sagði Kathleen ein-
beitt.
Hanna leit af dökku andliti
mannsins og á fölt andlit stúlk
unnar. Svo sagði hún i uppgjaf
artón: — Nú, jæja, hvers vegna
ekki berjast fyrir áhorfendur.
Ég skal vera dómari.
— Það er meira vit i því,
26600
al/ir þurfa þak yfirhöfudid
Ití SÖLUSKRÁ
[\\ KOMIN ÚT
Fasteignaþjónustan
Austurstræti 17 (Silli&Valdi)
simi 26600
sagði Pat snöggt. — Sjáðu til,
Hanna, þú kannt tökin á þessu
öllu.
— Enginn betur, sagði Hanna.
— Kathleen er orðin brjáluð,
sagði hann. — Hún segist elska
mig. . . og um mínar tilfinning-
ar þarf ég ekki að fjölyrða. . . .
og hún hefur slitið trúlofuninni
okkar vegna þess að henni lík
ar ekki það, sem hún telur við-
skiptaaðferðir minar vera.
Hanna varð daufari á svipinn.
Hún leit á Kathleen og spurði:
— Hjálpi mér, Kate, er þetta
satt ?
— Já, það er satt, sagði Kath-
leen, án þess að hreyfa sig. Ef
Pat vildi draga Hönnu inn í mál
ið, var það ekki sjálfri henni að
kenna. En hugur hennar fyllt-
tst gremju.
— Þú ert vitlaus, sagði Hanna.
— Hvað ættir þú að kæra þig
um . . . nokkurn skapaðan hlut
yfirleitt?
— Ég veit, hvað þú átt við,
sagði Kathleen. — En það vill
bara svo til, að ég Íít allt öðru
vísi á málið.
— Ef ég elskaði einhvem
mann, sagði Hanna — sem lifði
á því að kúga fé af saklausum
stúikum, féfletta konur og mun
aðarleysingja, þá yrði ég ekk-
ert hrifinn af því, og mundi
jafnvel skamma hann sundur og
saman, en ég færi aldrei að
hlaupa frá honum.
— Bravó! sagði Pat.
Kathleen leit á vinkonu sina
og eymdin skein út úr augunum.
— Fyrirgefðu, Hanna. Ég veit
Útvarpsvirki
Útvarpsvirki með góða þekkingu i rafeindafræði (Electronic)
og starfsþjálfun í viðgerð og eftirlit á ýmsum rafeindatækjum,
óskar eftir vinnu.
Tilboð óskast sent til afgreiðslu Morgunblaðsins fyrir 15.
janúar merkt: „Útvarpsvirki — 6675".
Sendisveinrt
Heildverzlun óskar eftir að ráða nú þegar pilt eða stúlku til
sendiferða hálfan eða altan daginn.
Tilboð sendist afgreiðslu Morgunblaðsins fyrir 8. þ m. merkt:
„Röskur — 6834".
Sölumaður — bílar
Þekkt bifreiðaumboð vill ráða duglegan og færan sölumann
sem fyrst.
Vinsamlegast leggið inn nafn og heimilisfang á afgreiðslu Mbl.
merkt: „Bilaumboð — 6676".
að þú telur mig einhverja fyrír
myndarmanneskju, en svona er
það nú bara. Ég get ekki að
þvi gert.
— Farðu heim til þin, Pat,
sagði Hanna, — og ég skal tala
yfir hausamótunum á henni.
Hann fór, án þess að hreyfa
andmælum.
Þegar hún var orðin ein með
Kathleen, sagði hún: — Þú þarft
þess ekki, ef þú vilt það ekki,
og auðvitað varðar mig ekkert
um það. . . Ég er bara forvit-
in. Er þér alvara að halda, að
hann Pat sé fantur?
— Já, ég held hann sé óheið-
arlegur, sagði Kathleen.
— Vertu ekki að draga úr
þvi. Fantur er fullgott orð.
Veiztu sönnur á þessu?
— Nei, ég hef það ekki svart
á hvítu, ef þú átt við það, Ég
hef engar sannanir í höndunum.
En ég veit nóg til þess að. . .
— Fæst stórviðskipti eru nú
rekin alveg stálheiðarlega, sagði
Hanna hóglega. — Ekki einu
sinni Eloise h.f.
— Ég ætla mér ekki að gift-
ast Eloise h.f. minnti Kathleen
hana á, og brosti ofurlítið.
— Og heldur ekki honum
Pat?
— Stendur heima.
— Og samt elskarðu hann
enn?
Kathleen stóð upp og fleygði
vindlingnum sínum í eldinn.
Stóð svo kyrr og horfði á flökt
andi logana.
— Ég elska hann, það er að
segja ég elska flesta eiginleika
hans. Ég elska göngulagið hans,
röddina hans og hendurnar og
. . . Hún þagnaði og Hanna sá,
að hún skalf, rétt eins og hún
fengi kölduflog. — Líkami minn
elskar hann og samtimis ber ég
ekki nokkra minnstu virðingu
fyrir honum. En það hélt ég að
ég bæri. Ég helt ég elskaði hann
af því að hann var öðruvísi, af
því að hann væri góður og
heiðarlegur maður og hreinskil-
inn. . . jafnvel gallarnir hans
hrifu mig. En nú snýst hugur
minn gegn þessum eiginleikum
og honum sjálfum. Það er eng-
in framtíð í eintómri ást og
engu öðru.
Hún sneri sér frá arninum,
gekk inn í herbergið sitt oglok
aði á eftir sér. Hanna fór ekki
á eftir henni fyrr en íöngu
seinna, en þá fleygði hún frá
sér reyfaranum, sem hún var að
lesa, slökkti ljósin og staðnæmd
ist við dyrnar hjá Kathleen og
heyrði þá, að hún var að gráta.
Hún kallaði nafn hennar lágt
og snerti hurðarhúninn. En
dyrnar voru aflæstar.
Næsta sunnudag fór Kath
leen þangað sem kona Jim Hain
es lifði sínu gleðisnauða lífi, inn
an grinda. Þetta var óhugnan-
legur^ staður eins og slíkar
stofnanir eru oftast. Þau Jim
töluðu ekki margt saman á leið
inni. Einu sinni, þegar þau voru
rétt komin á leiðarenda, sagði
hún við hann og horfði beint
fram fyrir sig: — Jim. . . það
var viðvíkjandi okkur Pat. Ég
verð að segja þér það, af því
Stattii ekki þarna eins og þva
með
ra, hjálpaðu már lieldiir inn
jólatréð.
að ég lofaði þér að þú skyldir
fá að fylgjast með því. Þetta er
orðið breytt, vegna ósamkomu-
iags, eins og sagt er í skilnaðar
réttinum. Mér hefur skjátlazt
illilega, Jim. Þú mátt hvorugu
okkar leggja það illa út, ef þú
getur.
Hann svaraði, án þess að hafa
augun af veginum framundan:
— Já, ég hélt hann væri orð
inn vitlaus.
— Þú varst ekkert hrifinn af
mér og vildir heldur ekki láta
hann vera það.
—Ég vissi, að það mundi enda
svona. Þetta var nýjabrum hjá
þér. En svo hefurðu sjálfsagt
farið að hugsa um fólkið þitt.
Það eru höfðingjar, er ekki svo?
En pabbi hans Pats var aldrei
annað en alþýðumaður.
— Þetta er illa mælt og alveg
óviðkomandi samkomulaginu
milli okkar. Heldurðu að mér
væri ekki sama þó að Pat hef ði
komið til landsins í lestinni, og
heldurðu að ég væri ekki
hreykin ef hann hefði unnið sig
upp á eigin dugnað?
Bíllinn tók ofurlítinn kipp.
Jim sagði eftir nokkra þögn.
— Ég hélt nú, að þér væri
ekki sama um það. En um dag-
inn. . . þegar þú sagðist ætla að
gera hann hamingjusaman, þá
trúði ég þér.
— Mér var lika alvara með
það þá.
— En hvað kom svo fyrir?
— Ég get ekki talað um það,
Jim, sagði hún. — Ég get líka
verið þögul.
Hafnfirðingur
— Gnrðhreppingnr
Þann 7. janúar flyt ég í nýja lækningastofu á Strand-
götu 8—10. Viðtalstími kl. 13,30—14.30.
Símaviðtöl vinsamlegast milli kl. 12,30 og 13,30 í síma 5-27-02.
Vitianabeiðnir fyrst um sinn fyrir hádegi í síma 4-28-63 eða
2-18-18.
Sérfræðingsviðtöl (lyflækningar) eftir samkomulagi.
BERGÞÓRA SIGURÐARDÓTTIR læknir.
Endurskoðunnrstofn
Hef opnað endurskoðunarstofu að HVERFISGÖTU 82,
3. hæð. Sími 11860.
ÓLAFUR G. SIGURÐSSON
löggiltur endurskoðandi.
Hún gekk með honum inn i
stóru gráu bygginguna og bar
böggul af skrautlegum timarit-
um, en hjarta hennar var fullt
kvíða. Kvíða og hræðslu við
það, sem hún vissi ekki hvað
var. Hún hafði ekki búizt við
litlu ungu konunni, sem komið
var með inn til þeirra í mót-
tökuherbergið, í för með mið
aldra þjónustukonu,. Hin síðar
nefnda ávarpaði Jim. — Hún
hefur verið að hlakka til að
hitta yður. Hún hefur verið al-
veg með sjálfri sér undanfarið,
hr. Haines. Köstin eru orðin
styttri og strjálli.
Það færðist ofurlítill ljómi yf
ir fölt andlit hans. Hann sagði:
— Francesca! og breiddi út
faðminn, en konan hljóp til
hans og faðmaði hann að sér,
kjökrandi. — Ég hélt þú ætlað-
ir aldrei að koma! sagði hún.
Hún var dökkhærð grann-
vaxin og mjög falleg. Og hún
var ungleg rétt eins og árin
hefðu algjörlega farið framhjá
henni. Kathleen dró sig í hlé
ásamt starfskonunni. Hún sagði:
— Svona er hún stundum. Mjög
þæg og auðveld í umgengni.
— Ég kem alltaf, elskan mín,
sagði Jim og strauk svarta silki
mjúka hárið á henni, sem var
stuttklippt.
Hún dró sig til baka og leit á
Kathleen. — Hver er þetta?
spurði hún. Röddin var mjó,
líkust bamsrödd.
— Það er hú.n ungfrú Ro-
berts, sagði Jim, hún er komin
að heimsækja þig og færa þér
eitthvað að lesa.
— Hún er falleg, tautaði Fran
cesca. Hún leit á Kathleen með
velvildarsvip. En svo urðu aug
un eins og þokukennd. Hún
hallaði sér að man?ii sínum og
sagði: — Er hún stúlkan þín
núna? Málrómurinn var vesæld
arlegur. Tárin komu fram í aug
un á Kathleen og henni varð
tregt um mál.
— Nei, flýtti Jim sér að segja,
— vitanlega ekki. — Þú ert
stúlkan mín og eina stúlkan,
sem ég hef nokkurn tima átt.
Hún er bara kunningi.
En nú var Francesca farin að
gráta. Hún hélt utan um Jim og
horfði á Kathleen með sýnilegri
óvild. Umsjónarkonan gekk til
hennar. Og Jim sagði i örvænt
ingartón um leið og hann bað
Kathleen fyrirgefningar með
augunum: — Hún er stúlkan
hans Pats.
Það varð óviðkunnaleg þögn.
— Stúlkan hans Pats? endur-
tók Francesca. Pats? Það var
eins og hún væri að hugsa og