Morgunblaðið - 14.04.1971, Side 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. APRÍL 1971
STUD. THEOL. RUNAR HAF-
DAL HALLDÓRSSON
Faeddur 4. janúar 1948.
Dáinn 5. apríl 1971.
SÚ FREGN barst í Háskólann
að morgni þess 5. apríl sl., að
einn af stúdentum guðfræði-
deildarinnar hefði orðið fyrir
slysi og lægi meðvitundarlaus
á sjúkrahúsi. Þegar haft var
samband við sjúkrahúsið var
harmafregnin flutt: Rúnar Haf-
dal Halldórsson hafði látizt þá
um morguninn.
Eftir hádegið átti að vera tími
í hebresku. Við komum saman
einungis til þess að minnast
Rúnars en felldum síðan niður
störf. Við minntumst hans með
því að lesa úr kennslubókinni
kaflann úr 103. sálmi Davíðs,
sem hljóðar svo á íslenzku:
Eins og himinninn er hár yfir
jörðinni
svo er miskunn hans voidug
yfir þeim er óttast hann.
Var hægt að tala um misk-
unn Guðs, er dauðann hafði
borið að á svo miskunnarlausan
hátt? Eða sáum við fyrst í dauð
anum hina dýpstu merkingu
þessara orða? Við gátum falið
vin okkar og félaga hinni mikiu
miskunn Guðs, sem er voldug
yfir þeim er óttast hann. Og
við biðjum þess, að ljós trúar-
innar skini inn í myrkur sorgar
innar.
Með þessar hugsanir í hjarta
kveðjum við Rúnar heitinn og
í þessum anda biðjum við for
eldrum hans og ástvinum hugg
unar frá Guði allrar miskunn-
ar.
Rúnar Hafdal Halidórsson
innritaðist í guðfræðideild
haustið 1969 og stundaði nám
þá tvo vetur, sem honum var
lífs auðið af mikilli kostgæfni.
Rúnar var óvenjulegur piltur,
hugsandi og jákvæður og hafði
til að bera næma gagnrýnis-
gáfu á allt efni náms og starfs.
Ég varð þess strax var, að
þarna fór piltur, sem kunni að
hugsa sjálfstætt. Og það vakn-
aði hjá mér löngun til þess að
kynnasrt honum náið og viðhorf
um hans. Ég varð aldrei fyrir
vonbrigðum. Því að skarp-
skyggni hans var tengd jákvæð
um viðhorfum þess, sem trúir
því, að dýprl merking búi að
baki ytri fyrirbæra lífsins. Það
er svo sárt, að þessu samstarfj
skuli nú slitið, en jafnframt svo
gott að geta falið hann mikilli
og ósegjanlegri miskunn Guðs.
Úr nemendahópnum og félags
hópnum söknum við góðs
drengs, ungs hæfileikamanns og
ljúfs félaga. Við biðjum foreldr
um hans og ástvinum huggun-
ar og styrks frá Guði miskunn
semdanna.
Þórir Kr. Þórðarsou.
Kveð'ja l'rá ömmu og afa
Ég hugsaði um það, hvernig
ég ætti að skilja það.
„Það var svo erfitt í augum
mínxxm“. Já, hvað getur verið
þyngra en vita þig horfinn af
vegi, líta þig liðinn, sem varst
okkar æðsti auður, ökkar bjart
asta von, okkar fegursti fram-
tíðardraumur.
Hvað sem segja má um æsku
landsins nú, þá vaidir þú jafn-
an hið góða, sanna og fagra, og
þig var hvergi að finna nema
í englaröðum glaðvæi'ðar og
góðs. Þess vegna hafðir þú líka
ákveðið og valið í námi þínu að
ganga i þjónustu kirkjunnar.
Þjónn guðs, það var hugsjón
þín og hugsun. Og háskólanárn
þitt var háð í þeim tilgangi, og
djúp var gleði þín og hljóð með
hverju spori, sem þú færðist
nær framtíðaxtakmarki þínu.
Okkur fannst þú aiitaf vera
þjónn guðs, engili frá himni
hins góða, þu barst okkur jafn
an birtu og yi. Vorið var í ferð
með þér.
Það var ávallt sólskin í stof
unni okkar, þegar þú varst kom
inn. Eins meðan þú varst lítill.
Og þótt árin liðu og þú værir
orðinn lærður, ungur maður, þá
varstu samt alltaf sami góði
drengurinn.
,,En lífið er svo hverfult og
lánið er svo valt“. Á einu and-
artaki var búið, slysið orðið.
Hvernig á að skilja það? Það
er svo erfitt í augum mínum.
En þessar ljóðlínur eru aðeins
fleiri. „Það var svo erfitt í aug
um mínum, ung ég kom inn í
helgidóma guðs“. Þú sjálfur
mundir leiða okkur inn í helgi
dóm hins góða, helgidóm þagnar
og friðar, og bæra varir til bæn
ar í þeirri öruggu vissu að dauð
inn er enginn endir, heldur að
eins þáttaskil á verðandi lífs-
ins, aðeins þrep á ferli eilífðar
til hærra lífs til ódauðlegi'a
heima.
,Sjá, ég fer burt að búa yður
stað“, sagði sá Drottinn, sem
þú vildir þjóna fyrstum og
xtærstum, við sína vini, við
hinztu kveðju. „Svo mun ég
koma og taka yður til mín, að
þér verðið þar sem ég er. Ég
mun ekki skilja yður eftir mun
aðarlausa“.
Þetta finnum við anda þinn
hvísla frá heimum ódauðleik-
ans. Og gegnum móðu og mi3t
ur höfugra tára reynum við að
greina geisladýrð frá brosum
þess guðs, sem gaf þig, finna
svölun huggunar frá sjálfri
lind lífsvatnsins.
Mesta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
Þú hvíslar til okkar í kvöld-
biæ hins unga komandi vors.
Ekki að gráta amma mín. Vertu
hughraustur afi minn. Lifið er
eiiíft og fagurt. Dauðinn einn af
englum guðs. Sorgin hið helg-
asta í heimi kærleikans.
„Yfir djúpi dauðans ljómar
sól,
Drottins sól á bláum vegum
stjarna".
Vertu sæll við söknum þín —
en sjáumst aftur hinum megin.
Drottinn blessi þig og varð
veiti.
Amma og afi.
MIKIL og sár örlög gerast jafn
an í mannlífinu. Slökkt er á
lífskveik ungra og aldinna á
voveiflegan hátt. Eftir stöndum
við harmilostin, með þá stað-
reynd í huga, að óræði lífsins
héi' á jörð er mikið.
í dag kveðjum við ungan
efnismann Rúnar Hafdal Hall-
dórsson, sem lézt af slysförum
5. apríl sl. — Hans vil ég minn
ast, þótt mér sé full vel ljóst, að
það verður af vanefnum gert.
Fyrst af öllu vil ég segja það,
að ég vænti mér meir af hon-
um, en öðrum ungum mönnum,
sem ég hef kynnzt á lífsleiðinni,
svo augljósir voru mannkostirn
ir. Hans stutta lífsskeið, sann
aði iíka að þetta var meira en
óskhyggja.
Rúnar var af góðu bergi brot
inn, fæddur í Reykjavik 4. jan.
1948, sonur hjónanna Báru Þóxð
ardóttur og Halldórs Hjartar-
sonar sjómanns.
Kynni okkar Rúnars hófust
er hann á 14. ári kom austur
í Skálholt til að iétta mér ein
yrkjaniuim sitönfin. Það gerði
hann líka, svo sannarlega, ötull,
fórnfús og umfram allt sam-
vizkuíarnur við hvert það verk
er honum var falið. Hann vann
því fljótt hug og hjarta allra á
neimilinu. - Hann var sannur
gleðigjafi. — Það er æskan
reyndar alltaf.
I þrjú sumur kom hann hing
að í slóð farfuglanna. Þá var
vor í lofti svo fór hann aftur
heim um leið og fugiarnir. Þá
var komið haust, angurvær
tregi yfir því horfna. Þannig
finnst mér það vera í dag. En
i huga Rúnars var aldrei neitt
haust, þar var eilíft vor.
Ég minnist þess að ungi mað
urinn bar mikla lotningu fyrir
mætti móður moldar og lífsins.
Hann sá blómin og grösin
grænu, teygja sig. upp úr sverð
inum móti geislum sólarinnar,
verða gróskumikii. Hann sá
líka blómkrónurnar falla til
móðurinnar, grösin blikna og
iokum falia í jarðarskaut. Hann
sá hina eilífu hringrás lífs og
dauða í ríki náttúrunnar. Þar
sem allt virðist hverfa til upp-
hafsins — en rís þó alltaf aft
ur upp. Þetta styrkti hann áreið
anlega í trúnni á hið mikla ei-
lífa líf.
Næst gerist það í samskipt-
um okkar Rúnars að hann
bauðst til að vera hjá mér vetr
armaður, sem var með þökkum
þegið, hann langaði til að eiga
nánara samfélag við búfénað-
inn, sem honum þótti mjög
vænt um; einnig vildi hann
kynnast menningu og lífsvið-
horfi sveitafólksins í fásinni
vetrarins.
Og hér var hann einn vetur,
okkur og mörgum öðrum hér í
sveit, dýrmætan í safni minn-
inganna.
Þegar frístundir gáfust stund
aði Rxxnar dyggilega sitt tóm-
stundagaman, lestur góðra bóka
og ljóðagerð, sem þá var farin
að þróast með honum. Þetta
voru honum góðir förunautar
aila tíð.
Þegar hér var komið sögu
hafði Rúnar ákveðið að nema
búvísindi, en því miður fyrir
íslenzka bændur varð ekki úr
þeirri fyrirætian. Heldur fór
hann í Menntaskólann á Laug-
arvatni. Þar fóru í hönd ham-
ingjuár, nám og starf með glöð
um skólasystkinum og góðum
kennurum, stórum áfanga var
náð, glæsilegt stúdentspróf,
þrátt fyrir annasöm störf að
félagsmálum.
Nú var stefnan mörkuð. Hann
innritaðist í guðfræðideild Há-
skóla íslands. Hann skyldi
verða lærisveinn og þjónn Jesú
Krists, flytja meðbræðrunum
boðskap hans og fyrirheit. Þetta
hefði Rúnari án efa tekizt mæta
vel, tii þess hafði hann alla
kost', stórt, hremt og kærleiks
ríkt hjarta, ásarnt djúpskyggni
og heiviíkju hugans.
Ekki verður skilizt svo við
þessi orð, að ekki sé minnzt á
þann steika bakhjarl, sem Rún
ar átti í lífinu, foreldrana og
aðra ástvini, sem ótrauðir vora
að fótna og livetja hann t>.l
góðra veika.
Hofium var íika áreiðanlega
efst í huga virðingin og þakk-
lætið til þeirra.
Og nú höfum við haldið
páska. í þeim birtist okkur
sorgin og gleðin. Sorgin í píslar
sögu freLsarans, en fögnuður
og gleðin í upprisunni. — Sigt'i
lífsms yfir dauðanum.
Aigóður Guð láti hina björtu
páskasól ásamt minningunni
um góðan dreng lýsa upp soi'g-
mædd hjörtu ástvinanna.
Ég flyt þeim öllum, ásamt
konu minni og dætrum hugheil
ar samúðarkveðjur.
Við kveðjum Rúnar hinztu
kveðju þakklátum huga fyrir
órofa tryggð og trausta vináttu
Björn Erlendsson.
ÞAÐ KOMA þær stundir að við
stöndum ráðþrota gegn ráðstöf-
unum hinna æðri máttarvalda,
ekki sízt er siys og dauða ber
að með skjótum hætti. Á slík
um stundum skynjum við hve
örstutt er á milli hláturs og
gráturs, lífs og dauða. Það er
erfitt að sætta sig við og sjá
tilgang þess, að ungur og efni-
legur maður í blóma lífsins
skuli vera kallaður héðan brott
úr heimi okkar daglega lífs. En
það mun ekki vera ætlað okk-
ur mönnunum að skilja tilgang
lífsins til fullnustu, heldur að
lifa því meðan það endist.
Sérhvei't mannsbarn á sína
ævisögu, hvort sem ævin er
.úutt eða löng. Hver þeirra er
með sínu yfirbragði og stílbrögð
um, en þeim er það þó öllum
sameiginlegt, að dauðinn setur
lokapunktinn við síðasta kafl-
ann. Þín ævisaga, Rúnar, er ó-
venju litrík og kjarnyrt, og
benti allt til þess að framhald-
ið yrði ekki síðra hinum fyrstu
köflum hennar. Það er því sárt
að mæta þeirri staðreynd, að
lokakaflinn hefur þegar verið
ritaður. En þeim mun betur
skulum við er eftir lifum festa
okkur í minni og læra af þeirri
stuttu, en efnismiklu ævisögu
er eftir þig liggur. Þar eru
margir og ólíkir kaflar hvað
varðar viðfangsefni þín i lífinu.
Þú tókst landspróf úr Mýrar-
hixaskóla, fórst í Menntaskólann
að Laugarvatni og útskrifaðist
þaðan 1969. Að hausti sama árs
settist þú í Háskóla íslands. í
fyrstu stefndi hugurinn að námi
í íslenzkum fræðum, en við nán
ari yfirvegun valdir þú nám í
guðfræðideild, og var það mörg
um vinum þínum gleðiefni. Á
sumrum stundaðir þú störf
bæði til sjávar og sveita og
öðlaðist þannig víðan sjóndeild
arhring yfir ís>lenzka náttúru og
þjóðlíf.
Alls staðar gekkst þú heill
til verks og ætlaðist til slíks
hins sama af þeim er með þér
störfuðu. Ef hreinskilni og heið
arleiki var ekki fyrir hendi
varð hópurinn að vera án þin-n
ar þátttöku. Slík afstaða ásamt
dugnaði og trúmennsku hefur
valdið því, að þú varst ætíð
kjörinn til trúnaðar- og fram-
kvæmdastarfa meðal þinna fé-
laga. En þú varst ekki gefinn
fyrir að fara troðnar slóðir, ef
svo bauð við að horfa. Gat þá
ráðið ferðinni djúpur skilning-
ur á mannlegum samskiptum á
samt næmum tilfinningum, sem
þú varst gæddur i svo ríkum
mæli. Þetta, ásamt fjálglegum
hugsjónum, mannlegum breysk
leika og þjóðerniskennd gazt
þú ofið í þann þátt er myndaði
í senn frumlegan og ógleyman-
legan persónuleika.
Þessi örfáu orð eiga að vera
þakkarvottur fyrir náin kynni
mín af þér og þann lærdóm er
ég hef af þeim dregið. Eftirmæl
xn um þig hefur þú sjálfur sam
ið með lífi þínu og gjörðum hér
á jörð. En ef þetta líf er undir
búningur að öðru lífi, þá er
það vissa okkar er fylgjum þér
til grafar í dag, að þú hefur
verið vel undir það búinn.
Ég bið þér, fjölskyldu þinni
ug aðstandendum allrar bless-
unar í komandi framtíð.
Þinn vinur,
Arnþór Flosj Þórðarson.
„Ilniur gærdagsins
uýr enn
í vitum okkar
gáski þinn
rennur samau við
trega okkar
hlátur þinn
bergmál
i hugum vina
þar sem óljós
mynd þín
Ixverfist i myrkan skugga . . .“
Tilveran brosti við okkur, líf
ið leið áfram við gleði og söng
og sorgin átti hvergi rúm í
hjörtum okkar. Stundin var fag
ur draumur og við vorum sjálf
vonir okkar, vonir sem lífið virt
ist albúið að láta rætast.
En sorgin og gleðin ferðast
jafnan saman að húsi okkar, og
þegar önnur situr við borð með
okkur, sefur hin í rúmi okkar.
Og fyrr en varir blasir við nöp
ur staðreynd.
Með svörtum sorgarvængjum
barst okkur, einu af öðru, hin
hörmulega slysfregn, og síðan
leið ein nótt, nótt ljúfsárra end
urminninga milli vonar og ótta,
sem varð að nýjum degi nýrrar
vonar. En þá barst helfregnin.
Þögult dauðastríð var á enda og
ljúfur draumur okkar vakinn í
sárum.
Ein hinna fögru vona er nú
dáin. En gætum þess þó, að
vonir deyja með tvennu móti.
Stundum deyr vonin á þann
hátt, að hún breytist í sárustu
vonbi’igði, jafnvel beiskju og
ömurleik. En hún getur líka dá
ið á þann hátt, að hún breytist
í vissu, á sama hátt og morg-
unninn deyr við það, að verða
að hádegi og vorið deyr við
það, að verða að sumri.
Morgunninn deyr inn til nýs
lífs og vorið einnig. Vonin, sem
dó úr okkar hópi, dó á þann
hátt að hún breyttist í vissu,
því hefði hann lifað áfram í
þessum heimi, hefði hann orðið
ein þeirra vona, sem rætast á
fallegan hátt. Hann brást eng-
um. Hann var ekki von sem
brást. En hann var von sem
breyttist í veruleika á öðru
sviði tilverunnar.
„Stallari vor“ er dáinn.
Hugsunin um þetta veldur
því, að hugurinn leitar aftur til
fyrstu funda okkar, hinnar
fyrstu kynningar. Við kynnt-
umst öll í menntaskóla á þeim
árurn okkur, þegar öll sönn vin
átta grundvallast. Við bjuggum
sama í blíðu og stríðu í fjóra
vetur, svo að öll kynni urðu
náin og einlæg. Hann varð
hrátt vinmargur og helzt ómiss
andi í hverjum glöðum hópi.
Glaðvær var hann og glettinn
og naut hinnar ágætu söngradd
ar hans vel við á öllum gleði-
stundum. En hann var ekki að
eins góður félagi í glöðum hópi,
því hæfileikar háns nutu sín
ekki hvað sízt í starfi. Því olli
engin tilviljun, að hann valdist
fljótt til forystu og forgöngu um
málefni bekkjarins og brátt skól
ans alls. Traust það, sem hon
um var sýnt, átti hann líka æv
inlega verðskuldað, og eftir að
hann hóf nám við Háskóla fs-
lands, var þess skammt að bíða,
að honum yrðu falin trúnaðar-
störf.
Áhugamái hans voru möi'g og
af margvíslegum toga spunnin.
Líklega hafa bókmenntirnar bor
íð þar hæstan hlut. Skýrust
verður okkur myndin af hon-
um, er við minnumst þeirra
sxunda, er rætt var um ljóð og
líf í þröngum hópi. 1 sál hans
voru ofnir margir viðkvæmir
strengir, sem slógu helzt á slík
um stundum. En hann hafði
ekki aðeins hjartai'ím, heldur
hafði hann líka málið. Hann lét
eftir sig mörg gullfalleg kvæði,
sem voru okkur sum mjög hug
leikin og voru sungin í okkar
hópi. Ekki er að efa, að þessi
gáfa hans hefði átt eftir að
taka miklum þroska ef honum
hefði orðið auðið lengi'i lífdaga.
Á stjórnmálum hafði hann
talsverðan áhuga og tóku skoð
anir hans á þeim sviðum lit
sinn af heitri rómantiskri ætt-
jarðarást. Þó var eins og hugur
hans kenndi helzt festu í vanga
veltum um lífið og tilveruna, og
í fullu samræmi við það lagði
hann út í guðfræðinám að
stúdentsprófi loknu, þótt ís-
lenzk fræði lokkuðu líka. Nám-
ið sóttist honum létt, og gaf
hann sér ávallt tíma til að
hjálpa góðum vini við hvað sem
vei'a skyldi.
Okkur er ljóst, að þessi fá-
tæklegu orð megna ekki að
draga upp þá mynd af hanum,
sem við munum ávallt bera
okkur í brjósti. Við vitum, að
það sem drýgstan þátt átti í að
Framhald á bls. 26.